Επέτειος της Δημοκρατίας…

— 24 Ιουλίου 2021 —

…Μία Γιορτή …σαν Μνημόσυνο !!!

Τώρα, που ΟΛΟΙ οι φασίστες αυτού του Κόσμου,

νομίζουν ότι νίκησαν τον Ελληνισμό

κι εξευτέλισαν τη Δημοκρατία ως πολίτευμα,

ΗΡΘΕ η ώρα τού Θριάμβου !!!

Ο Ελληνισμός θα επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ

και θα διεκδικήσει τον απόλυτο και παγκόσμιο Θρίαμβο…

…Ο μόνος λαός στον Κόσμο,

που μπορεί —και δικαιούται— να έχει έναν τέτοιο στόχο !!!

Αυτά, τα οποία συμβαίνουν σήμερα στην ταλαίπωρη «ΕΛΛΑΣ» είναι πρωτοφανείς καταστάσεις. Σαν να ζούμε έναν «εφιάλτη», όπου προσπαθούμε να «τρέξουμε» και …παραμένουμε «ακίνητοι». Προσπαθούμε να «φωνάξουμε» και …δεν βγαίνει «ήχος» από μέσα μας. Ένας ολόκληρος λαός βγαίνει στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθεί για τον φασισμό τής Κυβέρνησης και …δεν «τρέχει» τίποτε …Ο Πρωθυπουργός τής χώρας κάνει τα «μπάνια» του ανέμελος. Γιατί το κάνει αυτό; Δεν ανησυχεί; …Φυσικά και δεν ανησυχεί …Γιατί ν’ ανησυχήσει; …Γνωρίζει πως είναι ασφαλές γι’ αυτόν να πουλάει «τρέλα» …Η ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ «εκδοχή» τής Δημοκρατίας που βιώνουμε —η Democracy— τον προστατεύει …Του δίνει τη δυνατότητα να χειρίζεται το κράτος σαν περιουσία του και τον λαό σαν ένα «κατοικίδιο», που, αφού «εκτονωθεί» με «φωνές» κι επαναστατικούς «αλαλαγμούς», θα υποταχθεί εκ νέου …Θα υποταχθεί εκ νέου στον «αφέντη» …Στον «γαλαζοαίματο» αφέντη και κληρονόμο τού κράτους.

Οι «δανειστές» τής διεθνούς τοκογλυφίας

και οι ΝΑΖΙ της Γερμανίας

βρίσκονται πίσω από τα καταστροφικά «μέτρα» τής Πανδημίας.

Είναι σύνηθες στην αστυνομική έρευνα η ταυτοποίηση ενός εγκληματία να γίνεται από δευτερεύοντα στοιχεία και όχι απαραίτητα από την αναγνώριση του προσώπου του …Μία ιδιόμορφη σωματοδομή αποτελεί σίγουρη «περιγραφή» ενός υπόπτου …Μία αναπηρία, ένα σημάδι στο σώμα ή ένα τατουάζ αρκούν για μια ταυτοποίησή του. Γιατί τα λέμε αυτά; …Γιατί στην εποχή τής Πανδημίας και της τρομοκρατίας γύρω από τον μυστηριώδη Covid-19 βλέπουμε περίεργα πράγματα. Πέρα από το «ιατρικό» μέρος τού προβλήματος, το οποίο καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε, σήμερα —ως κοινωνία— διακρίνουμε μια ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ «ιδιομορφία» των ανθρώπων που διαχειρίζονται την κρίση …Διακρίνουμε την ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ πρακτικών, οι οποίες μας φαντάζουν οικείες …Σαν να τις έχουμε «ξαναζήσει». Έχοντας εμείς οι Έλληνες ζήσει μια τρομερή οικονομική κρίση —όπως αυτήν του 2008— ή ένα μεγάλο πολιτισμικό δίλημμά —όπως αυτό του «ατυχούς» Δημοψηφίσματος—, έχουμε αποκτήσει μια «εμπειρία» πάνω στη συμπεριφορά αυτών που στέκονται «απέναντί» μας.

Αυτό, το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα, είναι πραγματικά άνευ προηγουμένου …Δεν πρέπει να έχει συμβεί το ανάλογο σε καμία άλλη «ανεπτυγμένη» χώρα …Μας «δουλεύουν» «ψιλό γαζί» και δεν φοβούνται τίποτε. Οι ίδιοι άνθρωποι, με τον ίδιο τρόπο, εκτελώντας τις εντολές των ίδιων ξένων κέντρων εξουσίας, προδίδουν τον λαό, χωρίς να έχουν κανέναν ενδοιασμό για την ασφάλειά τους και καμία αμφιβολία για την επιτυχή κατάληξη του εγχειρήματός τους.

We live truly unique moments in human history. Even if one does not believe in “The end of times” Prophecies or conspiracy theories, one understands that we are marching with mathematical precision towards an end …An end, which all of us hope will not be definite and fatal to humanity. The protagonist in this uncontrolled situation is the global system of power, which is clearly in a state of insanity. It seems that there is no defined and therefore “compact” strategy for its future, and its decisions are such as “to make up for the day, and tomorrow we’ll see”. We are talking about REQUIRED things about a system which must —and until now has managed to—”see” decades —if not centuries— “into the future” before the ordinary people’s eyes, and which is currently fighting for its daily survival.

Ζούμε πραγματικά μοναδικές στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία. Ακόμα κι αν κάποιος δεν πιστεύει στις «Εσχατολογικές» Προφητείες ή τις θεωρίες συνωμοσίας, καταλαβαίνει ότι βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια προς ένα τέλος …Ένα τέλος, το οποίο όλοι ευχόμαστε να μην είναι οριστικό και μοιραίο για την ανθρωπότητα. Πρωταγωνιστής σ’ αυτήν την ανεξέλεγκτη κατάσταση είναι το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας, το οποίο είναι φανερό ότι τελεί σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Φαίνεται πως δεν υπάρχει μια οριοθετημένη και ως εκ τούτου «συμπαγής» στρατηγική για το μέλλον του και οι αποφάσεις του είναι του τύπου «να βγει η μέρα, κι αύριο βλέπουμε». Μιλάμε για ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ πράγματα για ένα σύστημα, το οποίο πρέπει —και μέχρι τώρα τα κατάφερνε— να «βλέπει» δεκαετίες —αν όχι αιώνες— «μπροστά» από τους κοινούς ανθρώπους και το οποίο σήμερα αγωνίζεται για την καθημερινή του επιβίωση.