Όταν θέλεις να παραδώσεις τη χώρα στην αισχροκέρδεια των πολυεθνικών, είναι αδύνατον να το κάνεις όταν μόνον η Αθήνα έχει τις αντίστοιχες προδιαγραφές. Το μόνο που μπορείς να καταφέρεις σε μια τέτοια περίπτωση είναι να τη διαλύσεις και να “διώξεις” τους πληθυσμούς της. Δεν είναι δυνατόν να βαστάς την Αθήνα και τον πληθυσμό της όμηρο των σούπερ μάρκετ των πολυεθνικών και λίγα χιλιόμετρα μακριά να βρίσκεται η Θήβα του παραγωγού, του “χύμα” και της φτήνιας. Είναι θέμα χρόνου να “τροφοδοτείται” η πρωτεύουσα μέσω των ΚΤΕΛ. Ζωντανές κότες θα κουβαλούσαν, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.
Το ελληνικό κράτος ποτέ δεν υπήρξε ένα “σοβαρό” κράτος, γιατί ποτέ δεν αφέθηκε να είναι τέτοιο. Ποτέ δεν του επέτρεψαν να είναι τέτοιο αυτοί οι οποίοι το έλεγχαν. Από τη στιγμή που απελευθερώθηκε μέχρι σήμερα ελέγχεται απόλυτα. Είτε με απειλή οικονομικών καταστροφών είτε με απειλή εθνικών καταστροφών, πάντα εκβιάζεται. Από τα πρώτα δάνεια, που έλαβε για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του, κατάφεραν οι ξένοι να το ελέγχουν απόλυτα. Όταν αυτοί οι εκβιασμοί δεν έφταναν, περνούσαν στις ακόμα πιο επικίνδυνες μεθοδεύσεις, που ήταν αυτές των εθνικών κινδύνων. Όταν οι τραπεζίτες των ιμπεριαλιστών δεν έφταναν για να σε τρομοκρατήσουν, το ίδιο επιχειρούσαν να κάνουν οι στρατηγοί των γειτονικών κρατών.
Τα δημόσια έργα είναι μια μόνιμη “πληγή” για το ελληνικό κράτος. Οι μόνιμες ανάγκες του λαού για υποδομές και ανάπτυξη, δίνουν σ’ αυτήν την ανοιχτή “πληγή” τα ίδια χαρακτηριστικά. Όσο πιο πολύ αγωνιά ο ελληνικός λαός για ανάπτυξη, τόσο μεγαλύτερη η “αιμορραγία”. Όσο πιο πολύ επενδύει στην ανάπτυξη, τόσο μεγαλύτερη η κλοπή. Μια πραγματική παγίδα θανάτου. Μια παγίδα με πολλές και ακονισμένες λεπίδες, που, όσο πιο πολύ κινείσαι, τόσο πιο πολύ κόβεσαι. Όλοι είδαμε τι έγινε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Λεηλατήθηκε το σύμπαν. Τα έργα κόστισαν στους Έλληνες πολλαπλάσια από αυτά που κανονικά θα έπρεπε να κοστίσουν. Τα ανάλογα έγιναν σε όλα τα μεγάλα δημόσια έργα. Εγνατία, Αττική Οδός, γέφυρα Ρίου κλπ., αντί να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας, έγιναν η αιτία της οικονομικής της καταστροφής. Ο ελληνικός λαός καταχρεώθηκε και στην ουσία “υποθήκευσε” το μέλλον του. Συσσωρευμένος δημόσιος πλούτος, που αντιπροσώπευε τον κόπο δεκαετιών ενός ολόκληρου λαού, μέσα σε λίγα χρόνια πήγε κατ’ ευθείαν σε ιδιωτικές τσέπες. Αναγκαστικά τώρα το κράτος μεθοδεύει το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, προκειμένου ν’ αντεπεξέλθει στις τρομερές υποχρεώσεις του.
Ο ΑΓΡΟΤΗΣ της δοκιμασμένης χθεσινής και σημερινής πολιτικής των μεγάλων κομμάτων βιώνει μια πρωτοφανή κατάντια. Σήμερα είναι φτωχότερος από ποτέ. Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια και η λεηλασία του κόπου του, τον έχουν καθηλώσει στην απόλυτη φτώχεια.
Ο αγρότης με άγχος, στερήσεις και κόπο προσφέρει όσο μπορεί στην κοινωνία μέσα από την προσπάθειά του να συντηρήσει την οικογένειά του και —αν τα καταφέρει, συνειδητοποιώντας την άσχημη δική του κατάσταση— να σπουδάσει όπως-όπως και ό,τι κι ό,τι μέσα από δάνεια τα παιδιά του, υποθηκεύοντας τα χωράφια του και τα σπίτια του.
Δεν είναι δυνατόν ένα λίτρο γάλα, που απαιτεί άπειρο κόπο και κόστος παραγωγής να κοστίζει το ίδιο με μια απλή εμφιάλωση νερού από μια οποιαδήποτε πηγή. Δεν είναι δυνατόν ένας αγρότης να χρειάζεται να πουλήσει δέκα κιλά βαμβάκι ή δέκα κιλά μήλα ή δέκα κιλά σιτάρι, για ν’ αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν είναι δυνατόν να πουλάς την ημερήσια παραγωγή γάλακτος μισού κοπαδιού, για να πάρεις ένα απορρυπαντικό. Η υποτίμηση των αγροτικών προϊόντων έναντι των υπολοίπων προϊόντων γίνεται σε όλα τα επίπεδα αντιληπτή.
Αν αυτά γίνονταν επί Τουρκοκρατίας, θα είχε ξεσπάσει ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Σήμερα γίνεται και κανένας δεν αντιδρά, γιατί τα κόμματα έχουν “υπνωτίσει” τον αγροτικό κόσμο και τον κοροϊδεύουν συστηματικά.
Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό “ανθεί” μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας. Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες, ώστε να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτηριστικά, για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ…
ΑΡΧΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
ΠΡΟΣΦΑΤΑ
Instagram Feed
This error message is only visible to WordPress admins
Error: Invalid Feed ID.
ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ
CIA (17)
ENGLISH (30)
FBI (21)
GERMAN (17)
international (65)
JEWS (16)
Trump (15)
Zionism (17)
Zionists (20)
Έπσταϊν (9)
ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (24)
ΓΕΡΜΑΝΟΙ (41)
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (16)
ΔΙΑΦΘΟΡΑ (31)
ΔΙΕΘΝΗ (84)
ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (11)
ΔΝΤ (29)
ΕΒΡΑΙΟΙ (115)
ΕΘΝΙΚΑ (27)
ΕΚΛΟΓΕΣ (27)
ΕΛΛΗΝΕΣ (18)
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (30)
ΗΠΑ (27)
ΚΚΕ (35)
ΚΟΙΝΩΝΙΑ (31)
ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (17)
ΚΟΜΜΑΤΑ (20)
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (17)
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ (26)
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ (36)
ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (128)
Νετανιάχου (11)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (36)
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (34)
ΠΑΣΟΚ (9)
ΠΟΛΙΤΙΚΗ (48)
ΣΑΜΑΡΑΣ (13)
ΣΥΝΤΑΓΜΑ (15)
ΣΥΡΙΖΑ (9)
Σιωνισμός (42)
Σιωνιστές (47)
ΤΣΙΠΡΑΣ (16)
Τραμπ (9)
ΥΔΡΟΧΟΟΣ (109)
ΧΡΕΟΣ (13)
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
ΠΕΡΙ …Τραϊανού
Ο Παναγιώτης Τραϊανού
γεννήθηκε στη Φλώρινα
στις 13 Φεβρουαρίου 1966
Μεγάλωσε στην Καστοριά
όπου τελείωσε
Γυμνάσιο και Λύκειο.
Φοίτησε στο Πολυτεχνείο Θράκης
στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών,
ολοκληρώνοντας τις σπουδές του
το 1990
Υ.Γ.
Για ευνόητους λόγους
δεν υπάρχει δημοσιοποίηση
περαιτέρω στοιχείων
ΣΧΟΛΙΑ