
Εκλογές στην τουρκική «Τζαμαχιρία» !…
…«Εικονομάχοι» και «Εικονολάτρες» !…
…Ημέρες Βυζαντίου θύμισε η περιφορά
τού νικηφόρου «λειψάνου» στους δρόμους τής Πόλης !
Οι εκλογές στην Τουρκία «ξεσκέπασαν» τα μυστικά κι «απόκρυφα» τόσο της Τουρκίας ως κράτος όσο και του καθεστώτος Ερντογάν. Αποκαλύφθηκε ότι το κεμαλικό κράτος είναι πολύ αδύναμο για να διαχειριστεί μια εύκολη νίκη του εις βάρος τού Ερντογάν και ταυτόχρονα αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος ο Ερντογάν είναι πολύ αδύναμος πλέον για να διεκδικήσει τη νίκη μόνος του. Έτσι —σε έναν συσχετισμό περισσότερο αδυναμιών και λιγότερο ισχύος— οι δύο «παράλυτοι» μονομάχοι κατέληξαν σε μια «ισοπαλία» …Μια χρήσιμη για όλους «ισοπαλία» εφόσον αυτή περιορίζει τα μεγάλα εθνικά ρίσκα και τους κινδύνους που αυτά συνεπάγονται και «μετακινεί» τον χρόνο τής σύγκρουσής τους στο απώτερο μέλλον.
Είναι προφανές ότι κατέληξαν σε μια «συμφωνία», η οποία δεν τιμά τη Δημοκρατία και τους πολίτες, οι οποίοι νομίζουν ότι ψηφίζουν ελεύθερα και δίνουν «εντολές» στους πολιτικούς …Μια «συμφωνία», η οποία για το «πλασάρισμά» της απαιτούσε ένα καλό «στήσιμο» των εκλογών, μέρος του οποίου θεωρούμε και την επιλογή τού —παντελώς looser— Κιλιντζάρογλου να εμφανιστεί σαν αντίπαλος του αδύναμου Ερντογάν …Μια «συμφωνία», που για το «μάρκετινγκ» της επέβαλε τον «μύθο» τού «πολύ «σκληρός» για να «πεθάνει» Ερντογάν …ο οποίος στην πραγματικότητα, μετά τον μεγάλο σεισμό, είναι ήδη «πεθαμένος»! Με βάση λοιπόν τη «συμφωνία» αυτή ο Ερντογάν θα «επιβίωνε» πολιτικά μόνο και μόνο για να μην απειληθεί η ακεραιότητα της Τουρκίας και ως αντάλλαγμα θα εξασφάλιζε ο ίδιος την ομαλή μετάβαση της εξουσίας του στις αστικές κεμαλικές δυνάμεις της.
Ταυτόχρονα όμως και εξαιτίας των εξελίξεων αυτών, αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό τής Τουρκικής Προεδρίας …Αποκαλύφθηκε —με τρόπο ξεκάθαρο— ότι ο Ερντογάν έχει πρόβλημα υγείας …Τεράστιο πρόβλημα …Ανίατο πρόβλημα …Στην κυριολεξία είναι ετοιμοθάνατος …Δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία ότι ο «Σουλτάνος» έχει ήδη μπει στον «δρόμο» που δεν έχει «επιστροφή». Είναι βαριά άρρωστος και ζει τις τελευταίες ημέρες του στον κόσμο αυτόν. Είναι προφανές ότι, εξαιτίας αυτής της αδυναμίας του και της αγωνίας του για την επόμενη ημέρα των επιγόνων του, δέχθηκε να πάει σε μια τέτοια συμφωνία …Μια συμφωνία για το τι μέλλει γενέσθαι την επαύριον του θανάτου του. Επάνω σ’ αυτήν τη νέα πραγματικότητα στήθηκε το «ντιλ» των εκλογών …Το αναπόφευκτο πολιτικό του «τέλος» σπρώχτηκε λίγο, για να ταυτιστεί με το βιολογικό του τέλος.
Επιδιώχθηκε με τον τρόπο αυτόν η βέβαιη ήττα τού διεφθαρμένου Ερντογάν —η οποία θα μπορούσε να διχάσει και να κατακερματίσει την Τουρκία— να μετατραπεί σε μια εθνικά «χρήσιμη» νίκη ενός ετοιμοθάνατου ηγέτη, ο οποίος, ως νεκρός πλέον, θα μπορούσε να γίνει ένας από τους θεμέλιους «λίθους» της. Δίπλα στον Κεμάλ Ατατούρκ των άθρησκων κεμαλιστών θα έμπαινε και το «μερίδιο» των μουσουλμάνων στην ενότητα και τη «δόξα» τής Τουρκίας …Κανένα πρόβλημα …Δίπλα στον «μεθύστακα» —όπως αποκαλούσε τον Κεμάλ ο Ερντογάν— θα μπει κι ο διεφθαρμένος διάδοχός του. «Λεπτομέρειες» της ιστορίας είναι αυτά …Όλα επιτρέπονται στο «παιχνίδι» τής εθνικής προπαγάνδας και της διαμόρφωσης του εθνικού «μύθου». Αφέθηκε λοιπόν να πεθάνει στον προεδρικό «θρόνο», υπό την προϋπόθεση ότι μόνος του —και χωρίς πολλές αντιδράσεις— θα προχωρήσει σε μια νέα «μοιρασιά» πλούτου κι εξουσίας μέσα στο «Σουλτανάτο» του …Θα προχωρήσει μόνος στην έστω και μερική «αποερτνογανοποίηση» του κράτους, προκειμένου στο άμεσο μέλλον η κεμαλική πτέρυγα να πάρει μια αυξημένη «μοίρα», για να μπορεί η Τουρκία να επιβιώσει «ακέραιη» την επόμενη
Αυτό ακριβώς «παίχτηκε» σε αυτές τις εκλογές …Η ακεραιότητα της Τουρκίας στη μετά Ερντογάν εποχή και ο ρόλος της στη σταθερότητα της πιο ασταθούς περιοχής τού Πλανήτη. Ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας επέτρεψαν στον Ερντογάν να δοκιμάσει την «επιβίωσή» του την πρώτη Κυριακή και, από τη στιγμή που απέτυχε να το κάνει, τον έβαλαν στο «κρεβάτι» τής τιμητικής «ευθανασίας». Στο μεσοδιάστημα αυτό, μέχρι την επανάληψη των εκλογών, έγιναν διαπραγματεύσεις για ασυλίες, ατιμωρησίες και «δραπετεύσεις» συγγενών, φίλων, συνεργατών και διεφθαρμένων αξιωματούχων στο εξωτερικό …Το «ετοιμοθάνατο» καθεστώς τού ετοιμοθάνατου Ερντογάν αποδέχθηκε τη μοίρα του …Βίοι παράλληλοι του «Σουλτάνου» και του «Σουλτανάτου» του. Ο Ερντογάν έκανε συμφωνία για να «πεθάνει» στο κρεβάτι του ήσυχα ως νικητής «ασθενής» και όχι σε κάποιο κελί μιας φυλακής ως «ηττημένος» τύραννος.
Με τον τρόπο αυτό «εξαγόρασε» την υστεροφημία του και μερικές φωτογραφίες του στα δημόσια κτίρια του μέλλοντος και πήρε τον «δρόμο» τής «εξόδου». Μαζί μ’ αυτόν θα «πεθάνει» και το καθεστώς του …Ένα καθεστώς αμφιλεγόμενο και του οποίου την πολιτική παρουσία και «πορεία» η ιστορία πραγματικά θα δυσκολευτεί να αξιολογήσει …Ένα καθεστώς, το οποίο ξεκίνησε για να περιορίσει την αυθαιρεσία, την αδικία και τη σκληρότητα της εξουσίας, δημιουργώντας μια εξουσία ακόμα πιο αυθαίρετη, άδικη και σκληρή …Ένα καθεστώς φτωχών, οι οποίοι ξεκίνησαν να πολεμήσουν τα μεγάλα συμφέροντα και έγιναν οι ίδιοι «μεγάλα συμφέροντα» …Ένα καθεστώς, το οποίο στην κυριολεξία —και δυστυχώς στο όνομα του Αλλάχ— καταλήστευσε την Τουρκία για πάνω από μία εικοσαετία …Ένα καθεστώς αγράμματων ανθρώπων, το οποίο, ακολουθώντας το μεγάλο «όραμα» του εξίσου αγράμματου Ερντογάν, έχει κάνει τα μύρια όσα εις βάρος τού κράτους τής Τουρκίας και του λαού της.
Αυτό λοιπόν το οποίο αναζητούμε είναι μια ασφαλής «βάση» για να στηρίξουμε τη σκέψη μας και να θωρακίσουμε την άποψή μας σ’ ό,τι αφορά τις εκλογές στην Τουρκία. Ασφαλής «βάση» στην περίπτωση αυτήν είναι η βεβαιότητα ότι τα τυραννικά καθεστώτα δεν μπορούν να παραδώσουν οικειοθελώς την εξουσία στους αντιπάλους τους και το καθεστώς Ερντογάν είναι ένα τέτοιο καθεστώς. Αυτά τα καθεστώτα «πέφτουν» μαχόμενα και δεν «παραδίδουν» οικειοθελώς εξουσία …«Πέφτουν» με αίμα …και, όταν επιβιώνουν, το καταφέρνουν με τη βία. Οι ηγέτες τους έχουν την τύχη τού Τσαουσέσκου, του Καντάφι ή του Σαντάμ και όχι του Τραμπ, της Μέρκελ ή του Ολάντ. Όσο οι ηγέτες τους είναι ισχυροί, αυτοί είναι σκληροί και φονικοί σαν τον Στάλιν, τον Χομεϊνί, τον Κιμ Γιονγκ Ουν και όταν χάνουν την ισχύ τους «λερώνουν» τα πλακάκια με το αίμα τους, όπως ο Σαντάμ ή ο Τσαουσέσκου. Είναι τόσο προσωποπαγή και τόσο πολύ ταυτισμένα με το σύστημα εξουσίας, την οικονομία και πολλές φορές με τη θρησκεία, που είναι αδύνατη η «παράδοση» της εξουσίας. Η εξουσία γίνεται το «δέρμα» τους και το «δέρμα» σου δεν μπορείς να το βγάλεις όπως βγάζεις ένα «σακάκι» …Θα ματώσεις …Θα γεμίσεις πληγές, θα μολυνθείς και θα πεθάνεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα καθεστώτα των τυράννων και των δικτατόρων.
Η αδυναμία τους να «παραδώσουν» την εξουσία δεν είναι θέμα έλλειψης καλής θέλησης ή δημοκρατικής «ευαισθησίας» …Είναι θέμα εγγενούς αδυναμίας τους να το κάνουν αυτό …Από τη φύση τους τα καθεστώτα αυτά στήνονται επάνω σε σχέσεις και πρόσωπα, τα οποία είναι υπεράνω των νόμων και λειτουργούν πέρα από τους νόμους. Ως εκ τούτου δεν μπορείς να «παραδώσεις» την εξουσία σε έναν νέο νικητή, όταν η «παράδοση» αυτή θα στείλει τη διεφθαρμένη κόρη σου ή τον διεφθαρμένο γαμπρό σου στη φυλακή …γιατί «έτσι λειτουργούσε το καθεστώς», παρακάμπτοντας τον νόμο …Δεν μπορείς να «παραδώσεις» την εξουσία όταν η υπολειτουργία όλων των θεσμών της οφείλεται στους συγγενείς και στους φίλους σου …Δεν μπορείς να επιτρέψεις τη λειτουργία των θεσμών, όταν αρκούν λίγες ώρες μετά την ήττα σου για να φτάσουν οι Εισαγγελείς έξω από την «πόρτα» σου …Δεν μπορείς να «παραδώσεις» την εξουσία, όταν η «παράδοση» αυτή είναι ταυτόσημη με την έννοια της προδοσίας για τους συνενόχους σου …Όταν αυτή η «θεόπνευστη» εξουσία τούς «έπεισε» να γίνουν εγκληματίες είναι φυσικό να μην δέχονται να έρθουν απέναντι σ’ αυτήν ακόμα κι αν το αποφασίσει ο ίδιος ο «εκλεκτός». Άρα, συμφωνούμε ότι ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να «παραδώσει» την εξουσία ακόμα κι αν το θέλει ο ίδιος ηγέτης του …ή ακόμα κι αν ο λαός με την ψήφο του δώσει αυτήν την «εντολή».
Κάπου εδώ έρχεται η σύγκρουση των καθεστώτων αυτού του τύπου με τη Δημοκρατία και τη λειτουργία της …Τη Δημοκρατία των αιρετών αρχόντων, οι οποίοι διαχειρίζονται «εντολές» πολιτών και όχι Θείες Εντολές …Τη Δημοκρατία των πολιτικών, οι οποίοι εκλέγονται με την ψήφο τού λαού και όχι με άνωθεν «χρίσματα». Η Δημοκρατία λειτουργεί με βασική προϋπόθεση την εύκολη κι απρόσκοπτη εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία …Την «παράδοση» της εξουσίας από τον προηγούμενο «εκλεκτό» τού λαού στον επόμενο. Την εξουσία τής Δημοκρατίας τη «φοράς» σαν «σακάκι» για όσο σου το επιτρέπει ο λαός και την παραδίδεις στον επόμενο όταν ο λαός αλλάξει γνώμη. Όλα αυτά, όμως, για να λειτουργήσουν, απαιτείται οι διεκδικητές τής εξουσίας να είναι «συμβατοί» με τη Δημοκρατία και τις προδιαγραφές που θέτει για τις ηγεσίες της …Απαιτείται να σέβονται τον νόμο, για να μην είναι γι’ αυτούς θέμα ζωής και θανάτου η κατοχή της …Να μην σκέφτονται να «δραπετεύσουν» με ελικόπτερα την επόμενη ημέρα από τη διαδοχή τους.
Οι συμβατικοί Δημοκράτες δεν σέβονται τον νόμο απλά επειδή είναι καλοί άνθρωποι …Δεν σέβονται τον νόμο, επειδή είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους …Σέβονται τον νόμο, γιατί γνωρίζουν, κατανοούν και προπάντων φοβούνται τη λειτουργία τής Δημοκρατίας …Σέβονται τον νόμο όπως ένας ηλεκτρολόγος σέβεται το γεγονός ότι η δουλειά που τον «ταΐζει» προϋποθέτει να χειρίζεται καλώδια, τα οποία μπορούν να τον σκοτώσουν σε περίπτωση που δεν σεβαστεί τη λειτουργία τους …Σέβονται τον νόμο, γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία μονιμότητα στη θέση εξουσίας και άρα ασφάλεια σε περίπτωση παρανομίας. Ως εκ τούτου φοβούνται να βάλουν υπογραφές εκεί όπου υπάρχει κίνδυνος …Φοβούνται να βάλουν συγγενείς εκεί όπου απαιτείται αξιοκρατία …Φοβούνται να μοιράσουν κλοπιμαία εκεί όπου υπάρχει δημόσιος έλεγχος. Για όλους αυτούς τους λόγους οι ηγέτες τής Δημοκρατίας δεν μετατρέπονται σε «Καθεστώτα» και παραμένουν «Κυβερνήσεις».
Απ’ όλα αυτά που περιγράψαμε για τη Δημοκρατία βλέπει κάποιος να υπάρχει κάποια σχέση με όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες στην Τουρκία; Η Τουρκία ΔΕΝ είναι από τις χώρες που γνωρίζουν τη Δημοκρατική Λειτουργία. Την Τουρκία την κυβερνά ένα δικτατορικό καθεστώς, το οποίο απλά με τη δημαγωγία και ένα συνεχές «πλιατσικολόγημα» του κράτους εξασφάλιζε μέχρι τώρα μια «νομιμοποιητική» πλειοψηφία …Μια πλειοψηφία, η οποία της δίνει μια κατ’ επίφαση δημοκρατική εικόνα …Μια πλειοψηφία, η οποία συντηρείται από την επιδοτούμενη υπεργεννητικότητα των αγράμματων και των θρησκόληπτων. Αυτήν την Τουρκία την κυβερνά τώρα ένα καθεστώς «μουλάδων» τής Κωνσταντινούπολης, το οποίο βασίζεται σε μια πλειοψηφία θρησκόληπτων μουσουλμάνων, οι οποίοι με τις «ψήφους» τους απλά «καπελώνουν» μια «άλλη» Τουρκία, που, με άλλη θρησκεία και άλλη νοοτροπία, απλά ζει στο ίδιο χώρο.
Αυτές οι δύο διαφορετικές «Τουρκίες» των διαφορετικών λαών και «ταχυτήτων» όποτε μπορούν κάθονται η μία στον «σβέρκο» τής άλλης και είναι έτοιμες να συγκρουστούν, είτε για ν’ αλλάξουν είτε για να παραμείνουν ως έχουν οι συνθήκες εκείνες, οι οποίες ευνοούν την κάθε μία απ’ αυτές …Δύο «Τουρκίες», οι οποίες από την εποχή τής ίδρυσης του τουρκικού κράτους μάχονται μεταξύ τους για εξουσία και προνόμια κι απλά στην εποχή τού Ερντογάν είδαμε τη «βάρδια» των μουσουλμάνων …Δύο «Τουρκίες», οι οποίες είναι απολύτως διακριτές μεταξύ τους και οι οποίες είναι ορατές και στον πολιτικό χάρτη τής Τουρκίας …Δύο «Τουρκίες», οι οποίες διαφωνούν σε όλα μεταξύ τους εκτός από το «κουρδικό ζήτημα», εφόσον έχουν κοινά συμφέροντα μόνον σ’ ό,τι αφορά την εκμετάλλευση των Κούρδων …Η μία ανεπτυγμένη και μορφωμένη «Τουρκία» των παραλίων και της Νέας Ρώμης και η άλλη «Τουρκία» των θρησκόληπτων της ενδοχώρας.
Ως εκ τούτου στα χρόνια τού Ερντογάν η «Τουρκία» των μουλάδων είναι αυτή που υπερέχει …Αυτή είναι που είδαμε σε αυτές τις εκλογές να δίνει τον υπερπάντων αγώνα της επιβίωσής της …Αυτή, που για τα συμφέροντά της επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει ό,τι θέλει εις βάρος όποιων θέλει. Αυτή η Τουρκία λειτουργεί μόνιμα ως ισλαμικό κράτος …Ένα κράτος υπηκόων, οι οποίοι παριστάνουν μόνον κατά τη διαδικασία των εκλογών τούς πολίτες …Ένα κράτος πειθήνιων υπηκόων, οι οποίοι δέχονται να φιλάνε χέρια πολιτικών, αλλά δέχονται ν’ αρπάζουν και σφαλιάρες απ’ αυτούς …Ένα κράτος, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη «Δυτική Νοοτροπία» και άρα τη Δημοκρατία των πολιτών. Τι είδους Δημοκρατία έχει ζήσει μια χώρα, όπου, εάν διαμαρτυρηθείς στον Σουλτάνο, αυτός σε «στοχεύει» με το δάχτυλο κι έρχονται οι «πραιτοριανοί» του και σε χτυπάνε στη μέση του δρόμου; …«Πραιτοριανοί», οι οποίοι όχι μόνον δεν κινδυνεύουν από καμία τιμωρία κανενός νόμου, αλλά αντίθετα προάγονται στις θέσεις τους και λαμβάνουν τιμητικές διακρίσεις από τον «ικανοποιημένο»
Εκ των δεδομένων λοιπόν ΔΕΝ υπάρχει Δημοκρατία σε χώρες όπως η Τουρκία …ΔΕΝ είναι συμβατή η λειτουργία τής Δημοκρατίας με τη θρησκεία, τη νοοτροπία και τη λογική τού κυρίαρχου λόγω πλειοψηφίας μέρους τού λαού της …Τι είδους Δημοκρατία υπάρχει σε μια χώρα όπου ο «Πασάς» κατεβαίνει από μια Maybach και νομίζει ότι, μοιράζοντας τσάι στους δουλοπάροικους, λύνει τα προβλήματά τους; …Τι είδους Δημοκρατία υπάρχει, όταν η άεργη και επίσης αγράμματη σύζυγος του «Πασά» φοράει ένα μαντήλι, το οποίο είναι πιο ακριβό από το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός κοινού εργαζομένου στην Τουρκία …Τι είδους Δημοκρατία υπάρχει, όταν αυτός που διεκδικεί την εξουσία θεωρεί τον εαυτό του «εκλεκτό» τού Θεού και άρα υπεράνω κρίσης;
Όλοι είδαμε κι ακούσαμε τι έγινε και ειπώθηκε στην προεκλογική περίοδο στην Τουρκία. Σε μια Τουρκία, η οποία βρίσκεται στην άκρη τής «Αβύσσου», βγήκε ο «Πρόεδρός» της και είπε ότι «παίρνει «οδηγίες» απευθείας από τον Θεό». Κατά την «επιστημονική» του γνώμη ο λαός δεν πρέπει να φοβάται τίποτε, γιατί ο Θεός θα «σώσει» την οικονομία τής Τουρκίας …Θα τη σώσει γιατί «αγαπάει» τον λαό της και προφανώς έχει «αδυναμία» στον «κολλητό» Του που την κυβερνάει. Σε μια οποιαδήποτε χώρα δυτικού τύπου, η οποία έχει «συμβατότητα» με την αστικού τύπου Δημοκρατία, αυτός ο ηγέτης θα είχε πάει κατ’ ευθείαν στον ψυχίατρο και θα είχε οδηγηθεί στην παραίτηση.
Όταν το οικονομικό «θαύμα» τής ανάπτυξης του Ερντογάν στηρίζεται στον μεγαλύτερο βαθμό στην κατασκευαστική «έκρηξη», ευνόητο είναι ότι δεν μπορεί ν’ «αδειάσει» τους συνεργάτες του …ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ θέλει να τους στείλει στη φυλακή, γιατί είναι ίδιοι μ’ αυτόν και κανένας δεν σκάβει μόνος του τον δικό του «λάκκο» …Είναι εξίσου αγράμματοι και θρησκόληπτοι μ’ αυτόν και μέσα σε συνθήκες αλληλοεκβιασμών και απειλών έχουν την απαίτηση να εξασφαλίσουν ασυλίες κι ατιμωρησίες …Τόσο αγράμματοι και τόσο θρησκόληπτοι, που στην κυριολεξία δεν κατανοούν τις εγκληματικές τους ευθύνες. Σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο οι άρτιες στατικές μελέτες και τα σωστά οικοδομικά υλικά είναι η εγγύηση για την ασφάλεια των πολιτών και στην Τουρκία αυτά αντικαθίστανται από την «πίστη» …Οι Τούρκοι εργολάβοι έβαζαν ξύλα, μπουκάλια και πανιά στα υποστυλώματα και τις πλάκες, γιατί κι αυτοί —όπως και ο ηγέτης τους— έπαιρναν «εντολές» από τον Θεό …Ο Θεός θα έσωζε τις σαθρές οικοδομές και τους ανίκανους κατασκευαστές εργολάβους τους, όπως θα σώσει και την κατεστραμμένη τουρκική οικονομία και τους διεφθαρμένους υπουργούς τού Ερντογάν.
Ακόμα και το παλάτι τού υποτιθέμενου αρχηγού τής «Δημοκρατίας» τής Τουρκίας είναι προσωπικό παλάτι …Είναι παλάτι πασά, το οποίο φτιάχτηκε για τον Πασά στα μέτρα του …Δεν είναι ένα δημόσιο κτίριο, το οποίο φτιάχτηκε με τον «ουδέτερο» τρόπου που απαιτεί ένα τέτοιο κτίριο, για να φιλοξενεί τους πολλούς και διάφορους «ενοίκους» του …Δεν είναι ούτε Λευκός Οίκος ούτε η Ντάουνινγκ Στριτ αριθμός 10 …Είναι ένα ιδιωτικό οθωμανικού τύπου Σαράι …Είναι ένα παλάτι, το οποίο φτιάχτηκε στα μέτρα τού Ερντογάν και της οικογένειάς του …Φτιάχτηκε με βάση τα δικά του γούστα και με βάση τις δικές του φυσικές προδιαγραφές. Ακόμα και οι τουαλέτες φτιάχτηκαν με γνώμονα τις αποστάσεις που είναι δυνατόν να διανύσει ο ίδιος μέσα στο αχανές αυτό παλάτι …Τα «μέτρα» τού Ερντογάν έπαιρναν οι αρχιτέκτονες για να το χτίσουν. Πώς λοιπόν περιμένουμε το Καθεστώς αυτό να «παραδώσει» εξουσία, επειδή αυτό αποφάσισε ο λαός με την ψήφο του; Τι συνέπειες μπορεί να έχει μια εκλογική ήττα για ένα τέτοιο Καθεστώς;
Εφόσον λοιπόν τώρα έχουμε «ευθυγραμμίσει» τις γνώσεις μας και άρα και τις απόψεις μας επάνω στις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ «Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» και «Δημοκρατικών Κυβερνήσεων», επανερχόμαστε στο αρχικό μας ερώτημα: Τι πραγματικά έγινε στις τελευταίες εκλογές στην Τουρκία; Με βάση όλα αυτά που περιγράψαμε ποιος πιστεύει ότι αυτό το οποίο είδαμε αυτές τις ημέρες στην Τουρκία ήταν μια φυσιολογική εκλογική διαδικασία; Πόσες πιθανότητες υπάρχουν ν’ ακολουθήθηκαν οι πάγιες δημοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου ν’ αφεθεί ο λαός να «εκφράσει» ελεύθερα τη «βούλησή» του; Ποιος μπορεί έστω να φανταστεί τι θα σήμαινε για ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής η ήττα αυτού του καθεστώτος, η οποία θα ήταν ταυτόσημη με μια εκκωφαντική «κανταφικού» τύπου «πτώση» ανυπολόγιστων συνεπειών; Ποιος μπορεί να φανταστεί πού θα βρίσκονταν αυτήν την ώρα ο Σοϊλού, ο Ακάρ, ο Γιντιρίμ και τα άλλα τα «παιδιά» μετά από ήττα τού Ερντογάν; …Νέοι φυγάδες μεγιστάνες προς αναζήτηση νέας πατρίδας, όπως οι «ολιγάρχες» τής λεηλατημένης Ρωσίας;
Τότε αποφασίστηκε αυτό το οποίο αναφέραμε στην αρχή τού κειμένου και ονομάσαμε «τιμητική «ευθανασία» τού ετοιμοθάνατου Ερντογάν». Κανένας δεν ήθελε να διαχειριστεί μια αναπόφευκτη εσωτερική σύγκρουση με πιο πιθανό αποτέλεσμα τη διάλυση της Τουρκίας και αυτό είναι που προσπάθησαν ν’ αποφύγουν, «σώζοντας» έστω και πρόσκαιρα το καθεστώς Ερντογάν. Γι’ αυτόν τον λόγο προχώρησαν σε μια συμφωνία με το σκληρό κεμαλικό κατεστημένο, προκειμένου να «σώσουν» έναν «Καντάφι» τής περιοχής, για τον οποίο όμως δεν συνέφερε κανέναν να έχει την τύχη τού Καντάφι …Ένα κεμαλικό κατεστημένο, που ακόμα και το ίδιο θιγόταν σε μεγάλο βαθμό από την αποσταθεροποίηση της Τουρκίας …Ένα κατεστημένο, το οποίο δέχθηκε τη βραχύβια «παράταση» της ερντογανικής «περιόδου» με «αντιπαροχή» την ομαλή «μετάβαση» στην επόμενη εποχή με τους ίδιους κυρίαρχους…
…Έτσι κι αλλιώς δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν τα πάντα σε μια τρομερή μάχη με έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ελάχιστη ζωή μπροστά του …Έναν ετοιμοθάνατο, ο οποίος στην τελική ανάλυση δεν φοβάται να ρισκάρει τα πάντα, απειλώντας να τους «πάρει» όλους μαζί του. Τους συνέφερε πιο πολύ ν’ αποφύγουν αυτήν την αναπόφευκτα «μοιραία» σύγκρουση και αυτό ήταν που επέλεξαν να κάνουν. Τα αναμμένα «κάρβουνα» θα παρέμεναν στα χέρια αυτού που τα «άναψε» και οι ίδιοι απλά θα περίμεναν να έρθει η σειρά τους ν’ αναλάβουν την εξουσία. Αυτή ήταν μια πολύ εύκολη συμφωνία, εφόσον όλοι τους έβγαιναν κερδισμένοι, αποφεύγοντας να έρθουν αντιμέτωποι με τη σημερινή τραγική κατάσταση …Απόλυτα λογική ήταν η απόφαση των κεμαλικών να «συνυπογράψουν» την προαποφασισμένη τους ήττα. Με μια οικονομία απολύτως κατεστραμμένη, η Τουρκία δεν θα άντεχε τον παραμικρό «κραδασμό» …Πόσο μάλλον έναν «σεισμό», ο οποίος θα προέκυπτε από την αλλαγή τού καθεστώτος.
Ποιος πιστεύει ότι ο —κατά γενική ομολογία— «ολίγος» Κιλιντζάρογλου θα μπορούσε να διαχειριστεί όλες αυτές τις τεράστιες και δολοφονικές τάσεις, οι οποίες θα εκδηλώνονταν μετά τη νίκη του; Ποιος πιστεύει ότι θα μπορούσε να διαχειριστεί μια νίκη του, η οποία θα ενεργοποιούσε όλες τις «φυγόκεντρες» εσωτερικές τάσεις τής Τουρκίας; Ποιος πιστεύει ότι θα μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει τους όχλους τού Ερντογάν, οι οποίοι θα έβγαιναν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την «ατιμωρησία» των «πατερούληδών» τους;
Τι θα έκανε ο Κιλιντζάρογλου σε περίπτωση νίκης του; …Θα αποκαθιστούσε τη δικαιοσύνη απέναντι σε ένα τυραννικό καθεστώς, το οποίο κατέστρεψε και βασάνισε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους; …Θα επέβαλε τις σκληρότερες των τιμωριών σε αυτήν την εγκληματική οργάνωση; …Ούτε καν έξωση στον Ερντογάν από το «Σαράι» τής Άγκυρας δεν θα μπορούσε να του κάνει. Γι’ αυτό το απλό πράγμα φτάνουμε ν’ αναρωτιόμαστε …τι θα έκανε ο κακόμοιρος Κιλιντζάρογλου λίγες στιγμές μετά τη νίκη του; Τι θα μπορούσε να κάνει; Θα τολμούσε ο φανατικός κεμαλικός να τραβήξει το «σκοινί» απέναντι στους φανατικούς, βίαιους κι αγράμματους οπαδούς τού Ερντογάν, με κίνδυνο να διαλύσει το κράτος τού Κεμάλ Ατατούρκ; Αυτό δεν είναι που έπρεπε να κάνει; Αυτή δεν ήταν η «εντολή» που θα έπαιρνε από τους ψηφοφόρους του; Δεν θα έπρεπε ν’ ανοίξει τις φυλακές, για ν’ απελευθερώσει όλους αυτούς, οι οποίοι ήταν φυλακισμένοι μόνο και μόνο επειδή ήταν αντικαθεστωτικοί; Δεν θα έπρεπε να άρει τους περιορισμούς για την «επιστροφή» όλων αυτών, τους οποίους το καθεστώς Ερντογάν «εκτόπισε» στο εξωτερικό για να τους «ξεφορτωθεί»; Αυτά τα τεράστια πλήθη, τα οποία θα έβγαιναν στους δρόμους, απαιτώντας δικαίωση και αποζημιώσεις για τους εαυτούς τους και τιμωρία για τους φασίστες, ποιος θα τα έλεγχε; …Ο Κιλιντζάρογλου; …Ο «απειροελάχιστος» Κιλιντζάρογλου; …Όχι στο σουλτανικό Σαράι να πάει να κατοικήσει, αλλά ούτε καν στο αυτοκίνητο του Ερντογάν θα τολμούσε να μπει.
Από την άλλη πλευρά ο Ερντογάν, χωρίς την εξουσία στα χέρια του, θα έπρεπε να φύγει από την Τουρκία οικογενειακώς και με ελικόπτερο για να επιβιώσει. Χωρίς τον έλεγχο της εξουσίας μέσα σε λίγες ώρες θα έπρεπε να τον συλλάβει η αστυνομία, για να τον φυλακίσει. Δεν υπάρχει κανενός είδους έγκλημα, το οποίο να συνδέεται με την έννοια της κατάχρησης εξουσίας και της διαφθοράς, που να μην εμπλέκεται ο ίδιος ο Ερντογάν …Που να μην εμπλέκονται σ’ αυτό μέλη τής οικογένειάς του …Όλοι μαζί φυλακή θα πάνε άπαξ και χάσει τον έλεγχο της εξουσίας ο «Σουλτάνος».
Αυτός όμως ο «Σουλτάνος» —όπως και όλοι οι τύραννοι της εξουσίας— ελέγχει απόλυτα ένα επικίνδυνο παρακράτος διεφθαρμένων συνενόχων, το οποίο, επειδή κινδυνεύει κι αυτό μαζί του, είναι έτοιμο να πολεμήσει πραγματικά για την επιβίωσή του …Ένα παρακράτος, το οποίο, λόγω της παρατεταμένης επαφής του με την εξουσία, του πλούτου και του γενικότερου «τζιχαντιστικού» χάους τής περιοχής, είναι πλούσιο, οπλισμένο κι αδίστακτο. Ποιος έχει τη δύναμη να σταθεί απέναντι σ’ αυτό το ερντογανικό παρακράτος, επειδή απλά «πήρε» την «εντολή» τού λαού; Ποιος περιμένει να παραδώσει αμαχητί την εξουσία ένας Ερντογάν, ο οποίος απαίτησε από τους οπαδούς του να θυσιαστούν για να μην τη χάσει; …Θα τον στείλει σπίτι του ο Κιλιντζάρογλου, επειδή απλά πήρε μερικές ψήφους παραπάνω απ’ αυτόν; …Θα πάει σπίτι του, επειδή αυτό αποφάσισαν εκείνοι που τους ξεγελάει με τσάι και χαμόγελα; Εδώ χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κάτω από συντρίμμια ερειπίων και το παρακράτος αυτό ούτε καν «συγνώμη» δεν ζήτησε από τον «εντολοδότη» λαό …Αυτό το παρακράτος χτυπούσε μέχρι και σεισμόπληκτους, οι οποίοι ήθελαν να κλάψουν μπροστά στις κάμερες και να «προσβάλουν» με τα δάκρυά τους τον «Σουλτάνο».
Ποιος θα ήθελε να γευτεί τον «θρίαμβο» του Κιλιντζάρογλου τη δεδομένη αυτή στιγμή; Ακόμα και οι Κεμαλικοί δεν θα την επιθυμούσαν. Πόσο θα απείχε η Τουρκία από έναν εμφύλιο σε περίπτωση δικής του νίκης; …Έναν Εμφύλιο μάλιστα με μια οικονομία σε «κωματώδη» κατάσταση …Μια οικονομία με ανεπίσημο πληθωρισμό να ξεπερνάει το ιλιγγιώδες 100% και με μια τουρκική λίρα που σε αξία συναγωνίζεται πλέον τα φτηνά χαρτιά υγείας, γιατί τα άλλα είναι πανάκριβα. Ποιος θα αναλάμβανε να τα διαχειριστεί όλα αυτά; …Ο Κιλιντζάρογλου; …Ο «Κακομοίρογλου»; Με ποιων τις «πλάτες» θα ρίσκαρε να ισοπεδώσει έναν βασικό «πυλώνα» τού παγκόσμιου μεταπολεμικού σχεδιασμού; Με μια Δύση να έχει μπλέξει στους «βάλτους» τής Ουκρανίας και τις ΗΠΑ να «χαροπαλεύουν» με τον «δαίμονα» της χρεοκοπίας, θα τολμούσε ο Κιλιντζάρογλου να διεκδικήσει την εξουσία και ό,τι αυτή συνεπάγεται για το καθεστώς Ερντογάν;
Ποιος θα τον προστάτευε από μια βίαιη αντίδραση του τουρκικού παρακράτους; Ποιος θα τον προστάτευε από ένα βίαιο πραξικόπημα, το οποίο θα έβγαζε πάνοπλους παρακρατικούς στους δρόμους …Εμπειροπόλεμους «τζιχαντιστές», οι οποίοι θα έφευγαν άμεσα από το Ιράκ και τη Συρία, για να πάνε στην Κωνσταντινούπολη και να «σώσουν» το αφεντικό που τους πληρώνει; Ποιος θα αντικαθιστούσε τους επίορκους δικαστές τού καθεστώτος, οι οποίοι, για να καταλάβουν τις θέσεις τους, λειτουργούν σαν απλοί «γραμματείς» τού «Σουλτάνου»; Ποιος από αυτούς τους δικαστές θα έστελνε τους νεόπλουτους ερντογανικούς εργολάβους και προμηθευτές από τα «Yali» τού Βοσπόρου ή τις βίλες στην Άγκυρα κατ’ ευθείαν στις φυλακές; …«Αδιάβαστος» θα πήγαινε ο Κιλιντζάρογλου. Πολλοί από τους συνοδοιπόρους του χάρηκαν πιο πολύ τη «λυτρωτική» του ήττα από μια εφιαλτική για όλους νίκη! Στην πραγματικότητα «κρύφτηκαν» από πίσω του οι «λαοφιλείς» δήμαρχοι της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας.
Είναι τόσο κρίσιμα τα πράγματα —τόσο για το καθεστώς Ερντογάν όσο και για τα «αφεντικά» εκτός Τουρκίας—, που σε αυτές τις εκλογές έπρεπε «να τα δώσουν όλα». Σε αυτές τις εκλογές όλα τα συνωμοσιολογικού τύπου σενάρια ήταν πιθανά, γιατί οι εχθροί τού Ερντογάν δεν ήταν οι συνηθισμένοι. Εχθροί του είχαν γίνει οι σεισμόπληκτοι κι αυτοί όλοι ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρώην οπαδοί του. Εχθροί του έγιναν για πρώτη φορά οι φτωχοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι αισθάνθηκαν προδομένοι κι εγκαταλειμμένοι απ’ αυτόν …Παρατημένοι στις ορέξεις των εργολάβων συνεταίρων του. Αυτό ήταν το επικίνδυνο της κατάστασης. Έπρεπε ν’ αποτραπεί μια σίγουρη «πτώση» τού «Σουλτάνου» από την αντίδραση των μέχρι εκείνη τη στιγμή πιστών του, οι οποίοι θρηνούσαν στα χαλάσματα του σεισμού …Οι οπαδοί του ήταν εκείνοι που τον απειλούσαν με «ανατροπή» και γι’ αυτό το πρόβλημά τους ήταν δύσκολο στη διαχείρισή του. Ο σεισμός «χτύπησε» την «καρδιά» τής οπαδικής του βάσης και η αναπόφευκτη αλλαγή τής συμπεριφοράς της έκανε όλα τα σενάρια πιθανά …Τους είχε αφήσει αβοήθητους, θα τον άφηναν κι αυτοί αβοήθητο.
Η αντίδραση των οπαδών τού Ερντογάν ήταν αυτή που τους τρομοκρατούσε όλους, γιατί χωρίς αυτούς κατέρρεε ολόκληρο το καθεστωτικό «οικοδόμημα» εκ των έσω …και χωρίς αυτό να έχει τη δυνατότητα να στραφεί εναντίον ενός φανερού εξωτερικού εχθρού, για να «σωθεί» μέσω της γνωστής τεχνητής αντιπαλότητας. Ο εξωτερικός εχθρός —και άρα η έξωθεν κεμαλική τάση— ήταν το στοιχείο εκείνο, το οποίο δημιουργούσε τον εσωτερικό «οπλισμό» τού ερντογανικού καθεστώτος. Οι δήθεν ταξικοί και θρησκευτικοί εχθροί ήταν αυτοί, οι οποίοι συσπείρωναν τους οπαδούς του γύρω απ’ αυτόν. Με τον σεισμό, που χτύπησε απευθείας τους οπαδούς αυτούς, ο Ερντογάν έβλεπε όλο το «οικοδόμημά» του να διαλύεται. Έχανε δηλαδή τη χρηστικότητά του και το κεμαλικό «αντιστήριγμα» επάνω στο οποίο το ερντογανικό καθεστώς είχε σχεδιάσει την «αντισεισμική» του προστασία. Ο σεισμός ήταν αυτός, που μετέτρεψε μέσα σε λίγες ημέρες ολόκληρο το μέχρι τότε πάνοπλο καθεστώς του σε ένα άοπλο «οικοδόμημα», το οποίο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει σαν τα κτίρια τού Καχραμανμαράς.
Όμως, όταν υπάρχουν πολλά σενάρια για την επίτευξη των δύσκολων —αλλά υπεραπαραίτητων— στόχων, ευνόητο είναι ότι υπάρχουν περίτεχνες συνωμοσίες, οι οποίες εξυπηρετούν τα δύσκολα αυτά σενάρια. Γιατί λοιπόν να μην υποθέσουμε ότι ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία τους να «διαιωνιστεί» η παρουσία τού Ερντογάν στο κρίσιμο αυτό διάστημα —μέχρι την αιώνια «έξοδό» του από τα εγκόσμια—, που μόνοι τους επέβαλαν τον ίδιο τον Κιλιντζάρογλου ως αντίπαλό του; Είναι συνωμοσιολογία αυτό; Εάν αυτό ήταν η μόνη περίπτωση να «σωθεί» ο Σουλτάνος, γιατί να μην υποθέσουμε ότι ο Κιλιντζάρογλου ήταν ο καταλληλότερος για να το φέρει εις πέρας; …Ο πιο ικανός γι’ αυτήν τη δουλειά. Άλλωστε, την πιο δύσκολη δουλειά για τον Ερντογάν —μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας— την έκανε ο Κιλιντζάρογλου. Αυτός ήταν που, για λογαριασμό τού Ερντογάν, «εξουδετέρωσε» όλους τους λαοφιλείς αντιπάλους του, τη στιγμή που η δημοτικότητα του Ερντογάν βρισκόταν στο ναδίρ και αυτός ήταν απολύτως αδύναμος.
Όταν λοιπόν ο Ερντογάν είπε ότι παίρνει «εντολές» από τον «Θεό», δεν έλεγε ψέματα …κι ούτε έκανε κάποιο πολιτικό λάθος …Απλά δεν εννοούσε τον Θεό που κατάλαβαν όλοι οι υπόλοιποι …Προφανώς εννοούσε τον «θεό τού αλτσχάιμερ» από την άλλη πλευρά τού Ατλαντικού. Είναι δεδομένο ότι ο αντιαμερικανισμός του —και κατ’ επέκταση ένας υπονοούμενος αντιχριστιανισμός του— είναι ένα «προϊόν» που «πουλάει» στην πολιτική του «πελατεία» και δεν είναι μια πραγματικότητα που αφορά τον ίδιο …Μια «πελατεία» αγράμματων και θρησκόληπτων, η οποία θέλει να θαυμάζει «ήρωες», αλλά δεν πολυενδιαφέρεται να τους ελέγχει …και αυτό το γνωρίζουν εκείνοι που τους εκμεταλλεύονται. Για όσο υπάρχουν αυτοί οι «πελάτες», ο Ερντογάν θα παριστάνει τον αντιαμερικανό «πατερούλη» των ισλαμοεθνικιστών …άσχετα αν πίσω από τις κλειστές πόρτες ο «πασάς» προσκυνάει τα «αφεντικά» του …Πραγματικά «αφεντικά», εφόσον σε αυτών τις τράπεζες έχει εμπιστευτεί το οικογενειακό του «πορτοφόλι» με τη λεία του …Πραγματικά «αφεντικά», εάν σκεφτεί κάποιος ότι μπορούν να τον «απολύσουν» μέσα σε λίγες ώρες, εάν ανοίξουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς του σε όλους τους φορολογικούς «παραδείσους» που οι ίδιοι ελέγχουν.
…Αυτός είναι ο Ερντογάν! …Αυτός, που αναζητεί τον Παράδεισο στον Ουρανό, αλλά που δεν χορταίνει να «βολεύεται» με τους «ψευτοπαράδεισους» της Γης …Αυτός, που δηλώνει πιστός τού Ουράνιου Αλλάχ για τη μετά θάνατον «σωτηρία» του, αλλά, για να επικρατήσει στα εγκόσμια, φιλάει τα χέρια όποιων επίγειων «θεών» μπορούν να τον βοηθήσουν να παραμείνει στη θέση του. Σε κάθε περίπτωση, όμως, με αυτήν τη δήλωσή του περί θεάρεστης «αποστολής» έστειλε ένα «μήνυμα» προς ΟΛΕΣ τις κατευθύνσεις. Το «μήνυμα» ήταν ότι: «Είτε με αφήνετε να πεθάνω στο παλάτι μου είτε θα σας «πάρω» μαζί μου!» …«Είτε με αφήνετε να προετοιμάσω μόνος μου την ασφαλή διαφυγή των παιδιών μου —μαζί με τα κλοπιμαία— είτε το κάνουμε «μπουρλότο» το ίδιο το κράτος!». Δυστυχώς για τους Τούρκους το καθεστώς του έχει «αγγιστρωθεί» πολύ βαθιά μέσα στο κράτος τους και δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτό χωρίς τον κίνδυνο ενός μεγάλου εθνικού «ακρωτηριασμού». Μόνον ο Χάρος πλέον μπορεί να τους απαλλάξει από τη Μάστιγα της διαφθοράς, η οποία ακούει στο όνομα Ερντογάν.
Μιλάμε για καθαρό εκβιασμό από έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει αποδείξει ότι δεν έχει όρια …Έναν άνθρωπο, ο οποίος για τα συμφέροντά του μπορεί να κάνει τα πάντα …Μπορεί να προκαλέσει πολέμους και να σκοτώσει ομοεθνείς και ομόθρησκούς του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής Γης. Αυτός ο άνθρωπος επικαλέστηκε τον Θεό, για να εκστομίσει μια απειλή για μια τεράστια ανθρωποσφαγή σε περίπτωση που χάσει τις εκλογές …και άρα εξαιτίας των ανθρώπων που δεν θέλησαν να «υπακούσουν» στο Θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτόν μιλούσε καθαρά για εμφύλιο πόλεμο. Δεν μπορεί αυτό να «μεταφραστεί» διαφορετικά. Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ο «εκλεκτός» τού Θεού να «παραδώσει» τα «ιερά και τα όσια» σε άπιστους και «παρακατιανούς»!; …Δεν θα το «επέτρεπε» ο Θεός να συμβεί αυτό! …Δεν θα τον άφηναν οι πιστοί οπαδοί του να «παραδώσει» …Θα το «πήγαιναν» μέχρι τέλους. Αυτό είναι που διαπραγματεύτηκε το καθεστώς. Θεωρούμε απολύτως βέβαιο ότι ο Ερντογάν εξασφάλισε για τον εαυτό του τη δυνατότητα να πεθάνει στο κρεβάτι του και για τα παιδιά του μια διαχρονική «ασυλία».
Στις εκλογές τής Τουρκίας το διεφθαρμένο καθεστώς τού θεομπαίχτη Ερντογάν «εξευτέλισε» τη Δημοκρατία και «ΠΡΟΣΒΑΛΕ» τον Θεό. Εάν το πρώτο μπορεί —λόγω των αδυναμιών των λαών— να περάσει ατιμώρητο, το δεύτερο είναι ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ και η τιμωρία του είναι αναπόφευκτη. Κάποιοι φασίστες —εντός κι εκτός Τουρκίας— έκαναν σχέδια, χρησιμοποιώντας τον Ίδιο τον Θεό ως «άλλοθι» …και —ως γνωστόν—, όταν ο άνθρωπος κάνει Σχέδια, ο Θεός γελά !…
…Και το σίγουρο είναι ότι ΠΑΝΤΑ ΓΕΛΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ.
Παναγιώτης Τραϊανού