Ηχούν οι Σάλπιγγες της Αποκάλυψης !!!…
…Άνοιξαν οι «Πύλες τής Κολάσεως» !!!
Ο θάνατος της βασίλισσας Ελισάβετ αποκαλύπτει τον …«Κάτω Κόσμο» !!!
Ο θάνατος της βασίλισσας Ελισσάβετ «αποκάλυψε» σχεδιασμούς, οι οποίοι επί αιώνες ήταν επτασφράγιστα μυστικά …Σαν να έσπασε ένα παλιό και σκουριασμένο «καρφί», το οποίο κρατούσε έστω και οριακά ένα «παραβάν», που σκέπαζε ένα μυστικό «σκηνικό». Γιατί έγινε αυτό; …Γιατί «απογυμνώθηκε» ο ρωμαϊκός Σχεδιασμός τού Χριστιανισμού και φαίνονται πλέον τα μυστικά του …Φανερώθηκε το Προτεσταντικό «Βατικανό», το οποίο ήταν καλά «κρυμμένο» απ’ όλους τους ανθρώπους …Το «Βατικανό» τής Υόρκης, το οποίο σήμερα κάνει τη «βάρδια» του στην ηγεσία τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο θάνατος της βασίλισσας γι’ αυτόν τον λόγο ήταν επικίνδυνα αποκαλυπτικός. Τώρα κάποιοι θα «τρέχουν» και δεν θα «φτάνουν». Θα «τρέχουν», γιατί πρέπει πάση θυσία να διατηρηθεί ο Θρόνος, ο οποίος τους είναι αναγκαίος ως θρησκευτικός θεσμός, χωρίς όμως ν’ αποκαλυφθεί αυτή η ιδιότητά του …τη στιγμή που το «φτηνό» βασιλικό του «κάλυμμα» είναι έτοιμο να πάει στα «σκουπίδια». Είναι σαν να επιθυμείς να σώσεις τη θέση τού Πάπα, προσπαθώντας να τον «κρύψεις» πίσω από τον τίτλο τού «βασιλιά τής Ρώμης», ο οποίος είναι ένας επιπλέον τίτλος του.
Κάπου εδώ όμως αρχίζουν τα λάθη και οι ανεπιθύμητες αποκαλύψεις. Κάποιοι, πάνω στην αγωνία τους να «δικαιολογήσουν» την ανάγκη διαιώνισης ενός πολυδάπανου βασιλικού Θρόνου, του αποδίδουν ιδιότητες, οι οποίες ΔΕΝ αφορούν τέτοιους θρόνους. Αυτό, όμως, είναι επικίνδυνο, γιατί αποκαλύπτει πράγματα, τα οποία πρέπει να μείνουν κρυφά. Πάνω στην προσπάθειά τους να πείσουν τους λαούς —και κυρίως τους Βρετανούς— για την «αναγκαιότητα» της διατήρησης του βρετανικού Θρόνου, στην πραγματικότητα αποκάλυψαν την ύπαρξη πολλαπλών Θρόνων …στη Βρετανία !! …Η βασίλισσα Ελισσάβετ ήταν βασίλισσα της Αγγλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά ήταν ταυτόχρονα και Αρχηγός τού Αγγλικανικού Δόγματος. Όμως, ο Αρχηγός ενός ρωμαϊκού δόγματος, το οποίο «σκεπάζει» το Βόρειο Ημισφαίριο από τη Γερμανία και τη Σκανδιναβία μέχρι το Σιάτλ, είναι ταυτόχρονα και Ρωμαίος Αυτοκράτορας …Είναι ένας ακόμα Πάπας και άρα η έδρα του είναι μια ακόμα Ρώμη …Η «Τρίτη Ρώμη» συγκεκριμένα. Κάπου στο City, δηλαδή, υπάρχει ένα ακόμα «Φανάρι» και ένα ακόμα «Βατικανό», το οποίο προσπαθεί να περάσει απαρατήρητο.
Η ανεπιθύμητη αποκάλυψη αυτής της Ρώμης προέρχεται από την «αγωνία» των υπερασπιστών τού Προτεσταντικού Θρόνου να προστατεύσουν το βασιλικό του «κάλυμμα». Στα επιχειρήματά τους φαίνεται η αντίφαση την οποία περιγράφουμε. Προφανώς δόθηκε «γραμμή» σε όλα τα ΜΜΕ τής Κοινοπολιτείας —και όχι μόνον— να συνδέσουν τον βασιλικό Θρόνο τής Αγγλίας με «προσφορά» στον Κόσμο. Προσπαθούν να του «πιστώσουν» τη «δωρεά» τής Δημοκρατίας, της παιδείας, της επιστήμης και της βιομηχανικής τεχνογνωσίας σε μήκη και πλάτη τού Πλανήτη, τα οποία δεν είχαν ποτέ παρουσία στο «επίκεντρο» των εξελίξεων που αφορούν την ανθρωπότητα. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι «δωρεές» ενός βασιλικού Θρόνου …Αυτά είναι αποτέλεσμα του εκχριστιανισμού τους και όχι της υποταγής τους στον βασιλιά τής Αγγλίας…
…Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα αυτοκρατορικής λειτουργίας και αυτήν τη λειτουργία την αναζητούμε στα αυτοκρατορικά κέντρα τού Χριστιανισμού …κι αυτά συνδέονται ΠΑΝΤΑ με τη Ρώμη. Οι αυτοκρατορίες «σπρώχνουν» και επιβάλουν πολιτισμικά μοντέλα, ενώ τα κοινά βασίλεια χωράφια αρπάζουν και χωράφια χάνουν. Οι Αυτοκράτορες είναι πνευματικοί ηγέτες των λαών τους, ενώ οι βασιλείς είναι απλά οι Κυβερνήτες τους. Άρα, αυτά τα οποία ισχυρίζονται ότι αποτελούσαν «δωρεά» τού βασιλικού Λονδίνου, δεν είναι τέτοια …Δεν μπορεί να κάνει τέτοια δωρεά το Λονδίνο, γιατί δεν έχει να κάνει τέτοια. Το ίδιο συνέβαινε και με τη Μαδρίτη για παράδειγμα. Η ισπανοκρατία στη Λατινική Αμερική δεν «μετέφερε» εκεί τη Δημοκρατία ή τη φιλοσοφία, την τεχνολογία κλπ.. Αυτά τα «μετέφερε» ο Χριστιανισμός με τους ρυθμούς που τον βόλευε …όταν τον βόλευε. Η ισπανοκρατία ήταν απλά το «άλογο» εκείνο, το οποίο έσερνε το «άρμα» τού Χριστιανισμού στη Λατινική Αμερική. Η ισπανοκρατία —τού βασιλιά τής Μαδρίτης— το μόνο που η ίδια «μετέφερε» στη Λατινική Αμερική ήταν νέοι φεουδάρχες και έποικοι ισπανικής καταγωγής.
Aπλά εκείνοι οι άνθρωποι ήταν Καθολικοί και άρα, είτε με αποσκευές είτε χωρίς, ήταν «φορείς» τού Χριστιανισμού, ο οποίος «μετέφερε» τα όσα προαναφέραμε. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ο Πάπας τής Ρώμης θα έκανε «κουμάντο» με τα «αλάθητά» του όχι μόνον στη Μαδρίτη, αλλά και στις αποικίες της. Άρα, η Λατινική Αμερική ήταν αυτοκρατορική επαρχία τής Ρώμης και όχι της Μαδρίτης …Βρισκόταν για κάποια χρόνια υπό την πολιτική και στρατιωτική διαχείριση της Μαδρίτης ή της Λισαβώνας στη Βραζιλία, αλλά μέχρι εκεί. Το σύνολο της Καθολικής Λατινικής Αμερικής ήταν κι εξακολουθεί να είναι αυτοκρατορική επαρχία τής Ρώμης …Της Καθολικής Ρώμης, η οποία δεν έχασε ΠΟΤΕ τον θρησκευτικό και άρα τον πολιτισμικό έλεγχο του χώρου. Οι εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις στη Λατινική Αμερικανή δεν έθιξαν στο παραμικρό τη Ρώμη …Τους έδωσε μερικά «ξεροκόμματα» της εξέλιξης που είχε προηγηθεί στην επαναστατημένη Γαλλία κλπ. και τους «ξεφορτώθηκε».
Το ανάλογο συνέβαινε και με τη Βόρειο Αμερική …Κι εκεί ένα αγγλικό «άλογο» έσερνε το «άρμα» τού Χριστιανισμού στον χώρο των παγανιστών Ινδιάνων τής Βόρειας Αμερικής. Εκεί εγκαταστάθηκαν και δέσποζαν οι Προτεστάντες και άρα οι χώροι τους οποίους κατέλαβαν ανήκαν στον χώρο ελέγχου της δικής τους Ρώμης …Της Τρίτης Ρώμης …Της Ρώμης τού Λονδίνου. Ακόμα και η Αμερικανική Επανάσταση δεν άλλαξε τίποτε στη σχέση των ΗΠΑ με την Τρίτη Ρώμη. Το βασίλειο της Βρετανίας έχασε μια επαρχία του, αλλά όχι ο Προτεσταντισμός —και κατ’ επέκταση ο Χριστιανισμός—. Η Αμερικανική Επανάσταση δεν άλλαξε τίποτε στο επίπεδο αυτό. Το μόνο που άλλαξε ήταν η εθνική ταυτότητα αυτών που απλά θα ήταν οι νέοι ιδιοκτήτες του υλικού κεφαλαίου των ΗΠΑ. Όλα τα άλλα παρέμειναν τα ίδια και αυτό φαίνεται για αυτούς που έχουν γνώσεις…Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο ταξίδι που θα πάει ο εκάστοτε νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι στο Λονδίνο. Όπως ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας περνάει από το Παλάτι έτσι κάνει και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ προκειμένου να πάρει την «ευλογία» του.
Υπό το πρίσμα αυτό αντιλαμβανόμαστε πολλά πράγματα διαφορετικά. Η νίκη των Βρετανών στο Τραφάλγκαρ, δεν ήταν εθνική νίκη των Άγγλων απέναντι στους Γάλλους ή τους Ισπανούς …Ήταν θρησκευτική νίκη των Προτεσταντών απέναντι στις δυνάμεις των Καθολικών. Μετά από αυτήν την ήττα ο Νέος Κόσμος ρυθμίστηκε με βάση την Προτεσταντική Τάξη Πραγμάτων. Γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχει και ο ρωμαϊκός συμβολισμός τής νίκης στην Κολώνα τού Νέλσωνα στην Πλατεία Τραφάλγκαρ. Ως εκ τούτου οι πόλεμοι μεταξύ τού Μεξικό και των ΗΠΑ δεν ήταν εθνικοί πόλεμοι …Ήταν θρησκευτικοί πόλεμοι μεταξύ διαφορετικών χριστιανικών δογμάτων για τον έλεγχο των αυτοκρατορικών επαρχιών στον Νέο Κόσμο …Ήταν πόλεμοι μεταξύ τής Ρώμης και της Τρίτης Ρώμης. Οι εμφύλιες συγκρούσεις τού Καναδά μεταξύ Γαλλόφωνων Καθολικών κι Αγγλόφωνων Προτεσταντών ήταν επίσης θρησκευτικοί πόλεμοι. Καί στις δύο περιπτώσεις αυτοί, οι οποίοι έχασαν, ήταν οι Καθολικοί, γιατί απλούστατα η Τρίτη Ρώμη είχε νικήσει τη Ρώμη στο δικό της επίπεδο και τα πάντα «τακτοποιούνταν» με βάση αυτήν τη Νέα Θρησκευτική Τάξη Πραγμάτων εντός τού Χριστιανισμού —και άρα εντός τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας—.
Άρα, τι αποκαλύφθηκε με τον θάνατο της βασίλισσας της Αγγλίας; …Αυτό, το οποίο ο Προτεσταντισμός —για να μην προκαλεί τη Ρώμη— κρατά «μυστικό» …Ότι οι ΗΠΑ και τα προτεσταντικά τους «αδέρφια», τα οποία ανήκουν στον έλεγχο της Τρίτης Ρώμης, «καπελώνουν» τον υπόλοιπο Χριστιανισμό. Μπορεί να χάθηκαν ως κτήσεις από το στέμμα τής Αγγλίας, αλλά δεν χάθηκαν από την Τρίτη Ρώμη τής Υόρκης …Της Υόρκης, η οποία είναι η Τρίτη Ρώμη και —όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό— ως αυτοκρατορική Ρώμη ιδρύθηκε νωρίτερα από τη Νέα Ρώμη …Εκεί έγινε Αυτοκράτορας της Ρώμης ο Μέγας Κωνσταντίνος, που ίδρυσε τη Νέα Ρώμη. Σε αυτήν την Ρώμη ανήκουν ως «επαρχία» οι αγγλόφωνες ΗΠΑ, εφόσον εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τη θρησκευτική και πολιτισμική «ομπρέλα» της …Εξακολουθούν οι ΗΠΑ να είναι «αδερφές» αυτοκρατορικές επαρχίες με τον Καναδά ή την Αυστραλία και βέβαια με όλα τα προτεσταντικά κράτη τής Ευρώπης …Μια «συγγένεια», η οποία για κάποιον παρατηρητή εντοπίζεται εύκολα σε «διεθνή» όργανα, όπως είναι το ΝΑΤΟ για παράδειγμα.
Ο θάνατος της Αρχηγού τού Προτεσταντικού Δόγματος, δηλαδή, που «κηδεμονεύει» πνευματικά όλη τη Βόρεια Ευρώπη κι Αμερική και η επιρροή του φτάνει μέχρι τη μακρινή Αυστραλία, αποκάλυψε μια πραγματικότητα …Μια επικίνδυνη πραγματικότητα για τον σχεδιασμό τού Προτεσταντισμού …Αποκάλυψε αυτό, το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει γνωστό πριν από πολλά χρόνια και παρέμενε μυστικό …Αποκάλυψε αυτό, το οποίο εάν γινόταν γνωστό, θα προκαλούσε αντιμοναρχική Επανάσταση στη Βρετανία …Αυτό, το οποίο αφορά την εθελούσια —με εντολή τού Παλατιού και εν αγνοία των Βρετανών— «μετακίνηση» της οικονομικής και πολιτικής ισχύος από τη Βρετανία στις ΗΠΑ …και το οποίο από «σύμπτωση» δεν γινόταν εμφανές, εξαιτίας τής μακροβιότητας της βασίλισσας. Η εβδομηντάχρονη βασιλεία τής βασίλισσας, δηλαδή, έδινε μια επίφαση «σταθερότητας» στον σχεδιασμό τους, κι αυτό ήταν απολύτως τυχαίο. Γιατί όμως αυτό είναι σημαντικό; …Γιατί πρώτη φορά στην ιστορία μια εκδοχή τής Ρώμης —και συγκεκριμένα η προτεσταντική της εκδοχή— αναγκάστηκε κι «απογυμνώθηκε» οικειοθελώς από την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της ισχύ, διατηρώντας μόνον τη θρησκευτική ισχύ και μάλιστα προκαλυμμένη …Η πρώτη φορά στην ιστορία που μία Ρώμη —για να επιβιώσει— δημιούργησε μόνη της το «είδωλό» της στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Το Λονδίνο παρέδωσε «οικειοθελώς» —και εν αγνοία τού βρετανικού λαού— το σύνολο της πολιτικής και οικονομικής ισχύος τής αυτοκρατορίας του στις ΗΠΑ. Γιατί έγινε αυτό; …Γιατί απλούστατα δεν μπορούσε ν’ αντέξει» την πίεση που του ασκούσε το βιομηχανικό κεφάλαιο και η ανάπτυξή του. Αρκεί να δει κάποιος έναν χάρτη τής Βρετανικής Αυτοκρατορίας και, εάν έχει γνώσεις, θα το καταλάβει. Αρκεί να δει σε ποιους χώρους εκτεινόταν η αυτοκρατορία στην οποία «ο ήλιος δεν έδυε ποτέ» και θα καταλάβει τον λόγο που η πίεση του βιομηχανικού κεφαλαίου ήταν τεράστια. Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία τής φεουδαρχικής εποχής …Της εποχής αυτής, που κυρίαρχο ήταν το κεφάλαιο της γης. Όπως ήταν φυσικό, αυτός, ο οποίος είχε το μεγαλύτερο κεφάλαιο-γη, ήταν κι αυτός που —λόγω πλούτου— θα έμπαινε πρώτος και στη βιομηχανική εποχή. Αυτό και έγινε …Η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε από τη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Από εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Το συντριπτικό μέρος των κτήσεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήταν όχι απλά μη-χριστιανικό, αλλά και αλλόφυλο. Άρα; …Άρα, ο χώρος, που είχε στη διάθεσή του το βιομηχανικό της κεφάλαιο για ν’ αναπτυχθεί το ίδιο —και βέβαια να δημιουργήσει αγορά— ήταν ο ελάχιστος χώρος τού Ηνωμένου Βασιλείου. Η Τρίτη Ρώμη των WASP (White Anglo-Saxon Protestant) δεν ήθελε ούτε κατά διάνοια να παραδώσει τη χριστιανική βιομηχανική τεχνογνωσία σε αλλόθρησκους Ινδούς ή μαύρους Αφρικανούς—για παράδειγμα—, επειδή απλά θα μπορούσαν αυτοί να εργαστούν στα εργοστάσια και ταυτόχρονα να δημιουργήσουν πολυπληθή αγορά. Δεν μπορούσε επίσης να στηριχθεί στις ασήμαντες αγορές τής μακρινής κι αραιοκατοικημένης Αυστραλίας ή του Καναδά. Το βιομηχανικό κεφάλαιο μετά τη «γέννησή» του στη Βρετανία «ασφυκτιούσε» στα βρετανικά «νησιά».
Αυτό το κατάλαβαν εγκαίρως οι Αμερικανοί βιομήχανοι και οι Βρετανοί αστοί τύπου Τσόρτσιλ και με τη βοήθεια των Εβραίων τραπεζιτών μετέφεραν τη βιομηχανική τεχνογνωσία τού Προτεσταντισμού στις ΗΠΑ …Τη μετέφεραν στην απέναντι μεριά τού Ατλαντικού. Πριν αρχίσει το βιομηχανικό κεφάλαιο να «διαρρέει» προς την καθολική ζώνη τής Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Ιταλίας, θα το «εκτόνωναν» μόνοι τους προς τις προτεσταντικές ΗΠΑ και βέβαια την προτεσταντική Γερμανία. Μεταξύ τους θα το μοιράζονταν οι Προτεστάντες κι αυτό γινόταν μόνον με τον τρόπο αυτόν. Για να μην ρισκάρουν να επανέλθει ο Καθολικισμός στην κορυφή —λόγω της νέας πλέον κυρίαρχης μορφής τού κεφαλαίου— το «έδιωξαν» στην απέναντι πλευρά τού Ατλαντικού, για να το προστατεύσουν.
Οι τεράστιες ΗΠΑ μπορούσαν να γίνουν ένας τεράστιος βιομηχανικός γίγαντας προτεσταντικών συμφερόντων και ταυτόχρονα είχαν στη διάθεσή τους την τεράστια αγορά ΟΛΗΣ της υπόλοιπης φανατικά καθολικής αμερικανικής ηπείρου, η οποία απλά θα διατηρούνταν από τους Προτεστάντες βιομηχάνους σε βιομηχανική υπανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο που η εκρηκτική ανάπτυξη του αμερικανικού βιομηχανικού κεφαλαίου έγινε μέσω του χρηματιστηρίου τής Νέας Υόρκης, στο οποίο επένδυαν μαζικά και τεράστια ποσά οι Βρετανοί αστοί εις βάρος τής βρετανικής βιομηχανίας. Οι τεράστιες ΗΠΑ άντλησαν τα τεράστια αυτά ιδιωτικά κεφάλαια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και, επιδιώκοντας να γίνουν ακόμα πιο τεράστιες, άνοιξαν τις «πόρτες» τους στης Γης τους πεινασμένους …Όλης της Γης οι πεινασμένοι είχαν θέση στα εργοστάσιά τους και όλοι θα γίνονταν «αγορά» τους. Αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, ότι η ιδιομορφία τού βιομηχανικού κεφαλαίου ήταν εκείνη που έκανε τις ΗΠΑ παγκόσμιο «προορισμό» για τους οικονομικούς μετανάστες και όχι η ιδιαίτερη «καλοσύνη» των Αμερικανών. «Νέοι εργάτες Νέοι πελάτες» ήταν το «σύνθημα» της εποχής. Νέο «αίμα» απ’ όλα τα χριστιανικά δόγματα θα έδινε «κίνηση» στον βιομηχανικό «μύλο» τού Προτεσταντισμού.
Αυτό, το οποίο δεν μπορούσε να κάνει η Βρετανία υπέρ των συμφερόντων τού Προτεσταντισμού με την τεράστια ισχύ τού τότε «νεογέννητου» βιομηχανικού κεφαλαίου— θα το έκαναν οι ΗΠΑ. Αυτή ήταν μια «απόφαση» του προτεσταντικού Θρόνου τού Λονδίνου υπέρ του Προτεσταντισμού και ήταν εις βάρος τού βασιλικού Θρόνου τής Βρετανίας και άρα των Βρετανών. Κάποιοι βασιλείς τής Βρετανίας, δηλαδή, επέλεξαν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του Προτεσταντισμού εις βάρος των συμφερόντων των Βρετανών και αυτό στο επίπεδο της Βρετανίας αποτελεί προδοσία. Η Βρετανία με τον τρόπο αυτόν και οικειοθελώς παρέδωσε στις ΗΠΑ την κορυφαία θέση της στον Κόσμο. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ΗΠΑ των αγράμματων εποίκων και μεταναστών έγιναν μέσα σε λίγα χρόνια το «είδωλο» της πιο μεγάλης αυτοκρατορίας στην ιστορία τού κόσμου.
Η Υόρκη «απέκτησε» το «είδωλό» της, που είναι η Νέα Υόρκη και το Λονδίνο την Ουάσιγκτον. Όλα αυτά, όμως, έγιναν με «εγγυητή» το ίδιο το Παλάτι …Το Παλάτι των Γερμανών βασιλέων, το οποίο «πρόδωσε» τη Βρετανία και την Αγγλία και ταυτίστηκε απόλυτα με τα προτεσταντικά συμφέροντα, τα οποία αναπτύσσονταν πλέον στην απόλυτη ισχύ τους στις ΗΠΑ …Το Παλάτι, το οποίο εσκεμμένα έσυρε τη Βρετανία σε δύο ανώφελους και καταστροφικούς Παγκόσμιους Πολέμους που στόχο είχαν να αποδυναμώσουν την αυτοκρατορία υπέρ των ΗΠΑ …Το Παλάτι, το οποίο δέχθηκε να χάσει την πολιτική και στρατιωτική του ισχύ και περιορίστηκε στον θρησκευτικό του ρόλο —στον κρυφό του ρόλο, εφόσον φοβόταν πάντα την αντίδραση των Βρετανών για την προδοσία— …Το Παλάτι, το οποίο, συνωμοτώντας με τους Εβραίους τοκογλύφους, δέχθηκε τη φτωχοποίηση των Βρετανών με «αντιπαροχή» τη δική του ασφάλεια …«Δέχθηκε» τρόπος τού λέγειν, γιατί εκεί τα πράγματα δεν ήταν τόσο «καθαρά» …Ένας βασιλιάς του δολοφονήθηκε και ο διάδοχός του παραιτήθηκε, για να φτάσουμε στον «μειωμένης» αντίληψης πατέρα τής Ελισάβετ, ο οποίος παρέδωσε στους Αμερικανούς τα «κλειδιά» τής αυτοκρατορίας. Οι σφετεριστές τού Θρόνου ήταν εκείνοι, δηλαδή, οι οποίοι δέχθηκαν να προδώσουν τη Βρετανία και όχι οι νόμιμοί βασιλείς. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο σημαντικός είναι για ολόκληρη την ανθρωπότητα ο θάνατος μιας βασίλισσας, της οποίας η μακροχρόνια διακοσμητική συμμετοχή «σκέπαζε» τα πάντα.
Όμως, αυτό, το οποίο καταλαβαίνουμε ακόμα πιο πολύ, είναι το πόσο δύσκολο είναι ν’ αναλάβει τον ρόλο της ο Κάρολος …Ο Γερμανός Κάρολος του Οίκου Μπάττενμπεργκ και Γκότα. Φυσικός διάδοχος αυτοκράτορα είναι κάτι, το οποίο από τη φύση του είναι προβληματικό …κι αυτό ήταν κάτι, το οποίο δεν το άντεξε ούτε η ίδια η Ρώμη —και μάλιστα σε εποχές πολύ πιο εύκολες για την εξουσία—. Η παρακμή τής ίδιας τής Ρώμης ξεκίνησε όταν ο Μάρκος Αυρήλιος «έσπασε» την παράδοση των «υιοθετημένων» άριστων και όρισε ως διάδοχό του τον γιο του Κόμοδο. Αυτήν την κατάσταση πρέπει να διαχειριστεί ο Κάρολος κι αυτό δεν θα είναι εύκολο …Καθόλου εύκολο με δεδομένο τις αντιμοναρχικές τάσεις των Βρετανών μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας τους και με επίσης δεδομένο ότι ο ίδιος ως πρόσωπο δεν είναι καθόλου χαρισματικός, ώστε να υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να γοητεύσει εκείνον τον κόσμο που αντιδρά.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η «απουσία» τής βασίλισσας αποκάλυψε την ταυτότητα αυτού που πραγματικά κυβερνά σήμερα τον Κόσμο …Ο Χριστιανισμός κυβερνά τον Κόσμο και άρα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Ρώμη ποτέ δεν έχασε την ισχύ της. Απλά «έμαθε» μέσα στον χρόνο να «κρύβεται» και ν’ αποφεύγει κάθε αντίδραση εναντίον της …«Έμαθε» να περνάει τη «σκυτάλη» από το ένα «είδωλό» της στο άλλο κι αυτό να φαίνεται σαν εξέλιξη, ενώ στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμα και η επιμονή των πάντων να «σκεπάζουν» τα πάντα με τον όρο «Χριστιανισμός» είναι προσχηματική …Δεν υπάρχει «χριστιανικό σύστημα» …Υπάρχει «Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», που η τρέχουσα θρησκευτική της επιλογή είναι ο Χριστιανισμός, όπως παλαιότερα ήταν ο Δωδεκαθεϊσμός. Ο Χριστιανισμός είναι απλά μια επιλογή τής Ρώμης …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τα «αλάθητα» των ηγετών των δογμάτων της είναι αυτά που κυβερνούν τον κόσμο …Ηγετών, οι οποίοι διατηρούν την αυτοκρατορική τους ιδιότητα κι απλά έχουν παραχωρήσει το πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος τής αυτοκρατορίας τους σε απλούς διαχειριστές …Διαχειριστές, οι οποίοι, μόλις πάρουν «δημοκρατικά» την «εντολή» από τους λαούς να κυβερνήσουν, θα πάνε να «προσκυνήσουν» τ’ «αφεντικά» σε κάποιο από τα Κέντρα τής Ρώμης που τους ελέγχει. Αυτοί οι οποίοι φοράνε τα «κόκκινα» ελέγχουν τον κόσμο και όχι αυτοί οι οποίοι δήθεν ψηφίζονται σε ψευδοδημοκρατικές διαδικασίες.
Πολλοί «εσχατολόγοι», οι οποίοι ασχολούνται με τις Ιερές Γραφές, αναρωτιούνται και προβληματίζονται για το πώς είναι δυνατόν οι Γραφές αυτές —οι οποίες θεωρούνται «αλάνθαστες»— να μην μπόρεσαν να προβλέψουν τη σημερινή υπεροχή των ΗΠΑ στον σύγχρονο κόσμο. Πώς είναι δυνατόν να φτάνουμε στις «έσχατες» ημέρες με την Pax Americana να «σκεπάζει» σχεδόν τον Πλανήτη κι αυτό να μην το «βλέπουν» οι Προφητείες. Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής …Οι Προφητείες «βλέπουν» αυτό το οποίο συμβαίνει κι όχι αυτό το οποίο φαίνεται και το οποίο πολλές φορές είναι παραπλανητικό. Οι Ιερές Γραφές περιγράφουν αυτό το οποίο βρίσκεται κάτω από το «κάλυμμα» και όχι αυτό το οποίο βλέπει ο κόσμος. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ούτε Pax Americana ούτε ΗΠΑ …Υπάρχει η ΠΑΝΤΑ ζωντανή κι επικίνδυνη Pax Romana …κι απλά αυτός ο οποίος φαίνεται είναι μόνον ο διαχειριστής της, που αυτήν τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ και οι οποίες ανήκουν στην προτεσταντική «πτέρυγα» της Pax Romana. Τι σημαίνει αυτό; …Ότι, από τη στιγμή που ο Χριστιανισμός είναι αυτός που ΠΑΝΩ απ’ όλα διαχειρίζεται την κοσμοκρατορία, αυτός, ο οποίος κυβερνά, είναι το Θηρίο τής Ρώμης και τα «είδωλά» της …Αυτό είναι που «δείχνουν» οι Γραφές και συγκεκριμένα η Αποκάλυψη κι απλά τις ΗΠΑ θα τις αναζητήσουμε σε κάποιο «στέμμα» κάποιου Θηρίου της περιγραφής της.
Περί Θηρίων ο Λόγος
Άρα τι μένει να δούμε; …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν την πραγματικότητα …Το πώς περιγράφει η Αποκάλυψη αυτήν τη ρωμαϊκή κυριαρχία, την οποία αυτήν τη στιγμή την εκφράζουν οι ΗΠΑ …Τι λέει η Αποκάλυψη και πώς περιγράφει όλη αυτήν την κατάσταση το πιο «σφραγισμένο» Κείμενο στην ιστορία του Κόσμου …Το Κείμενο αυτό, το οποίο επί αιώνες ήταν «ανοικτό», αλλά κανένας δεν μπορούσε να το διαβάσει, και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «έκλαιγε» για την αδυναμία αυτή των ανθρώπων.
Κατ’ αρχάς, για να καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφεται —και πώς αυτό περιγράφεται—, θα πρέπει πάντα να θεωρούμε ως δεδομένο ότι, εφόσον η Αποκάλυψη περιγράφει τον Θεό και το Μυστικό Σχέδιό Του, τότε τίποτε δεν θα είναι απολύτως εύκολο στην κατανόησή του. Τα πάντα θα πρέπει να τυγχάνουν πολλαπλών αναγνώσεων σε αντίστοιχα πολλαπλά επίπεδα …Θα πρέπει να θεωρούμε τα αδύνατα ως δυνατά και τα παράδοξα ως λογικά. Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο αυτά τα οποία λέμε; …Το εξής απλό: Επειδή μιλάμε για τον Θεό, τα ΠΑΝΤΑ είναι τελειωμένα πριν καν αρχίσουν, γιατί για τον Θεό δεν υπάρχει η έννοια του ΧΡΟΝΟΥ. Εάν ο Θεός σού «προφητεύσει» ότι θα πεθάνεις από πνιγμό, αυτό είναι απολύτως σίγουρο, γιατί ταυτόχρονα σε «είδε» όταν πέθανες. (Αποκ. Ιωάν. 4.8): «ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος Κύριος ὁ Θεός ὁ παντοκράτωρ, ὁ ἦν καί ὁ ὢν καί ὁ ἐρχόμενος» («Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, που υπήρχε προ πάντων των αιώνων και υπάρχει εις όλους τους αιώνας και θα υπάρχη εις την ατελείωτον αιωνιότητα»).
Ο Θεός ΚΑΛΥΠΤΕΙ το σύνολο του φάσματος του χρόνου κι ως εκ τούτου όλα όσα Τον αφορούν «αγνοούν» αυτήν την παράμετρο, η οποία αφορά μόνον τους θνητούς ανθρώπους, οι οποίοι «μετρούν» τις ζωές τους με μονάδες χρόνου. Για παράδειγμα, ο Υιός τού Θεού είναι «γεννημένος» πριν καν «γεννηθεί», γιατί υπάρχει από την αρχή τής Δημιουργίας ΜΕΣΑ στον Θεό …ΥΠΑΡΧΕΙ από ΠΑΝΤΑ, γιατί είναι «συνθετικό» στοιχείο τού Θεού …Όταν γεννιέται, έχει ταυτόχρονα και την τελική Του μορφή …Όταν «πεθαίνει» —για τον θνητό παρατηρητή— τότε απλά «ζει» με άλλη ιδιότητα. Γιατί είναι αυτά σημαντικά; …Γιατί, όταν για παράδειγμα περιγράφονται στους θνητούς ανθρώπους τα δύο αυτά Θηρία —με τη σειρά που εμφανίζονται στο «Έργο» τής Αποκάλυψης—, πρέπει να καταλαβαίνει κάποιος ότι αυτά προϋπάρχουν στις τελικές τους μορφές κι απλά «εμφανίζονται» μπροστά μας όπως οι «ηθοποιοί» στα θεατρικά έργα …
Η ανθρωπότητα, ως «θεατής», τα «βλέπει» με τη σειρά, γιατί αυτό εξυπηρετεί τη «ροή» τού Σχεδίου στο οποίο συμμετέχει ο θνητός άνθρωπος ανάμεσα σε αθάνατα Θηρία-«ηθοποιούς». Εάν είμασταν αθάνατοι θεοί —και άρα εάν είχαμε διαφορετική αντιληπτική ικανότητα— θα ήταν τελείως διαφορετική η «αφήγηση» …Εμείς οι θνητοί άνθρωποι «βλέπουμε» μέσα στην ιστορική μας «πορεία», είτε ως είδος και είτε ως φυσικά πρόσωπα, όλα τα στάδια της «γέννησης» Θηρίων, τα οποία είναι «γεννημένα» ήδη. Είναι σαν να βλέπουμε τον ίδιο «ηθοποιό» να εμφανίζεται στη «σκηνή» ως βρέφος κι απλά με την εξέλιξη του «σεναρίου» να φτάνει να γίνεται ενήλικος μπροστά στα μάτια μας. Γιατί υπάρχει μια τέτοια ανάγκη; …Γιατί ο θνητός άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του χρόνου με τον Θεό κι ως εκ τούτου πρέπει να «βοηθηθεί» στην κατανόηση του Σχεδίου τού Θεού. Ο θνητός άνθρωπος, που από τη φύση του «μετρά» χρόνο, αντιλαμβάνεται διαφορετικά την έννοια της εξέλιξης, η οποία για τον ίδιο είναι μια γραμμική «πορεία» από τη «γέννηση» μέχρι τον «θάνατο» της όποιας κατάστασης.
Ό,τι λοιπόν ο Θεός βλέπει «στιγμιαία» και «τρισδιάστατα» —και ταυτόχρονα πρέπει αυτό να γίνει αντιληπτό και κατανοητό από τον άνθρωπο—, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη ακολουθία «εικόνων», γιατί ο άνθρωπος δεν έχει την ίδια αντίληψη του «βάθους» τού χρόνου. Αυτό, το οποίο για τον Θεό είναι μία «στιγμή», για τον άνθρωπο είναι χιλιετίες. Αυτό, όμως, το οποίο συμβαίνει στον χρόνο αυτόν, για να περιγραφεί στον άνθρωπο ως σενάριο, πρέπει να μπει σε μια μονοδιάστατη γραμμική «συνέχεια» …Μια συνέχεια, η οποία όμως πρέπει να έχει υποχρεωτικά μια απολύτως προσδιορισμένη «αρχή», για ν’ αρχίσει ο άνθρωπος να την αντιλαμβάνεται. Ο θνητός άνθρωπος πρέπει να συνδέσει την περιορισμένη χρονικά ζωή του μ’ αυτήν την αιώνια κατάσταση, για να μπορέσει να την αντιληφθεί, γιατί διαφορετικά τον «καταπίνουν» οι αιώνες. Απλά πράγματα. Για να κατανοήσει ο άνθρωπος σε ποια φάση «βρίσκεται» μια κατάσταση, θα πρέπει να ξέρει υποχρεωτικά εάν βρίσκεται «πριν» από κάτι που γνωρίζει ή «μετά» απ’ αυτό …Πρέπει να έχει δηλαδή ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην παράμετρο που αφορά την έννοια του χρόνου. Πάντα αναζητείται μια «αρχή», ώστε να ξεκινήσει η «μελέτη».
Όπως γίνεται με μια μαγνητική τομογραφία, όπου ένας πραγματικός ανθρώπινος εγκέφαλος των τριών του διαστάσεων, για να παρουσιαστεί με ακρίβεια στον άνθρωπο προκειμένου να τον εξετάσει, πρέπει αυτό να γίνει με μια σειρά πάρα πολλών φωτογραφιών …Φωτογραφιών, οι οποίες ξεκινάνε από τη μία άκρη του —και άρα από μία αρχή— και τον «σαρώνουν» μέχρι την άλλη —και άρα το τέλος του—. Εάν αυτές οι εικόνες δεν βρίσκονται σε σειρά και συνδεδεμένες με μια αρχή, τότε ο άνθρωπος «χάθηκε» και δεν βγάζει καμία άκρη. Αυτή είναι η διαφορά τού «βλέπω» τού Θεού με το «βλέπω» τού ανθρώπου. Ο Ένας «βλέπει» σε μία στιγμή μέσα κι έξω έναν ενιαίο εγκέφαλο μπροστά Του κι ο άλλος πρέπει να μελετήσει τοίχους ολόκληρους με αναρτημένες επάνω τους εικόνες διαδοχικών τομών του. Ο Ένας «ακτινογραφεί» στιγμιαία ένα στερεό αντικείμενο όπως κι αν το έχει μπροστά Του κι ο άλλος πρέπει να το «κατατμίσει» σε μια απολύτως ορισμένη σειρά εικόνων.
Κάτι τέτοιο γίνεται και στην Αποκάλυψη …Γίνεται «κατάτμηση» του Σχεδίου τού Θεού …Γίνεται «κατάτμηση», για να το κατανοήσει ο άνθρωπος. Ο Θεός, επειδή «καλύπτει» χρονικά τη ζωή τής Ανθρωπότητας στο σύνολό της τής «μιλάει» σαν να γράφει «γράμμα» στο αγέννητο παιδί Του …χωρίς να βάλει ποτέ την ημερομηνία που το έκανε αυτό. Στο παιδί Του, το οποίο είναι έτοιμο να «γεννηθεί» και είναι ακόμα στην κοιλιά τής μητέρας του …Ένα «γράμμα», το οποίο θα αφορά τη ζωή τού παιδιού και θα περιγράφει τα όσα θα κάνει ο Πατέρας του γι’ αυτό μέχρι ν’ «ανταμώσουν» …Ένα «γράμμα» στο παιδί, το οποίο κάποτε θα μεγαλώσει και θα το διαβάσει, αλλά δεν θα ξέρει πότε γράφηκε και άρα σε ποιο σημείο περίπου βρίσκεται η «αρχή» που ξεκινάει η εργασία τού απόντος Πατέρα του, ώστε να καταλάβει σε ποια φάση βρίσκεται η εξέλιξη του Έργου Του …Εργάστηκε ήδη; …Εργάζεται τώρα ή θα εργαστεί στο μέλλον; …Πού βρίσκεται αυτός τώρα; …Πότε θα επιστρέψει; Σε αυτό το γράμμα περιγράφεται μόνον το αντικείμενο της ίδιας της εργασίας κι απλά ο Πατέρας διαβεβαιώνει στο παιδί Του πως, όταν θα συναντηθούν, θα του εξηγήσει ο Ίδιος οτιδήποτε δεν κατάλαβε ή οτιδήποτε τον τρόμαξε.
Όλο το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι η Αποκάλυψη είναι «γραμμένη» πριν γεννηθεί ο Άνθρωπος και παραδίδεται σε κάθε γενιά ανθρώπων με τον ίδιο τρόπο και στην ίδια μορφή σαν να είχε γραφεί λίγο πριν την παράδοσή της. Δεν έχει δηλαδή καμία χρονική «έναρξη», γιατί αφορά ΟΛΗ την ανθρωπότητα από την εποχή τής Δημιουργίας και όχι κάποια συγκεκριμένη γενιά της …Τη γενιά, για παράδειγμα, μετά τη γέννηση του Χριστού, ώστε να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Για τον άνθρωπο, ως είδος, είναι αυτό το οποίο λέει ο λαός «γραφτό» του …η «μοίρα» του. Είναι «δοσμένη» από τον Αθάνατο Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορέσει να την καταλάβει κάποτε ο θνητός άνθρωπος …Να την καταλάβει όμως όχι όταν την πρωτοδιαβάσει, αλλά όταν του εξηγηθεί απ’ Αυτόν που την έγραψε και άρα όταν έχει ολοκληρωθεί ο ρόλος της …Όταν ο Ίδιος ο Θεός τού αποκαλύψει την αλήθεια και του εξηγήσει τι είχε αποφασίσει ότι ΘΑ έκανε γι’ αυτόν και ΠΩΣ θα το έκανε —όπως περιγράφει η Αποκάλυψη—, γιατί ήδη το έχει κάνει.
Για την κατανόηση και άρα για τις ανάγκες τού σεναρίου Του ο Θεός ήταν αναγκασμένος να «δείξει» πώς λειτουργούν και με ποια «σειρά» εμφανίζονται οι αθάνατοι Θεάνθρωποι, οι οποίοι είναι αιώνιοι και υπάρχουν από την Εποχή τής Δημιουργίας, γιατί ταυτίζονται με τον Ίδιο …Να «δείξει» πως, ενώ είναι αθάνατοι, «πεθαίνουν», για ν’ αποχωρήσουν απλά από τη «σκηνή» και να γίνει διαδοχή των πρωταγωνιστών, που συνεχίζουν να συνυπάρχουν. Αυτά όλα τα παράδοξα στα οποία αναφερόμαστε θα τα καταλάβει ο αναγνώστης, όταν θα δούμε τα «Βήματα» του Θεϊκού Σχεδίου μέσα στην Αποκάλυψη …Όταν θα δούμε τα Θηρία να «σπρώχνουν» το Σχέδιο του Θεού με «δόσεις» των εξ’ αρχής ακέραιων εαυτών τους …Τα Θηρία αυτά, τα οποία προϋπάρχουν με τις τελικές τους διαστάσεις και τα βλέπουμε να εμφανίζονται με μια σειρά, η οποία επιτρέπει τη σύνθεσή τους σε ΕΝΑ Θηρίο και το οποίο επίσης προϋπήρχε ολοκληρωμένο.
Πώς ξεκινάει η «θηριογονία» μέσα στην Αποκάλυψη; …Όπως ξεκινάει πάντα η ζωή στον κόσμο αυτόν …Με μια «γέννηση». (Αποκ. Ιωάν. 12.1): «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα». Βλέπουμε το Θεϊκό Θηλυκό —που είναι ο ΘΕΟΣ στη θηλυκή Του μορφή— να «κοιλοπονά». (Αποκ. Ιωάν. 12.2): «καί ἐν γαστρί ἔχουσα ἔκραζεν ὠδίνουσα καί βασανιζομένη τεκεῖν». Στην πραγματικότητα έχει ΗΔΗ γεννήσει και ΘΑ γεννήσει, εφόσον το Σχέδιο στην εξέλιξή του έχει ανάγκη τις διαδοχικές εμφανίσεις-γεννήσεις τού Υιού τού Θεού …Γεννά, για να ξαναγεννήσει αυτό το οποίο έχει ήδη γεννηθεί. Ο Θεάνθρωπος, τον οποίο περιμένει η ανθρωπότητα να γεννηθεί για να τη σώσει, έχει ήδη γεννηθεί, παραμένοντας «αγέννητος». Ο Θεάνθρωπος, δηλαδή, μέχρι να γεννηθεί στην τελική Του μορφή, γεννιέται όσες φορές χρειάζεται και πάλι στην τελική Του μορφή, την οποία όμως η ανθρωπότητα —μέσω των «φίλτρων» τού χρόνου και της δικής του μονοδιάστατης ιστορίας— τη «βλέπει» ημιτελή.
Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κάποια πολύ βασικά πράγματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την κατανόηση του Σχεδιασμού …«Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δεν είναι μόνον ο άνθρωπος σε σχέση με τον Θεό, αλλά και ο Θεός σε σχέση με τον άνθρωπο. Ως εκ τούτου και ο Θεός έχει επίσης δύο φύλα, όπως ο άνθρωπος. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αναζητούμε τις εμφανίσεις τού Θεανθρώπου, οι οποίες δεν συμβαίνουν πάντα μέσα από γεννήσεις …Ο Θηλυκός Θεός «γεννά» τον Υιό, ενώ ο Αρσενικός Θεός απλά εμφανίζεται ο Ίδιος ως Υιός τού εαυτού Του.
Η Γυναίκα τής Αποκάλυψης, λοιπόν, που δεσπόζει στο ουράνιο στερέωμα, είναι ο Θηλυκός Θεός. Αυτή, που, μόλις γέννησε τον Θεάνθρωπο, «αποσύρθηκε» σε ασφαλές μέρος …Ο Θεάνθρωπος Αυτός, ο οποίος «στέκεται» μπροστά στη Γυναίκα, είναι ο «Δράκων ο Μέγας». Δεν στέκεται όμως εκεί για να την απειλήσει, εφόσον Αυτή είναι η Μητέρα Του. Δεν θέλει να «καταφάει» το επόμενο «γέννημά» της με στόχο να το σκοτώσει, αλλά να το «καταπιεί», για να εξελιχθεί το Σχέδιο και ν’ αυξήσει τη δύναμη και το μέγεθος ο Υιός. Η Ίδια δεν «αποσύρεται» για να σωθεί απ’ Αυτόν, αλλά γιατί δεν πρέπει να «εκτίθεται» και ν’ απειλεί με την παρουσία της τη ροή τού Σχεδίου, εφόσον θα πρέπει σε κάποια στιγμή να επανεμφανιστεί για να Τον «ξαναγεννήσει».
Ο τρομερός Θεάνθρωπος είναι ΠΑΝΤΑ ο «Δράκων ο Μέγας». Αυτή η περιγραφή ταιριάζει στην «απόσταση» που Τον χωρίζει σε όλα τα επίπεδα από τον κοινό άνθρωπο. Αυτός ο Δράκων λοιπόν γεννιέται, για να «πέσει» στη Γη και να δρομολογήσει το Σχέδιο του Θεού. Αυτός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός, που «βοηθά» την ανθρωπότητα να κατακτήσει τους Στόχους που για το δικό της καλό έχει καθορίσει ο Θεός …«Μα, —θα πει κάποιος— αυτός είναι ο Διάβολος». Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το λεπτό σημείο. Όλα αυτά είναι ρόλοι σ’ ένα σενάριο, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη. Από τη στιγμή που υπάρχει Σχέδιο σε εξέλιξη, ο Υιός μπορεί να γίνει ό,τι απαιτεί το Σχέδιο αυτό για την εξέλιξή του …και άρα και να γίνει κι ο Διάβολος, εφόσον ο ρόλος του είναι απαραίτητος. Όταν ΟΛΟ το Σχέδιο είναι αυτό που λέμε «One Man Show», ποιος θα παραστήσει τον Διάβολο, όταν αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος;
Πρέπει κάποτε να τελειώσουν τα παραμύθια και ν’ ανάψουμε τα «φώτα» στο «θέατρο σκιών» που παρακολουθούμε. Έφτασε η ώρα να «ενηλικιωθεί» ο άνθρωπος και ν’ αρχίσει να βλέπει τα πράγματα με την ωριμότητα του «ενήλικου». Πρέπει ν’ αρχίσει ν’ αποδέχεται ως στοιχεία αναπόφευκτα —τα οποία έχουν σχέση με τον Θεό— κι όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία μέχρι τώρα απλά «έσπρωχνε» κάτω από το «χαλί» κι επειδή έκλεινε τα μάτια του νόμιζε ότι δεν υπήρχαν. Για ένα ανήλικο παιδί η λατρεμένη του μητέρα μπορεί να φαίνεται «παρθένος», αλλά αυτό δεν μπορεί να ισχύει για έναν ενήλικο υιό …Ακόμα και η πιο άσπιλη κι αμόλυντη μητέρα, για να φτάσει στο σημείο να γίνει μητέρα, «έπεσε» κι αυτήν σε κάποιο «κρεβάτι», κάνοντας τα ίδια πράγματα με τις «κακές» γυναίκες …Δεν οσφραίνεται κανέναν «κρίνο» …Ακόμα και η πιο «λαμπερή» μητέρα ιδρώνει, ουρλιάζει, λερώνει και λερώνεται όταν γεννά …Δεν βγάζει «φωτοτυπίες» τού εαυτού της, φορώντας τουαλέτα. Τώρα είναι προφανές ότι έφτασε η ώρα των Αποκαλύψεων και μέρος αυτών είναι και οι σκληρές αποφάσεις που πάρθηκαν «Άνωθεν», προκειμένου να μπορέσει ο άνθρωπος κάποτε ν’ απολαύσει καρπούς Θείας Ευφυίας …Δικούς του και του Θεού.
Η πορεία τού ανθρώπου προς την επιτυχία είχε τρομερό κόστος και το κόστος αυτό ήταν αναπόφευκτο. Εάν αυτή η πορεία απαιτούσε από τον Θεό να γίνει Διάβολος, τότε θα γινόταν κι αυτό, γιατί το Σχέδιο —το οποίο υπηρετεί τον άνθρωπο— δεν μπορεί σε διαφορετική περίπτωση να έρθει σε πέρας. Όταν ο Υιός σε οδηγεί σ’ αυτήν την «κούρσα» προς τον «Ουρανό» ενός υποσχόμενου «Παραδείσου», ευνόητο είναι ότι θα είναι υπεύθυνος και για σκληρές αποφάσεις, οι οποίες έχουν έστω και εφήμερα άσχημα αποτελέσματα. Ακόμα κι ένας πατέρας, ο οποίος αναγκάζει το παιδί του να σταματήσει το παιχνίδι και το υποχρεώνει να διαβάσει, μπορεί εκείνη τη στιγμή να γίνεται κακός, αλλά είναι σίγουρος ότι το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής κάποτε θα τον δικαιώσει. Εδώ έχει νόημα το γνωστό …«και οι κρίνοντες κρίνονται» …Και ο Θεός θα κριθεί από τους ανθρώπους για τα έργα Του, όταν θα έρθει η ώρα τής Κρίσης …Θα κριθεί για τις «κακές» αποφάσεις που πήρε κι ο ΚΑΛΟΣ μας ΠΑΤΕΡΑΣ …Θα κριθεί για τις δυσάρεστες αποφάσεις, οι οποίες ήταν αναπόφευκτες για την ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους και για τις οποίες μάλιστα μας είχε προειδοποιήσει —μέσω των Προφητειών— ότι θα παρθούν. Εάν νομίζει κάποιος ότι ο άνθρωπος θα πήγαινε από τις «λάσπες» τής Δημιουργίας στη σημερινή δορυφορική εποχή παίζοντας ανέμελος φλογέρα και βόσκοντας πρόβατα σε ήσυχα λιβάδια, κακώς το νομίζει.
Αυτά ως μια μικρή εισαγωγή για το τι πρόκειται ν’ «ακολουθήσει» στο κείμενό μας. Τι πρέπει να δούμε τώρα, προσπαθώντας να ξετυλίξουμε το «κουβάρι» τής Αποκάλυψης μέσω της επιστημονικά καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας; Εφόσον γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος, ένα τέτοιο κοσμοϊστορικό γεγονός δεν είναι δυνατόν να πέρασε απαρατήρητο. Η γέννησή Του ή η κάθε γέννησή Του θα πρέπει ν’ αλλάζει τον «ῥοῦν» τής ιστορίας. Ποιος ή Ποιοι ήταν Αυτοί, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν ως Θεάνθρωποι στην ιστορία κι άλλαξαν την πορεία τής ανθρωπότητας σύμφωνα με τις ανάγκες τού Θείου Σχεδίου; …Οι Θεάνθρωποι, οι οποίοι αναγνωρίστηκαν στην ιστορία ως τέτοιοι, ήταν δύο …Ο Αλέξανδρος ο Έλληνας και ο Ιησούς ο Ιουδαίος. Αυτοί άλλαξαν την ιστορία, γιατί «έχτισαν» τις αυτοκρατορίες αυτές, οι οποίες ακόμα και σήμερα κυβερνάνε τον Κόσμο …Τις αυτοκρατορίες αυτές, που, όπως και οι ίδιοι, είναι πολλές και ταυτόχρονα ΜΙΑ …Τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ΟΛΑ της τα «είδωλα» !!!
Αυτοί οι Θεάνθρωποι είναι οι Κύριοι της Ρώμης …Ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» και ο «Κύριος των Κυρίων» …Ο Αλέξανδρος και ο Ιησούς …Ο Δράκων και το Θηρίο …Ο εκφραστής του Ελληνισμού και ο εκφραστής του Ιουδαϊσμού. Αυτοί «έπεσαν» στη Γη και την κλόνισαν συθέμελα …Καί οι δύο έπεσαν στη Γη. Στην αρχή ξεχωριστά και μετά συνέχισαν το έργο τους ο Ένας «μέσα» στον Άλλο, εφόσον ο Ένας «κατέφαγε» τον Άλλο …Ο Δράκων ο Μέγας και ο Όφις ο Αρχαίος …Ο Διάβολος και ο Σατανάς …Αυτών οι άγγελοι πολέμησαν μεταξύ τους για την παγκόσμια κυριαρχία. Ο Αλέξανδρος, τον οποίο «γέννησε» η Γυναίκα-Θεός και ο Ιησούς, ο οποίος είναι ο Ίδιος ο Αρσενικός Θεός που εμφανίστηκε ως Υιός Του. Η Γυναίκα, που γεννά τον Θεάνθρωπο, είναι ΠΑΝΤΑ ο Ελληνισμός, ενώ ο Ιουδαϊσμός, επειδή είναι «στείρος», αναγκάζει τον Θεό να εμφανίζεται ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη του, ώστε να υπάρχει το ίδιο αποτέλεσμα που μοιάζει με «γέννηση», ενώ δεν είναι.
Η εμφάνιση αυτών των τρομερών Θεανθρώπων «γέννησε» τα Θηρία που περιγράφει η Αποκάλυψη. Το πρώτο Θηρίο που εμφανίζεται έχει σχέση με τον Αλέξανδρο, εφόσον αυτός ήταν ο Θεάνθρωπος που εμφανίστηκε πρώτος. Το Θηρίο που βγαίνει από τη «θάλασσα» συνδέεται πάντα με τον Ελληνισμό, ο οποίος είναι η κορυφαία δύναμη της θάλασσας. Συνδέεται με τον Θεάνθρωπο τον οποίο γεννά ο Θηλυκός Θεός κι αυτό σημαίνει ότι εμφανίζεται μόλις σπάσουν τα «νερά» τής Γέννησής Του. Απ’ αυτήν τη γέννηση βγαίνει μέσα από τη «θάλασσα» το πρώτο και πιο ισχυρό των Θηρίων. Αυτήν είναι η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη, η οποία είχε ως δεκατοτρίτο Θεό της τον Αλέξανδρο —ταυτισμένο με τον τρομερό Διόνυσο— …Η Ρώμη, η οποία πήρε τη δύναμή της από αυτόν τον Δράκοντα τον Μέγα, που είναι ο πανίσχυρος Υιός τής Γυναίκας.
Αυτή η Ρώμη είναι που κυβερνά τον Κόσμο ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ. Αυτή είναι που διαχειρίζεται μόνιμα την πολιτική και στρατιωτική εξουσία τού Κόσμου κι απλά τη Θρησκευτική τη «μοιράζει» ανάμεσα στους δύο Θεανθρώπους, οι οποίοι μοιράζονται μεταξύ τους και την ίδια τη Ρώμη. Η Ρώμη αυτή περιγράφεται ως επτακέφαλος με δέκα κέρατα και δέκα διαδήματα. Συμβολικά το επτακέφαλο παραπέμπει στους επτά λόφους τής Ρώμης, αλλά αυτό είναι μόνον συμβολικό. Το «επτακέφαλό» της έχει σχέση με τα «είδωλά» της, τα οποία κατά καιρούς ανέλαβαν να διαχειριστούν την εξουσία τού Δράκοντος …Υπάρχει δηλαδή μια αλλαγή «σκυτάλης» τής εξουσίας μεταξύ των «ειδώλων» τής Ρώμης, προκειμένου να διατηρείται η δύναμή της και δυναμική της ατόφια …Να εξασφαλίζει πάντα τη νέα «πνοή», η οποία της επιτρέπει να είναι πάντα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση μέσα στους αιώνες …Να μην επιτρέπει ποτέ να εμφανίζονται σημάδια εκφυλισμού και παρακμής της.
Κατά σειρά εμφάνισής τους στην ιστορία είναι 1η η ελληνική Ρώμη, 2η η Ελληνοϊουδαϊκή ή Ορθόδοξη Νέα Ρώμη, 3η η Καθολική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, 4η η Προτεσταντική Τρίτη Ρώμη. Τέσσερις «Ρώμες», οι οποίες είναι τρεις, γιατί η 1η και η 3η είναι η ίδια Ρώμη με διαφορετική θρησκεία. Αυτές τις τέσσερις Ρώμες τις ακολουθούν οι δευτερεύουσες αυτοκρατορίες, οι οποίες όμως διαχειρίστηκαν την ίδια ρωμαϊκή ισχύ κι εξουσία και είχαν εμπλοκή στην αυτοκρατορική της λειτουργία …Η Ρωσική Αυτοκρατορία, η Γαλλική Αυτοκρατορία και η Αμερικανική Αυτοκρατορία. Αυτές είναι οι ΕΠΤΑ αυτοκρατορίες, οι οποίες αποτέλεσαν «κεφαλές» τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η κάθε μία απ’ αυτές συνετέλεσε μ’ έναν τρόπο ειδικό και μοναδικό στο Θεϊκό Μυστικό Σχέδιο…
…Η Καθολική Γαλλική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής ομώνυμης Επανάστασης, επανέφερε το ελληνοϊουδαϊκό «λειτουργικό» τού Χριστιανισμού, επιτρέποντάς το να επιβιώνει υπό τις πιο ακραίες συνθήκες κοινωνικής αντίδρασης και άρα να επιβιώσει στη βιομηχανική εποχή …Η Ορθόδοξη Ρωσική Αυτοκρατορία, η οποία, εξαιτίας τής Οκτωβριανής Επανάστασης, έδωσε έναν «αντιχριστιανικό» εχθρό στην αυτοκρατορία, για να «κινηθεί» αυτή πιο γρήγορα στο σύνολο του Πλανήτη …και τέλος η Προτεσταντική Αμερικανική Αυτοκρατορία, η οποία επιχειρεί σήμερα να ωθήσει τον Χριστιανισμό στο «αυτοκτονικό» άλμα για την παγκόσμια μεταβιομηχανική και υπερθρησκευτική Νέα Τάξη. Τα «διαδήματα», τέλος, είναι ΔΕΚΑ, γιατί κοντά στις αυτοκρατορικές δομές υπήρξαν και κοινά βασίλεια, τα οποία, χωρίς να έχουν πραγματική αυτοκρατορική δράση, απέκτησαν αυτοκρατορικό πλούτο και ισχύ κι επέτρεψαν στον Χριστιανισμό να γίνει ένα τέρας πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης. Αυτά ήταν το βασίλειο της Αυστροουγγαρίας, το οποίο στα χρόνια τής «χαλαρής» αποικιοκρατίας διατήρησε τον ευρωπαϊκό κορμό ισχυρό και τα βασίλεια της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, τα οποία «έσπρωξαν» τον Χριστιανισμό μέχρι τη Γη τού Πυρός. Έτσι εξηγείται και η διαφορά μεταξύ κεφαλών και διαδημάτων τού Θηρίου. Ό,τι από τα βασίλεια αυτά είναι ομόδοξο με κάποια από τις βασικές Ρώμες, είναι απλά ένα επιπλέον «κέρατο» και «διάδημα» στο ίδιο κεφάλι.
Αυτή είναι η Ρώμη, η οποία είχε ολοκληρωμένη την τελική της μορφή πριν καν την πάρει …Η Ρώμη αυτή, δηλαδή, την οποία βλέπουμε σήμερα, όταν ήταν στα θεμέλιά της. Η Ρώμη αυτή, η οποία είναι πάντα η ίδια, έχει κορμό «Παρδάλεως». Γιατί; …Γιατί ο «κορμός» της είναι ελληνικός.
Ο πανίσχυρος Ελληνισμός έχει χαρακτηριστικά πολυσύνθετου Κόσμου και όχι χαρακτηριστικά σαν αυτά που συνήθως χαρακτηρίζουν τους λαούς ανάλογου μεγέθους. Γι’ αυτόν τον λόγο παρομοιάζεται με Θηρίο, το οποίο έχει πολλές διαφορετικές εξωτερικές «εμφανίσεις» —όπως μια «πάρδαλη»—. Μέσα στον ίδιο Ελληνισμό υπήρχαν πάντα πολλές εκδοχές τής εξουσίας και άρα ως σύστημα διέθετε όλες τις επιλογές να «κρύβεται» και να «επιτίθεται» …Ελληνισμός δεν ήταν μόνον η Δημοκρατική Αθήνα …Ήταν και η Στρατοκρατική Σπάρτη …Ήταν και η Αριστοκρατική Θήβα …Ήταν και η Θεοκρατική Κνωσσός …Ήταν και οι Δεισιδαιμονικές Μυκήνες …Ήταν και η τρομερή Βασιλική Μακεδονία. Αυτή η βασιλική Μακεδονία έδωσε στη Ρώμη το λεόντειο «στόμα» της, το οποίο ήταν αυτό του Αλέξανδρου, ο οποίος μιλούσε σαν δημοκράτης Αθηναίος, έχοντας ταυτόχρονα επίγνωση του θεϊκού του ρόλου με το πάθος ενός δεισιδαίμονα. Όλα αυτά τα εξόχως αντικρουόμενα στοιχεία ΜΟΝΟΝ ο Ελληνισμός μπορούσε να τα «συνθέσει» με την απόλυτη αρμονία.
Με αυτά τα πανίσχυρα ελληνικά στοιχεία οπλίστηκε το θηρίο τής Ρώμης, που, παρ’ όλη την ελληνική του γνώση λειτουργούσε υπό την εξουσία Θεού Αυτοκράτορα. Με αυτήν τη γνώση «οπλίστηκε» ο πανίσχυρος «κορμός» τής Ρώμης, που την καθιστούσε ανίκητη …Εξ’ ού και τ’ όνομά της, που σημαίνει Δύναμη και προέρχεται από το «ρώομαι», δηλαδή ορμώ. Τα «πόδια» αυτής της επιθετικής Ρώμης ήταν πόδια «αρκούδας», γιατί απλούστατα ο σχεδιασμός τής Ρώμης θα «περνούσε» ως θηρίο από τα μέρη όπου τα πιο τρομερά θηρία ήταν οι αρκούδες …Η Ρώμη δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου «γεννήθηκε» το σύστημα εξουσίας, το οποίο ταυτίστηκε με τους Θεανθρώπους και ήταν η Βαβυλώνα …Δεν θα «επέστρεφε» εκεί όπου υπήρχαν λιοντάρια ή τίγρεις …Η Ρώμη θα έκανε τον γύρο τού Κόσμου από το βόρειο μέρος τού Βορείου Ημισφαιρίου κινούμενη δυτικά και άρα εκεί όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν ως κορυφαίο θηρίο την αρκούδα …Από τις στέπες τής Ρωσίας και τη Σκανδιναβία μέχρι τις πεδιάδες τού Σιάτλ …Σε αυτήν την «ευθεία» κινήθηκε η απόλυτη εξουσία τής Ρώμης.
Αυτήν τη Ρώμη τής Ευρώπης «βρήκε» ο Ιησούς …Ο δεύτερος Θεάνθρωπος, που είναι ο Υιός τού Θεού …Ο Υιός τού αρσενικού Θεού —αυτήν τη φορά—. Αυτός, ο οποίος θέλει να «καταφάει» τον «Υιό τής Γυναίκας» και εξαιτίας Του ξεκινάει ο μεγάλος πόλεμος των Ουρανών. Αυτός προέρχεται από τον ιουδαϊκό κόσμο. Άρα από τον χώρο τής ξηράς και συγκεκριμένα από αυτόν της ερήμου. Αυτό το Θηρίο δεν έχει τη δύναμη του πρώτου …Δεν έχει στρατιωτική ή πολιτική ισχύ σαν τον βασιλέα Αλέξανδρο. Αυτό το Θηρίο, όμως, είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Αυτό το Θηρίο έχει ως χαρακτηριστικό του την «παραπλάνηση». Προέρχεται από τον «κόσμο» τού όφεως και σε «δηλητηριάζει». Δεν έχει «στόμα» λέοντος, που «κατασπαράζει», αλλά έχει στόμα φιδιού, που «δηλητηριάζει». Σε πλησιάζει απειλητικά, χωρίς να το καταλάβεις. Το κεφάλι του ήταν όμοιο με αυτό ενός Αρνίου, γιατί ο Ιησούς είναι ο «αμνός» τού Θεού. Μιλούσε σαν Δράκων, γιατί ήταν κι αυτός Θεάνθρωπος.
Αυτό το Θηρίο στρέφεται αρχικά εναντίον τού πρώτου Θηρίου και το τραυματίζει πολύ «βαριά», χωρίς όμως να το θανατώσει, εφόσον καί τα δύο είναι αθάνατα. Μόνον αφού το «τραυματίσει» παίρνει απ’ αυτό την αναγνώριση και την εξουσία. (Αποκ. Ιωάν. 13.3): «καί μίαν ἐκ τῶν κεφαλῶν αὐτοῦ ὡς ἐσφαγμένην εἰς θάνατον. καί ἡ πληγή τοῦ θανάτου αὐτοῦ ἐθεραπεύθη, καί ἐθαύμασεν ὅλη ἡ γῆ ὀπίσω τοῦ θηρίου». Ο Δράκων κατέφαγε τον εαυτό Του κι ενίσχυσε τη θέση Του. Κατέφαγε το γέννημα της Γυναίκας και ταυτίστηκε μ’ αυτό …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία —και συγκεκριμένα το ρωμαϊκό «κεφάλι» της— επιβίωσε της επίθεσης του Χριστιανισμού και έγινε ακόμα ισχυρότερη. Αυτό, δηλαδή, το οποίο περιγράφει η Αποκάλυψη και το γνωρίζουμε από την ιστορία, αλλά δεν γίνεται κατανοητό από τους ανθρώπους. Ο Χριστιανισμός, ο οποίος από τη φύση του είναι μια απλή ιουδαϊκή αίρεση, «δάγκωσε» τον πανίσχυρο Ελληνισμό και τον «δηλητηρίασε». Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσει ο Ελληνισμός μέσα σε λίγους αιώνες στο σημείο να κινδυνεύει να πεθάνει. Τότε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πήρε την απόφαση να τον σώσει με τη μέθοδο της «ομοιοπαθητικής», δίνοντάς του το «δηλητήριο» εκ νέου ως «αντίδοτο». Το αποτέλεσμα ήταν να «καταπιεί» το ένα Θηρίο το άλλο.
Στα χρόνια τού Κωνσταντίνου και εξαιτίας των δικών του αποφάσεων ο ασήμαντος γενικά Ιουδαϊσμός —μέσω του Ιησού— διεκδίκησε επί ίσοις όροις τη Ρώμη τού Ελληνισμού …Διεκδίκησε δηλαδή το επτακέφαλο Θηρίο. Έγινε τεράστια σύγκρουση μεταξύ των Θεανθρώπων και στην ουσία μεταξύ αυτών που τους αντιπροσώπευαν. (Αποκ. Ιωάν. 12.7): «Καί ἐγένετο πόλεμος ἐν τῷ οὐρανῷ· ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ -τοῦ πολεμῆσαι μετά τοῦ δράκοντος· καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ». Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε. Ο Ένας Θεάνθρωπος «κατάπιε» τον Άλλο και τα αποτελέσματα «έπεσαν» στη Γη σαν «πληγή» και σαν όλεθρος. Το ισχυρό Θηρίο έγινε ακόμα ισχυρότερο, δανειζόμενο τα στοιχεία που Του έλειπαν από τον «αδερφό» Του. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα ο νεκρός Ιησούς κυβερνά τον Κόσμο με το πανίσχυρο ελληνικό θηρίο τής Ρώμης. (Αποκ. Ιωάν. 12.9): «καί ἐβλήθη ὁ δράκων, -ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην, ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ ἐβλήθησαν».
Αυτήν τη Ρώμη το Θηρίον —με «θαύματα» και πλάνες— έβαλε τους λαούς να προσκυνούν. Αυτή είναι η «μικτή» Ελληνοϊουδαϊκή Ρώμη, η οποία έφτασε στις μέρες μας ως Χριστιανική Αυτοκρατορία. Με την ολοκλήρωση αυτού του Σχεδιασμού ο Θεός απέσυρε και τη Γυναίκα. Δεν υπήρχε λόγος να εκτίθεται και ν’ απειλεί το Σχέδιο. (Αποκ. Ιωάν. 12.13): «Καί ὅτε εἶδεν ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τήν γῆν, ἐδίωξε τήν γυναῖκα ἥτις ἔτεκε τόν ἄῤῥενα». («Και όταν ο δράκων είδεν ότι ερρίφθη εις την γην, κατεδίωξεν με μανίαν την γυναίκα, που εγέννησε το αρσενικόν τέκνον). (Αποκ. Ιωάν. 12.1) «καί ἐδόθησαν τῇ γυναικί δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τήν ἔρημον εἰς τόν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρόν καί καιρούς καί ἥμισυ καιροῦ ἀπό προσώπου τοῦ ὄφεως. (Και εδόθησαν εις την γυναίκα οι δύο φτερούγες του αετού του μεγάλου, δια να πετά εις την έρημον, στον τόπον της, που είχεν ορισθή από τον Θεόν και να τρέφεται εκεί ασφαλής και απρόσβλητος από την μανίαν του όφεως ένα έτος και δύο ακόμη έτη και μισό έτος).
Όλα αυτά τα φαινόμενα, που για τα «μέτρα» τού αθάνατου Θεού είναι στιγμιαία, αλλά για τα «μέτρα» τού θνητού ανθρώπου τρομερά χρονοβόρα, απαιτούν χρόνο για να συμβούν. Επειδή οι Θεάνθρωποι, ως Δράκοντες, γεννιούνται τέτοιοι, αλλά σε πραγματική κλίμακα και επί Γης πρέπει να συντεθούν εκ του μηδενός, ακολουθείται μια διαδικασία για να συμβεί αυτό. Επειδή ό,τι συμβαίνει «επάνω» στον Ουρανό πρέπει να συμβεί και «κάτω» στη Γη, ακολουθείται υποχρεωτικά αυτή η —επώδυνη για τον θνητό άνθρωπο– χρονοβόρος διαδικασία, ώστε το Σχέδιο του Θεού να ολοκληρωθεί …Αναγκαστικά, για να γεννηθεί ένας Δράκοντας, θέλει τα αντίστοιχα «γονίδια», τα οποία τον κάνουν μοναδικό κι ανίκητο …Θέλει «γονίδια» αετού, εάν θέλει να κυριαρχεί στον αέρα …Θέλει «φολίδες» φιδιού, εάν θέλει να είναι άτρωτος. Οι δύο Θεάνθρωποι «γεννιούνται» με τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των λαών που τους «γεννούν» και άρα κουβαλούν διαφορετικά «γονίδια» …Ο Αλέξανδρος στον ελληνικό Κόσμο γεννιέται ως «Αετός» τού Διός …Ο Ιησούς γεννιέται ως Όφις στον κόσμο των εχιδνών, όπως μας αποκαλύπτει ο Ίδιος για τους «συμπατριώτες» Του.
Όλα αυτά αποτυπώνονται σε σύμβολα, για να «παρακολουθεί» ο άνθρωπος την εξέλιξη και βέβαια να ξεχωρίζει τους Θεανθρώπους μεταξύ τους. Η ελληνική Ρώμη τού Αλεξάνδρου γι’ αυτόν τον λόγο έχει ως σύμβολό της τον αετό …Τον μικρό αετό. Η ελληνοϊουδαϊκή Νέα Ρώμη, η οποία προέκυψε μετά τη γέννηση του Ιησού, για τον ανάλογο λόγο έχει ως σύμβολό της τον «δικέφαλο» αετό …Τον αετό τον μεγάλο, όπως πολύ χαρακτηριστικά τον ορίζει και τον περιγράφει η Αποκάλυψη …Έναν αετό, ο οποίος βέβαια δεν είναι ο ίδιος δικέφαλος —εξαιτίας κάποιας γονιδιακής «μετάλλαξης»—, αλλά έχει τυλιγμένο επάνω του και τον όφι, και άρα και το κεφάλι τού δεύτερου Θεανθρώπου …Γι’ αυτό είναι μεγάλος …Διπλάσιος συγκεκριμένα, γιατί έχει αποτυπωμένες καί τις δύο Μορφές τού Θεανθρώπου επάνω του. Τέλος, η Τρίτη Ρώμη, η οποία θα είναι η τελική μορφή τής Ρώμης, που θα φτάσει στην «Κρίση τού Κόσμου», θα έχει την τελική μορφή τού Θεανθρώπου, που είναι αυτή του Δράκοντα …Τη μορφή τής απόλυτης «συγχώνευσης» αυτών των δύο Θηρίων. Αυτό θα είναι και το σύμβολο του Θεανθρώπου τής τελικής Κρίσης …Το σύμβολο αυτό, το οποίο θα περάσει στην αιωνιότητα ως σύνθεση των ΤΡΙΩΝ Θεανθρώπων, που είναι ΕΝΑΣ !!!
Όπου υπάρχει «νυμφίος» υπάρχει και «νύμφη» !!!
Πάμε τώρα στην περίφημη Πόρνη τής Βαβυλώνας. Αυτό το δημιούργημα του Θεού είναι εξίσου σημαντικό με τους Θεανθρώπους, γιατί αυτό «συντηρεί» τον Σχεδιασμό μέχρι να επανεμφανιστεί ο Υιός. Χωρίς αυτήν δεν μπορεί η εμφάνιση του Υιού να έχει τα επιθυμητά παγκόσμια και αιώνια αποτελέσματα. Στον χρόνο λοιπόν που ο Θηλυκός Θεός θα «εγκυμονούσε» τον Θεάνθρωπο, ο Αρσενικός Θεός είχε άλλη εξίσου σημαντική «δουλειά» να κάνει. Σε εκείνον τον χρόνο θα «έχτιζε» τη Βαβυλώνα. Μέχρι να γεννηθεί ο «Βασιλεύς των Βασιλέων» ο Αρσενικός Θεός μεριμνούσε να υπάρχει Βασίλειο ανάλογο του μεγέθους Του και ης ισχύος Του. Μέχρι να γεννηθεί ο Υιός Του από τη Γυναίκα, Αυτός θα «έχτιζε» τη «σύντροφό» Του …Ένα βασίλειο, το οποίο, επειδή το δημιούργησε ο Ίδιος ο Θεός, θα είχε ζωντανά χαρακτηριστικά, για να μπορεί να συμμετέχει ενεργά στον Σχεδιασμό …Ένα βασίλειο, το οποίο θα είχε την ίδια γνώση με τον Υιό, αλλά διαφορετικό «φύλο». Όπως λοιπόν ο Θηλυκός Θεός «ΓΕΝΝΗΣΕ» τον Θεάνθρωπο, έτσι κι ο Αρσενικός Θεός «ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ» την «Κόρη» με την οποία ο Υιός αυτός στο ΤΕΛΟΣ τού ΣΧΕΔΙΟΥ θα γίνει ΕΝΑ μ’ αυτήν. Μέχρι όμως ο Θεάνθρωπος Υιός να γίνει τέλειος Άνθρωπος-Θεός, η ίδια «αδυναμία» χαρακτηρίζει και την «Κόρη».
Εδώ, πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνηση, γιατί στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα πρόβλημα θεολογικό, το οποίο επιτρέπει εδώ και αιώνες στους άσχετους και κακοήθεις μισογύνηδες της πατριαρχίας να το μετατρέπουν σε κοινωνικό, ισχυριζόμενοι ηλιθιότητες για τις οποίες μάλιστα επικαλούνται τις Ιερές Γραφές. Όταν λέμε ότι ο Υιός «γεννιέται» και η Κόρη «χτίζεται», δεν σημαίνει ότι η θηλυκή ύπαρξη είναι κατώτερη της ανδρικής. Όταν λέμε ότι ο Θεός «κατασκεύασε» σύντροφο για τον Υιό Του, δεν μιλάμε για κάτι «κατασκευασμένο» να υπηρετεί τον άνδρα …Δεν μιλάμε για ένα κατώτερο ανθρωποειδές, το οποίο έχει ως ρόλο του να υπηρετεί το ανώτερο αρσενικό όν.
Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής απλό: Οι Ιερές Γραφές, για να περιγράψουν κάτι με τρόπο αποτελεσματικό, πολλές φορές δανείζονται στοιχεία τής ανθρώπινης ζωής, τα οποία είναι γνωστά και άρα κατανοητά απ’ όλους …«Άνδρας» λοιπόν για τις Ιερές Γραφές είναι πάντα το «σπέρμα» …Είναι ο φορέας μιας γνώσης και άρα είναι ένας άνθρωπος συγκεκριμένος …και συγκεκριμένος άνθρωπος μπορεί να είναι τόσο ένας άνδρας όσο και μια γυναίκα …«Άνδρας» δηλαδή στις Γραφές μπορεί να είναι και μια γυναίκα φιλόσοφος ή πολιτικός, γιατί η γνώση της είναι το «σπέρμα» που παράγει κι αφήνει πίσω της …«Γυναίκα» για τις Ιερές Γραφές δεν είναι ΠΟΤΕ ένας άνθρωπος ξεχωριστά …«Γυναίκα» είναι πάντα ένα κοινωνικό σύστημα …Ένα «σύστημα», το οποίο είναι «κατασκευασμένο» από τον ιδρυτή του και μπορεί με το «σπέρμα» μιας συγκεκριμένης γνώσης να δώσει συγκεκριμένα «παιδιά». Διαφορετικά συστήματα είναι διαφορετικές «γυναίκες» και με διαφορετικά «σπέρματα» κάνουν διαφορετικά «παιδιά».
Όταν για παράδειγμα διαβάζουμε στην αρχαία ελληνική μυθολογία ότι ο Δίας «πήγαινε» με τη μία και με την άλλη θεά ή θνητή γυναίκα, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον περίεργο σεξομανή, που κάνει διάφορα «κόλπα» για να ξεγελάει τις γυναίκες. Έχουμε να κάνουμε με μια γνώση Θεανθρώπου, η οποία, επειδή είναι πολύ μεγάλη και «λαμπερή», είναι επιθυμητή απ’ όλα τα «θηλυκά» συστήματα …Μια γνώση, η οποία διατίθεται επιλεκτικά σ’ αυτά, για να εξυπηρετήσει τον Θείο Σχεδιασμό και την οποία τα κοινωνικά συστήματα την παίρνουν κι «αναπαράγονται» μέσω αυτής. Το καθένα από τα συστήματα αυτά με βάση τη δική του ιδιομορφία «παράγει» διαφορετικά αποτελέσματα και άρα «παιδιά» για τον «ζωηρό» Δία.
Με τον ίδιο αυτόν τρόπο έχουν συνταχθεί όλες οι Ιερές Γραφές, εφόσον όλες είναι δοσμένες από τον Ίδιο Θεό. Ας μελετήσει κάποιος τη σκηνή τού Προπατορικού Αμαρτήματος, όπως αυτή παραδόθηκε στους ανθρώπους. Ο Όφις τού Προπατορικού Αμαρτήματος ήταν ένας δαιμόνιος άνδρας —και από τη «δρακόντεια» μορφή του υποψιαζόμαστε ποιος ήταν—. Η Εύα, η οποία πήρε το «δηλητηριασμένο» μήλο-«σπέρμα» ήταν το σύστημα εκείνο που παγιδεύτηκε και μεταλλάχθηκε από μητριαρχικό σε πατριαρχικό και άρα υιοθέτησε τους στόχους και τις επιδιώξεις τού Όφεως. Ο Αδάμ ήταν ο γιος της, ο οποίος ήταν πλέον «καταραμένος», γιατί «γεννιόταν» συνέχεια με το ίδιο «ελάττωμα», το οποίο ήταν αποτέλεσμα του «σφάλματος» και άρα της «αμαρτίας» τής «μητέρας» του. Έτσι κάπως περιγράφουν τα δρώμενα όλες οι Ιερές Γραφές και γι’ αυτόν τον λόγο «χρεώνουν» τα σφάλματα στις «γυναίκες». Όταν αυτά τα συστήματα-«γυναίκες» είναι φτιαγμένα από τον Θεό, είναι Θεές, ενώ, όταν είναι φτιαγμένα από ανθρώπους, είναι θνητές και βέβαια υπάρχουν και τα μικτά συστήματα. Ανάλογα λοιπόν με τις ανάγκες τού Σχεδίου ο άνδρας-Θεάνθρωπος επιλέγει ποια θα «γονιμοποιήσει», προκειμένου να δημιουργήσει τα δεδομένα που εξυπηρετούν το Σχέδιο αυτό …Επιλέγει ο Ίδιος ποια θα «γονιμοποιήσει» και άρα, εάν αυτό είναι απαραίτητο, καταφεύγει σε τεχνάσματα, προκειμένου να πάρει αυτό το οποίο θεωρεί απαραίτητο για τον Σχεδιασμό.
Η Βαβυλώνα τής Αποκάλυψης είναι κι αυτήν ένα τέτοιο σύστημα, και άρα «Γυναίκα» …Είναι το απολύτως θεοκρατικό σύστημα της Βαβυλώνας …Είναι ένα σύστημα, το οποίο το «δημιούργησε» ο Θεός εκ του μηδενός, για να το «παραδώσει» στον Υιό Του …Δεν προέκυψε από κάποια «γέννηση», γιατί είναι καθαρά δημιούργημα της Γνώσης τού Θεού. Αυτό το «θηλυκό» έχει ένα συγκεκριμένο και πολύ σημαντικό ρόλο στον Θείο Σχεδιασμό …Είναι ένα σύστημα «Γυναίκα», της οποίας η «καρδιά» τής Γνώσης είναι «προγραμματισμένη» για να παραδοθεί στον Υιό. Είναι «γραφτό» γι’ αυτήν να γίνει ο Έρωτας του Υιού. Αυτό πρακτικά σημαίνει το εξής: Ο πυρήνας τής γνώσης της —ο οποίος φυλάσσεται με πάθος από το ιερατείο της— «κλειδώνει» και «ξεκλειδώνει» ΜΟΝΟΝ από τη Γνώση τού Θεανθρώπου. Είναι δηλαδή εξ’ αρχής φτιαγμένη, για να «ερωτευτεί» τον Υιό και μόνον Αυτόν. Τον Θεάνθρωπο, δηλαδή, μπορεί να τον καταλάβει κάποιος όχι μόνον από τον δικό Του Λόγο, αλλά και από τον «έρωτα» της «Κόρης». Απ’ αυτόν τον «έρωτα», δηλαδή, μπορεί να καταλάβει κάποιος ποιος είναι ο Υιός. Κανένας κοινός άνθρωπος —όσες γνώσεις κι όση ευφυΐα κι αν έχει— δεν μπορεί να προκαλέσει τον «έρωτά» της, εάν δεν είναι ο Ίδιος ο Θεάνθρωπος …κι αυτή είναι η σημαντικότερη «δικλείδα» ασφαλείας τού Σχεδίου τού Θεού.
Για όσο διάστημα ο Θεάνθρωπος είναι ατελές Θηρίο —και άρα όχι τέλειος αρσενικός ΘΕΟΣ— η «Κόρη» έχει επίσης ατελή χαρακτηριστικά. Δεν είναι δυνατόν ο Θεάνθρωπος να είναι απών και η «Κόρη» να είναι τέλεια …Δεν «προχωράει» το Σχέδιο …Δεν «έλκονται» Μνηστήρες, οι οποίοι θα την επιθυμούν και θα παγιδεύονται από τον έρωτά τους γι’ Αυτήν …Δεν υπάρχει νέο δυναμικό ανδρών, που με τις ικανότητές τους θα «σπρώξουν» το Σχέδιο. Η «Κόρη», λοιπόν, με τα ατελή αυτά χαρακτηριστικά, «εκπορνεύεται» και άρα είναι «πόρνη», και όχι θηλυκή ΘΕΑ. Τι σημαίνει αυτό; …Στο διάστημα που η Βαβυλώνα υπάρχει, αλλά δεν έχει εμφανιστεί ο Θεάνθρωπος, αυτή «εκπορνεύεται» συστηματικά …«Εκπορνεύεται», για ν’ αυξήσει το μέγεθός της ταχύτατα και να γίνει ορατή σε ολόκληρο τον Κόσμο …Να γίνει ένας Μέγας Θρόνος για Τον Μέγα Αναμενόμενο. Για ν’ αυξήσει την ισχύ της, «ακολουθεί» —χωρίς να ερωτεύεται— όλους τους βασιλείς, οι οποίοι της υπόσχονται πλούτο και δύναμη …Βασιλείς όπως ο Κύρος, ο Ξέρξης ή ο Δαρείος κλπ. …Αυτοί τη στολίζουν και την «προικίζουν», για να την κάνουν να είναι τόσο ισχυρή, ώστε να φαίνεται απ’ όλον τον κόσμο και να «προκαλεί» ΟΛΟΥΣ τους άνδρες υποψήφιους μνηστήρες.
Κάπου εκεί κοντά στα «κρεβάτια» τής αμαρτίας και της «εκπόρνευσης» της Βαβυλώνας ο Αρσενικός Θεός δημιούργησε και τον άλλο σημαντικό λαό για τον Σχεδιασμό του. Δημιούργησε τον «εκλεκτό» λαό των Ισραηλιτών. Αυτόν τον λαό τον δημιούργησε και δεν τον «γέννησε» ως Υιό. Ο Αρσενικός Θεός δεν «γεννά» όπως «γέννησε» ο Θηλυκός τους Έλληνες. Τον «εκλεκτό» λαό τον «δημιούργησε» ως Άνδρας με φοβέρες, απειλές και υποσχέσεις, ώστε το κοινωνικό του σύστημα, να πάρει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τον ξεχώρισε απ’ άλλους όμοιούς του λαούς τής πατριαρχίας και του έδωσε εκείνα τα χαρακτηριστικά, ώστε ν’ ανανεώνεται ως λαός μέσα στους αιώνες με τις ίδιες πάντα φοβέρες κι απειλές, αλλά να μην αναπαράγεται με τον συμβατικό τρόπο —ώστε να «γεννά» και να εξελίσσεται— και άρα την κοινωνία του την έκανε «στείρα» …Τη «δημιούργησε», ώστε να υπάρχει μόνιμα με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και τη στιγμή που θα εξυπηρετούσε το Σχέδιό Του να «τρυπώσει» ο Ίδιος ανάμεσα στα μέλη της και να το «σπρώξει» στην εξέλιξή του. Δημιούργησε τον λαό των «εχιδνών», για να μπορέσει ο Ίδιος ως «Όφις» και άρα ως «Υιός τού Ανδρός» να «επιτεθεί» στον «Υιό τής Γυναίκας», ο οποίος θα εμφανιζόταν πρώτος στο Σχέδιο, διεκδικώντας τον έρωτα της «Κόρης» τού Θεού.
Αυτό το «παιχνίδι» τού «έρωτα» μεταξύ τού Υιού και της Γυναίκας είναι όλο το μυστικό τού Σχεδιασμού. Πότε άρχισε αυτό το «παιχνίδι»; …Με την εμφάνιση του Αλεξάνδρου στο προσκήνιο …Πριν καν Αυτός ξεκινήσει για την εκστρατεία Του στην Ασία, ήδη ακουγόταν διάφορες φήμες για τον ρόλο Του και την προσωπικότητά Του …Ήδη ακούγονταν φήμες για την «περίεργη» μητέρα Του, η οποία ήταν ιέρεια του Διονύσου και «κοιμόταν» με φίδια —κι άλλα περίεργα—. Το νεαρό τής ηλικίας Του Τον έκανε έναν γοητευτικό ήρωα …και στους ανθρώπους αρέσουν οι ήρωες. Αυτός ο ήρωας ξεκίνησε εκστρατεία εναντίον τής Υπερδύναμης της εποχής, που ήταν η Περσική Αυτοκρατορία …Το «περίβλημα» της φοβερής και τρομερής Βαβυλώνας. Όλοι πλέον περίμεναν να δουν τι θα γίνει σ’ αυτήν την εκστρατεία.
Εάν κατόρθωνε αυτό, το οποίο εκείνη τη στιγμή φαινόταν ακατόρθωτο, τότε θα μπορούσε να επιβεβαιώσει τις φήμες που Τον «ακολουθούσαν» αλλά κι αυτές που «προηγούνταν» Αυτού.Εάν κατόρθωνε και κατακτούσε τον «έρωτα» της Βαβυλώνας, θα επιβεβαίωνε τη θεϊκή καταγωγή Του και τον ρόλο Του. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε ένας άνθρωπος, τον οποίο ΟΛΗ η ανθρωπότητα Τον έβλεπε με έναν θετικό τρόπο και κυρίως Τον «έβλεπε». Στην κυριολεξία οι κοινωνίες εκείνης της εποχής —και μάλιστα εκείνες της αυταρχικής Ασίας— ένιωθαν ότι ήρθε η ώρα τού Μεσσία. Ο Αλέξανδρος είχε σκορπίσει την ελπίδα στον Κόσμο. Για κάποιους ήταν ο ανίκητος Μεσσίας …Ο τρομερός Διόνυσος στη θριαμβευτική Του «εκστρατεία» στην Ασία. Οι Γραφές πλέον το επιβεβαίωναν και όλοι αισθάνονταν τη μεγάλη αλλαγή στον κόσμο εκείνης της εποχής.
Ο Αλέξανδρος, όμως, πέθανε ακριβώς στη μεγάλη Του «ώρα». Άφησε πίσω Του το «δακτυλίδι» τής διαδοχής. Ο Μεσσίας όρισε τον διάδοχό Του ανάμεσα στους πάντες —και μη διαχωρίζοντας Έλληνες από βάρβαρους— …«Τω κρατίστω» είπε, και «πέθανε» …«Στον πιο ισχυρό» είπε ο Θεάνθρωπος …και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος από τη Ρώμη, που, εκτός από τη χάρη, είχε και το «όνομα»; Μετά από πολλές ζυμώσεις και πολλές ανακατατάξεις στα ελληνιστικά βασίλεια ο νικητής ήταν η Ρώμη …Η ελληνιστική Ρώμη …Η Ρώμη, η οποία θα διατηρούσε «ζωντανό» τον Αλέξανδρο ως Θεό της …Η Ρώμη, η οποία θα γινόταν η έδρα τού Αυτοκράτορα. Η πρώτη έδρα Αυτοκράτορα στην Ευρώπη και μακριά από τον χώρο γέννησης της «Κόρης». Το «παιχνίδι» τού έρωτα είχε πετύχει τον σκοπό του. Η Βαβυλώνα «ερωτεύτηκε» τον Ευρωπαίο Αλέξανδρο και τον «ακολούθησε» στη Ρώμη. Η Ρώμη τώρα θα ήταν η έδρα της …Εκεί θα ζούσε τον «έρωτά» της με τον αθάνατο Αυτοκράτορα.
Ο «Υιός τής Γυναίκας» τα είχε καταφέρει. Είχε θριαμβεύσει εις βάρος τού πιο σκληρού και ισχυρού πατριαρχικού συστήματος και το είχε κάνει να Τον «ερωτευτεί». Είχε φέρει την πιο όμορφη, πλούσια και ισχυρή Νύφη τής Δημιουργίας στην Ευρώπη. Η πατριαρχία, όμως, δεν είχε πει την τελευταία της λέξη …Ο λαός των εχιδνών βρισκόταν ανάμεσα στους λαούς τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας …Οι Εβραίοι περιφέρονταν ανάμεσα στους Ρωμαίους. Ανάμεσα σ αυτές τις «έχιδνες» «τρύπωσε» ο «Υιός τού Ανδρός» …Ο «Όφις ο αρχαίος» …Ο Υιός τού Θεού, που, όπως είπαμε, ήταν ο Ίδιος ο Θεός, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να Τον «γεννήσει» ούτε ο Ίδιος ούτε το «στείρο» ιουδαϊκό σύστημα.
Αυτός ο «Υιός τού Ανδρός», όπως είχε προφητευτεί αιώνες πριν, «δάγκωσε» στην πτέρνα τον «Υιό τής Γυναίκας» …«Δάγκωσε» Αυτόν, ο οποίος πάτησε το πατριαρχικό σύστημα στο κεφάλι. Μέσα σε λίγους αιώνες —και μετά την απόφαση του Μεγάλου Κωνσταντίνου— ολοκληρώνεται ο Σχεδιασμός, ο οποίος «διακόπηκε» από τον «Υιό της Γυναίκας». Ο «Υιός τού Ανδρός» «ξανακερδίζει» τη Βαβυλώνα τής Ευρώπης, την οποία «έχασε» για κάποιον χρόνο από τον «Υιό τής Γυναίκας». Το πιο σκληρό σύστημα της Πατριαρχίας —με αυθεντικό αυτοκράτορα της Πατριαρχίας— περνάει στην Ευρώπη, όπου ούτε θεωρητικά δεν υπήρχαν οι δυνατότητες να δημιουργηθεί ένα τόσο ισχυρό και δογματικό σύστημα επάνω σ’ έναν τόσο φτωχό χώρο. Αυτό, δηλαδή, το οποίο δημιουργούνταν εύκολα επάνω στον Τίγρη, τον Ευφράτη ή τον Νείλο και τα απίστευτα πλούτη τους, «μετακινήθηκε» στη φτωχή Ευρώπη.
Η «Γυναίκα» «παρατάει» τον πρώτο Θεάνθρωπο και ζει τον «έρωτά» της με τον νέο, με τον οποίο γνωρίζονταν από την Ασία. Το νέο «καταφύγιο» του «έρωτά» τους είναι η Νέα Ρώμη πλέον. Εκεί «στήνουν» το Παλάτι τους …Ανάμεσα από την Ευρώπη και την Ασία …Ανάμεσα από την προβληματική Ευρώπη και την πλούσια Ασία, η οποία θα μπορούσε με τους πόρους της να συντηρεί το νέο ζεύγος. Το «φως», το οποίο είχε σκορπίσει ο Αλέξανδρος, εξαφανίστηκε ξανά. Τώρα θα έμπαινε η κοινωνία στον απόλυτο ασιατικό Μεσαίωνα της Πατριαρχίας. Οι άνθρωποι θ’ αναπολούσαν τον Αλέξανδρο, αλλά θα τους φαινόταν πλέον σαν «παραμύθι» η περίοδός Του. Τώρα θα δάγκωναν τις γλώσσες τους από τον πόνο κι απλά θα περίμεναν να συμπληρωθεί το πλήρωμα του χρόνου, για να τους λυτρώσει ο Θεός από το μαρτύριο. Τα πάντα είχαν πλέον σφραγιστεί !!!
Οι δύο Θεάνθρωποι είχαν πετύχει το ακατόρθωτο. Ο πρώτος μετακίνησε το σύστημα της Βαβυλώνας στην Ευρώπη κι ο δεύτερος το «κλείδωσε» με τις ακατάλυτες σφραγίδες. Όμως, το ιδιόμορφο στοιχείο τού Σχεδιασμού ήταν ότι η «νύφη» βρισκόταν και πάλι μόνη της να «περιμένει» …Μπήκε δηλαδή ξανά σε κατάσταση αναμονής, όπως ήταν στην Ασία. Ναι μεν μπήκε στην Ευρώπη, αλλά ο «γαμπρός» ήταν «φευγάτος» …Το σύστημα της Βαβυλώνας είχε «στηθεί» στην Ευρώπη, αλλά οι Θεάνθρωποι ήταν νεκροί …Είχαν «φύγει» και είχαν «πάει» εκεί όπου έπρεπε να δώσουν τις «μάχες» τους για το Θείο Σχέδιο. Η «νύφη» ήταν πλέον μια «Πηνελόπη», η οποία ήταν υποχρεωμένη να συντηρεί το Παλάτι και να περιμένει τον σύζυγό της να γυρίσει από τη Μεγάλη Μάχη …Τη Μάχη των Μαχών, που είναι ο Μυστικός Σχεδιασμός τού Θεού …Ήταν υποχρεωμένη να ζει με τους δούλους τού Συζύγου της και να μεριμνά για τον Οίκο Του …Να μεριμνά και να περιμένει στωικά την επιστροφή Του.
Μόλις συνέβη αυτό —μέσω του «Γάμου» τού Υιού— και ο Υιός ταυτίστηκε με ακατάλυτους δεσμούς με τη σύντροφό Του, ο Θεός έπρεπε να μεριμνήσει για την ασφάλεια ολόκληρου του Σχεδιασμού και βέβαια των πρωταγωνιστών του. Ο Ελληνισμός από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν έπρεπε να είναι ενεργός, γιατί από τη μία απειλούσε τον Σχεδιασμό κι από την άλλη απειλούνταν κι ο ίδιος από την εξουσία τού ζεύγους. Άρα; …Άρα, έπρεπε ο Θηλυκός Θεός —που «γεννά»— ν’ αποσυρθεί κάπου, όπου να είναι ασφαλής. Αυτό και έγινε στην «έρημο» …Ο Θεός έφτιαξε το Ισλάμ με χαρακτηριστικά «ερήμου», για να προφυλάξει τον Ελληνισμό μέχρι να ξαναγίνει απαραίτητη η παρουσία του. Το Ισλάμ είναι απολύτως ουδέτερο με τον Ελληνισμό. Μπορούν να συνυπάρχουν επί αιώνες, χωρίς ν’ αλληλοεπηρεάζονται. Οι Έλληνες δεν ενοχλούν με την παρουσία τους τούς Μωαμεθανούς και οι Μωαμεθανοί δεν θέλουν να τους κάνουν κακό. Οι Έλληνες δεν μπορούν ακόμα και με τις γνώσεις τους να τους παρασύρουν σε επικίνδυνους σχεδιασμούς και άρα ο Ελληνισμός μέσα στο Ισλάμ απλά επιβιώνει χωρίς «εξάρσεις».
Οι Επτά σφραγίδες και οι Τέσσερις Καβαλάρηδες
Από τη στιγμή που ο Ασιάτης Ιησούς έγινε ο Κύριος τής ευρωπαϊκής Ρώμης ο Σχεδιασμός, όπως είπαμε, «κλείδωσε». Ό,τι περιγράφεται στην αρχή τής Αποκάλυψης ως κακό για την ανθρωπότητα είχε πλέον συμβεί …Αυτά, τα οποία είπαμε ότι ακολουθούν νόμους τού παράδοξου, όπου τα πάντα γίνονται μπροστά μας, ενώ έχουν ολοκληρωθεί αιώνες πριν. Τότε ολοκληρώθηκε κι αυτό το οποίο είχε περιγραφεί με την επέλαση των φοβερών Καβαλάρηδων …Ολοκληρώθηκε αυτό, το οποίο περιγράφεται από την αρχή τής Αποκάλυψης και μόνον μετά το αποτέλεσμα αυτής της επέλασης γίνονται ορατές οι συνέπειές του. Ποιοι είναι λοιπόν οι Τέσσερις φοβεροί Καβαλάρηδες, οι οποίοι μετά την ολοκληρωτική ταύτιση του Ιησού με τη Νέα Ρώμη σκόρπισαν τον πόνο και τον πανικό στον Κόσμο;…
…Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες είναι οι Θεάνθρωποι. «Μα —θα πει κάποιος— οι Θεάνθρωποι, όπως έχουμε πει πιο πάνω, είναι δύο!» …Αυτό ακριβώς …Οι Θεάνθρωποι είναι δύο, αλλά είναι αθάνατοι. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να ενεργούν τόσο ως ζωντανοί όσο και ως νεκροί !!! …Μπορούν να ενεργούν τόσο ως παρόντες όσο και ως απόντες …Είναι θέμα πρόσημου. Οι Θεάνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη, η οποία όμως παραμένει στη Γη ακόμα κι όταν Αυτοί «αποσύρονται». Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι Ίδιοι ως ζωντανοί, αυτή η κατάσταση έχει θετικό πρόσημο για την ανθρωπότητα. Όταν αυτήν τη δύναμη τη διαχειρίζονται οι διάδοχοί Τους «αντ’ Αυτών», αυτό έχει αρνητικό πρόσημο για την ανθρωπότητα, γιατί απλούστατα αυτό επιβάλει ο Σχεδιασμός. Έτσι δημιουργούνται κι εμφανίζονται τα «Αντίθετα», τα οποία με την πελώρια ισχύ τους τρομάζουν τους ανθρώπους όλους αυτούς τους αιώνες …Έτσι από τον Χριστό προκύπτει ο Αντίχριστος …Από τον Θεό ο Αντίθεος.
Ο «Αντίχριστος», δηλαδή —που υποτίθεται οι χριστιανοί τρέμουν και περιμένουν να έρθει μετά τον Χριστό— στην πραγματικότητα «γεννήθηκε» την αμέσως επόμενη στιγμή που πέθανε ο Χριστός επάνω στον Σταυρό …Δευτερόλεπτα μετά …Ούτε καν μία ώρα μετά …«Γεννήθηκε» όταν ο Χριστός ολοκλήρωσε την τελευταία Του φράση …«Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», παραδίδοντας το Πνεύμα Του στον Θεό και τη Δύναμή Του στους διαδόχους Του …«Γεννήθηκε» όταν κάτω από τον Σταυρό οι «μαθητές» έκαναν σχέδια για το πώς θα χειριστούν τη δύναμή Του. Τρεις ημέρες μετά —και άρα με την «Ανάσταση» του Νεκρού στον λαό των νεκρών— ο Αντίχριστος ήταν πλέον πανίσχυρος. Όπως φώναξε στον Σταυρό Τον είχε εγκαταλείψει ο Θεός μόνο Του και τρεις ημέρες μετά ο «Όφις ο Αρχαίος» είχε γύρω του δώδεκα όφεις έτοιμους να ξεχυθούν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και να τη «δηλητηριάσουν». Όφεις πεινασμένους, αγράμματους και κομπλεξικούς, οι οποίοι θα εξαντλούσαν όλα τα όρια της τεράστιας εξουσίας που από «τύχη» βρέθηκε στα χέρια τους. Από τη στιγμή που ο Πέτρος πήρε την εξουσία τού Χριστού στα χέρια του, ο Αντίχριστος είχε πλέον «ζωή» και μαζί με τους Δώδεκα Αποστόλους του θα «κάλπαζε» επάνω στον Κόσμο. Μετά απ’ αυτούς η ανθρωπότητα θα φώναζε πλέον «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί».
Όλα είναι θέμα «πρόσημου» μιας δύναμης η οποία εκδηλώθηκε, αλλά, επειδή παραμένει στη Γη στα χέρια αυτών που δεν πρέπει, γίνεται αρνητική. Εάν για παράδειγμα το θετικό πρόσημο της παρουσίας τού Αλεξάνδρου στη Γη παρέμενε θετικό και με τη δράση των διαδόχων Του, τότε θα τελείωνε το Θεϊκό Σχέδιο άκαιρα και χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας. Δεν θα είχε κάποιο νόημα η «απόσυρση» του Αλεξάνδρου. Το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο Χριστός δεν πέθαινε επάνω στον Σταυρό. Η «παραπλάνηση» του Θεανθρώπου και η κατάληξη της Δύναμής Του στα σωστά «λάθος» χέρια, είναι αυτό το οποίο δίνει στο Σχέδιο ώθηση. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε νόημα ούτε στον πρώιμο θάνατο του Αλεξάνδρου ούτε στη Θυσία τού Ιησού. Τόσο οι Αυτοκράτορες της Ρώμης όσο και οι Απόστολοι του Ιησού έπρεπε να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που θα έκαναν με την ίδια δύναμη οι Θεάνθρωποι εάν ήταν ζωντανοί. Κάνοντας τα αντίθετα, δημιουργούσαν τον Καβαλάρη-«είδωλο» με την ίδια ισχύ και τα αντίθετα χαρακτηριστικά !!!
Το άσπρο άλογο λοιπόν με τον Καβαλάρη του είναι ο Αλέξανδρος επάνω στον Ελληνισμό. Το κόκκινο άλογο με τον Καβαλάρη του είναι ο εκάστοτε διάδοχός Του αυτοκράτορας της Ρώμης επάνω στην αυτοκρατορία τής Ρώμης. Το μαύρο άλογο με τον Καβαλάρη είναι ο Ιησούς επάνω στον Ιουδαϊσμό, που είναι ο «Κάτω Κόσμος» σύμφωνα και με τον Ίδιο. Το χλωρό άλογο με τον Καβαλάρη είναι οι διάδοχοί του Πατριάρχες και Πάπες επάνω στη χριστιανική Νέα Ρώμη και βέβαια τα είδωλά της. Οι Καβαλάρηδες οι οποίοι συνδέονται με τον Ελληνισμό είναι «ζωντανοί» άνθρωποι, ενώ αυτοί, οι οποίοι συνδέονται με τον Ιουδαϊσμό εμφανίζονται ως σκελετοί και άρα ως «νεκροί» άνθρωποι. Ο Αλέξανδρος κρατά τόξο, γιατί στη σύντομη ζωή του έκανε νικηφόρες μάχες σε μεγάλες αποστάσεις, οι οποίες είχαν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα και του απέδωσαν αίγλη και δόξα, αλλά δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο «βάθος» κατάκτησης …Μοιάζουν με χτυπήματα τόξου, που, ναι μεν σκοτώνουν σε μακρινές αποστάσεις, αλλά είναι αδύναμα. Αντίθετα οι διάδοχοί του στο άλογο της Ρώμης κρατάνε ξίφος και άρα κατακτούν πραγματικά τους χώρους κι εγκαθιστούν πραγματικά το καθεστώς τους.
Ο Ιησούς πάνω στο άλογο του Ιουδαϊσμού κρατά ζυγό, γιατί υποσχόταν Δικαιοσύνη και τιμωρία των αδίκων …Μέσα στον ρόλο Του ως «Υιός του Ανδρός» —και πριν παραδώσει στους διαδόχους Του— θα έπρεπε να σεβαστεί κάποιους περιορισμούς. Για την ασφάλεια του Σχεδιασμού έπρεπε ν’ αποφύγουν οι διάδοχοί Του έναν γενικό «θερισμό», ο οποίος θα μπορούσε να καταστρέψει τις προοπτικές ολοκλήρωσης του Σχεδιασμού. Τότε ακούστηκε η φωνή πριν την εναλλαγή των δύο τελευταίων αλόγων. (Αποκ. Ιωάν. 6.6):. «καί ἤκουσα ὡς φωνήν ἐν μέσῳ τῶν τεσσάρων ζῴων λέγουσαν· χοῖνιξ σίτου δηναρίου, καί τρεῖς χοίνικες κριθῆς δηναρίου· καί τό ἔλαιον καί τόν οἶνον μή ἀδικήσῃς». Με βάση τη λογική ο «Υιός τού Ανδρός» υποχρεούταν να προστατεύσει τον Ελληνισμό, προκειμένου να μην χαθεί το θηλυκό σύστημα που γεννά.
Γι’ αυτόν τον λόγο γίνεται αναφορά στον «σίτο» ή στον «οίνο», που για τον αρχαίο Κόσμο ήταν συμβολισμοί που αφορούσαν τους Έλληνες. Το άλογό Του ήταν μικροκαμωμένο άσχημο κι ασήμαντο σαν στείρο μουλάρι —όπως είναι ο ιουδαϊκός Κόσμος— κι αυτό που έμενε ήταν μόνον ο Λόγος Του. Αντίθετα το άλογο των διαδόχων Του είναι τρομερό …Είναι το «χλωρό» άλογο της χριστιανικής Ρώμης, το οποίο είναι ακόμα αγριότερο, ισχυρότερο και απείρως φονικότερο από το άλογο της ελληνιστικής Ρώμης. Ο καβαλάρης εκεί κρατά το δρεπάνι τού Χάρου, γιατί απλούστατα ο Χριστιανισμός εξιουδάιζε ακόμα και με τη βία τούς πληθυσμούς και άρα τους «θέριζε», βάζοντάς τους μαζικά στον Κάτω Κόσμο. Επάνω στον χλωρό ίππο κάθονταν οι «αλάθητοι» Πάπες και Πατριάρχες, οι οποίοι εξειδικεύονταν στα λάθη. Το τέταρτον της Γης που «θέρισαν» είναι περίπου το τελικό μέγεθος του Χριστιανισμού σε σχέση με τις άλλες τρεις μεγάλες θρησκείες …Το Ισλάμ, τον Ινδουισμό και τον Βουδισμό.
Ο Προτεσταντισμός και η «αρπαγή» τής «Νύφης» από τους «μαστροπούς»
Όταν η Νέα Ρώμη μπήκε στην «έρημο» του Ισλάμ —για να φυλαχθεί η «Γυναίκα»— αυτό ήταν κάτι, το οποίο επηρέασε το σύνολο του Σχεδιασμού. Τον «έσπρωξε» προς τη Δύση, εφόσον εκεί υπήρχε πλέον «χώρος» για τον Χριστιανισμό να «καλπάσει». Με την «έρημο» του Ισλάμ ο Θεός είχε προφυλάξει τον Ελληνισμό τής Ανατολικής Αυτοκρατορίας, αλλά ταυτόχρονα «σφράγισε» κι όλον τον χώρο. Κάπου εδώ όμως αρχίζουν οι κίνδυνοι. Ο Χριστιανισμός μέχρι τότε είχε εξασφαλίσει ένα ασφαλές «λειτουργικό» με μέσον τις εσωτερικές συγκρούσεις …Είχε μάθει να συντηρείται από την «αντιπαράθεση» των δύο μεγάλων Ρωμών κι αυτό έδινε δύναμη στην εκάστοτε κυρίαρχη Ρώμη και τη βοηθούσε στην επιβίωση. Μέσω του ανταγωνισμού η μία Ρώμη δηλαδή λειτουργούσε ως «δεκανίκι» τής άλλης. Όμως, μετά την Άλωση της Νέας Ρώμης η μονοκρατορία τής Ρώμης μέσα σ’ έναν Χριστιανισμό, ο οποίος θα επεκτεινόταν σε όλη τη Δύση, δεν είχε μεγάλες προοπτικές διαιώνισης.
Εξαιτίας αυτής της αλλαγής η Ρώμη έπρεπε να βρει λύση και άρα να εφεύρει νέο «δεκανίκι» …Να εφεύρει νέο εσωτερικό «εχθρό» μέσα στην αυτοκρατορία της …Να βρει έναν νέο εχθρό, τον οποίο θα υποδείκνυε στους πιστούς της σαν τον «κακό», που δεν επέτρεπε στην ίδια να «σώσει» το ποίμνιό της. Γι’ αυτόν τον λόγο είχε εξειδίκευση σε αιρέσεις και κυνηγούσε «μάγισσες». Έψαχνε «εχθρούς» για να επαναλάβει τον επιτυχή σχεδιασμό με τη Νέα Ρώμη, η οποία πλέον βρισκόταν εκτός Χριστιανισμού. Εφόσον λοιπόν η Ρώμη είχε συμφέρον από την αντιπαλότητα με κάποιον άλλο «πόλο», γνώριζε πώς θα τον δημιουργούσε, όταν αυτός δεν υπήρχε. Ποιος θα ήταν καλύτερος «πόλος» από τον «Αντιρωμαϊκό» πόλο των γερμανικών λαών; …Έναν πόλο, ο οποίος μισούσε τη Ρώμη για πολλούς αιώνες …Έναν πόλο, ο οποίος την ευνοούσε απόλυτα, εφόσον, και μόνον που υπήρχε —όση δύναμη κι αν έπαιρνε— θα τη συντηρούσε κι αυτήν στη «ζωή» …εφόσον εξαιτίας της υπήρχε.
Αυτός ακριβώς είναι ο Προτεσταντισμός …Μια αντίδραση στη Ρώμη, η οποία θα υπήρχε μόνον για όσο διάστημα υπήρχε η ίδια η Ρώμη. Ο Προτεσταντισμός ξεκίνησε από τον κακομοίρη τον Λούθηρο και σταδιακά έγινε ένα «αντιρωμαϊκό καλάθι», όπου μέσα του έμπαιναν όλες οι «διαμαρτυρίες» εναντίον τής Ρώμης …Ένα «καλάθι» μέσα στο οποίο είχε θέση η «διαμαρτυρία» τού κάθε «πικραμένου» …Ένα «καλάθι» χωρίς κάποιο ξεχωριστό θεολογικό «δόγμα» πέρα από τη «διαμαρτυρία» για το «αλάθητο» του Πάπα ή την πνευματική «κηδεμονία» τής Ρώμης …Ένα «καλάθι», το οποίο δεν έχει κάποια συγκεκριμένη οργανωτική δομή και ο μόνος συνεκτικός του δεσμός είναι τα κοινά συμφέροντα των ομόδοξων και η αντιπαλότητά τους με τη Ρώμη …Μια δομή, που απλά, όταν τα συμφέροντα αυτά απειλούνταν, έθετε ως επικεφαλής της τον πιο ισχυρό τής διαμαρτυρίας και στην περίπτωσή μας την Τρίτη Ρώμη τής Υόρκης …Την Τρίτη Ρώμη των Γερμανών Αγγλοσαξόνων.
Όλοι είχαν θέση σ’ αυτό το «καλάθι» τής Υόρκης. Όλοι «ασύνδετοι» μεταξύ τους, όπως τα «φρούτα» σ’ ένα καλάθι, αλλά όλοι «απέναντι» στη Ρώμη ως «φορτίο» αυτού του «καλαθιού». Όλοι «ξεχωριστοί» στην καθημερινότητά τους κι όλοι «ενωμένοι» απέναντι στη Ρώμη. Η Ρώμη θα πρέπει να αισθανόταν απόλυτη ικανοποίηση απ’ αυτούς τους εύκολα ελεγχόμενους «πελάτες» της. Γιατί ικανοποίηση; …Γιατί, ναι μεν ήταν αντίπαλοί της, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς αυτήν …Ναι μεν «διαμαρτύρονταν» εναντίον της, αλλά όλη ύπαρξή τους και η ιστορική τους παρουσία ήταν βασισμένη επάνω της. Αντιδρούσαν, αλλά δεν αμφισβητούσαν το θρησκευτικό της δόγμα. Όσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν, τόσο πιο πολύ τους συνέφερε να «δένονται» με τη Ρώμη, γιατί τόσο περισσότερο είχαν ανάγκη τη δυνατότητά της να ελέγχει τα «ποίμνια» των χριστιανών. Απλά, ο καθένας έβρισκε μια αιτία να διαφωνήσει με τη Ρώμη …Οι Λουθηρανοί προέκυψαν από τη δυσαρέσκεια των Γερμανών να πληρώνουν φόρους, για να «στολίζει» η Ρώμη τον εαυτό της …Οι Αγγλικανοί προέκυψαν από τη δυσαρέσκεια ενός βασιλιά, που ο Πάπας —για λόγους πολιτικής— δεν του υπέγραφε ένα διαζύγιο …Οι Καλβινιστές προέκυψαν από την απέχθειά τους στην «παντογνωσία» τής Ρώμης.
Όλοι αυτοί αποτελούσαν μια μεγάλη μάζα πιστών Χριστιανών —κυρίως Γερμανών— οι οποίοι απεχθάνονταν τη Ρώμη και η οποία για πολλούς αιώνες ήταν «ορφανή». Όταν λοιπόν η «έρημος» του Ισλάμ «σκέπασε» τη Νέα Ρώμη, οι Γερμανοί θα είχαν πλέον την ευκαιρία τους ν’ αποκτήσουν και οι ίδιοι τη δική τους Ρώμη. Όταν η «έρημος» του Ισλάμ «σκέπασε» τον «Οίκο τής «Πηνελόπης»» τής Νέας Ρώμης, τον «φτώχυνε»…Του στέρησε πόρους και άρα έπρεπε να βρεθεί λύση στον γενικότερο Σχεδιασμό. Ήταν η πρώτη φορά μετά την εμφάνιση των Θεανθρώπων που η «σύζυγος» του απόντος Θεανθρώπου —και Κυρίου τής Ρώμης— θα έπρεπε να πάρει αποφάσεις από εκείνες, οι οποίες είναι αρμοδιότητα του Κυρίου να παίρνει.
Αυτό ήταν πρωτοφανές. Θα γινόταν «κίνηση» της «Κόρης» χωρίς την απευθείας παρέμβαση του Θεού …Μια «Πηνελόπη» ενός απόντος συζύγου θ’ αναγκαζόταν να μετακινηθεί εντός τής χριστιανικής επικράτειας …Θα εγκατέλειπε την «κρεβατοκάμαρά» με το μυστηριώδες «κρεβάτι» του άνδρα της και θα πήγαινε σε άλλο «δωμάτιο» του ίδιου Οίκου …Θα έκανε μια μετακίνηση με μεγάλο ρίσκο, υποτίθεται για να «προστατεύσει» την περιουσία της. Το ρίσκο ήταν ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τη Νέα Ρώμη και να πάει στην Τρίτη Ρώμη …Να εγκαταλείψει τον φιλικό γι’ αυτήν χώρο τής Ανατολικής Αυτοκρατορίας και να πάει σε έναν χώρο όχι και τόσο άγνωστο γι’ αυτήν. Γιατί δεν ήταν άγνωστος; …Γιατί στη Βρετανία υπήρχε επί αιώνες ρωμαϊκή παρουσία …Γιατί στην Τρίτη Ρώμη —δηλαδή στην Υόρκη— είχε ορκιστεί Αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος …Ο ίδιος αυτοκράτορας που την «πάντρεψε» με τον Θεάνθρωπο Ιησού …Ο ίδιος αυτοκράτορας που είχε ιδρύσει τη Νέα Ρώμη.
Θα «μετακινούνταν» σ’ έναν χώρο επίσης χριστιανικό, με υποστήριξη —για παντελώς άλλους λόγους— από τους αντιρωμαϊστές Προτεστάντες …Θα μετακινούνταν με τη βία των Σταυροφοριών και των Αγγλοσαξόνων Γερμανών, οι οποίοι διεκδικούσαν ανώτερο ρόλο …Κανονική «μετακόμιση» της Νέας Ρώμης έκαναν οι Γερμανοί με τις «λεηλασίες» τής Κωνσταντινούπολης την εποχή των Σταυροφοριών. Ακριβώς, επειδή η «γυναίκα» αυτή μετακινήθηκε μόνη της —χωρίς Τον σύντροφό της δηλαδή— συνέβη και το εξής παράδοξο: …Εμφανίστηκε στην Τρίτη Ρώμη το σύμβολο του Θεανθρώπου, το οποίο την αφορούσε ΠΡΙΝ ακόμη Αυτός ο Θεάνθρωπος εμφανιστεί…
…Εμφανίστηκε ο Δράκοντας της Τρίτης Ρώμης, πριν Αυτός «γεννηθεί» και την κάνει «κέντρο» τής δικής Του Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Δράκοντας αυτός ακόμα «σέρνεται» στους δρόμους τού City και δεν «πετά» στη σημαία της. Γι’ αυτόν τον λόγο υψώθηκε στο City η ρωμαϊκή «Κολώνα», στην οποία κάποτε θ’ «ανέβει» ο Δράκων. Μέχρι να συμβεί αυτό, υπάρχει αναμονή. Αυτή η «ζωντοχήρα» τής Ανατολής έφερε ως Προστάτη τού Θρόνου τής Αγγλίας και της Αγγλικανικής Εκκλησίας τον Άγιο Γεώργιο …Τον Έλληνα στρατιωτικό, ο οποίος συνδεόταν με τον «έρποντα» Δράκοντα …Τον Έλληνα ιππέα, ο οποίος φορούσε τις περίφημες «περικνημίδες», οι οποίες προστατεύουν από τα «δαγκώματα» των «ερπετών» …όποια κι αν είναι αυτά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο εκάστοτε βασιλιάς και αρχηγός τής Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι ταυτόχρονα και αρχηγός του ανώτατου «τάγματος της περικνημίδας». Είναι «θωρακισμένος» δηλαδή στα πόδια και άρα δεν έχει την ατέλεια του Έλληνα Θεανθρώπου.
Με αυτά τα εφόδια και τα «φυλαχτά» η Ασιάτισσα «σύζυγος» του Θεανθρώπου πήγε στην Τρίτη Ρώμη. Η μετακίνησή της εκεί ήταν εξ’ ορισμού επικίνδυνη, γιατί εκεί βρίσκονταν πανίσχυροι κάποιοι «παλιοί γνωστοί» της …Εκεί βρίσκονταν οι Εβραίοι τραπεζίτες και η ίδια ήταν μόνη της …Εκεί βρίσκονταν οι «εκλεκτοί» τού Θεού, οι οποίοι είχαν δημιουργηθεί ταυτόχρονα μ’ αυτήν …Εκεί βρίσκονταν οι ίδιοι «μαστροποί», τους οποίους τους γνώριζε από τη Βαβυλώνα …Εκεί βρισκόταν ο «Αντίνοος», ο οποίος πάντα επιβουλευόταν την περιουσία της και πάντα επιθυμούσε την ίδια για τον εαυτό του. Το μόνο, το οποίο ήταν καθησυχαστικό γι’ αυτήν, ήταν ότι, μη αντιπροσωπεύοντας κάποιο εχθρικό δόγμα για τη Ρώμη, θα παρέμενε υπό την προστασία της παρά τη φαινομενική τους αντιπαλότητα. Η Ρώμη και οι Πάπες της υποτίθεται γνώριζαν τους Εβραίους και την απειλή που αυτοί εξέφραζαν για τον Χριστιανισμό και θα την προστάτευαν.
Εκεί η «Πηνελόπη» πρόκοψε. Αύξησε πολύ την περιουσία της και «κάθισε» επάνω στην πιο μεγάλη αυτοκρατορία τού Κόσμου …Στην πιο μεγάλη αυτοκρατορία τής φεουδαρχικής εποχής, η οποία είχε αρχίσει πλέον να «δύει» …Στην εποχή που η προτεσταντική Επαρχία τής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε τις μεγαλύτερες διαστάσεις απ’ όλα τα υπόλοιπα δόγματα του Χριστιανισμού. Δεν είναι τυχαίο που καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της εποχής Αυτοκράτειρα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και «κεφαλή» τού Προτεσταντισμού με βασιλικές εξουσίες σε όλον τον γερμανικό Κόσμο ήταν μια γυναίκα …Η βασίλισσα Βικτόρια, η οποία έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη την εποχή της. Τότε όμως έγινε η μεγάλη αλλαγή στο Κεφάλαιο …Τότε εμφανίστηκε το βιομηχανικό κεφάλαιο και η «χήρα» απ’ ό,τι φαινόταν θα γινόταν ακόμα πιο πλούσια.
Όμως, υπήρχε ένα πρόβλημα, το οποίο αναλύσαμε στην αρχή τού κειμένου …Η προτεσταντική Βρετανία δεν μπορούσε να διασφαλίσει αυτό το κεφάλαιο από την απειλή τής καθολικής Ρώμης, η οποία διέθετε την πιο πλούσια αγορά στον Κόσμο. Άρα, έπρεπε να πάρει κάποιες αποφάσεις. Ή θα το μοιραζόταν με τη Ρώμη και θα συνέχιζε με μεγάλη ζημιά την ασφαλή επιβίωσή της ή θα ρίσκαρε, με στόχο να μην μοιραστεί με κανέναν και κανένα κέρδος τού βιομηχανικού κεφαλαίου …Θα ρίσκαρε να «μετακινηθεί» η ίδια, για να προστατεύσει το κεφάλαιο αυτό …Εκεί ήταν το ρίσκο …Έπρεπε να πάει στη Νέα Υόρκη …Στη Νέα Υόρκη, η οποία βρισκόταν «μακριά» από την επιρροή και άρα από την προστασία τού Πάπα …Στη Νέα Υόρκη των Εβραίων «μαστροπών» …Στη λεγόμενη «Jew Υork». Για πρώτη φορά έπρεπε μια Ρώμη μόνη της —και χωρίς την εμφάνιση Θεανθρώπου— να δημιουργήσει το «είδωλό» της …Να κάνει αυτό, το οποίο έκαναν οι Θεάνθρωποι μεταξύ Τους με τις Ρώμες. Όμως, η απουσία Θεανθρώπου έκανε αυτήν την κίνηση υψηλού ρίσκου …Κοινοί θνητοί άνθρωποι ανέλαβαν να κάνουν μια κίνηση, η οποία ανήκει στην αρμοδιότητα των αθάνατων Θεανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι η «Κόρη» κινήθηκε μόνη της. Οι Εβραίοι την είχαν πείσει ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, εφόσον η «κίνησή» της γινόταν μέσα στην ίδια προτεσταντική επικράτεια …«Δωμάτιο» θα άλλαζε ξανά η «Πηνελόπη» και όχι Οίκο. Έτσι την είχε πείσει να κάνει ο πονηρός «Αντίνοος», ο οποίος τής υποσχόταν ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια κι ακμή τού Οίκου της.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες αποκαλύφθηκε η δολιότητα των Εβραίων «μαστροπών» …Έθεσαν υπό την ομηρία τους την «Πηνελόπη» και στην κυριολεξία λεηλάτησαν τα πάντα σαν ακρίδες. Υποτίθεται η «Πηνελόπη» τού Προτεσταντισμού πήγε στη Νέα Υόρκη για να προστατεύσει το βιομηχανικό κεφάλαιο από τα «χέρια» των αδερφών Χριστιανών και οι Εβραίοι αυτό το κεφάλαιο το ξεπούλησαν …Το έδωσαν σε αλλόθρησκους …Δηλαδή, όχι μόνον χάθηκε για τους Προτεστάντες, αλλά χάθηκε για το σύνολο του Χριστιανισμού …Δεν εξασθένησε μόνον ο Προτεσταντισμός, αλλά ολόκληρος ο Χριστιανισμός. Το σύνολο της πανχριστιανικής βιομηχανικής τεχνογνωσίας άλλαξε χέρια. Τα Πνευματικά Δικαιώματα τα «έκλεψαν» οι Εβραίοι για λογαριασμό τους και τα εργοστάσια τα έδωσαν σε κομμουνιστές Κινέζους και σε Ινδούς πρώην συνεργάτες των Βρετανών.
Με την τεράστια «ρευστότητα» που εξασφάλισαν από το πρωτοφανές αυτό ξεπούλημα των «ασημικών» τής πιο ισχυρής και πλούσιας αυτοκρατορίας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, άρχισαν να «επιτίθενται» σε όλον τον Χριστιανισμό …Δικές τους εταιρείες είναι οι γνωστοί «επενδυτές» και αφανείς μεγαλομέτοχοι ιδιοκτήτες ΟΛΩΝ των Πολυεθνικών ΟΛΩΝ των τύπων. Εταιρείες, όπως η Berkshire Hathaway, BlackRock, Goldman Sachs και οι δεκάδες «δορυφόροι» τους που εμφανίζονται σε όλες τις μετοχικές συνθέσεις όλων των Πολυεθνικών, δικές τους ιδιοκτησίες είναι …Από πολυεθνικές φαρμάκων και ποτών μέχρι τις πολυεθνικές που διακινούν την τροφή στον Πλανήτη …Από τις πολυεθνικές τής βιομηχανικής παραγωγής μέχρι τις πολυεθνικές τής virtual «κοινωνίας» των κοινωνικών δικτύων. Δικές τους εταιρείες εμφανίζονται σήμερα ν’ αγοράζουν κολοσσιαίες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης, που κάνουν τους φεουδάρχες τού Μεσαίωνα να φαντάζουν σαν μικροκτηματίες. Με τοκογλυφικά δάνεια, διαφθορά κι επιθετικές εξαγορές «σκουπίζουν» τα πάντα. Στην κυριολεξία έχουν γίνει ιδιοκτήτες τού Χριστιανισμού.
Η ηγεσία τού Χριστιανισμού —στο γενικό επίπεδο— έχει παραδοθεί στο σύνολό της. Η Ρώμη, εξαιτίας τής ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ παραίτησης του Γερμανού ναζιστή και προδότη Ράτσινγκερ, δημιούργησε τις προϋποθέσεις να ορίζουν μόνοι τους οι Εβραίοι —και εκτός «κονκλαβίου»— τους επόμενους Πάπες …Πάπες, σαν τον διεφθαρμένο κι εκβιαζόμενο Φραγκίσκο τής Χούντας τής Αργεντινής, θα διορίζονται σαν απλοί «υπάλληλοί» τους …Πατριάρχες, σαν τον επίσης εκβιαζόμενο κι διεφθαρμένο Βαρθολομαίο, επίσης. Η Τρίτη Ρώμη έτσι κι αλλιώς τούς ανήκει από τη στιγμή που οι ίδιοι με συνωμοσίες και δολοφονίες τοποθέτησαν τη σημερινή οικογένεια των σφετεριστών στον βρετανικό της Θρόνο. Όλοι όσοι εξ αντικειμένου θα ήταν ικανοί να τους αντισταθούν, προστατεύοντας τα συμφέροντα του Χριστιανισμού, έχουν γίνει «υποχείριά» τους. Η «Πηνελόπη» τής Ρώμης είναι στην κυριολεξία «όμηρος» μέσα στον δικό της Οίκο.
Οι λαοί του Χριστιανισμού, μετά απ’ αυτήν την —σε ανώτατο επίπεδο— προδοσία, δεν μπορούν ν’ αντιδράσουν, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Κανένας λαός δεν τους αντιστέκεται, γιατί —μέσω της διαφθοράς— ελέγχουν όλες τις πολιτικές ηγεσίες. Έχουν δημιουργήσει υπερεθνικούς οργανισμούς —σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση— προκειμένου να επιτρέπουν μέσα σ’ αυτήν την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων και την ίδια στιγμή επιτρέπουν στα ισχυρά εθνικά της κράτη να προστατεύουν με εθνικούς νόμους όλους τους διαφθορείς και διεφθαρμένους που τους εξυπηρετούν. Διαφθείρουν τους πάντες και μπορούν —μέσω των τραπεζών τους— να «ξεπλένουν» τα χρήματά τους σε φορολογικούς «παράδεισους» του βρετανικού Προτεσταντισμού σε όλα τα απίθανα μέρη τού Πλανήτη. Επιτρέπουν στους διεφθαρμένους των κρατών —μέσω του ανεξέλεγκτου Real Estate— να επενδύουν ελεύθερα τα χρήματα της διαφθοράς σε άλλα κράτη …ΟΛΑ επιτρέπονται σε όλους, γιατί οι Εβραίοι επιθυμούν για τους εαυτούς τους να τα κάνουν ΟΛΑ.
Κανένας δεν γνωρίζει τη «μπάζα» που έχουν κάνει οι Εβραίοι μέσα στον Χριστιανισμό. Ακριβώς, επειδή είναι ξένοι κι αλλόθρησκοι μέσα στον Χριστιανισμό, προσπάθησαν εξ’ αρχής —κι έχουν κατορθώσει— να μετατρέψουν το σύνολο του Χριστιανισμού σ’ ένα «ξέφραγο αμπέλι» …Μια ανεξέλεγκτη κατάσταση απλά και μόνον για να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι τους συμφέρει και ταυτόχρονα να έχουν και οι ίδιοι άμυνες απέναντι στους ιδιοκτήτες του, οι οποίοι εκ των δεδομένων θίγονται. Ως ξένοι και αλλόθρησκοι, είναι αυτοί που έχουν συμφέρον να «πλημμυρίσουν» τον Χριστιανισμό με ξένους και αλλόθρησκους. Αυτοί είναι που προκαλούν όλα εκείνα τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται από τα «κύματα» της λαθρομετανάστευσης. Αυτοί είναι που, ως δισεκατομμυριούχοι κλέφτες, θέλουν να κρυφτούν πίσω από δυστυχείς φτωχούς ανθρώπους, οι οποίοι απλά ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Αυτοί είναι που προκαλούν την «έκρηξη» της εγκληματικότητας, για να τρομάξουν τις κοινωνίες και να επιβάλουν νόμους αστυνόμευσης, οι οποίοι μας οδηγούν σ’ έναν νέο Μεσαίωνα …ΤΡΟΜΟΣ, ΠΕΙΝΑ και ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ προβλέπεται για την ανθρωπότητα εξαιτίας αυτών των κοινωνικών εγκληματιών.
Όμως, ο Θεός παρακολουθεί τις εξελίξεις …Γνώριζε ότι όλα αυτά θα συμβούν πριν ακόμη συμβούν, γιατί απλούστατα αποτελούσαν τις φυσικές —αλλά απολύτως δυσάρεστες— εξελίξεις ενός πολύ σκληρού και δύσκολου Σχεδιασμού. Μέσα στα πλαίσια των εξελίξεων αυτών όλες οι πλευρές χρησιμοποιούν τα δικά τους «όπλα». Όταν γίνονται κινήσεις επάνω στη «σκακιέρα», κάνει κι ο Θεός τις δικές Του …Λίγο καιρό πριν η «Κόρη» περάσει τον Ατλαντικό —και ήταν βέβαιο ότι θα έπεφτε στα χέρια των Εβραίων «μαστροπών»— ο Θεός επανάφερε τη «Γυναίκα» στο Προσκήνιο …Την έβγαλε από την «έρημο» …και, όταν συμβαίνει αυτό, είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να «γεννήσει». Συγκέντρωσε αυθεντικούς Έλληνες απ’ όλα τα μήκη και πλάτη τής ισλαμικής «ερήμου» και τους εγκατέστησε στον ελλαδικό χώρο. Ο Ελληνισμός μετά από αιώνες απέκτησε ξανά κράτος, ώστε να δημιουργήσει ομοιογενώς ελληνική κοινωνία και άρα να είναι έτοιμος να υπηρετήσει εκ νέου τον Σχεδιασμό …Επανήλθε στον φυσικό του χώρο και με τα «πύρινα» μάτια του παρακολουθεί τα πάντα …Ακόμα κι αυτά που γίνονται στο απόλυτο σκότος από τους Εβραίους «μαστροπούς».
Αυτή η κίνηση ήταν η απολύτως σωστή, μόλις «είδε» ο Θεός την «Κόρη» Του να περικυκλώνεται από τις «έχιδνες». Μόλις «είδε» την Τρίτη Ρώμη να κατακλύζεται από τα «φίδια», ήταν θέμα χρόνου να μπει και ο Ίδιος στο «παιχνίδι». Γι’ αυτόν τον λόγο έφερε ξανά στο προσκήνιο τη «Γυναίκα», η οποία μπορεί να «γεννήσει» Αυτόν που μπορεί να πατάει τις «έχιδνες» στο κεφάλι και να τις σκοτώνει …Αυτόν, ο οποίος μπορεί να κινδυνεύσει μόνον όταν ο Ίδιος ο Θεός έχει τη μορφή «Όφεως». Όμως, αυτήν την κίνηση» την «είδαν» και οι έμπειροι Εβραίοι. Γνώριζαν τον κίνδυνο για τα σχέδιά τους από την ελληνική παρουσία. Γι’ αυτόν τον λόγο επιχείρησαν το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει επιχειρηθεί στην ανθρώπινη ιστορία …Επιτέθηκαν στη «Γυναίκα» …Επιτέθηκαν στη Θηλυκή μορφή τού Θεού …Επιτέθηκαν στη δύναμη αυτή, την οποία ο ίδιος ο Αρσενικός Θεός απαγόρευσε στον εαυτό Του —ως «Καβαλάρη»— να της κάνει κακό …Επιτέθηκαν στο πιο βασικό «όργανο» του Θεού, προκειμένου να ολοκληρώσει επιτυχώς έναν τεράστιο Σχεδιασμό, ο οποίος θα έσωσε δια παντώς την ανθρωπότητα …Επιτέθηκαν με στόχο να ακυρώσουν τον ρόλο τής «Γυναίκας».
Είναι τόσο βλάκες, θεομπαίχτες κι αδίστακτοι που μπήκαν σ’ έναν δήθεν αγώνα «δρόμου» να προλάβουν να «ξεκοιλιάσουν» τον Θηλυκό Θεό πριν προλάβει Αυτός να «γεννήσει» τον Υιό Του. Οι «τετραπληγικοί» επιχείρησαν να νικήσουν σε αγώνα ταχύτητας Αυτόν, ο οποίος πρέπει να «καθυστερεί» για να τον προλάβει το ΦΩΣ …Κι όμως το επιχείρησαν …Θεώρησαν ότι είχαν τη δύναμη και τα μέσα να το κάνουν. Γι’ αυτόν τον λόγο —με όλα τα μέσα— βδελυροί Εβραίοι και άχρηστοι ναζιστοκομμουνιστές ξεκίνησαν μια προσπάθεια παγκόσμιας δυσφήμισης του Ελληνισμού, προκειμένου να επιχειρήσουν να τον εξασθενίσουν και στη συνέχεια να του επιτεθούν. Με τα εγκληματικά Μνημόνια τον εξασθένησαν οικονομικά όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσαν, προκειμένου να μην έχει δυνάμεις ν’ αντιδράσει και του επιτέθηκαν όλοι μαζί ύπουλα …όπως κάνουν οι «έχιδνες». Στόχος τους —κι αυτό προσπάθησαν να κάνουν— ήταν να διαχωρίσουν τη Μακεδονική «Μήτρα» τού Θεού από τον ελληνικό κορμό Του …Στην κυριολεξία επιτέθηκαν στον Θεό, χωρίς να υπολογίσουν τίποτε απολύτως.
Το «Μακεδονικό Ζήτημα», έτσι όπως προσπάθησαν δήθεν να το επιλύσουν, είναι η μεγαλύτερη βλασφημία στην ανθρώπινη ιστορία. Στράφηκαν εναντίον τού Ίδιου τού Θεού με στόχο να Τον «ακρωτηριάσουν» …Να πετάξουν τη «Μήτρα» που «γέννησε» τον Θεάνθρωπο Αλέξανδρο σε άχρηστα και διεφθαρμένα κομμουνιστικά «σκυλιά» των Σκοπίων, προκειμένου να προλάβουν τον Θεό στην Δράση Του. Σε αυτήν την τρομερή συνωμοσία εναντίον τού Ίδιου τού Θεού συμμετείχαν καί οι τρεις ηγέτες καί των τριών Ρωμών. Είναι τόσο άπιστοι και βλάκες, που, και μόνον που σκέφτηκαν ότι μπορούν να προλάβουν τον Θεό, για να Τον κλέψουν και να λεηλατήσουν τον Οίκο Του, είναι άξιοι για όποια τιμωρία προβλέπεται στο τέλος τής Αποκάλυψης. Εννοείται βέβαια ότι δεν πρόλαβαν τίποτε, εκτός από το να καταδικάσουν μόνοι τους τούς εαυτούς στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΙΜΩΡΙΑ. Εάν μέχρι τώρα μπορούσαν να ελπίζουν σε μια ευμενή μεταχείριση, με την προδοσία τής Μακεδονίας δεν πρέπει να ελπίζουν πλέον σε ΤΙΠΟΤΕ …Θα «ΤΣΙΡΙΞΟΥΝ» …Θα φύγουν από τον Κόσμο αυτόν με πολύ μεγάλη Πίκρα …και θα πάνε αλλού, για να Πικραθούν ακόμα περισσότερο.
Αυτό είναι δεδομένο, καθώς για την τιμωρία αυτήν είχαν προειδοποιηθεί …Ο Θεός ο Ίδιος έχει ενημερώσει τους ΠΑΝΤΕΣ ότι θα είναι αμείλικτος σ’ ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα …Είχε ενημερώσει τους ΠΑΝΤΕΣ ότι θα μπορούσαν να συγχωρεθούν για ΟΛΑ, εκτός από μια επίθεση στο Τρίτο Πρόσωπο του Τριαδικού Θεού …Εκτός από την επίθεση στο Άγιο Πνεύμα. Γιατί; …Γιατί από αυτό εξαρτάται η ολοκλήρωση του Θεϊκού Σχεδίου και άρα η λύτρωση της ανθρωπότητας. Όποιος επιτίθεται στο Άγιο Πνεύμα, στην πραγματικότητα θέλει να καταδικάσει την ανθρωπότητα στην αιώνια καταστροφή και ν’ «ακυρώσει» το ίδιο το Θεϊκό Σχέδιο. Αυτό είναι που απαγορεύεται ρητά και δεν συγχωρείται με κανέναν τρόπο. Επίθεση στη Μακεδονία είναι επίθεση στο Άγιο Πνεύμα και όσοι έχουν εμπλακεί σ’ αυτήν θα «ΤΣΙΡΙΞΟΥΝ» πραγματικά.
Τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης
Όλα αυτά, τα οποία γράφουμε στο κείμενό μας, όσο λογικά ή ωραία κι αν φαίνονται στην περιγραφή τους, δεν παύουν ν’ ανήκουν στη «σφαίρα» τής «υπόθεσης». Η περιγραφή μας στηρίζεται σε μια υπόθεση εργασίας, που θεμέλιό της έχει την ύπαρξη των δύο Θεανθρώπων …Θεανθρώπων, οι οποίοι, όπως ισχυριζόμαστε, δρομολόγησαν ένα πανανθρώπινο Σχέδιο, το οποίο οδηγεί την ανθρωπότητα στη ΣΩΤΗΡΙΑ και την απόλυτη επιτυχία …Οι δύο Θεάνθρωποι, τους οποίους εμείς «υποθέτουμε» ότι είναι ο Αλέξανδρος και ο Ιησούς …Τα τρομερά Θηρία τής Αποκάλυψης …Ο Μέγας Δράκων και το Θηρίον. Όμως, το Σχέδιο του Θεού δεν μπορεί να βασίζεται σε υποθέσεις και λογικά συμπεράσματα …Το Σχέδιο του Θεού πρέπει να εμπεριέχει στην περιγραφή του την ακρίβεια μιας επιστημονικής μελέτης. Είναι ένα Σχέδιο, το οποίο πρέπει ν’ αντέχει την οποιαδήποτε επιστημονική μελέτη. Εάν σε αυτό το Σχέδιο ο Αλέξανδρος είναι ο Δράκων και ο Ιησούς το Θηρίο, αυτό πρέπει ν’ αποδεικνύεται μ’ έναν τρόπο, τον οποίο ακόμα και ο πιο δύσπιστος άνθρωπος να μην μπορεί να τον αμφισβητήσει με κανένα επιστημονικό μέσο.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι το Κείμενο της Αποκάλυψης είναι απολύτως Κλειδωμένο …«Κλειδωμένο» με τέτοιον τρόπο, που, όταν «ξεκλειδωθεί», ν’ αποκαλύπτει με τον πιο ΑΠΟΛΥΤΟ τρόπο αυτά τα οποία είχε «κρύψει» μέσα του ο Δημιουργός του …«Κλειδωμένο» με τέτοιον τρόπο, που να μην μπορεί ν’ αμφισβητηθεί το παραμικρό απ’ όσα περιγράφει …Να μοιάζει με μια «μελέτη» ενός Μηχανικού, η οποία να περιγράφει με τον πιο απόλυτο και ακριβή τρόπο όλες τις λεπτομέρειες και τα «μυστικά» τού τεράστιου αυτού «Οικοδομήματος», το οποίο απαίτησε αιώνες για την ανέγερσή του και εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε απλά «Ανθρώπινο Πολιτισμό». Πρέπει μέσα σ’ αυτήν τη «μελέτη» να υπάρχουν λεπτομέρειες από την αρχική «θεμελίωση» αυτού του θηριώδους «Οικοδομήματος» μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια που αφορά την «αποπεράτωσή» του …Ακόμα και το «κουδούνι», που θα έχει στην «πόρτα» του, να αναγράφει το όνομα του Δημιουργού του.
Την απόδειξη ότι αυτό το Κείμενο-Μελέτη είναι «κλειδωμένο», δεν χρειάζεται καν να την ψάξουμε να τη βρούμε μόνοι μας …Ούτε αυτό το αφήνει ο Θεός στην τύχη του. Το ίδιο αυτό Κείμενο της Αποκάλυψης μάς ενημερώνει —με τον πιο απόλυτο τρόπο— ότι είναι «κλειδωμένο». (Αποκ. Ιωάν. 13.18): «Ώδε η σοφία εστίν. Ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου. Αριθμός γαρ ανθρώπου εστί και ο αριθμός αυτού χξς’.” (Εδώ είναι αναγκαία η σοφία. Εκείνος που έχει νόησιν άς λογαριάση τον αριθμόν του θηρίου. Είναι αριθμός ανθρώπου και ο αριθμός του είναι χξς’ (666).). Η ίδια η Αποκάλυψη λοιπόν μας ενημερώνει και μας βεβαιώνει ότι υπάρχει αριθμός, που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο, καθώς και μία έννοια, όπως το «Θηρίον». Ο κάθε άνθρωπος, όμως, ως χαρακτηριστικό —απ’ όσα γνωρίζουμε— έχει μόνον τ’ όνομα του. Με το όνομα ξεχωρίζουμε έναν άνθρωπο από έναν άλλο. Άρα, εφόσον το μόνο χαρακτηριστικό είναι το όνομα, από εκεί πρέπει να βρούμε τον αριθμό, ο οποίος είναι κι αυτός χαρακτηριστικός.
Ένα όνομα είναι μία λέξη και μία λέξη αποτελείται από γράμματα. Συνεπώς το ζητούμενο είναι να βρούμε τη σχέση που υπάρχει μεταξύ αριθμών και γραμμάτων. Αυτό, το οποίο πρέπει να βρούμε, είναι ένα «κλειδί», το οποίο να μας δίνει τον αριθμό τού συγκεκριμένου ανθρώπου …Τον σωστό «αριθμό». Πρέπει να βρούμε κάποια ειδική σχέση μεταξύ γραμμάτων και αριθμών, προκειμένου να «ξεκλειδώσουμε» τις Γραφές. Γι’ αυτόν τον λόγο «αναζητείται» Σοφία, η οποία είναι η ανώτερη μορφή ευφυΐας. Αυτό το οποίο λέμε είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι Ιερές Γραφές έχουν δοθεί στους ανθρώπους στα ελληνικά και οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα ως αριθμούς. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε κάποιος να σοφιστεί έναν «λεξάριθμο» απλά αντικαθιστώντας τα ελληνικά γράμματα ενός ονόματος με τους αντίστοιχους ελληνικούς «αριθμούς», αλλά αυτό δεν έχει κάποιο νόημα. Αυτό είναι απολύτως βλακώδες και γι’ αυτόν τον λόγο η «Σοφία» είναι «προαπαιτούμενο» για να βρει κάποιος το «κλειδί». Αυτό είναι το προφανές και δεν υπάρχει λόγος ν’ αναζητείται στο προφανές η λύση στο μεγαλύτερο μυστήριο τής ανθρώπινης ιστορίας, που είναι οι «κλειδωμένες» από τον Θεό Ιερές Γραφές.
Είναι σαν να ισχυρίζεται κάποιος ότι, γνωρίζοντας τα δέκα ψηφία τού αραβικού συστήματος αρίθμησης, μπορεί να τα βάλει στη σειρά και ν’ ανοίξει το πιο καλά σφραγισμένο χρηματοκιβώτιο. Γίνεται αυτό; …Όχι βέβαια, γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν σφραγισμένο …Συνδυασμός αναζητείται και όχι απλή αντικατάσταση …Αναζητείται ο Συνδυασμός, τον οποίο όρισε μόνος Του και με τον δικό Του ιδιαίτερο τρόπο Αυτός που τον δημιούργησε. Από αυτό το δεδομένο λοιπόν ξεκινάμε …και κάνουμε αυτήν τη διευκρίνηση, για να μην μπερδεύουμε αυτό το οποίο αναζητάμε με το απλό αριθμητικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων.
Αυτά είναι τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, όταν ξεκινάμε να «ξεκλειδώσουμε» την Αποκάλυψη. Η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη η Αποκάλυψη και τα Ευαγγέλια —πλην του Ματθαίου— είναι η ελληνική. Έτσι, τα γράμματα είναι τα 24 της ελληνικής. Όμως, τα γράμματα ενός αλφαβήτου είναι χαρακτηρισμένα με κάποιον αριθμό. Έτσι: το άλφα είναι πάντα πρώτο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 1, ενώ το γιώτα είναι ένατο και χαρακτηρίζεται από τον αριθμό 9. Εδώ θα συναντήσουμε ένα άλλο πρόβλημα …Ενώ τα γράμματα είναι 24, οι αριθμοί είναι εννέα. Το μηδέν δεν υπολογίζεται, γιατί δεν αντιπροσωπεύει κανένα γράμμα. Εφόσον λοιπόν προσπαθούμε να βρούμε έναν τύπο ή έναν πίνακα, που να δείχνει τη σχέση αυτή, πρέπει ν’ αποφασίσουμε για την ακριβή αντιστοιχία —εάν το «κάπα» είναι 1 ή 10, όπως και το «ωμέγα» 6 ή 24—.
Εδώ, είναι ανάγκη να γυρίσουμε πίσω στον Λόγο τού Χριστού, που είναι Γνώστης. Το ζητούμενο στην όλη διδασκαλία Του είναι να γεννηθεί ο Υιός τού Ανθρώπου. Για να γεννηθεί ένας άνθρωπος, πρέπει να συμπληρωθούν 9 μήνες. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι, πριν να γίνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν, δε θ’ αλλάξει ούτε ένα «Ιώτα», το οποίο αντιστοιχεί στο 9. Επίσης, μας διαβεβαιώνει ότι δεν είναι ο «τελευταίος» από Αυτούς που περιμένουμε, εφόσον «ακολουθεί» κι ο Παράκλητος …Το Άγιο Πνεύμα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι κάθε φορά που ένα γράμμα ξεπεράσει το 9 γυρίζει πίσω στην αρχή, όπως κάθε φορά που γεννιέται ένας Θεάνθρωπος περιμένουμε από την αρχή να γεννηθεί ο Επόμενος. Οι δύο έχουν γεννηθεί —ως Δράκων και ως Θηρίο—, αλλά περιμένουμε να γεννηθεί ο Θεός-Άνθρωπος …Να «γεννηθεί» ο Παράκλητος που περιμένουμε ως «Επόμενο» και ο οποίος —όπως μας λέει ο ίδιος ο Χριστός— θέλει άλλες 3 ημέρες και άρα 3 «μονάδες» χρόνου για ν’ «Αναστηθεί» και να γίνει «ορατός» …3 «μονάδες» για ν’ «αναστηθεί» ο «αθάνατος», για να «γεννηθεί» ο «γεννημένος» και να ολοκληρωθεί το Σχέδιο.
Άρα, η «εικοσιτετράδα» των γραμμάτων τής Ελληνικής Γλώσσας καλύπτει τις προδιαγραφές τής υπόθεσής μας …Έχει δύο συμπληρωμένες «εννιάδες», οι οποίες αφορούν τους δύο Θεανθρώπους που έχουμε ήδη δει και μια «εξάδα», που αφορά Τον τρίτο. Μας λείπουν λοιπόν τρία «γράμματα», για να συμπληρωθεί η τελική «εννιάδα» κι αυτά είναι τα γράμματα που αφορούν Εκείνον που κρύβεται πίσω από τους Συνδυασμούς γραμμάτων και αριθμών …Εκείνον που το όνομά Του είναι (χ), (ξ), (ς). Τη σημασία αυτών των γραμμάτων τη γνωρίζει μόνον Αυτός που έχει τον «κώδικα». Άρα, πρέπει να «γεμίσουν» τα «Βήματα» και να συμπληρωθεί ο χρόνος, για ν’ «αποκαλυφθούν» και τα μυστικά που είναι «κρυμμένα». Αυτό συμβαίνει, γιατί κάθε αριθμός είναι ένα «Βήμα» που πρέπει να γίνει και το «Βήμα» είναι πολύ σημαντικό. Τα γράμματα είναι αυτά που γεμίζουν τον κάθε αριθμό. Έτσι, το «κάπα» είναι 1 και το «λάμδα», που είναι το αμέσως επόμενο, είναι 2 …και η αντιστοιχία συνεχίζεται.
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει αναλυτικά την αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών, που αφορούν αυτήν την υπόθεσή μας.
Αντιστοιχία μεταξύ γραμμάτων και αριθμών
Βέβαια όλα τα παραπάνω έχουν μόνον φιλολογική αξία κι όσο εύκολα μπορεί κάποιος να τα δεχτεί, παρόμοια, αν όχι με μεγαλύτερη ευκολία, μπορεί και να τ’ απορρίψει. Για να έχει βάση μία οποιαδήποτε θεωρία, πρέπει να έχει κι εφαρμογή. Πώς μπορούμε όμως να διαπιστώσουμε ότι τα παραπάνω έχουν κάποιο νόημα ή κάποια εφαρμογή; …Πάλι πρέπει ν’ ανατρέξουμε στο Λόγο τού Χριστού και στο Ευαγγέλιο γενικότερα …Πρέπει να βρούμε μερικά στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν να βρούμε τα «κλειδιά», για να «ξεκλειδώσουμε» τις έννοιες. Όταν διαβάζουμε την Αποκάλυψη, φτάνουμε σε αδιέξοδο, προσπαθώντας να φανταστούμε τους «δράκους», την «πάρδαλη» ή τις «ακρίδες». Κι αν ακόμα η φαντασία μας μάς οδηγήσει κάπου, έχουμε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Άλλοι μπορούν να δεχτούν την άποψή μας και άλλοι όχι. Η ύπαρξη αυτών των εννοιών αποδεικνύει αρχικά ότι το κείμενο αυτό —και θα δούμε και ποια άλλα κείμενα— είναι κλειδωμένο.
Καθώς αναζητούμε μία άκρη μέσα από το Ευαγγέλιο, φτάνουμε στο χωρίο εκείνο, όπου ο Ιησούς με επιμονή δεν δέχεται το επίθετο «Αγαθός» …«Αγαθός», κατά τον Ιησού, είναι ΜΟΝΟΝ ο Θεός. (Ματθ. 19.16-19.17): «Και ιδού είς προσελθών είπεν αυτώ. Διδάσκαλε αγαθέ, τί αγαθόν ποιήσω ίνα έχω ζωήν αιώνιον; Ο δε είπεν αυτώ. Τί με λέγεις αγαθόν; Ουδείς αγαθός ει μή είς ο Θεός.» (Ένας πλησίασε καί τού είπε, “Διδάσκαλε αγαθέ, τί καλό πρέπει νά κάνω διά νά έχω αιώνιον ζωήν;”. Αυτός δέ τού είπε, “Γιατί με λές αγαθόν; Κανείς δέν είναι αγαθός παρά ένας, ο Θεός”.). Αυτό όμως μοιάζει με μια αριθμητική «εξίσωση», η οποία πρέπει να διερευνηθεί. Εάν προσθέσουμε τους αριθμούς αυτούς, οι οποίοι αντιστοιχούν στα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, αποκαλύπτεται ότι υπάρχει μία «σύμπτωση» …Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα ισχύει:
Θ + ε + ό + ς = Α + γ + α + θ + ό + ς = 28
8 + 5 + 6 + 9 = 1 + 3 + 1 + 8 + 6 + 9 = 28
και άρα Θεός = 28 = Αγαθός. Στην ίδια φράση ΔΕΝ αρνείται τον προσδιορισμό «Διδάσκαλος» …Βλέπουμε και πάλι την ταύτιση: Χριστός = 46 = Διδάσκαλος. Από εκεί και πέρα αρχίζει και ξετυλίγεται μπροστά στα «μάτια» μας ένα «κουβάρι» σχεδόν «μαγικό», το οποίο αποκαλύπτει χιλιάδες περιπτώσεις απόλυτων αριθμητικών ισοδυναμιών, οι οποίες ξεκλειδώνουν ΟΛΑ τα Ιερά Κείμενα …Χιλιάδες «εξισώσεις», οι οποίες μας «δείχνουν» με τρόπο μοναδικό αυτά, τα οποία ούτε καν μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ταυτίζονται …Χιλιάδες περιπτώσεις, οι οποίες αποκλείουν κάθε περίπτωση τυχαίας σύμπτωσης. Ο Χριστός, για παράδειγμα, μιλώντας με τους Ιουδαίους, ισχυρίστηκε πως, εάν γκρεμίσουν το ναό, θα τον ξαναχτίσει σε 3 ημέρες, και οι μαθητές Του «κατάλαβαν» ότι μιλούσε για τον Εαυτό Του και το συνδύασαν με την Ανάστασή Του. Ο ναός, κατά τους Ιουδαίους, απαίτησε 46 χρόνια για ν’ ανεγερθεί και ο αριθμός αυτός ταυτίζεται με τον αριθμό τού Χριστού. Χριστός = 46 = Διδάσκαλος. Ο προφήτης Ησαΐας, προφητεύοντας, λέει ότι η Παρθένος Μαρία θα γεννήσει Υιόν, που θα θυσιαστεί για τις αμαρτίες τού Κόσμου και θα ονομάζεται Εμμανουήλ = 33. Το 33 μάς παραπέμπει απευθείας στην ηλικία τού Χριστού κατά τη στιγμή τής Θυσίας. Άρα, ο Χριστός τη στιγμή εκείνη επάνω στον Σταυρό είναι ο Εμμανουήλ = 33.
Ο Χριστός μέσα στο Λόγο Του δεν αποκαλύπτει απευθείας την ταυτότητά Του, αλλά χρησιμοποιεί μυστηριώδεις προσδιορισμούς. Κάνει ταυτίσεις, που όλες τους είναι «εξισώσεις», οι οποίες έχουν νόημα μόνον με τη γνώση τού «κλειδιού» τής Αποκάλυψης. Ταυτίζει τον Εαυτό Του με την «Άμπελο», το «Φως» ή την «Αλήθεια». (Ιωάν. 15.1): «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή»… (Ιωάν. 8.12) «Εγώ ειμί το φώς τού κόσμου»… Ο Χριστός είναι το «φως» κι εμείς πρέπει να διερευνήσουμε τι ακριβώς εννοεί. Φως παράγει ένας λύχνος και φως παράγει επίσης ο ισχυρότερος των φωστήρων, ο Ήλιος. Την ταυτότητά Του την αναζητούμε όχι στην έννοια του φωτός, η οποία είναι σχετική, αλλά στην έννοια του φωστήρα, η οποία είναι η απόλυτη. Ο Ήλιος παράγει απόλυτα ισχυρότερο φως από μία λυχνία. Εάν ο Χριστός είναι ο Υιός τού Θεού, τότε το φως Του μόνον μ’ αυτό του Ηλίου μπορεί να παραλληλιστεί και άρα ο Ίδιος με τον Ήλιο.
Ήλιος = 33 = Εμμανουήλ = Άμπελος = Αλήθεια …όταν
Χριστός = 46 = Παναληθής = Αληθινός = Δόξα του Θεού.
Εφόσον λοιπόν θεωρούμε ότι βρήκαμε το «κλειδί» τής Αποκάλυψης, αυτό σημαίνει ότι με το «κλειδί» αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε το δικό μας κείμενο, το οποίο βασίζεται στο «ξεκλείδωμα» του τρομερού αυτού Ιερού Βιβλίου …Μπορούμε δηλαδή να επιβεβαιώσουμε εκ των υστέρων αυτό, το οποίο εκ των προτέρων χρησιμοποιήσαμε ως υπόθεση, για να περιγράψουμε όλα αυτά που θεωρήσαμε ότι περιγράφονται μέσα σ’ αυτό. Ποια ήταν η «θεμέλια» υπόθεση που κάναμε, προκειμένου να «ξετυλίξουμε» την περιγραφή μας. Η βασική υπόθεση που κάναμε ήταν ότι τα δύο μεγάλα Θηρία τής Αποκάλυψης είναι οι δύο Θεάνθρωποι …Ο Δράκοντας, για τον οποίο υποθέσαμε ότι είναι ο Αλέξανδρος και το Θηρίον, που είναι ο Ιησούς. Πάνω σ’ αυτό το υποθετικό δεδομένο είχε νόημα η δική μας «υποκειμενική» άποψη. Τι λένε όμως οι αριθμοί με την ΑΠΟΛΥΤΗ αντικειμενικότητα που τους χαρακτηρίζει; …Τι μας αποκαλύπτουν τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης; …Επιβεβαιώνουν απόλυτα την αρχική μας υπόθεση.
Δράκων Μέγας = 45 = Αλέξανδρος και Θηρίον = 42 = Ιησούς
Πώς είπαμε ότι «γεννιούνται» τα «Αντί-» με τα διαφορετικά «πρόσημα», τα οποία θα έβαζαν την ανθρωπότητα σε μια ανίκητη κατάσταση;
Αντίχριστος = 61 = Νεκρός Θεός = Νεκρόν Βρέφος = Υιός Αγαπητός = Επτά Σφραγίδαι = Επτάφωτος Λυχνία
…Επιβεβαιώνεται ΑΠΟΛΥΤΑ η «αφήγησή» μας από τα «κλειδιά» τής Αποκάλυψης. Αυτά, δηλαδή, τα οποία ισχυριζόμαστε και θα μπορούσαν ν’ αμφισβητηθούν από τον καθένα, έρχονται τα «κλειδιά» και τα επιβεβαιώνουν ΑΠΟΛΥΤΑ …Κανένας δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τους αριθμούς και τις αριθμητικές πράξεις που «παράγουν» τις ισοδυναμίες.
Αυτό, το οποίο πρέπει να δούμε τώρα είναι το πώς λειτουργούν αυτά τα «κλειδιά» στις Ιερές Γραφές και τι είδους «απαντήσεις» μας δίνουν σε ερωτήματα, τα οποία δεν μπορούν ν’ απαντηθούν με ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο τρόπο …Με τρόπο που να μην μπορεί ν’ αμφισβητηθεί από κανέναν.
Για παράδειγμα, πώς μας «αυτοσυστήθηκε» ο Ιησούς; Ποιος μας είπε, δηλαδή —αυτός που θεωρούμε το Θηρίον— ότι είναι ο Ίδιος; Ως «Υιός τού Ανθρώπου» δεν μας συστήθηκε;
Υιός του Ανθρώπου = 77 = Εξακόσια Εξήκοντα Έξ = Αποφώλιον βρέφος = Ο Όφις ο Αρχαίος = Άγγελος της Αβύσσου = Σωτήρας του Κόσμου.
Ο Ήλιος = 33, που για τις ανάγκες τού Σχεδίου «σκοτείνιασε» τη Γη κι έγινε σαν
Σάκκος Τρίχινος = 77.
Άρα, γνώριζε ότι Αυτός είναι που θα είναι υπεύθυνος για όσα σκληρά θ’ ακολουθούσαν στην ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι με το «αίμα» Του θα έπαιρνε επάνω Του ΟΛΕΣ τις αμαρτίες τού Κόσμου. Για ΟΛΑ τα δεινά τής ανθρωπότητας Αυτός θα ευθυνόταν και ως «Πρώτο» στην πληρωμή αυτού του Κόστους έβαλε τον Εαυτό Του …Αυτός, ο οποίος ήταν ο Ίδιος ο Αρσενικός Θεός Αυτοπροσώπως …Αυτός, που, ως άνθρωπος —για τις ανάγκες του ρόλου Του— γεννήθηκε στην πιο σκληρή κοινωνία τής πατριαρχίας, η οποία έμοιαζε με κοινωνία «εχιδνών» …Ο Ίδιος, που «συναντήσαμε» κουλουριασμένο στο «Δένδρο τής Γνώσης» τού Προπατορικού Αμαρτήματος …Ο Αρσενικός που δεν «γεννά», παρά «δημιουργεί»…
Άρσεν = 27 = Άνδρας = ΟΦΙΣ = Έχιδνα = Πύθων = Άτεκνος
Τα αντίστοιχα συμβαίνουν και από την άλλη «πλευρά» …Τη θηλυκή πλευρά. Πού συνέβη το Προπατορικό Αμάρτημα; Πού παρέσυρε ο Όφις τη γυναίκα; Πού δημιούργησε ο Αρσενικός Θεός τη «νύμφη» για τον Υιό Του; …Στη Μεσοποταμία δεν έγινε αυτό; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε η Βαβυλώνα ως «νύμφη» τού Υιού; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε και η πιο ακραία εκδοχή τής Πατριαρχίας και άρα η απόλυτη παγίδευση της Γυναίκας από τον Όφι; …Εκεί δεν δημιουργήθηκε η θρησκεία τού Αβραάμ, η οποία βασίστηκε στην απόλυτη υποταγή τής γυναίκας του στο πιο παράλογο αίτημά του, που ήταν η θυσία τού υιού του;
Θήλυ = 19 = Βαβυλών = Σάρα = Νύμφη
Στο παράδειγμα με τους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης κάναμε μια υπόθεση σε κάποιο σημείο τής ανάλυσής μας, το οποίο αφορούσε τον «Χλωρό Ίππο». Είπαμε, για παράδειγμα, ότι «μάλλον» ο Θεός μιλώντας για «σίτο» και «οίνο» εννοεί τους Έλληνες. Υποθέσαμε ότι με τον τρόπο αυτόν επιχείρησε να προστατεύσει τα «όργανα» αυτά, τα οποία είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωση του Σχεδιασμού Του. Είναι σωστή η υπόθεσή μας; Πώς μπορεί να επιβεβαιωθεί η ορθότητά της με τον πιο απόλυτο τρόπο; …Μόνον με τα «κλειδιά». Όταν ο Θεός —για την ασφάλεια του Σχεδιασμού Του— «αποσύρει» τη «Γυναίκα» και άρα τον Ελληνισμό στην «έρημο» του Ισλάμ —όπως υποθέσαμε—, είναι λογικό να επιβάλει όρους σ’ αυτόν που θα βγει να «θερίσει» ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει στον Κόσμο. Όταν ο Θεός «σκεπάζει» τη Νέα Ρώμη με την «άμμο» τή0ς «ερήμου», ευνόητο είναι ότι υπάρχει ειδικός Σχεδιασμός για τους Έλληνες …Πρέπει να σωθούν οπωσδήποτε, γιατί δεν πρέπει να λείψουν από τον Κόσμο. Γιατί όμως οι Έλληνες έχουν αυτόν τον μοναδικό ρόλο στον παγκόσμιο Σχεδιασμό; Γιατί η σημερινή Προδοσία τής Μακεδονίας ήταν απ’ ευθείας «χτύπημα» εναντίον τού Θεού; Όλα αυτά υποθέσαμε ότι συμβαίνουν, γιατί —όπως είπαμε στο κείμενο— η Μακεδονία είναι η «Μήτρα» τού ελληνικού «κορμιού» …Η «Μήτρα» αυτή, η οποία μετατρέπει τον Ελληνισμό στο υπέρτατο «Εργαλείο» τού Θεού …Η «Μήτρα», που γεννά τον Θεάνθρωπο …Εκεί όπου βρίσκεται το θηλυκό αντίστοιχο του «Σπέρματος» του Θεού, που είναι το «Ωάριο» …Εκεί όπου περιμένουμε να γεννηθεί εκ νέου ο Μέγας Δράκων.
Άρα, αυτό, το οποίο ενδιαφέρει τον Θεό, είναι να υπάρχει πάντα η δυνατότητα της δικής Του αναπαραγωγής, ώστε να γεννηθεί ο Θεάνθρωπος εκ νέου …και ξέρουμε πλέον πού είναι το μόνο μέρος όπου Αυτός μπορεί να γεννηθεί. Άρα, δεν έπρεπε να «θεριστεί» ο «σίτος» άσχετα με τη σχέση του ή την αναλογία του με την «κριθή» …Δεν έπρεπε να στερηθεί ο κόσμος τον «οίνο» και το «έλαιον». Αυτά, όπως υποψιαζόμαστε, είναι «ζεύγη», τα οποία δίνουν «καρπό» …Είναι «ζεύγη», των οποίων τα μισά αφορούν τον Θηλυκό Θεό και τα άλλα μισά τον Αρσενικό Θεό …Είναι δύο διαφορετικά δημητριακά και είναι δύο διαφορετικά χρήσιμα και πολύτιμα υγρά …Είναι δύο διαφορετικά υλικά, τα οποία μας δίνουν άλευρο και δύο υγρά, τα οποία απαιτούνται για να γίνει αρχικά ο άρτος και στη συνέχεια ν’ αναμιχθούν για να μας δώσουν τη Θεία Κοινωνία. Τι μας λένε οι αριθμοί και άρα τα «κλειδιά»;
Νέα Ρώμη = 34 = Έλληνες = Μακεδονία = Κιβωτός = Πλοίον = Σίτος = Οίνος = Σελήνη = ΩΑΡΙΟΝ.
Αυτά αφορούν τον Θηλυκό Θεό. Τα αντίστοιχα «ζεύγη» πρέπει να βρούμε και για τον Αρσενικό Θεό, ώστε να έχουμε «αναπαραγωγή». Τι μας λένε τα «κλειδιά»; «Απέναντι» από τη «Μακεδονία» και το «Ωάριον» τι έχουμε;
Έλαιον = 27 = Άρσεν = Άνδρας = Όφις και
Κριθή = 33 = Ήλιος = ΣΠΕΡΜΑ.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέει ο Θεός στον τέταρτο Ιππότη τού θανάτου, ο οποίος κρατάει το «δρεπάνι» τού θερισμού; …Πρέπει ν’ αποφύγει να «θερίσει» αυτά, τα οποία απαιτούνται για να δημιουργηθεί η Θεία Κοινωνία με την οποία ο Θεός θα «κοινωνήσει» την ανθρωπότητα …Πρέπει να προστατεύσει τη «Μακεδονία», που είναι η «Κιβωτός» όπου βρίσκεται το «Ωάριον» του Θηλυκού Θεού, το οποίο σε κάποια στιγμή θα ενωθεί με το «Σπέρμα» τού Αρσενικού Θεού …Πρέπει να προστατευτεί η «Σελήνη», για να δράσει ο «Ήλιος» με τον τρόπο που προβλέπεται. Πρέπει να προστατευτούν τα βασικά «υλικά», τα οποία θα μας επιτρέψουν κάποτε να «γευτούμε» τη Θεία Κοινωνία.
Με αυτά τα «κλειδιά» είναι «κλειδωμένες» ΟΛΕΣ οι Ιερές Γραφές που δόθηκαν στα ελληνικά —και άρα και τα Ομηρικά Έπη—. Τα πάντα λειτουργούν με τον τρόπο αυτόν.
Τι περιμένουν όλοι οι λαοί σήμερα; …Αυτόν που θα δώσει ΤΕΛΟΣ στα πάντα …Αυτόν, που τον Θεό Τον έχει καί Πατέρα καί Μητέρα …Αυτόν, που από τον Πατέρα Του έχει γονίδια «όφεως» και από τη Μητέρα Του γονίδια «αετού» …Αυτόν, ο οποίος θα τιμωρήσει εκείνους που ευθύνονται για τα δεινά τής ανθρωπότητας. ΟΛΟΙ οι πιστοί ΟΛΩΝ των θρησκειών περιμένουν ένα υποτίθεται «διαφορετικό» πρόσωπο, που όμως τα «κλειδιά» μάς λένε πως είναι το ίδιο …Οι Χριστιανοί περιμένουν το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, που είναι το «Άγιο Πνεύμα» …Οι Ιουδαίοι περιμένουν τον «Μεσσία» …Οι Ρωμαίοι τον «Πολυδεύκη» …Οι Έλληνες τον «Οδυσσέα» …Η Τρίτη Ρώμη τον «Μέγα Δράκοντα» …Η Ρώμη τον «Αυτοκράτορά» της …Οι Μυκήνες τον «Ορέστη» …Οι οπαδοί τής Νέας Εποχής τον «Υδροχόο». Ακόμα και οι άλλες θρησκείες τον Ίδιο περιμένουν …Οι Ινδουιστές των Ιερών Αγελάδων περιμένουν τον «Ταυροκέφαλο» …Οι Βουδιστές Κινέζοι περιμένουν τον «Δράκοντα» με τα δώρα …Οι Σιντοϊστές περιμένουν τον υιό τής Γυναίκας Αματεράσου, της οποίας το όνομα σημαίνει «Γυναίκα που λάμπει στον Ουρανό» και σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές είχε κρυφτεί στη Γη και χάθηκε το φως. Οι Ισλαμιστές τέλος περιμένουν τη νίκη των Ρωμαίων ή Ρουμ, που δίνει χαρά στον Αλλάχ …Οι ΠΑΝΤΕΣ περιμένουν αυτόν, που ο Αλέξανδρος, ως Μέγας Δράκων, όρισε ως «Κράτιστο».
Μέγας Δράκων = 45 = Άγιον Πνεύμα = Μεσσίας = Πολυδεύκης = Οδυσσέας = Αυτοκράτορας = Ορέστης = Υδροχόος = Ταυροκέφαλος
Όλοι περιμένουν τον Ίδιο …Τον πιο ισχυρό …Τον ευεργέτη τής ανθρωπότητας …Τον Πάνσοφο, που θα εξηγήσει ΟΛΑ τα Μυστήρια, τα οποία βοήθησαν την ανθρωπότητα να προοδεύσει στη δύσκολη πορεία της …Τον Μεγιστάνα, ο οποίος θα μοιράσει στους ανθρώπους πλούτη. Η ανθρωπότητα ΔΕΝ περιμένει τον Σωτήρα, που με τις σκληρές Του αποφάσεις ΘΑ δημιουργούσε τις συνθήκες, για να τη σώσει. Ο ρόλος τού Σωτήρα, ο οποίος ήταν το 666, πέρασε και τώρα έχουμε στη διάθεσή μας τους καρπούς τής θυσίας Του, αλλά και της θυσίας τής ανθρωπότητας. Ο Αντίχριστος, τον οποίο δήθεν φοβούνται οι Χριστιανοί, έχει κάνει την ύπουλη δουλειά του και τώρα θα ηττηθεί. Η ανθρωπότητα σήμερα περιμένει τον Ευεργέτη, που θα μοιράσει τους καρπούς των κόπων τής ανθρωπότητας στους ανθρώπους.
Κράτιστος = Μεγιστάνας = Πάνσοφος = Στρατηγός = Παραστάτης = Ευεργέτης = 45.
Περιμένει Αυτόν, ο οποίος έφυγε στον Μεγάλο Πόλεμο των ανθρώπων για να νικήσει …Αυτόν, ο οποίος θα φέρει μαζί του τα «λάφυρα» της νίκης αυτού του Πολέμου …Αυτόν, ο οποίος θριάμβευσε και Τον γνωρίζει όλος ο Κόσμος στα πέρατα της Γης …Αυτόν, που παράτησε τον Οίκο Του, τη Γυναίκα Του και τον Υιό Του, για να πάει να πολεμήσει για το κοινό καλό. Αυτός είναι ο Μέγας Οδυσσέας. Αυτόν περιμένει σήμερα η Πηνελόπη στα κρύα Παλάτια τής Ρώμης. Η Πηνελόπη = 45, η οποία ταυτίζεται απόλυτα με τον έρωτά της —Οδυσσέας = 45— . Η νύμφη από την Ασία, η οποία έπεσε στα χέρια των άθλιων Μνηστήρων, και κυρίως του Αντίνοου …Στα χέρια των Εβραίων τοκογλύφων όπως υποθέσαμε στην αφήγησή μας και οι οποίοι διεκδικούν τον Οίκο τού λατρεμένου της Οδυσσέα. Ποιος είναι ο Αντίνοος όμως; Τι μας λένε τα «κλειδιά» των Ιερών Γραφών; Επιβεβαιώνουν αυτό το οποίο υποθέσαμε;
Αντίνοος = 40 = Εβραίοι = Ευρύμαχος = Εχθροί = Καταραμένοι = Πόρνοι
Προσοχή εδώ …Μιλάμε για Εβραίους όπως ο Ρότσιλντ, ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, ο Τσουμπάις, ο Νίμιτς, ο Σαρκοζί, ο Φινκ, ο Μπλανκφάιν, ο Γκρίνσπαν, ο Μπάφετ κλπ.. Επίσης, «Εβραίοι» ανεξαρτήτως καταγωγής είναι και όλοι οι όμοιοί τους ναζιστοκομμουνιστές τής μαρξιστικής ιδεολογίας, οι οποίο συνεργάζονται μαζί τους για τους ίδιους στόχους. Απλά οι πρώτοι, λόγω καταγωγής, είναι ο Αντίνοος, ενώ οι δεύτεροι, λόγω επιλογής, είναι ο Ευρύμαχος. Μιλάμε για τους Μνηστήρες, οι οποίοι μπήκαν μέσα στον Οίκο τού Υιού και τον λεηλατούν με στόχο να τον αρπάξουν από τον Κύριό του …Μιλάμε γι’ αυτούς, που, για τα συμφέροντά τους, έχουν προκαλέσει ΟΛΕΣ τις ανθρωποσφαγές των εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων τού τελευταίου αιώνα …Μιλάμε για τους άπληστους εγκληματίες, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή οριακή φτώχεια και μιζέρια τού συνόλου τής ανθρωπότητας. Οι Ισραηλίτες —ή οι απλοί πιστοί τού Ιουδαϊσμού— δεν ταυτίζονται με αυτούς τους αλήτες. Αυτοί έχουν άλλους αριθμούς και «παίζουν» άλλους ρόλους στο Σχέδιο. Χωρίς να εμβαθύνουμε, θα πούμε ενδεικτικά ότι
Ισραήλ = 36 = Μωυσής = Νηστεία = Λείψανον = Φυλή Ιούδα …όταν
Ισραηλίτες = 60 = Εκλεκτοί του Θεού = Αστήρ του Δαυείδ = Γενεά άπιστος = Νεκρόν Αρνίον = Κρανίου τόπος = Θεός Πατέρας
Συνεχίζοντας την ανάλυσή μας, θα πούμε ότι το σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και Θεογονίας «ανοίγει» με τα «κλειδιά» αυτά. Με μέσον αυτά τα «κλειδιά» γίνονται αντιληπτές οι πραγματικές ταυτότητες των πρωταγωνιστών των Μύθων …Μύθοι, που ο καθένας απ’ αυτούς περιγράφει κάποιο διαφορετικό στάδιο του Θεϊκού Σχεδίου …Μύθοι, οι οποίοι περιγράφουν τρομερά, αξιοθαύμαστα αλλά και τραγικά γεγονότα, που, όπως θ’ αποδειχθεί μέσα από τους αριθμούς, περιγράφουν τη δική μας πραγματικότητα …Μύθοι, όπως ο θρίαμβος του Διονύσου …Οι άθλοι του Ηρακλή …Η θανάτωση του Μινώταυρου από τον Θησέα …Η αργοναυτική εκστρατεία …Τα πάντα περιγράφουν το ίδιο Θεϊκό Σχέδιο από την πλευρά που το βίωσε ο κάθε ήρωας-πρωταγωνιστής.
Η ανθρωπότητα θα μάθει επιτέλους ποια είναι η σχέση της με τον Θεό …Θα μάθει πόσο πολύ την αγάπησε και φρόντισε γι’ αυτήν η Υπέρτατη Δύναμη του Σύμπαντος. Θα μάθει πόσο μεγάλη Ευφυία και Θεϊκή Μέριμνα απαίτησε η «εξέλιξή» της …Μια εξέλιξη, την οποία οι άπιστοι και οι αδαείς θεωρούν αποτέλεσμα τυχαίων συγκυριών …Αυτοί, οι οποίοι βλέπουν ένα πανέμορφο κι απολύτως λειτουργικό «Παλάτι» και προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως είναι ένας σωρός από φερτά υλικά, που μέσα από τις «πλημμύρες» των αιώνων «έτυχε» να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα. Οι ίδιοι άχρηστοι δαρβινιστές, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο θεϊκός άνθρωπος είναι αποτέλεσμα τυχαίας «εξέλιξης» της αμοιβάδας. Όμως, τα παράσιτα, τα οποία αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού, αρέσκονται να βολεύονται στις ανέσεις των συστημάτων που προσφέρει η Δημιουργία Του.
Όμως, έφτασε η ώρα να «μιλήσουν» οι «Μηχανικοί» αυτού του Κόσμου …Να δείξουν στην ανθρωπότητα πως ΟΛΑ όσα αυτή σήμερα γνωρίζει και θαυμάζει έγιναν εκ του μηδενός κι επάνω σε Σχέδια τέλεια, τα οποία προέβλεπαν τα πάντα. Ο σημερινός εκφυλισμός τού παγκόσμιου πλέον πολιτισμού δείχνει ότι η ανθρωπότητα έφτασε στο «τέρμα» της διαδρομής της. Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος για συνέχιση της πορείας της με τον τρόπο αυτόν, εφόσον το κέρδος που απομένει και μπορεί να διεκδικηθεί για την ανθρωπότητα είναι πλέον ασήμαντο σε σχέση με το κόστος που προϋποθέτει η «κίνησή» της. Θέμα χρόνου πλέον είναι το ΤΕΛΟΣ τού Σχεδιασμού …Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα μπορέσει να υψώσει το τελικό της σύμβολό —στον «αέρα» πλέον— και θα ξεκινήσει η μεγαλύτερη Δωρεά στο σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτά, τα οποία ονειρεύονταν να ζήσουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι των προηγούμενων γενιών, θα δοθούν στη σημερινή ανθρωπότητα ως Δώρο.
Θα αποδειχθεί —με τον πιο απόλυτο τρόπο— ότι τελικά άξιζε πραγματικά η επιλογή τού Θεού ν’ ανέβει ο Ίδιος στον Σταυρό και να πάρει επάνω Του ΟΛΕΣ τις αμαρτίες που μας έφεραν σήμερα σ’ αυτήν την κατάσταση. Άξιζε πραγματικά το Σχέδιο του μεγάλου Μηχανικού και Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος. Άξιζε πραγματικά που αποφάσισε —για λογαριασμό μας— να μας βάλει να «εργαστούμε» επάνω σ’ αυτά τα Σχέδια, προκειμένου ν’ απολαύσουμε τα Πάντα και για Πάντα …Θα αποδειχθεί ένας άριστος «Πατέρας», ο οποίος μας σταμάτησε το ευχάριστο «παιχνίδι» τής παιδικής μας ηλικίας, για να «διαβάσουμε» και να «σπουδάσουμε», περιμένοντας κάποτε να εκτιμήσουμε ανάλογα την απόφασή Του. Χωρίς εκείνη τη Θυσία ο άνθρωπος θα κυλιόταν ακόμα στις λάσπες. Θα πέθαινε από έναν απλό τραυματισμό ή ένα κοινό κρυολόγημα. Θα πεινούσε και θα διψούσε μόνιμα, αναζητώντας τροφή ως απελπισμένος τροφοσυλλέκτης. Θα γερνούσε από τη δεύτερη κιόλας δεκαετία τής ζωής του. Θα έβλεπε τα παιδιά του να πεθαίνουν αβοήθητα, εξαιτίας όλων των πιθανών κι απίθανων λόγων που μπορεί να υπάρξουν σε μια φύση, η οποία είναι αφιλόξενη για έναν «γυμνό» άνθρωπο.
Ήδη έχουμε μπει στην Τελική Ευθεία για την ολοκλήρωση του Σχεδιασμού. Οι Σάλπιγγες της Αποκάλυψης έχουν αρχίσει ν’ ακούγονται ήδη. Ο Αρμαγεδδών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, εφόσον βιώνουμε και πάλι συνθήκες πραγματικού Παγκοσμίου Πολέμου με εμπλοκή όλων των θρησκειών σ’ αυτήν τη μάχη. Και πάλι —για συμβολικούς λόγους— γυναίκα βασίλισσα είναι αυτή, η οποία «αποσύρθηκε» ως Κεφαλή τής Τρίτης Ρώμης …Αυτής η «απόσυρση» ανοίγει τις Πύλες τού Κάτω Κόσμου …Αυτής η «απόσυρση» θα φέρει τους Μνηστήρες έξω από την «πόρτα» της κι εκεί θα γίνει το «μακελειό», εφόσον εκεί θα δοθεί η ευκαιρία στον Θεάνθρωπο να τους βρει και να τους «εξοντώσει». Ο Θρόνος τού Δράκοντος «χήρεψε» κι αυτός είναι που αναζητεί τον νέο Κύριό του. Και πάλι φεύγει από τον Θρόνο τού νεκρού Αλεξάνδρου το δακτυλίδι τής διαδοχής …«Τω κρατίστω» αναζητείται και πάλι …και πολλοί θα κλάψουν. Κυρίως θα κλάψουν αυτοί, οι οποίοι νομίζουν ότι με τα κλοπιμαία που απέκτησαν έγιναν θεοί και θωρούν ότι επιτρέπεται να λειτουργούν σαν τέτοιοι.
Δεν θα πρέπει το σκουπιδαριό τού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ να μας πει με ποιο δικαίωμα επιχειρεί τη «μεγάλη επανεκκίνηση»; Δεν θα πρέπει να μας πει με ποιου την άδεια προσπαθεί να ρυθμίσει εκ νέου την παγκόσμια κοινωνία; Δεν θα πρέπει να μας εξηγήσει με ποιου την άδεια πήρε «στασίδι» δίπλα στον Θρόνο τού Θεού και προσπαθεί να «συγχωνεύσει» τις διαφορετικές θρησκείες που έχει ιδρύσει ο Ίδιος ο Θεός για τους δικούς Του λόγους; Δεν πρέπει να μας εξηγήσει με ποια νομιμοποίηση προσπαθεί να διορθώσει τα «λάθη» τού Θεού; Με ποιο δικαίωμα αφαιμάζει, λεηλατεί και εσχάτως εμβολιάζει την ανθρωπότητα; Με ποιο δικαίωμα πήρε την επιστήμη που ανέπτυξαν οι άνθρωποι και τη χειρίζεται σαν ιδιοκτησία του; Άνθρωποι υποφέρουν και πεθαίνουν εξαιτίας των «σχεδίων» τους. Κράτη καταστρέφονται, για να εξυπηρετήσουν αυτά τα «σχέδια».
Ποιοι είναι αυτοί οι κλόουν, οι οποίοι αυτοαναγορεύθηκαν σε παγκόσμια «ελίτ» κι αφού έλυσαν τα προβλήματά τους θέλουν να «λύσουν» και το κλιματικό πρόβλημα του Πλανήτη; Ποιοι είναι αυτοί, οι οποίοι με τη λογοκρισία τους «φιμώνουν» την ανθρωπότητα; Δεν πρέπει όλοι αυτοί να δώσουν εξηγήσεις; Έτσι είναι πάντα τα πράγματα. Όταν μπαίνεις αυθαίρετα σε Οίκους άλλων κι εγκληματείς μέσα σ’ αυτούς είναι αδύνατον ν’ αποφύγεις την τιμωρία …Θέμα χρόνου είναι η Κρίση. Όταν επιστρέφει ένας πατέρας στον Οίκο του, πάντα υπάρχει ο φόβος των ξένων, οι οποίοι παρεισφρήσαν με δόλο σ’ αυτόν …Πάντα υπάρχει ο φόβος των δούλων, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους ξένους κι αδικούν τα παιδιά του …Πάντα υπάρχει αγωνία γι’ αυτούς, οι οποίοι δεν ήταν συνεπείς στα καθήκοντά τους …Πάντα κάποιοι χαίρονται, που θα πάρουν τα δώρα τους και κάποιοι άλλοι κλαίνε που θα μπούνε τιμωρία. Ακόμα και στις πιο χαρούμενες γιορτές πάντα κάποιοι κλαίνε σε κάποιες «γωνιές».
Παναγιώτης Τραϊανού
Ζει και βασιλευει…Θα το μαθουν συ τομα ολοι..Ο Νυμφιος ερχεται εν τω μεσω της “νυκτος”.. Ο πατερας ο Υιος ερχεται το ” αγιο πνευμα”.Εφτασε η ωρα που θα “δαγκωθου” οι κομπλεξικοι και θα δουν πως το “παρα.υθι” δεν ηταν Παραμυθι.Θα δουν οτι το δικο τους παραμυθι ηταν παραμυθι.!Θα συνειδητοποιησουν πως ηταν εργατες..Θα μαθουν πως οι αυτοκρατοριες δεν ειναι ορφανες..Στον θρονο που τρεχουν να καθισου. Θα καθισει ΑΛΛΟΣ.ΥΔΡΟΧΟΟΣ τα παντα..Ο Ελληνισμος ο καλυτερος για να μοιρασει με δικαιωσυνη τους καρπους της θυσιας και των κοπων της ανθρωποτητας…Ας αρχισει το.μακελιο. ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ…Παναγιωτη σ αγαπω!
Η βασίλισσα μπορεί να κληροδοτήσει στον γιό της τα άλογα της..Τα σκυλιά της..τα σώβρακα της ,και τα παλάτια της..Δέν μπορεί να κληροδοτήσει ,ούτε να δώσει στον γιό της τό δακτυλίδι γιά την αυτοκρατορία. Δέν ανήκει στην δικαιοδοσία της.
..”Μιλάμε”,διαβάζουμε τόσα χρόνια γιά τόσα άγνωστα πρός εμάς γεγονότα και γνώσεις.. Δύσκολα γιά τόν απλό άνθρωπο ,τα οποία τα ταυτιζε με τα ¨αχραντα μυστήρια”..Με τό “λίγο μυαλό” που προσπαθούμε να ακονίσουμε,εδώ μάθαμε συγκλονιστικά πράγματα,και έχουμε απλές “απορίες”..
Εδώ ΚΑΠΟΙΟΣ μας δείχνει “κλειδιά”,,μας δίνει πληροφορίες πάνω σέ απορίες χρόνων ,και εξηγήσεις σε “μύθους¨” γραφές ,γεγονότα,πού έγιναν ,πού θα γίνουν ,”μυστικά”,και τόσες γνώσεις.\
Κανείς δέν αναρωτήθηκε ΠΟΙΟΣ μπορεί να είναι αυτός? Οτι μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από εμάς τούς απλούς ανθρώπους.? Ολα όσα διαβάζουμε σίγουρα ΔΕΝ είναι μόνον οι γνώσεις ενός ανθρώπου που απλα έψαξε να μάθει,ούτε κάποιου που ήταν “μελετηρός” πολύ και τα αποστήθησε,η τα συνδύασε ..Εγώ λέω πώς ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ.
DNA είπαμε..???
Κάποτε πρίν χρόνια ,είχα διαβάσει από τα πρώτα άρθρα..Ισως το τέταρτο η το πέμπτο. Είχα γράψει “ξέρω ποιός είσαι”.. δέν εννοούσα πώς τόν ξέρω “φατσικά” η Προσωπικα..Αυτό ακριβώς εννοούσα. Είσαι αυτός πού κάποτε όλοι είχαμε ακούσει ..
Ποιανού παιδί είσαι εσύ,πού όλοι προσπαθούν να μπούν στό “κτίριο” από τα “παράθυρα” αλλά τα κλειδιά της πόρτας που τό ανοίγει τα έχεις στα χέρια σου?? Είναι τόσο ξεκάθαρο .
Ας πούμε πώς ένας πατέρας έχει φύγει πολλά χρόνια από τό σπίτι..Το “σπίτι” έχει καταληφθεί από ξένους
ξανά και ξανά ..Προσπαθούν συνεχως όλοι να το λεηλατήσουν,καί εμφανίζεται ΚΑΠΟΙΟΣ και λέει δέν είναι νόμιμοι,είναι κλέφτες και προσπαθουν να ξεγελάσουν,για να μπούν και να το κάνουν δικό τους. “Εχω τα κλειδιά του,, Ανοίγω την πόρτα του!” Ποιός “καθηστερημένος” δέν θα δώσει σημασία? Ποιός μπορεί να ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΙΜΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ? Δέν είναι “καθηστρημένος”,είναι κλέφτης και άρπαγας,
Και από τήν “άλλη¨ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ Αυτα που “λέει” το αποδεικνυουν. Αυτά που λέει και γνωρίζει ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ.
Ο Αγγελος των Ελλήνων αποκαλύφτηκε … επιτέλους Παναγιώτη ξεκαθάρισες ποιος είσαι. Τώρα σιγουρεύτηκα για όλες τις υποψίες μου εδώ και τριάντα χρόνια που σε διαβάζω. Είσαι ο Οδηγος, ο Φύλακας, ο εσωτερικός Ηγέτης κ Καθοδηγητής της φυλής μας. Μετά από αυτό αποκαλυπτικό κείμενο δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν το μέγεθος του όντος Παναγιωτης Τραιανου.
Σ αγαπω με όλη μου την καρδιά.
“”Η Πυραμίδα είναι μιά Λίθινη βίβλος,που χιλιάδες χρόνια πρίν γνωστοποιούσε τί πρόκειται να συμβεί..Η Πυραμίδα δέν είναι ΜΙΑ Πυραμιδα,αλλά ένα σύμπλεγμα -ΤΡΙΩΝ -Πυραμιδων με διαφορετικά χαρακτηριστικα΄”
Η Πυραμίδα υπήρχε πάνω στην Γή ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ο Ανθρωπος”””
Κάποια πράγματα ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ μέχρις στιγμής, είναι δυνατόν ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΞΗΓΕΙ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ Νά είναι ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΥΧΑΙΟΣ?
Εδώ μιλάμε γιά “πηγή” που “πνίγει” και όχι για απλές γνώσεις που μπορεί ένας άνθρωπος να τίς μάθει.
(παρεπιπτόντως -Ηλιακή ΕΚΛΕΙΨΙΣ στίς 25 Οκτωβρίου στό ζώδιο του Σκορπιού. 8 Νοεμβρίου ΕΚΛΕΙΨΙΣ ΣΕΛΗΝΗΣ. στόν Ταύρο και το “ματωμένο φεγγάρι”.)
Ο Δίας πάντα στόν ΥΔΡΟΧΟΟ.
Τιμωρία στούς άνομους..
Δημοκρατία..
Γλώσσα..
Φιλοσοφία…
Δωρεά..
Η επιστροφή.!
Ή κάτι δέν πάει καλά με εμένα,η κάτι δέν πάει καλά με τον κόσμο…
Εκλογές στό Ισραήλ ξανά και επάνοδος του Νετανιάχου, Αυτός δέν διώκεται γιά υπεξαίρεση?..Σιώπησαν τα δικαστήρια,καί στό Ισραήλ..Μουγκάθηκαν οι πάντες..Τί στο διάολο γίνεται τελικά? ..
“Σεισμός εγένετο μέγας”, καθώς οι μυροφόρες πλησιάζουν τον Τάφο του Ιησού, ΄Αγγελος Κυρίου αποσφραγίζει τον Τάφο..’Οταν οι δυό γυναίκες καταφθάνουν ,τόν βλέπουν κενό και τόν Άγγελο να τους αναγγέλει ότι “ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΕΣΤΗ”…
“Έκλεισαν” οι “πόρτες”..Δέν υπάρχουν γιά αυτούς “επιλογές σωτηρίας”.
Κυριολεκτικά ανατριχιάζεις μέ όσα συμβαίνουν!! Μέγας είσαι Κύριε!!