…Υπάρχει; …Ποια είναι η τρίτη Ρώμη;
Αυτή είναι ο απόλυτος εχθρός των Ελλήνων
Αυτή είναι η τελευταία “Βαβυλώνα” της σύγχρονης ιστορίας.
 
Το 334 π.Χ. έγινε κάτι πρωτοφανές και μοναδικό στην ιστορία του κόσμου. Κάποιο θεϊκό “χέρι” έτριψε το μυθικό “λυχνάρι” και το “τζίνι” απελευθερώθηκε στον κόσμο. Ο Αλέξανδρος πέρασε με τον στρατό του στην Ασία. Το “λυχνάρι” του κόσμου ήταν η Ελλάδα και το “τζίνι” ήταν οι Έλληνες. Η πιο μορφωμένη κοινωνία που γνώρισε ποτέ η αρχαιότητα “σκορπίστηκε” στον τότε γνωστό κόσμο. Επί αιώνες συγκέντρωνε γνώση στη φτωχή ελληνική γη και μέσα σε λίγες στιγμές διασκορπίστηκε σε ολόκληρο τον κόσμο σαν δροσιστικό και ζωογόνο “νέφος” πάνω από τις κοινωνίες.

Η πιο μορφωμένη κοινωνία που γνώρισε ο ποτέ κόσμος απέκτησε με το ξίφος ένα δικαίωμα, το οποίο σπάνια μορφωμένοι κατακτούν με αυτόν τον τρόπο. Μορφωμένοι με ξίφη υπήρξαν μόνον οι Έλληνες. Εξίσου άξιοι χειριστές τόσο της γνώσης όσο και του ξίφους δεν υπήρξαν ποτέ όμοιοί τους …Γνήσια “παιδιά” του πανέξυπνου αλλά και ρωμαλέου Οδυσσέα. Από τότε που “απλώθηκαν” στον κόσμο, ήταν αυτοί, οι οποίοι στην ουσία τον έλεγχαν απόλυτα. Υπό την ηγεσία του πιο χαρισματικού άνδρα της αρχαιότητας κατέκτησαν τον απόλυτο στόχο για έναν λαό …Ανέβηκαν στην κορυφή της αυτοκρατορίας ως σύνολο.
Ο πρώιμος θάνατος του Αλέξανδρου τούς επέτρεψε να οργανωθούν συλλογικά, χωρίς να παρακαμφθούν από τα ιδιωτικά συμφέροντα των “γαλαζοαίματων” και των λοιπών “εκλεκτών”. Όλα ήταν πλέον εύκολα. Έχοντας γνώση, μπόρεσαν και ρύθμισαν τα πράγματα με τον τρόπο που τους βόλευε. Έχοντας μια παιδεία μοναδική και ένα “πακέτο” γνώσης ασυναγώνιστο, έγιναν η πρώτη εθνικού τύπου ομάδα, η οποία λειτουργούσε “πάνω” από όλες τις κοινωνίες, υποδυόμενη την κοινωνική τάξη.
Έχοντας πλεονεκτήματα, τα οποία εκείνη την εποχή ήταν κάτι παραπάνω από σπάνια, μπορούσαν να επιβιώσουν εύκολα σε όλες τις κοινωνίες. Η άνεσή τους στην επικοινωνία, η πολυγλωσσία τους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτά, τα οποία πρέσβευαν και αντιπροσώπευαν, γοήτευαν τους λαούς, τους διευκόλυνε στη διασπορά τους ανάμεσά τους. Μέσα σε λίγα χρόνια είχαν γίνει “αόρατοι” για τους λαούς. Στελέχωναν όλους τους μηχανισμούς εξουσίας και κανένας δεν αντιδρούσε στην παρουσία τους …Έγιναν κάτι σαν “φυσικό φαινόμενο” για εκείνους τους χώρους …Σαν να ήταν από πάντα στις “θέσεις” τους.
Έχοντας “εκπαιδευτεί” άριστα στα ελληνιστικά βασίλεια, είχαν αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες, οι οποίες τους έκαναν αναντικατάστατα “εργαλεία” για τον οποιοδήποτε φιλόδοξο εξουσιαστή αυτού του κόσμου. Είχαν βρει το “μυστικό” της “πλεύσης” και μπορούσαν να αντιμετωπίζουν όλες τις καταστάσεις — και στην κυριολεξία να μην “βυθίζονται” σε καμία περίπτωση. Μιλάμε για τον απόλυτο σχεδιασμό. Πουθενά και κανένας δεν μπορούσε να τους αντισταθεί ή να τους “απομονώσει”, ώστε να τους καταδιώξει, μετατρέποντάς τους σε “θηράματα”.
Είχαν επινοήσει και την πνευματική “αναπαραγωγή” του “είδους” τους και είχαν καλύψει απόλυτα όλες τις αδυναμίες τους …Πνευματικά “αναπαράγονταν”. Ο Αλέξανδρος έδωσε το “σύνθημα” της ισότητας και της αξιοκρατίας μεταξύ των πάντων μέσα στην απέραντη αυτοκρατορία του και αυτό ήταν το όλο μυστικό. Η ισότητα συνέφερε τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα ο Αλέξανδρος —για λόγους “ισότητας”— προκάλεσε έναν αγώνα “δρόμου”, γνωρίζοντας ότι οι Έλληνες ήταν οι ασυναγώνιστοι “δρομείς”. Χωρίς να προσβληθεί ή να αδικηθεί κανένας από τους καταπιεσμένους λαούς της περιοχής, οι Έλληνες είχαν κατακτήσει τα ανώτερα “στρώματα” όλων των κοινωνιών της Ανατολής.
…Η απόλυτη επινόηση …Επινόηση, η οποία δεν ανατρεπόταν από κανέναν, γιατί τους συνέφερε όλους. Οι Έλληνες “νικούσαν”, αλλά κανένας δεν αντιδρούσε, γιατί στην πραγματικότητα όλοι μπορούσαν να γίνουν Έλληνες. Ακόμα κι αυτοί, οι οποίοι θα μπορούσαν να τους μισούν, έβρισκαν τις “πόρτες” ανοικτές, για να γίνουν όμοιοί τους. Αυτό, το οποίο περιέγραψε ο Ισοκράτης, δούλευε με τον απόλυτο τρόπο …“Το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι των της παιδεύσεως της ημετέρας ή των της κοινής φύσεως μετέχοντας” …Έλληνες ήταν οι μετέχοντες της κοινής παιδείας και γνώσης …ακόμα και για λόγους συμφέροντος.
Με αυτόν τον τρόπο εξυπηρετούνταν οι πάντες. Οι Έλληνες κάλυπταν τη φυσική αναπαραγωγή του αίματος και δημιουργούσαν συνθήκες ευνοϊκές μέσα στις ξένες κοινωνίες. Τα φυσικά παιδιά των Ελλήνων ήταν Έλληνες και όσοι μορφώνονταν με τη βοήθεια των Ελλήνων γίνονταν επίσης Έλληνες. Το αποτέλεσμα ήταν τέλειο γι’ αυτούς. Διαφύλασσαν τα δικά τους συμφέροντα και “αποψίλωναν” τις κοινωνίες από ό,τι θεωρητικά θα μπορούσε να τους απειλήσει. Πριν καν τους απειλήσει, το ευεργετούσαν οι ίδιοι και είχαν έναν ακόμα ευγνωμονούντα “Συνέλληνα” έτοιμο να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους. Τα Κολέγια και οι “υποτροφίες”, που αιώνες μετά εφάρμοσαν οι Δυτικοί, για να “κατασκευάζουν” συμπαθούντες και χαφιέδες, ήταν απομιμήσεις των αρχαίων ελληνικών πρακτικών. Τόσο πιστές απομιμήσεις, που έφτασαν στο σημείο —ακόμα και σήμερα— να ονομάζονται Greeks οι φοιτητές των αμερικανικών πανεπιστημίων.
Οι Έλληνες, έχοντας μέσα στους αιώνες κωδικοποιήσει τις συμπεριφορές τους, μπορούσαν να λειτουργούν ως ενιαίο σύνολο ακόμα κι αν βρισκόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον. Τον χώρο, όπου κινούνταν, μπορούσαν να τον ομογενοποιούν στο επίπεδο της διοίκησης. Σε εποχές που δεν υπήρχαν ΜΜΕ και ίντερνετ, αυτοί μπορούσαν να λειτουργούν συντονισμένα και με απίστευτες ταχύτητες, χωρίς καν να επικοινωνούν. Μπορούσαν να κάνουν τον χώρο “μικρό” και ελέγξιμο για τις εξουσίες …Τις εξουσίες όχι μόνον τις δικές τους, αλλά και αυτές κάποιων άλλων ισχυρών. Όταν ήταν ισχυροί οι ίδιοι, μπορούσαν να κυβερνάνε με άνεση. Όταν ήταν αδύναμοι, βολεύονταν και με την “εργολαβία”. Βολεύονταν, εξυπηρετώντας εκείνους, οι οποίοι είχαν τη δύναμη να κατακτήσουν, αλλά αδυναμία να διοικήσουν.
Την πολυτέλεια των έτοιμων στελεχών την απόλαυσε πρώτη η Ρώμη, γιατί, λόγω της κοινής θρησκείας με τους Έλληνες, μπόρεσε και εξασφάλισε γρήγορα τη συνεργασία τους. Η στρατιωτική επιτυχία της Ρώμης ήταν θέμα χρόνου να γίνει δική τους επιτυχία. Αυτό δεν ήταν μυστικό …Κάθε άλλο μάλιστα. Το γνώριζαν οι Ρωμαίοι και υπερηφανεύονταν για τη “συνεταιρική” τους σχέση με τους Έλληνες …τους Έλληνες δάσκαλους, τους οποίους τους κουβαλούσαν με τα καράβια στη Ρώμη, για να εξελληνίσουν τα παιδιά τους. “Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον απολίτιστο νικητή“, όπως είπε ο Λατίνος ποιητής Οράτιος και κανένας από τους νικητές δεν θίχθηκε.
Γνωστά ήταν όλα αυτά. Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν μάλιστα αυτήν τη συνεργασία και ως το “μυστικό” της επιτυχίας τους. Αυτοί θα έβαζαν τα ξίφη και οι Έλληνες το πνεύμα. Χωρίς τους Έλλήνες η Ρώμη δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από άλλες πόλεις, οι οποίες κατά καιρούς διακρίθηκαν και χάθηκαν σαν “φωτοβολίδες”. Πού είναι οι Συρακούσες; Πού είναι η Καρχηδόνα; …Η Ρώμη ήταν αυτή που έγινε η “Αιώνια Πόλη”, γιατί είχε αιώνιους συνεταίρους. Αυτοί οι “συνέταιροι” ανέβηκαν στο “άρμα” της Ρώμης και γρήγορα έγιναν το “πρόσωπο” τής Ρώμης για όλους τους υπόλοιπους λαούς …Το μορφωμένο πρόσωπο της διοίκησής της. Η μακραίωνη παρουσία της Ρώμης στον χώρο επέβαλε και τους ίδιους σε ολόκληρο τον χώρο της Ανατολής. Ως διαχειριστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έγιναν οι περίφημοι Ρωμαίοι …Οι Ρωμιοί, όπως έγιναν αργότερα γνωστοί …Η αστική τάξη της δωδεκαθεϊστικής Ρώμης.
Όταν η θρησκεία των Ολυμπίων Θεών έδειχνε αδύνατο να επιβιώσει, την εγκατέλειψαν, όπως εγκαταλείπει κάποιος ένα “σκάφος”, για να ανέβει σε ένα άλλο. Οι ίδιοι ήταν που έκαναν το “άλμα” στον χριστιανισμό της Νέας Ρώμης. Η Ρώμη επιβίωσε της θρησκείας της και συνέχισε την “πορεία” της ως Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη. Οι Έλληνες, είτε ως Ρωμαίοι των “εθνικών” χρόνων είτε ως Ρωμιοί στα χριστιανικά χρόνια, γνώριζαν να διαφυλάττουν τα συμφέροντά τους, κρατώντας τα υπεράνω ακόμα και της ίδιας της θρησκείας …Απλά πράγματα …Το άκαμπτο “σκυρόδεμα” των αυτοκρατοριών ήταν οι αγράμματες μάζες, οι οποίες λειτουργούσαν καθαρά με θρησκευτικά κριτήρια και εμπλέκονταν στις μεταξύ τους συγκρούσεις …Οι Ρωμιοί ήταν πάντα ο ελαστικός “οπλισμός”, ο οποίος δεν παγιδευόταν από τις θρησκευτικές έριδες …Τόσο “ελαστικός” —όσο χρειαζόταν— για να μην “σπάει” και τόσο “άκαμπτος” —όσο χρειαζόταν— για να “συνεργάζεται” με το “σκυρόδεμα”.
Με εμπειρία αιώνων στη διοίκηση ήταν εύκολο να ελέγξουν τα πάντα. Ήταν εύκολο να “καπελώσουν” τον οποιονδήποτε θα επιχειρούσε να κυριαρχήσει στους χώρους όπου βρίσκονταν οι ίδιοι. Όποιος κι αν επιχειρούσε με τη δύναμη να κατακτήσει τον κόσμο, θα έπρεπε να εξασφαλίσει τη δική τους εμπειρία, για να διατηρήσει την κατάκτησή του. Οι Αττίλες, οι Τζέγκις Χαν και οι Ταμερλάνοι χάνονταν ο ένας μετά τον άλλο σαν “πυροτεχνήματα”, γιατί απλούστατα δεν είχαν εξασφαλίσει για τις κατακτήσεις τους έναν αποτελεσματικό αστικό κοινωνικό “ιστό”, που να “δένει” τις κατακτημένες κοινωνίες τους, όπως δένει ο ελαστικός σιδερένιος “οπλισμός” το άκαμπτο σκυρόδεμα.
Το ίδιο έγινε και όταν εμφανίστηκαν οι Οθωμανοί στην περιοχή τους. Οι Οθωμανοί αντιλήφθηκαν την αδυναμία τους στη διαχείριση και γρήγορα συνεργάστηκαν με τους Ρωμιούς. Η επιβίωσή τους αποδεικνύει τη συνεργασία τους με αυτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο απέφυγαν τη “μοίρα” του Ταμερλάνου και άρα τον “θάνατο”. Αντιλήφθηκαν την έλλειψη που είχαν και έφτιαξαν μια αυτοκρατορία, δανειζόμενοι την “τεχνογνωσία” των Ρωμιών της προκατόχου βυζαντινής αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα οι Οθωμανοί “αντέγραψαν” τη Ρώμη. Έδωσαν “αντιπαροχές” στους Ρωμιούς και εξασφάλισαν την επιβίωσή τους …Ήταν θέμα επιβίωσης γι’ αυτούς. Ως λαός είχαν τις ικανότητες να πολεμάνε γενναία πάνω στα άλογά τους, αλλά δεν είχαν γνώσεις.
Γνώσεις χρειάζεται η κατάκτηση, για να λειτουργήσει όπως συμφέρει τους κατακτητές. Γνώση, γιατί —όπως η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει— πιο εύκολα κατακτάς έναν χώρο, παρά τον διατηρείς υπό την εξουσία σου. Για την κατάκτηση χρειάζονται λιγότερα προσόντα απ’ ό,τι για τη διαχείριση. Με μερικά σπαθιά και ακόντια εύκολα “οπλίζεις” τους άνδρες σου, όταν είσαι κατακτητής. Με τι θα τους “οπλίσεις” όμως, όταν θέλεις να εξουσιάσεις επικράτειες, που δεν σου φτάνει ο χρόνος της ζωής σου να τις περιηγηθείς; Οι νομάδες πολεμιστές στο θέμα της ειρηνικής γνώσης το μόνο που ήξεραν ήταν να βγάζουν βούτυρο από το γάλα και να φτιάχνουν τυριά …Αυτό όμως δεν έφτανε.
Πώς θα στήριζαν την αυτοκρατορία, την οποία απέκτησαν με τα σπαθιά τους; Μια αυτοκρατορία για τη στοιχειώδη λειτουργία της απαιτεί μια απίστευτη γραφειοκρατία, που να συμπεριλαμβάνει μηχανισμούς ελέγχου όλων των λαών, που βρίσκονται εντός της επικράτειάς της …Αιτήσεις για τις νέες στρατολογήσεις να εξετάζεις, έχεις ανάγκη από τεράστιο προσωπικό …Καταγραφές για τους εισπραχθέντες φόρους να κάνεις, έχεις ανάγκη από εκπαιδευμένους υπαλλήλους …Μόνο και μόνο για να παρακολουθεί η ηγεσία της τα παράπονα των κατακτημένων, θέλει μια στρατιά από μεταφραστές όλων των γλωσσών. Η γραφειοκρατία της αυτοκρατορίας απαιτεί εκπαιδευμένο δυναμικό …Δυναμικό, το οποίο απαιτεί μακρόχρονη εκπαίδευση …Δυναμικό, το οποίο “οπλίζεται” πολύ πιο δύσκολα και πολύ πιο αργά από τους πολεμιστές.
Λογικό είναι αυτό το οποίο λέμε …Πιο εύκολα κόβεις ένα κεφάλι, παρά το “γεμίζεις” με γνώσεις. Κεφάλια, που να κόβουν άλλα κεφάλια, περίσσευαν στους Οθωμανούς. Τους έλλειπαν κεφάλια με γνώσεις, για να εξουσιάζουν όσα κεφάλια δεν θα κόβονταν …Κεφάλια, που να εκμεταλλευτούν τη λεία που έφεραν εκείνοι που τα έκοβαν. Τέτοιο δυναμικό δεν διέθεταν οι Οθωμανοί και ως εκ τούτου έπρεπε να το βρούνε έτοιμο. Έτοιμο δυναμικό σε εκείνη την περιοχή ήταν μόνον οι Έλληνες …Μια συμφωνία με τους Ρωμιούς και είχαν εξασφαλίσει τη λύση όλων των προβλημάτων τους …Μια συμφωνία με τους Ρωμιούς και η αυτοκρατορία θα ξεκινούσε την επόμενη ημέρα να λειτουργεί σαν να ήταν αυτοκρατορία αιώνων. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε πιο πάνω ότι η ίδια η επιβίωση της αυτοκρατορίας τους αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι διαπραγματεύτηκαν και τελικά τα “βρήκαν” με τους Ρωμιούς.
Ήταν πολύ πολύτιμοι οι Ρωμιοί, για να τους σκοτώνουν μόνο και μόνο επειδή σε κάποια στιγμή μπορούσαν να το κάνουν. Ήταν πολύ χρήσιμοι, για να αφήσουν αδιάφορο έναν στρατηγό όπως ήταν ο Φατίχ. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην πραγματικότητα σε αυτούς στηρίχθηκε. Σε καμία περίπτωση δεν θα είχε μέλλον χωρίς αυτούς. Οι Τούρκοι, οι οποίοι κατέκλυσαν τη Μικρά Ασία, ήταν παντελώς άσχετοι με τη διαχείριση. Κοινοί νομάδες των ασιατικών στεπών ήταν, που εισέβαλαν στη Μικρά Ασία με τη βία, όπως κάποιοι άλλοι όμοιοί τους εισέβαλαν κάπου αλλού και στη συνέχεια “χάθηκαν”. Αυτοί δεν θα μπορούσαν να “χτίσουν” σύστημα —και μάλιστα αιχμής— με τις δικές τους γνώσεις. Έπρεπε να βρουν συνεργάτες …και τέτοιοι ήταν οι Ρωμιοί.
Απλά, για λόγους προφανείς, έπρεπε οι διασωθέντες από τους “ηττημένους” να κάνουν κι αυτοί τις παραχωρήσεις τους …Παραχωρήσεις, οι οποίες προφανώς θα είχαν σχέση με την αλλαγή του θρησκεύματός τους, προκειμένου να μην “σκανδαλίζονται” οι ταπεινοί υπήκοοι και ευσεβείς μουσουλμάνοι. Οι “νεοφώτιστοι”, άλλωστε, με την προσωπική τους αξία θα αποδείκνυαν το μεγαλείο της νέας θρησκείας …Θα έδειχναν στους πιστούς με τον καλύτερο τρόπο και τον “θρίαμβο” της θρησκείας των ταπεινών. Για να μπορεί το Ισλάμ να αποσπά τέτοια εξέχοντα πρόσωπα από την παλιά θρησκεία τους, θα πρέπει, ως θρησκεία, να είναι “ανώτερη”. Οι ευσεβείς και οι θρησκόληπτοι μουσουλμάνοι όχι μόνον δεν τους έβλεπαν σαν “εχθρούς”, αλλά σαν ζωντανές αποδείξεις του “θριάμβου” της πίστης τους.
Υπό αυτό το πρίσμα της μοιρασιάς και της συνεννόησης πρέπει να δούμε τον τρόπο με τον οποίον στελεχώνονταν τα βασικά διαχειριστικά σώματα της αυτοκρατορίας. Θα πρέπει να υπήρχε οργάνωση, ώστε να διατηρείται η “μοιρασιά” μεταξύ Τούρκων και Ρωμιών και να μην ανατρέπεται μέσα στον χρόνο, είτε υπέρ του ενός είτε υπέρ του άλλου …Να μην ανατρέπεται κυρίως εις βάρος των Ρωμιών, εφόσον η θρησκεία των ισχυρών θα τους επέτρεπε να παίρνουν σταδιακά και τα πλεονεκτήματα των “απέναντι”.
Τα πράγματα ήταν εξ αρχής μοιρασμένα. Οι Τούρκοι, ως κατακτητές, θα μονοπωλούσαν σχεδόν το κεφάλαιο και οι Ρωμιοί θα ήταν οι προνομιούχοι της γνώσης …Φεουδάρχες οι πρώτοι, Αξιωματούχοι οι δεύτεροι. Από εκεί και πέρα —τόσο οι μεν όσο και οι δε— ήταν αποφασισμένοι να διατηρήσουν μέσα στον χρόνο τα ειδικά πλεονεκτήματά τους.
Οι Τούρκοι, για παράδειγμα, λάμβαναν τις αμοιβές των κατακτητών και συμμετείχαν στη διοίκηση, συνθέτοντας το σώμα των Σπαχήδων. Τι ήταν αυτοί; …Η κυρίαρχη τάξη των Τούρκων κατακτητών …Γαιοκτήμονες, πιστοί μουσουλμάνοι και ιππείς —ως γνήσιοι Τούρκοι από τις στέπες της Ασίας— …Τα πρωτοπαλίκαρα των Σουλτάνων …Οι έφιπποι “Ηρακλείς” της εξουσίας τους …Αυτοί, οι οποίοι πάντα έπαιρναν ως ανταμοιβή κεφάλαιο. Φεουδάρχες ήταν οι περισσότεροι και υπεύθυνοι φέουδων οι υπόλοιποι. Αυτοί ήταν το ένα “μερίδιο” της συμφωνίας …Το “μερίδιο” των Τούρκων.
Στην αντίπερα όχθη υπήρχαν οι “γόνοι” των Ρωμιών …Το άλλο “μερίδιο”. Οι αναγκαστικά εξισλαμισθέντες και προνομιούχοι αστοί της αυτοκρατορίας …Τα παιδιά των πρώτων και οικειοθελώς εξισλαμισθέντων Ρωμιών, αλλά και τα παιδιά εκείνα, τα οποία εξισλαμίζονταν δια της βίας …Οι περίφημοι Γενίτσαροι …Οι πιο μορφωμένοι μωαμεθανοί της αυτοκρατορίας με γνήσια ρωμαίικη καταγωγή …Οι πιο βίαιοι μωαμεθανοί της αυτοκρατορίας. Φυσιολογικό είναι αυτό. Αυτοί αισθάνονταν “ανασφάλεια” και έπρεπε κάθε φορά να αποδεικνύουν πως είναι “βασιλικότεροι του βασιλέως”. Αυτοί έπρεπε διαρκώς να δείχνουν με έργα την πίστη τους. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον των χριστιανών της Αυτοκρατορίας τα έκαναν οι Γενίτσαροι …Ανηλεείς κι αδίστακτοι.
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, να υπενθυμίσουμε —ή απλά να ενημερώσουμε τον αναγνώστη, ο οποίος τυχόν δεν το γνωρίζει— ότι η αρπαγή υγιών νέων από τις οικογένειες των Ρωμιών δεν ήταν οθωμανική “πατέντα”. Το ίδιο έκανε και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με τον Αλέξιο τον Κομνηνό. Γιατί το έκαναν αυτό στην Οθωμανική Αυτοκρατορία; Εν αντιθέσει με αυτό το οποίο φαίνεται, αυτό γινόταν υπέρ των Ρωμιών και όχι εναντίον τους …Επίτευγμα των Ρωμιών ήταν. Γιατί; …Για να διατηρείται η “ισορροπία” στην αρχική μοιρασιά …Για να μην ανατρέπεται αυτή η ισορροπία μέσα στον χρόνο υπέρ των Τούρκων …Για να διατηρούν οι —ασχέτως με ποιον τρόπο— εξισλαμισμένοι Ρωμιοί το ποσοστό τους στη στελέχωση των κρατικών θέσεων.
Γι’ αυτόν τον λόγο λέγονταν και Γενίτσαροι. Το Γενίτσαρος προέρχεται από το “γενίσερι”, που σημαίνει “Νέοι Στρατιώτες”. Η ετοιμολογία της λέξης δεν προέρχεται από το νεαρό της ηλικίας των στρατολογημένων, όπως αφήνεται να εννοείται από αυτούς, οι οποίοι θέλουν να περιορίζουν την ανάλυσή τους στο “παιδομάζωμα”. Οι άλλοι τι στρατολογούσαν; Μεσήλικες; Ο όρος προέρχεται από το “νέος”, ως συνεργάτες …Το “νέος”, το οποίο βρίσκεται σε “αντιδιαστολή” με το “παλιός”, που ήταν οι “δικοί” τους οι Τούρκοι. “Νέοι” ήταν οι Γενίτσαροι, οι οποίοι προέρχονταν από τους Ρωμιούς και “παλιοί” ήταν οι Σπαχήδες, οι οποίοι προέρχονταν από τους Τούρκους.
Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχαν και οι “συμβολισμοί”, οι οποίοι διαχώριζαν τους “νέους” από τους “παλιούς”. Οι “παλιοί” —ως πρώτοι τη τάξη— ήταν καβάλα στο “άλογο” και άρα ιππείς. Οι “νέοι” —ως δεύτεροι— ήταν σώμα πεζικού. Το ιππικό δηλαδή της αυτοκρατορίας το κράτησαν οι Τούρκοι ως Σπαχήδες. Το κράτησαν ως απόδειξη των πρωτείων τους. Οι Γενίτσαροι “ακολουθούσαν” πεζοί. Αυτό το σώμα δημιουργήθηκε με αυτά τα χαρακτηριστικά, για να διατηρούν οι χριστιανοί Ρωμιοί μόνιμη συγγένεια αίματος με τους αξιωματούχους της Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε δεν άφηναν τους Γενίτσαρους να κάνουν οικογένειες. Δεν ήθελαν η “συνέχειά” τους να προστίθεται μονίμως στον ισλαμικό “λογαριασμό”. Δεν ήθελαν τα παιδιά τους να “γέρνουν” τη ζυγαριά του μορφωμένου πληθυσμού της αυτοκρατορίας προς την πλευρά των μωαμεθανών.
Κάθε νέα γενιά Γενιτσάρων θα ξεκινούσε τον “λογαριασμό” από την αρχή …Λογαριασμό όμως όχι μόνον σε εισαγωγικά. Γιατί; Γιατί οι αδίστακτοι, οι σκληροί και οι υψηλόβαθμοι Γενίτσαροι κατάφερναν πάντα και γίνονταν πλούσιοι …Πολύ πλούσιοι …Πάρα πολύ πλούσιοι. Χωρίς φυσικούς απογόνους ποιοι θα τους κληρονομούσαν; Τα αδέρφια τους ή τα ανίψια τους. Τι ήταν αυτοί; Χριστιανοί δεν ήταν; …Ο Γενίτσαρος ήταν ο εξισλαμισμένος και όχι το σόι του. Άρα; Άρα ο τεράστιος πλούτος των Γενιτσάρων “ξαναγύριζε” στους Ρωμιούς …Στους χριστιανούς Ρωμιούς. Οι Γενίτσαροι, δηλαδή, με τα “εγκλήματά” τους έκαναν πλούσια τη ρωμαίικη κοινότητα …Της πρόσθεταν πλούτο και δεν της αφαιρούσαν …Της πρόσθεταν επιρροή και δεν της αφαιρούσαν. Αρκεί να ήταν κάποιος αδερφός ή ανιψιός Γενίτσαρου και είχε λυμένα τα μελλοντικά προβλήματά του. Όσο ήταν ζωντανός ο Γενίτσαρος μπάρμπας, δεν τον πείραζε κανένας και όταν αυτός πέθαινε γινόταν πλούσιος κληρονόμος.
Γι’ αυτόν τον λόγο ήταν συγκεκριμένος ο πληθυσμός των Γενιτσάρων και πάντα συγκρινόταν με τον αντίστοιχο των Σπαχήδων. Η διαφορά των ισχυρών της αυτοκρατορίας στο θέμα της θρησκείας τούς έκανε να μετράνε τα πάντα στις μεταξύ τους “μοιρασιές”. Ως εκ τούτου ο εξισλαμισμός του ρωμαίικου στοιχείου δεν μπορούσε να γίνεται με τυχαίους όρους. Τα πλούτη αυτών των Ρωμιών δεν μπορούσαν να αφαιρούνται από τον χριστιανικό “λογαριασμό” και να προστίθενται στον μωαμεθανικό. Οι εξισλαμισθέντες και μορφωμένοι Ρωμιοί δεν μπορούσαν ως δύναμη να “αφαιρούνται” από τους Ρωμιούς και να “προστίθενται” μόνιμα στο τουρκικό στοιχείο. Σε μια τέτοια περίπτωση οι Ρωμιοί Οθωμανοί θα έπρεπε να ελπίζουν να διατηρήσουν τη δύναμη και την επιρροή τους μόνον χάρη στην οικειοθελή προσφορά για εξισλαμισμό των υπόλοιπων Ρωμιών …πράγμα αδύνατο.
Έπρεπε το ρωμαίικο στοιχείο να συνεισφέρει διαρκώς μέλη στην άρχουσα τάξη και αυτό δεν γινόταν με διαφορετικό τρόπο. Μόνον με τον βίαιο εξαναγκασμό ή το οικονομικό δέλεαρ άλλαζε κάποιος θρήσκευμα. Επιπλέον, όλοι οι Ρωμιοί —ανεξαρτήτως θρησκείας— είχαν όφελος να προστατευτεί το κεφάλαιό τους και άρα η γνώση τους …Να μην “φύγει” και πάει στους “απέναντι” …Να μην τους την αρπάξουν οι Τούρκοι και με το πέρασμα μερικών γενεών τους βγάλουν από το “παιχνίδι” …Να μην προστίθεται στη γνώση των Τούρκων και στο τέλος αλλάξει δια παντώς η ισορροπία δυνάμεων. Φέουδα δεν έδιναν οι Τούρκοι σε “γκιαούρηδες” και άρα και οι Ρωμιοί δεν θα έδιναν σ’ αυτούς από τα δικά τους πνευματικά “φέουδα”. Έπρεπε οι Τούρκοι να έχουν πάντα απέναντί τους έναν συλλογικό φορέα συμφερόντων, που, ναι μεν ήταν τυπικά μωαμεθανοί, αλλά, “υπογείως” τούς ένωνε η διαφορετική καταγωγή …Η ρωμαίικη καταγωγή.
Προφανώς, ιδέα των εξισλαμισθέντων Ρωμιών ήταν το “παιδομάζωμα”. Γιατί; …Για να επαναλαμβάνεται —έστω και δια της βίας— η δική τους επιλογή, ώστε να διατηρούν ακμαία τα πληθυσμιακά τους χαρακτηριστικά …Για να έχουν παιδιά με μητρική γλώσσα την ελληνική, ώστε, άσχετα με τη θρησκεία τους, να εκπαιδεύονται εύκολα, χωρίς να “ανοίγουν” οι πόρτες της γνώσης σε αλλόφυλους …Να μην “γεννιούνται” μέσα στον χρόνο Τούρκοι “δάσκαλοι” …Να μην μεταφραστούν οι ελληνικές γνώσεις στην τουρκική γλώσσα και βγουν οι Ρωμιοί άπαξ από το παιχνίδι …Για να είναι η κάθε νέα γενιά εξισλαμισθέντων Ρωμιών απόλυτα όμοιοι με τους μέντορές τους και αριθμητικά να ρυθμίζονται με σουλτανικές αποφάσεις ως “αντίβαρο” στους Σπαχήδες.
Ρωμιοί εκπαίδευαν Ρωμιούς. Εξισλαμισθέντες Ρωμιοί εξισλάμιζαν Ρωμιούς. Πρώην χριστιανοί συνωμοτούσαν με πρώην χριστιανούς υπέρ των κοινών τους συμφερόντων. “Νέοι” είχαν απέναντί τους ως ανταγωνιστές τους “παλιούς”. Γι’ αυτόν τον λόγο εξαίρεσαν από τον “φόρο” αίματος την Κωνσταντινούπολη. Εκεί οι Ρωμιοί, είτε ως μωαμεθανοί είτε ως χριστιανοί, συνεννοούνταν με άλλους όρους μεταξύ τους. Άλλωστε στην Κωνσταντινούπολη δεν παρίσταναν οι Γενίτσαροι τους πολύ “σκληρούς” απέναντι στους χριστιανούς. Προνόμιο λοιπόν των Ρωμιών ήταν ο γενιτσαρισμός και όχι τιμωρία τους.
Για να καταλάβει κάποιος πόσο μεγάλο προνόμιο ήταν, αρκεί να σκεφτεί το ότι οι μωαμεθανοί σε κάποιες εποχές επιχειρούσαν ακόμα και να δωροδοκήσουν τους υπεύθυνους, για να μπορέσουν να βάλουν και τα δικά τους παιδιά ανάμεσα στους Γενίτσαρους. Σε κάποια στιγμή οι Γενίτσαροι έλεγχαν τα πάντα. Πολλές φορές αμφισβήτησαν ευθέως ακόμα και αυτήν την εξουσία τού Σουλτάνου. Μιλάμε για προνομιούχο τάξη, η οποία δημιουργούνταν εξ’ αρχής με σκοπό να κυβερνήσει …Σαν τα στρατιωτικού τύπου Κολέγια των εσώκλειστων, τα οποία υπάρχουν σήμερα στη Δύση. Τις λίστες με τα ονόματα των υποψηφίων τις συνέτασσαν οι τοπικές αρχές και πολλές φορές δωροδοκούνταν από τις οικογένειες, για να συμπεριλάβουν και τα δικά τους παιδιά.
Από εκεί και πέρα οι συμπεριφορές των Γενίτσαρων ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμες. Ως προνομιούχοι σε φεουδαρχικό σύστημα, φυσικό ήταν να βρίσκονται τις περισσότερες φορές “απέναντι” από την κοινωνία …”Απέναντι” και σ’ αυτούς που μέχρι κάποια στιγμή ήταν η οικογένειά τους, οι συγγενείς τους ή οι γείτονές τους. Δεν το έκαναν επειδή με κάποιον μαγικό τρόπο τους “ξεχνούσαν” …Συγκαταλέγονταν και οι ίδιοι στους κύριους και στους δυνάστες της κοινωνίας και έπρεπε να προστατεύουν τις θέσεις και τα προνόμιά τους …Ειδικά αυτοί, εφόσον —ως αστοί— δεν διέθεταν κεφάλαιο και έπρεπε πάση θυσία να διατηρούν τα προνόμιά τους. Περισσότερο ταξικά ήταν τα κίνητρα της σκληρότητάς τους και όχι θρησκευτικά. Περισσότερο ταξική ήταν η “αμνησία” τους παρά οτιδήποτε άλλο. Ναι μεν έπρεπε να δείχνουν τακτικά και έμπρακτα στον Σουλτάνο την αφοσίωσή τους, αλλά το έκαναν με μεγάλη διάθεση, γιατί έπρεπε να εξυπηρετούν και τα δικά τους συμφέροντα …Συμφέροντα, τα οποία απειλούνταν από την αμφισβήτηση των φτωχών …Καλοί οι φίλοι και οι συγγενείς, αλλά…
Έχει δει κανείς σήμερα Έλληνα απόφοιτο του Χάρβαρντ ή του Γέιλ, που να μην συμφωνεί με το Μνημόνιο, το οποίο εξοντώνει την ελληνική κοινωνία; Έχει δει κανέναν από αυτούς, ο οποίος να μην φέρεται “βασιλικότερα” των “βασιλέων” του ΔΝΤ, επειδή έκοψαν τη σύνταξη του πατέρα του ή μείωσαν τον μισθό της αδερφής του; Ας πάει κάποιος στο Κολέγιο Αθηνών να δει τι σημαίνει σύγχρονος Γενίτσαρος …Να δει σε τι ποσοστά οι φοιτητές του “συμφωνούν” απόλυτα με τις πρακτικές των δανειστών …Να δει σε τι ποσοστά οι φοιτητές του “συμφωνούν” με τις απόψεις του Γιωργάκη περί Ελλήνων και διαφθοράς. Ας κάνει κάποιος μια “έρευνα” και να καταγράψει τις απόψεις τους για τον μέσο Έλληνα …Απόφοιτος του Κολεγίου δεν είναι ο συγγραφέας του βιβλίου: “η δυστυχία τού να είσαι Έλληνας;”
Αυτά συνέβαιναν και αυτά συμβαίνουν πάντα με τους ευνοημένους της εξουσίας και τέτοιοι ήταν πάντα οι Γενίτσαροι, είτε γεννιούνταν στην παλιά Κωνσταντινούπολη είτε στη σημερινή Βοστόνη. Δεν γινόταν τότε κάτι το παράξενο. Όμως, όλοι αυτοί έπαιρναν τα ρίσκα τους. Από εκεί και πέρα ήταν και θέμα τύχης το εάν θα ήσουν επωφελημένος για πάντα …Να μην έχεις την ατυχία να πέσεις σε αλλαγή των Τάξεων Πραγμάτων. Αυτή είναι η μοίρα των Γενίτσαρων …Τα απόλυτα πρότυπα όταν η Τάξη Πραγμάτων των προστατών τους πάει καλά …Τα πρότυπα των πετυχημένων με τις “άκρες” στην εξουσία και τη σίγουρη “καριέρα” …Πληρώνουν οι άνθρωποι, για να βάλουν τα παιδιά τους στα “κόλπα” …Πληρώνουν μικρές περιουσίες, για να τα βάλουν στα Κολέγια, στις αδελφότητες ή στις Λέσχες της Νέας Τάξης.
Όλα αυτά λειτουργούν τέλεια γι’ αυτούς μέχρι να έρθει η “αποφράδα” ημέρα, που θα καταρρεύσουν τα “αφεντικά”. Μετά οι Γενίτσαροι γίνονται τα απόλυτα αντιπρότυπα. Μετά και οι “τυφλοί” θα τους “δείχνουν”, οι “κουτσοί” θα τους “κλωτσάνε” και οι “μουγκοί” θα τους “βρίζουν”. Σε μια τέτοια περίπτωση όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν εναντίον τους. Όλοι για κάτι έχουν να τους κατηγορήσουν. Ούτε ψύλλος στον κόρφο των Κολεγιόπαιδων της Αθήνας, αν καταρρεύσει η Αμερικανική Τάξη Πραγμάτων …Θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν …Επί έναν αιώνα τρώνε και πίνουν εις βάρος των κορόιδων. Τα ίδια έπαθαν και οι Γενίτσαροι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όταν τέλειωσαν τα “ψωμιά” της. Όλοι είχαν κάτι να θυμηθούν εναντίον τους και εναντίον αυτών που τους δημιουργούσαν. Όλες οι εθνικοθρησκευτικές “εκδοχές” τής ιστορίας είχαν να πουν κάτι εναντίον της οθωμανικής πρακτικής.
Αυτές οι εκδοχές έχουν “δαιμονοποιήσει” το περίφημο “παιδομάζωμα”. Ξέχασαν τα “λαδώματα”, που έκαναν κάποιοι, για να προτιμήσουν τα δικά τους παιδιά …Μεγάλα παιδιά. Δεν τα έπαιρναν τα παιδιά —-όπως εσφαλμένα νομίζουν πολλοί— από τις αγκαλιές των μανάδων τους, ώστε να “ξεχνάνε” οικογένειες ή πατρίδες. Δεν τα έπαιρναν από τα στήθη των μανάδων τους, ώστε να μην γνωρίζουν τη μητρική τους γλώσσα. Καταχρηστικώς ονομαζόταν “παιδομάζωμα”. Το σύνηθες ήταν να τα παίρνουν στην εφηβική ηλικία …Οθωμανικά έγγραφα, του 17ου αιώνα, συγκεκριμενοποιούν τα όρια μεταξύ 15-20 ετών …Στην ηλικία που μπορούσαν να αυτοεξυπηρετηθούν και βέβαια να εκπαιδευτούν.
…Μεγάλα παιδιά, αν σκεφτεί κάποιος ότι σε εκείνες τις εποχές κάποια άλλα παιδιά σε τέτοιες ηλικίες παντρεύονταν. Μιλάμε για εποχές, όπου το προσδόκιμο της ζωής ήταν πολύ χαμηλό. Μιλάμε για εποχές, που στα σαράντα χρόνια του ο άνθρωπος θεωρούνταν σχεδόν γέρος. Μόνον στη μεγάλη ανάγκη και στη λειψανδρία —λόγω πολέμων— έπαιρναν μικρότερα παιδιά. Το σύνηθες ήταν να τα παίρνουν στην ηλικία που σήμερα δίνονται υποτροφίες από Κολέγια. Ισχυρίζεται κανένας Έλληνας ότι οι Αμερικανοί με υποτροφία πήραν το παιδί του στο Χάρβαρντ και το έκαναν “Γενίτσαρο” της Νέας Τάξης; …”Γενίτσαρο”, που “ξέχασε” την οικογένειά του και την πατρίδα του; Αν αύριο μεθαύριο καταρρεύσει η Νέα Τάξη, δεν θα βρεθούν κάποιοι να το πουν; …Σίγουρα θα το κάνουν, ειδικά όσοι θα θέλουν να ξανανεβούν σε κάποια νέα “βάρκα”.
Αυτοί οι ρωμαίικης καταγωγής Γενίτσαροι ήταν ανταγωνιστές και αντίπαλοι των Τούρκων Σπαχήδων …Εχθροί και φίλοι ταυτόχρονα. Εχθροί, όταν είχαν να μοιραστούν μεταξύ τους πολύτιμες λείες και φίλοι, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν κοινούς εχθρούς …Ντόπιους ή ξένους. Αυτοί οι Γενίτσαροι ήταν το σκληρό πρόσωπο της ρωμαίικης διοίκησης της αυτοκρατορίας …Οι πιο μορφωμένοι, σκληροί και αδίστακτοι Οθωμανοί …Διασκορπισμένοι και πανίσχυροι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας …Από το Βελιγράδι μέχρι το Κάιρο …Από την Κέρκυρα μέχρι τη Βαγδάτη. Αυτούς όλους η “εθνική” Ελλάδα τους διέγραψε άπαξ από τον κορμό της …Σαν να μην υπήρξαν ποτέ δικά της παιδιά. Τους άφησε “μετέωρους” πάνω σε πατρίδες, οι οποίες εκείνη τη στιγμή “χτίζονταν”. Αυτοί οι εξισλαμισμένοι Ρωμιοί έγιναν “εθνικά” Τούρκοι, Λιβανέζοι, Σύριοι, Αιγύπτιοι, Ιρακινοί, Ιορδανοί κλπ.. Γιατί; …Γιατί δεν ταίριαζαν στο εθνικό “παραμύθι” της σύγχρονης Ελλάδας.
…Στο εθνικό “παραμύθι”, το οποίο πλήρωσαν κάποιοι άλλοι —επίσης ξένοι—, δημιουργώντας τους δικούς τους Γενίτσαρους …Τους Γενίτσαρους των Κολεγίων και των “ανήκομεν εις την Δύσην”. Δεν χωρούσαν αυτοί οι εξισλαμισμένοι Ρωμιοί στην ιστορία της χριστιανικής Ελλάδας του Κολοκοτρώνη …Του Κολοκοτρώνη, ο οποίος —ως εικόνα— έμεινε στην ιστορία μας με την περικεφαλαία τού ταγματάρχη του βρετανικού στρατού …Ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος υπήρξε ταγματάρχης ενός στρατού, ο οποίος βρισκόταν σε πόλεμο με τους στρατούς των Οθωμανών Γενιτσάρων …Ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος είπε το περίφημο: “Εμείς θα αναστήσουμε μια πατρίδα, που κεφάλι θα έχει τον Χριστό και όχι ανθρώπους”.
Πώς μπορούσαν να “χωρέσουν” σε αυτήν την πατρίδα οι μωαμεθανοί Γενίτσαροι; Ενώ όμως δεν “χωρούσαν” ως ενήλικες, πανίσχυροι και μορφωμένοι, “χωρούσαν” ως παιδιά, που δήθεν τα άρπαζαν οι “άπιστοι” από το “βυζί” της μάνας τους. “Θήλαζαν” μέχρι τα δεκαπέντε τους και μετά, όπως ήταν “μισόχαζα” από το μητρικό το γάλα, “ξεχνούσαν” την καταγωγή τους. Δεν “χωρούσαν” να τους γνωρίσουμε ζωντανούς, αλλά “χωρούσαν” να τους “κλαίμε” σαν να ήταν πεθαμένοι. Ρωτάμε λοιπόν εμείς οι αφελείς: …Οι χριστιανοί Ρωμιοί, είτε με την Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση είτε με την ανταλλαγή των πληθυσμών έναν αιώνα μετά, βρίσκονται όλοι στην πατρίδα τους …οι συγγενείς τους μωαμεθανοί Γενίτσαροι, που ακόμα τους “κλαίμε” σαν αρπαχθέντα “βρέφη” Ρωμιών, πού πήγαν; Εκείνοι οι πανίσχυροι Ρωμιοί πού πήγαν, εφόσον η “μαμά” τους Ελλάδα δεν τους ήθελε; …Εφόσον η σταυροφορούσα “μάνα” τους τούς “ξέχασε” νωρίτερα απ’ ό,τι αυτοί;
Όπως αντιλαμβανόμαστε, η μεγάλη ζημιά για τους Ρωμιούς έγινε στον προηγούμενο αιώνα και όχι με την Άλωση της Πόλης πριν από πεντακόσια χρόνια …Το 1922 καταστράφηκε η ρωμιοσύνη της Ανατολής και όχι με την Άλωση της Πόλης. Η εμφάνιση του Ισλάμ στους χώρους της Ανατολής ήταν κάτι το σημαντικό για τους Ρωμιούς, αλλά όχι τραγικό. Το Ισλάμ φαινομενικά τούς έκανε ζημιά στην Ανατολή, ενώ πρακτικά αυτό δεν συνέβη στο βαθμό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Δεν τους κατέστρεψε, αλλά τους δίχασε για πρώτη φορά. Ήταν η πρώτη φορά που οι Ρωμιοί δεν ακολούθησαν όλοι μαζί μια νέα και για κοινή για όλους επιλογή. Τους δίχασε ως νέα επιλογή, γιατί δεν ήταν αποτέλεσμα δικής τους απόφασης, αλλά επιλογή ανάγκης.
Δεν διάλεξαν δηλαδή οι Ρωμιοί μόνοι τους μια νέα θρησκεία, όπως συνέβη με τον χριστιανισμό. Βρέθηκαν ξαφνικά υπό την απειλή νέων κυριάρχων με διαφορετική θρησκεία και οι ίδιοι έπρεπε απλά να επιλέξουν τι θα έκαναν. Όπου υπάρχει δίλημμα και επιλογή, υπάρχει διχασμός. Τότε διχάστηκαν για πρώτη φορά οι Ρωμιοί. Κάποιοι εξισλαμίσθηκαν και χάθηκαν τα “ίχνη” τους πίσω από ονόματα “νεοφώτιστων” μωαμεθανών. Κάποιοι άλλοι συνέχισαν να είναι χριστιανοί Ρωμιοί, είτε εντός είτε εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κάποιοι άλλοι επέλεξαν να φύγουν προς τη Δύση.
Η αλλαγή θρησκείας, που σήμερα φαίνεται παράξενη —και συνήθως δεν είναι προαπαιτούμενο για τίποτε— κάποτε είχε διαφορετική σημασία. Με μια αλλαγή θρησκείας μπορεί να έφευγες από τη σειρά που σε έστελναν στα σκλαβοπάζαρα και να πας κατ’ ευθείαν στα παλάτια. Όμως, δεν ήταν μόνον κάποιοι Ρωμιοί, που εξισλαμίσθηκαν. Ακόμα κι αυτοί, οι οποίοι τους εξισλάμισαν, αναγκάστηκαν σε κάποια στιγμή να αλλάξουν το δόγμα τους, παρασέρνοντας τους Ρωμιούς σε νέα αλλαγή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Οθωμανοί ξεκίνησαν ως οπαδοί του δόγματος του Μπεκτασισμού και για λόγους πολιτικής υιοθέτησαν τον Σουνιτισμό …Από “αιρετικοί” έγιναν “ορθόδοξοι” και άρα μαζί με αυτούς “ορθόδοξοι” έγιναν και οι πολύτιμοι συνεργάτες τους.
Ο Φατίχ στην πραγματικότητα έγινε κατακτητής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τη στιγμή που εξασφάλισε τη βοήθεια των Ρωμιών …Εκείνων των Ρωμιών, οι οποίοι για νέα προνόμια και νέα αξιώματα σε μια νέα αυτοκρατορία δέχονταν να “ξαναλλάξουν” τη θρησκεία τους …Εκείνων, οι οποίοι από δωδεκαθεϊστές έγιναν χριστιανοί και στη συνέχεια μωαμεθανοί. Όπως αντιλαμβανόμαστε, η “άλωση” της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν αυτή, η οποία έδινε στον Φατίχ την ιδιότητα του Κατακτητή …Συμβολική πράξη ήταν.
Η Κωνσταντινούπολη, όταν “έπεσε”, ήταν μια πόλη μικρότερη των 60000 κατοίκων …Μια πόλη αμετανόητων, απελπισμένων, τρομοκρατημένων, θρησκόληπτων, αλλά και γενναίων μαχητών, η οποία όμως δεν έλεγχε τίποτε έξω από τα τείχη της …Η αυτοκρατορία ήταν ήδη οθωμανική. Ακόμα κι αν δεν την κατακτούσε ο Πορθητής, η Πόλη θα “έπεφτε” μόνη της από την αδυναμία της να συντηρηθεί …Η πραγματική “άλωση” της Πόλης είχε γίνει πολλά χρόνια πριν …Είχε γίνει, όταν η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε αρχίσει να κλονίζει τη βεβαιότητα των Ρωμιών για την επιβίωσή της …Είχε γίνει, όταν κάποιοι Ρωμιοί έψαχναν ήδη νέα αφεντικά να υπηρετήσουν.
Όταν οι Οθωμανοί εξασφάλισαν τη λειτουργία της δικής τους αυτοκρατορίας και άρα όταν είχαν έρθει σε συμφωνία με τους εξισλαμισθέντες Ρωμιούς, η Πόλη είχε “πέσει”, χωρίς καν οι Τούρκοι να την πλησιάσουν. Η Κωνσταντινούπολη απλά με την “πτώση” της θα άλλαζε και τυπικά τη “σελίδα” στην ιστορία της περιοχής. Γι’ αυτούς, οι οποίοι γνωρίζουν πώς λειτουργούν τα σύμβολα και οι τίτλοι, απλά θα πούμε ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής στη Δύση “αυτοσυστηνόταν” ως “Καίσαρας των Ρωμαίων”. Θεωρούσε τον εαυτό του διάδοχο των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Θεωρούσε τον εαυτό του τρίτο οικιστή της Κωνσταντινούπολης μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο και τον Ιουστινιανό.
Δεν άλλαξε καν το όνομά της, όπως είχε κάθε δικαίωμα να κάνει. Όπως ο Κωνσταντίνος “εξαφάνισε” το Βυζάντιο, έτσι κι αυτός θα μπορούσε να “εξαφανίσει” την Κωνσταντινούπολη. Δεν το έκανε όμως, σε εποχές που θα μπορούσε να το κάνει πολύ εύκολα και απολύτως επιτυχώς. Δεν το έκαναν ούτε οι διάδοχοί του, παρ’ όλο που είχαν πέντε αιώνες καιρό να το κάνουν. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η πρωτεύουσά της ονομαζόταν Κωνσταντινούπολη …Κωνσαντινίγιε …قسطنطينيه …Konstantiniyye …Οι κεμαλιστές στις 28 Μαρτίου του 1930 την μετονόμασαν σε Ινσταμπούλ.
Δεν αποτελεί επίσης έκπληξη, που ο ίδιος ο Πορθητής επέλεξε να φτιάξει το Φατίχ Τζαμί —το οποίο στην πραγματικότητα είναι το Μαυσωλείο του— πάνω στον παλιό ναό των Αγίων Αποστόλων …Στο ναό όπου βρίσκονταν οι τάφοι των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Κάτι, το οποίο δεν το ξέρει ο πολύς ο κόσμος, είναι ότι το Φατίχ Τζαμί και ο Ναός των Αγίων Αποστόλων μοιράζονται το ίδιο “πάτωμα” …Τα ίδια θεμέλια. Μόνον η ανωδομή του Ναού των Αγίων Αποστόλων είχε γκρεμιστεί από τον Φατίχ και όχι η βάση του Ναού, η οποία φιλοξενούσε τους “προκατόχους” του. Ο Μωάμεθ, δηλαδή, είναι θαμμένος ακριβώς στον ίδιο χώρο με τους “συναδέλφους” του …Κάτω από τις ίδιες πέτρες και μέσα στο ίδιο χώμα.
Αποτελεί —ακόμα και σήμερα— “ταμπού” για τους Τούρκους να ανοίξουν τον τάφο του. Δεν δίνουν άδεια σε κανέναν να τον πειράξει. Ούτε καν οι Κεμαλιστές, οι οποίοι παρίσταναν τους άθεους. Αδιανόητο και μόνον να σκεφτεί κάποιος μια τέτοια αντιεπιστημονική συμπεριφορά για τον αιώνα της γνώσης. Υπάρχει διάσημος αυτοκράτορας του μακρινού παρελθόντος θαμμένος σε έναν προστατευμένο και ασύλητο τάφο και δεν ενδιαφέρεται η επιστημονική κοινότητα να τον μελετήσει; Υπάρχει ο πιο διάσημος αυτοκράτορας και στην πραγματικότητα ο ιδρυτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε γνωστό τάφο και κανένας δεν θέλησε να μελετήσει τα “εφόδια” που πήρε μαζί του στο μακρινό “ταξίδι” του; …Να μελετήσει τα ρούχα που του φόρεσαν …Να μελετήσει τα κτερίσματα που του αφιέρωσαν …Να μελετήσει τα σύμβολα εξουσίας που φέρει. Γιατί δεν το κάνουν; …Γιατί φοβούνται …Φοβούνται αυτό το οποίο θα δουν …Φοβούνται ότι θα δουν πραγματικά έναν “Καίσαρα των Ρωμαίων” θαμμένο ανάμεσα σε άλλους “Καίσαρες”.
Θα βρουν αυτό, το οποίο γνώριζαν πάντα οι Ρωμιοί …Αυτοί, οι οποίοι ήταν πάντα υπεράνω των θρησκευτικών αντιπαλοτήτων και των φανατισμών …Υπεράνω των αντιπαλοτήτων και των μισών, που ταλαιπωρούσαν τους φτωχούς και τους αγράμματους …Αυτοί, τους οποίους η εξουσία “μάντρωνε” στις διάφορες θρησκευτικές “στάνες”. Στην κορυφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα πράγματα ήταν διαφορετικά …Άλλη “γλώσσα” μιλούσαν μεταξύ τους οι άρχοντες. Η Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη εξακολουθούσε να είναι η πρωτεύουσα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Απλά, εκείνη η αυτοκρατορία είχε δύο μεγάλες θρησκείες και όχι μία, όπως ίσχυε πριν την εμφάνιση των Οθωμανών.
Η αυτοκρατορία ονομαζόταν οθωμανική, γιατί αυτό αποφάσισαν από κοινού Κατακτητές και Διαχειριστές. Οι κατακτητές είχαν τους λόγους τους και οι διαχειριστές δεν είχαν λόγους να διαφωνήσουν …Απλή μοιρασιά έγινε μεταξύ συνεταίρων. Ο Μωάμεθ έδωσε το όνομά του στην αυτοκρατορία και οι Ρωμιοί κράτησαν το όνομα της Πρωτεύουσας. Ο αρχηγός των Τούρκων θα έδινε το όνομά του στην αυτοκρατορία και ο αρχηγός των Ρωμιών θα διατηρούσε το όνομα της πρωτεύουσάς της. Ο Μωάμεθ ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των Οσμανλίδων ή Οθωμανών και η Πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας τους ήταν η Κωνσταντινούπολη ή Κωνσταντίγιε.
Σήμερα ο φόβος στην Τουρκία είναι γενικός για τον τάφο του Πορθητή. Γιατί; Γιατί, αν ισχύουν αυτά, τα οποία ισχυριζόμαστε στο κείμενο αυτό, τότε όλα αυτά θα είναι “αποτυπωμένα” μέσα στον τάφο του Φατίχ. Αν ισχύουν όλα αυτά που λέμε, θα έχουν πρόβλημα όλοι τους. Οι κεμαλιστές θα έχουν πρόβλημα, γιατί θα αποδειχθούν οι απόλυτοι προδότες των Τούρκων …Οι προδότες, οι οποίοι διέλυσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία των Τούρκων και των Ρωμιών, συνεργαζόμενοι με ξένες δυνάμεις …Αυτοί, οι οποίοι ανέτρεψαν τους Τούρκους Σπαχήδες εξουσιαστές και “ξερίζωσαν” τους συνεργαζόμενους Ρωμιούς αστούς από τις προαιώνιες “εστίες” τους.
Το ίδιο πρόβλημα με το άνοιγμα του τάφου θα έχουν και οι ισλαμιστές τύπου Ερντογάν. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα καταρρεύσει το “παραμύθι”, το οποίο πουλάνε σε αφελείς θρησκόληπτους …Το “παραμύθι” να παρουσιάσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία σαν μια αυτοκρατορία του φανατικού Ισλάμ …πράγμα το οποίο δεν ισχύει. Οι σημερινές σουνιτικές απόψεις των “φανατικών” Τούρκων ισλαμιστών δεν ίσχυαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι σημερινές ανθελληνικές υστερίες των “φανατικών” δεν ίσχυαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία …ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΡΩΜΙΟΥΣ …Τζάμπα οι αγράμματοι ποδοσφαιριστές και οι νάνοι ονειρεύονται ανασύστασή της χωρίς τη διαχειριστική παρουσία των Ρωμιών.
Γι’ αυτόν τον λόγο αυτοί, οι οποίοι μισούνται σε όλα μεταξύ τους, συμφωνούν μόνον σε ένα πράγμα …Να μην ανοιχθεί ποτέ ο Τάφος του Φατίχ …Του Φατίχ, του οποίου η ίδια του η ύπαρξη τον καθιστούσε μια “γέφυρα” μεταξύ Σπαχήδων και Γενιτσάρων …Σπαχής, λόγω του πατέρα του και Γενίτσαρος, λόγω της μάνας του.
Το ελληνικό “μικροκλίμα”.
Από την εποχή του Αλεξάνδρου και των ελληνιστικών βασιλείων η παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή είχε την “προβολή” της και στην ευημερία των λαών. Ανεξαρτήτως της ταυτότητας του εκάστοτε κυρίαρχου, οι λαοί της περιοχής απολάμβαναν κοινωνικές συνθήκες, που όμοιές τους δεν υπήρχαν πουθενά αλλού στον κόσμο. Η επιτυχία των Ελλήνων γινόταν εύκολα και επιτυχία των λαών που τους φιλοξενούσαν. Η ύπαρξή τους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου δημιουργούσε ένα “μικροκλίμα” ελευθερίας …Αναγκαστικά. Οι Έλληνες είχαν γνώση βασιλέων, αλλά ήταν πολλοί για να γίνουν βασιλείς. Ακόμα κι αν δεν διέθεταν κεφάλαιο, ως εξουσιαστής ήσουν υποχρεωμένος να τους σέβεσαι, γιατί, αν αντιδρούσαν, ήταν επικίνδυνοι.
…Σε σκλαβοπάζαρο να τους έστελνες, δεν θα τους ξεφορτωνόσουν …Δεν θα “χάνονταν”, εφόσον όλο και κάποιος πλούσιος θα ήθελε να αγοράσει σύμβουλο σε τιμή σκλάβου. Σύμβουλο με γνώσεις, που ακόμα και σήμερα θα μπορούσαν να σταθούν σε οποιαδήποτε διοικητική θέση. Ας ψάξει να βρει κάποιος τι διδάσκονται σήμερα στο Χάρβαρντ ή το Γουέστ Πόιντ και θα καταλάβει για τι είδους γνώσεις μιλάμε και σε ποιους μπορεί να είναι χρήσιμες. Αυτό ήταν το όλο μυστικό τους. Είχαν αντιληφθεί τη δύναμη της γνώσης και την καλλιεργούσαν στο έπακρο. Γνώριζαν ότι στους ισχυρούς πάντα θα χρειάζονταν αυτού του είδους οι γνώσεις και αυτό θα τους έκανε πολύτιμους για τους πάντες.
Ένα τέτοιο σύνολο όμως δεν μπορείς να το υποβιβάσεις στο επίπεδο των δούλων. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργούν οι Έλληνες κοινωνίες “χαλαρές”, οι οποίες έδιναν “αναπνοές” ελευθερίας στους λαούς. Δημιουργούσαν ένα “κέλυφος”, το οποίο προστάτευε τους λαούς. Επωφελούνταν οι πάντες εξαιτίας τους. Γι’ αυτόν τον λόγο τούς παρομοιάσαμε με “νέφος”, το οποίο απλώθηκε στην Ανατολή …Ένα “νέφος”, το οποίο “κάθισε” πάνω στις κοινωνίες της και τις προστάτευε …Ένα “νέφος” υγρό και δροσερό, το οποίο έδινε ζωή ακόμα και στις έρημους της περιοχής.
Αυτά όλα δεν τα έκαναν επειδή ήταν “άγιοι” ή “ανώτεροι” από τους υπολοίπους, αλλά επειδή ακριβώς ήταν πολύ ισχυροί και τα συμφέροντά τους σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονταν με αυτά των λαών. Μπορεί οι ίδιοι να “βολεύονταν” από τις εξουσίες, αλλά ποτέ δεν τις άφηναν να ξεπερνάνε τα “όρια”, τα οποία οι ίδιοι θεωρούσαν ασφαλή …Τα “όρια” τα οποία δεν θα τους απειλούσαν, αν για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκονταν σε αυτόν τον κόσμο χωρίς κεφάλαιο και περιουσία. Αυτό ήταν ένα φαινόμενο, το οποίο διαιωνιζόταν μέσα στον χρόνο. Ο χώρος όπου βρίσκονταν οι Ρωμιοί ποτέ δεν έχανε κάποια από τα “ελάχιστά” του…
…Το minimum της ελευθερίας …Το minimum της ελευθερίας έκφρασης …Το minimum της θρησκευτικής αυτοδιάθεσης κλπ.. Αυτό, σε συνδυασμό με την πολυτιμότητά τους για τον κάθε νέο κατακτητή, σήμαινε συγκεκριμένα πράγματα. Όσο κάφρος και να ήταν ένας νέος κατακτητής, οι Ρωμιοί συνεργάτες του θα φρόντιζαν να “φιλτράρουν” την “καφρίλα” του πριν αυτή “πέσει” πάνω στους ίδιους και άρα και στους υπόλοιπους. Όσο αιμοβόρος κι αν ήταν ο κάθε νέος εισβολέας της περιοχής, οι Ρωμιοί θα φρόντιζαν να “αμβλύνουν” την βαρβαρότητα των αποφάσεών του πολύ πριν αυτές φτάσουν στο σημείο “εφαρμογής” και άρα στην κοινωνία.
…Απλά πράγματα. Όποιος κι αν ήταν ο κατακτητής της περιοχής, γνώριζε ότι μια τέτοια “εξελιγμένη” κοινωνία δεν μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς σεβασμό των παραμέτρων της και μια τέτοια παράμετρος ήταν και το ελληνικό στοιχείο …Δεν μπορούσε να λειτουργήσει και άρα να τον υπηρετήσει και τον ίδιο. Είναι σαν να μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο, θέλοντας να ταξιδεύσεις γρήγορα και με άνεση και ταυτόχρονα να μην σέβεσαι τους όρους λειτουργίας του. Ακόμα και ο πιο σκληρός δολοφόνος να είσαι, θα πρέπει να περιορίσεις τις “ορέξεις” σου μέσα στο αεροπλάνο …για το δικό σου συμφέρον. Όσο και να αντιπαθείς ή ακόμα και να μισείς τους πιλότους, αυτοί θα είναι οι τελευταίοι που θα σκοτώσεις. Είναι οι μόνοι που γνωρίζουν να πιλοτάρουν το σκάφος …και αυτό το γνωρίζουν. Γνωρίζεις κι εσύ πως, αν τους πειράξεις, όχι απλά δεν θα εξυπηρετηθείς, αλλά θα σκοτωθείς. Οι “πιλότοι” του συστήματος της Ανατολής ήταν οι Ρωμιοί …και το γνώριζαν.
Αυτό βέβαια εξυπηρετούσε και τους λαούς της περιοχής. Τους εξυπηρετούσε, γιατί εξαιτίας τους ποτέ και καμιά εξουσία δεν έφτανε στα άκρα. Οι Ρωμιοί λειτουργούσαν σαν ένα “αμορτισέρ”, το οποίο προστάτευε τους λαούς από τις όποιες σκληρές εξουσίες μπορούσαν να προκύψουν μέσα στον χρόνο. Ενεργούσαν για τους εαυτούς τους, αλλά επωφελούνταν οι πάντες. Επί αιώνες εκείνοι οι χώροι ήταν “οάσεις” για την ανθρωπότητα. Ήταν οι “υπερχειλιστές” του πολιτισμικού “φορτίου” της ανθρωπότητας. Ποτέ και κανένας βάρβαρος δεν μπορούσε να “σβήσει” στην περιοχή τις προηγούμενες προσπάθειες. Κανένας δεν μπορούσε να αδειάσει τη “δεξαμενή” της και να την γυρίσει “πίσω” αιώνες. Τα πάντα είχαν “κλειδώσει” από την εμφάνιση των Ρωμιών και μετά. Ο κάθε νέος κατακτητής προσέφερε νέο “φορτίο” ακόμα και παρά τη θέλησή του. Οι Ρωμιοί φρόντιζαν να “φιλτράρουν” τα πάντα και να κρατούν μόνον τα θετικά.
Στους αιώνες του σκότους το “νέφος” προστάτευε τις χώρες των Ρωμιών. Όταν στην Κίνα υπήρχε ο “Μεσαίωνας” των Χαν, στην Ινδία ο “Μεσαίωνας” των Μογγόλων και στη Δύση ο Μεσαίωνας της Ιεράς Εξέτασης, η Ανατολή των Ρωμιών “ανέπνεε”. Επί αιώνες ο χώρος της Ανατολικής Αυτοκρατορίας ήταν με διαφορά ο πιο “πολιτισμένος” του κόσμου. Χάρη στους Έλληνες και στο ζωογόνο “νέφος” τους η βαρβαρότητα δεν μπορούσε να “πυρπολήσει” τη γη της. Η Ανατολική Αυτοκρατορία με την πρωτεύουσά της Κωνσταντινούπολη ήταν επί αιώνες το πιο “δροσερό” μέρος σε έναν Πλανήτη, ο οποίος “φλεγόταν” από τα θρησκευτικά του πάθη και τις μισαλλοδοξίες …Σε έναν Πλανήτη, ο οποίος δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες των πληθυσμών του και να αποφύγει τις καταστροφές των βαρβάρων.
Γιατί όμως αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Γιατί αυτήν τη στιγμή στους ιστορικούς χώρους της Μέσης Ανατολής οι κοινωνίες “φλέγονται”. “Φλέγονται” από τα προβλήματα, αλλά και τα πάθη τους. Μιλάμε για πραγματικό Μεσαίωνα. Έχουν αδειάσει οι “δεξαμενές” της Μέσης Ανατολής. Έχουν γυρίσει στα χρόνια του Βαάλ και της Βαβυλώνας. Μιλάμε για καινοφανείς όρους, όπως “Ισλαμοφασίστες” …Άνθρωποι αλαλάζουν “ο Αλλάχ είναι μεγάλος” και είναι έτοιμοι να σκοτώσουν όποιον “διαφορετικό” δουν μπροστά τους. Πρόσφατα έσφαξαν δύο κοριτσάκια σαν τα αρνιά, επειδή χόρευαν στην αυλή του σπιτιού τους. Απειλούν γυναίκες με ακρωτηριασμούς, επειδή θέλησαν να οδηγήσουν αυτοκίνητα …Βιάζουν, ακρωτηριάζουν, παραμορφώνουν όποια θεωρούν ότι “προκαλεί” την ηθική τους.
…Όλα αυτά δεν είναι Ισλάμ …Ποτέ δεν ήταν Ισλάμ. Το Ισλάμ ήταν “γλυκό” και “όμορφο”, όταν για όλους τους υπόλοιπους Δυτικούς βασίλευε ο Μεσαίωνας. Όταν οι Ευρωπαίοι ζούσαν υπό τον φόβο της “πυράς” των Ιερών Εξετάσεων, η ισλαμική Μέση Ανατολή ήταν όμορφη και “δροσερή”. Λογικό είναι αυτό, εφόσον, ως “νεότερη” θρησκεία, έπρεπε να “πλειοδοτήσει” σε συνθήκες διαβίωσης των πιστών της, προκειμένου να επιβιώσει και να επεκταθεί. Σε εκείνους τους χρόνους ήταν μια πραγματική “όαση” μέσα στην άπειρη βαρβαρότητα …Προχωρημένη όχι μόνον στον πολιτισμό, αλλά και στην τεχνολογία. Στις εποχές που οι Δυτικοί φορούσαν προβιές ή μάλλινες φλοκάτες στο “χρώμα” της βρόμας, οι Ανατολίτες φορούσαν υπέροχα μεταξένια και λινά υφάσματα σε μια πανδαισία χρωμάτων. Στις εποχές που οι Δυτικοί πέθαιναν, χωρίς να έχουν γνωρίσει την επαφή με το νερό, οι Ανατολίτες “μούλιαζαν” σε αρωματικά έλαια …Ο χώρος, όπου αιώνες πριν η Κλεοπάτρα έκανε το μπάνιο της μέσα στο γάλα, ευωδίαζε, όταν στη Δύση έπρεπε να ψαχουλέψεις καλά μια γυναίκα, για να είσαι σίγουρος πως είναι τέτοια.
Πόλεις, όπως η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, η Δαμασκός, η Βαγδάτη κλπ., “έλαμπαν” από τον πολιτισμό τους …”Έλαμπαν” από τη βιοτεχνική παραγωγή τους …”Έλαμπαν” από την ευγένειά τους …Ζηλευτές σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο …Εξωτικοί προορισμοί, που μάγευαν τους περιηγητές. Και όμως. Αυτές οι πόλεις σήμερα είναι βυθισμένες μέσα στη θρησκοληψία, την αμορφωσιά, τη μισαλλοδοξία και το “σκότος”. Δεν παράγουν τίποτε και καταναλώνουν ό,τι σκουπίδι περισσεύει στη Δύση. Ακόμα και την αισθητική τους έχασαν, βυθισμένες μέσα στην ασχήμια και την παραμόρφωση.
Κάτι συνέβη στο Ισλάμ και “αρρώστησε” τόσο πολύ. Κάποιοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάντια και αυτούς θα προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε στο κείμενό μας. Αυτό, που πρώτο σκεφτόμαστε με βάση τα όσα είπαμε πιο πάνω, έχει σχέση με τους Ρωμιούς. Για να “αρρωστήσει” το Ισλάμ τόσο πολύ και να χάσει τη δύναμη αντίστασης, θα πρέπει να υπήρξε πρόβλημα με τους Ρωμιούς. Οι Ρωμιοί για κάποιους λόγους, είτε ως χριστιανοί είτε ως εξισλαμισμένοι πρώην Γενίτσαροι, δεν μπόρεσαν να “ανασχέσουν” αυτήν την “οπισθοδρόμηση” προς ένα βαρβαρικό παρελθόν, το οποίο η περιοχή είχε να δει από την εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας …Από την εποχή πριν της παρουσίας των Ρωμιών στην περιοχή. Αιώνες ολόκληρους οι λαοί εκείνης της περιοχής είχαν “ξεπεράσει” τη βαρβαρότητα και σήμερα φαίνεται να έχουν βυθιστεί ξανά μέσα σε αυτήν. Εδώ τίθεται πλέον το κύριο ερώτημα: …Υπήρχαν οι Ρωμιοί, για να αντισταθούν;
Η μεγάλη ήττα.
Όταν μια κατάσταση αλλάζει τόσο δραματικά, αυτό, το οποίο πάντα αναζητάμε, είναι τα αίτια. Αναζητάμε εκείνη την παράμετρο που “εξαλείφθηκε” και εξαιτίας της οποίας άλλαξε ολόκληρη η “χημεία” της περιοχής. Αυτό, το οποίο —όπως είδαμε μέχρι τώρα— άλλαξε τον τελευταίο αιώνα στην περιοχή, ήταν η παρουσία των Ρωμιών. Οι Ρωμιοί, οι οποίοι είχαν παρουσία αιώνων στην περιοχή, “εξαλείφθηκαν”. Ένας παράγοντας με τρομερή συμμετοχή στη λειτουργία της περιοχής “ξηλώθηκε” μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Από εκεί και πέρα φυσικό ήταν να υπάρξουν αλυσιδωτές αντιδράσεις και να φτάσουμε στο αποτέλεσμα το οποίο βλέπουμε σήμερα. Αυτό, το οποίο πρέπει να δούμε λοιπόν, είναι το πώς “ξηλώθηκαν” οι Ρωμιοί σε μια περιοχή όπου ήταν πανίσχυροι.
Η μόνη ήττα, που γεύτηκαν οι Ρωμιοί στη μακραίωνη παρουσία τους στην περιοχή, ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Πραγματικά πιάστηκαν στον “ύπνο”, γιατί δεν κατάλαβαν ποιοι ήταν πραγματικά οι εχθροί τους και ποιους έβλεπαν σαν εχθρούς. Λίγες ημέρες πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή η Κωνσταντινούπολη στην κυριολεξία γιόρταζε. Τόσο οι χριστιανοί Ρωμιοί όσο και οι μουσουλμάνοι Οθωμανοί ήταν σίγουροι ότι με τη συνεργασία τους θα διαιώνιζαν την κυριαρχία τους. Θεωρούσαν ότι τους είχαν όλους τού “χεριού” τους και δεν ανησυχούσαν για τίποτε …Θα νομιμοποιούσαν έναν ήδη ισχύοντα “συνεταιρισμό”. Ακόμα κι αν εξαιτίας των εξελίξεων άλλαζαν “θέσεις”, τίποτε άλλο δεν θα άλλαζε. Το επέτρεπε η εποχή και αυτοί “διάβαζαν” τις εποχές όπως κανένας άλλος.
Η βιομηχανική περίοδος υπόσχονταν τα πάντα και δεν υπήρχε λόγος να φοβούνται ανατροπές. Στην εποχή της βιομηχανίας γνώριζαν πολύ καλά το βιομηχανικό κεφάλαιο και ήταν βέβαιοι για την κυριαρχία τους. Ακόμα δηλαδή κι αν άλλαζε ριζικά το θρησκευτικό καθεστώς της καταρρέουσας αυτοκρατορίας, δεν θα είχαν πρόβλημα …Οθωμανοί ήταν όλοι τους. Όπως οι Μωαμεθανοί Οθωμανοί συνεργάστηκαν με τους Ρωμιούς Οθωμανούς και σεβάστηκαν τις περιουσίες τους, έτσι περίμεναν να τους φερθούν και οι Ρωμιοί στην ακραία εκείνη περίπτωση, που θα χρειαζόταν να αλλάξει εκ νέου “θρήσκευμα” η αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα οι Οθωμανοί και οι Ρωμιοί ήταν σίγουροι ότι αυτοί μόνοι τους θα γύριζαν τη “σελίδα” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Θεωρούσαν σίγουρο ότι θα γίνονταν βιομήχανοι και θα διαιώνιζαν τη συνεργασία τους …Οι βιομηχανίες δεν είναι πεπερασμένα φέουδα, για να μαλώνουν μεταξύ τους …Οι βιομηχανίες στήνονται η μία δίπλα στην άλλη, καλύπτοντας τις άπειρες διαφορετικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αν ψάξει κάποιος να δει την ατμόσφαιρα, η οποία επικρατούσε στην Κωνσταντινούπολη την εποχή της “πτώσης” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα διαπιστώσει ότι εκεί είχαν γιορτή. Η αυτοκρατορία κατέρρεε και οι ισχυρότεροι παράγοντές της ήταν ευτυχισμένοι …σαν να ήταν μεθυσμένοι. Οθωμανοί και Ρωμιοί γιόρταζαν μια νέα κατάσταση, την οποία κανένας άλλος δεν “έβλεπε” …Μια κατάσταση, την οποία ήταν βέβαιοι ότι θα την έλεγχαν απόλυτα. Ονειρεύονταν μια αυτοκρατορία χωρίς καν επίσημη θρησκεία, όπως συνέβαινε με την ανερχόμενη δύναμη του Πλανήτη, που ήταν οι ΗΠΑ. Δεν κατάλαβαν ότι καί οι δύο θα προδίδονταν από τους δικούς τους ανθρώπους …Μωαμεθανοί και χριστιανοί θα τους πρόδιδαν αντίστοιχα …Τούρκοι και Έλληνες θα τους πρόδιδαν …Κεμαλιστές και βενιζελικοί ήταν συνεννοημένοι και τους πρόλαβαν στην κυριολεξία πάνω στο “νήμα” …Οι φτωχοαστοί της αυτοκρατορίας είχαν ξένες “πλάτες”.
Οι “πλάτες” ήταν αυτών, που ποτέ μέχρι τότε δεν χρησιμοποίησαν Ρωμιούς …Τους αντέγραψαν σε μεγάλο βαθμό, αλλά δεν τους χρησιμοποίησαν …Αυτοί ήταν οι Προτεστάντες. Οι Ρωμιοί τις χώρες τους δεν τις γνώριζαν …Ούτε καν ως εξορία δεν πήγαιναν σε εκείνες. Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα αυτοί οι άγνωστοι στους Ρωμιούς Προτεστάντες επιχείρησαν για πρώτη φορά το δικό τους colpo grosso …Οι σκληροί Προτεστάντες του Ευρωπαϊκού Βορά και όχι η ρωμαϊκής καταγωγής Βρετανία. Η Βρετανία μπορεί θεωρητικά να ανήκε στον προτεσταντικό κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν ξέφυγε από τη “σφαίρα” επιρροής της Ρώμης …Ήταν προτεσταντική για ένα “καπρίτσιο” ενός βασιλιά της και όχι εξαιτίας μιας προτεσταντικής κοσμοαντίληψης. Ο σκληρός πυρήνας του προτεσταντισμού βρισκόταν στη Γερμανία, στις Κάτω Χώρες, στην Σκανδιναβία και στις ΗΠΑ …Στις χώρες που για αιώνες σφάζονταν με τους καθολικούς.
Αυτοί οι Προτεστάντες παγίδευσαν και τελικά “ξήλωσαν” τον ελληνισμό από πατρίδες αιώνων …Το σχέδιό τους ήταν εξαρχής “δολοφονικό” …Το “ξήλωμα” των Ελλήνων, δηλαδή, δεν προέκυψε ως παρενέργεια άσχετων πολιτικών …Εξ’ αρχής στόχος ήταν αυτό το “ξήλωμα”. Όπως συνέβαινε πάντα, έτσι συνέβη και σε αυτήν την περίπτωση. Οι νέοι και φιλόδοξοι “κατακτητές” της περιοχής έπρεπε να συνεργαστούν με Ρωμιούς και πάλι. Εφόσον αυτοί οι νέοι και φιλόδοξοι “κατακτητές” ήταν χριστιανοί, σε ποιους θα απευθύνονταν; …Στους εξισλαμισμένους Γενίτσαρους; …Όχι βέβαια …Θα απευθύνονταν στους χριστιανούς Ρωμιούς …Στους φτωχούς χριστιανούς συγκεκριμένα, εφόσον οι πλούσιοι Ρωμιοί ήταν βολεμένοι απόλυτα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αναζητούσαν φτωχούς χριστιανούς Ρωμιούς, για να δρομολογήσουν τα σχέδιά τους …Φτωχοί Ρωμιοί, οι οποίοι βολεύονταν και με λίγα χωραφάκια ή καμιά δημόσια θέση σε ένα νέο κρατίδιο. Η μόνη ιδιομορφία στην νέα κατάσταση ήταν ότι οι νέοι “κατακτητές” της αυτοκρατορίας ήταν κατακτητές από απόσταση. Δεν εισέβαλαν στην αυτοκρατορία, όπως έκαναν επί αιώνες άλλοι κατακτητές. Δεν ξεχώρισαν φανερά τους συνεργάτες τους, προκειμένου να τους ευνοήσουν …Αυτοί ήταν κατακτητές από απόσταση …Ήταν κατακτητές, που είχαν μυστικούς συνεργάτες …Συνεργάτες, οι οποίοι εκτελούσαν τις εντολές τους, αλλά τις “απέδιδαν” σε θρησκείες, πατριωτισμούς, ελευθερίες κλπ.. …Όλα κρυφά και συνομωτικά, εφόσον οι “κατακτητές” δεν είχαν σκοπό να εγκατασταθούν στους χώρους των κατακτήσεών τους. Μοναδικός τους στόχος ήταν να “εκκενωθεί” η περιοχή από παράγοντες, οι οποίοι θα μείωναν τη δική τους δυνατότητα ελέγχου …Να “εκκενωθεί” η περιοχή, ώστε να ξαναμοιραστεί με νέους όρους.
Αυτό ακριβώς ήταν το πρωτοφανές της υπόθεσης. Το πρωτοφανές, δηλαδή, δεν ήταν που οι Προτεστάντες βρήκαν Ρωμιούς συνεργάτες. Όλοι —και πάντα— έβρισκαν Ρωμιούς συνεργάτες …ό,τι κι αν έκαναν. Το πρωτοφανές ήταν που βρήκαν Ρωμιούς πρόθυμους να καταστρέψουν όλους τους υπόλοιπους Ρωμιούς. Από τη στιγμή που το κατάφεραν αυτό, ήταν εύκολη η δρομολόγηση των σχεδίων τους. Με ανθρώπους σαν τον Βενιζέλο γνώριζαν ότι μπορούσαν να προκαλέσουν τα ένστικτα επιβίωσης των λαών και να θέσουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των Ρωμιών …Όλων των Ρωμιών …σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας.
Ο κίνδυνος, στον οποίο υπέβαλαν τη ρωμιοσύνη, ήταν τόσο μεγάλος, που διέλυσε ολόκληρος ο ρωμαίικος “μηχανισμός”. Οι χριστιανοί Ρωμιοί αναγκάστηκαν να φύγουν από πατρίδες αιώνων και οι εξισλαμισμένοι πρώην Γενίτσαροι αναγκάστηκαν να αρνηθούν την καταγωγή τους, προκειμένου να παραμείνουν στις πατρίδες τους. Η ρωμιοσύνη είχε “νικηθεί” με συνοπτικές διαδικασίες. Με όπλα, βιαιότητες και προβοκάτσιες δημιούργησαν στους λαούς τις εντυπώσεις που ήθελαν. Οι ίδιοι λαοί, οι οποίοι λίγα χρόνια πριν έβλεπαν τους Έλληνες ως τους ζωογόνους παράγοντες της περιοχής τους, ξαφνικά, εξαιτίας των δολοφόνων, τους έβλεπαν σαν θανατηφόρους παράγοντες. Οι άλλοτε “δικοί” τους Ρωμιοί έγιναν “ξένοι” …και, εξαιτίας της Ελλάδας, “εισβολείς”.
Όλα αυτά γίνονταν μόνον με προδοσία των Ρωμιών. Αυτό, γιατί η περίπτωση των Ελλήνων ήταν τόσο ιδιόμορφη, που κανένας —όσο ισχυρός κι αν ήταν— δεν μπορούσε να περάσει σε απευθείας γενοκτονία εις βάρος τους. Δεν μπορούσε, δηλαδή, να εκδηλώσει μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης εναντίον τους. Ήταν ισχυροί και έπρεπε να τους χειριστούν με τον κατάλληλο τρόπο. Ως κυνηγοί οι Προτεστάντες, γνώριζαν αυτό, το οποίο γνωρίζουν όλοι αυτοί που κυνηγάνε. Όταν ένα θηρίο, που δεν μπορείς να το σκοτώσεις, είσαι υποχρεωμένος να το πληγώσεις, πρέπει να το προσέχεις, γιατί είναι επικίνδυνο. Τα πληγωμένα θηρία είναι θανατηφόρα. Γι’ αυτόν τον λόγο το “πληγωμένο” αυτό θηρίο έπρεπε να του δώσουν “διέξοδο” διαφυγής…
…Να μην το αναγκάσουν, δηλαδή, να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα και προκύψει πρόβλημα, το οποίο θα υπήρχε πιθανότητα να ξεφύγει από τον έλεγχο και να γίνει επικίνδυνο …”Διέξοδος” διαφυγής για τους χριστιανούς Ρωμιούς ήταν το “ελληνικό κράτος” …Το μισό κράτος ήδη πλήρες από Έλληνες και το άλλο μισό “εκκενωμένο” και έτοιμο να δεχθεί πρόσφυγες. Γι’ αυτόν τον λόγο τότε σκέφτηκαν την πρωτόγνωρη και μοναδική στο είδος της ανταλλαγή πληθυσμών και κεφαλαίων. Σε μια εποχή που πραγματικά γενοκτονούσαν όποιους τους ενοχλούσαν, είτε μιλάμε για Αρμένιους είτε μιλάμε για Ασσύριους κλπ., για τους χριστιανούς Ρωμιούς σκέφτηκαν την “ανταλλαγή”. Γιατί; …Γιατί δεν έπρεπε να τους φέρουν σε αδιέξοδο, το οποίο δεν θα τους επέτρεπε να κάνουν οτιδήποτε άλλο πέρα από το να αγωνιστούν μέχρι θανάτου …Μια “ανταλλαγή”, η οποία —εκτός όλων των άλλων— αποδεικνύει με τον πιο απόλυτο τρόπο ότι πράγματι οι Ρωμιοί ήταν συνέταιροι των Τούρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Από αυτόν τον “συνεταιρισμό” προέκυψε η “ανταλλαγή”. Οι λαοί πήραν αυτό που τους αντιστοιχούσε με βάση τα μερίδιά τους. Οι κυρίαρχοι Τούρκοι πήραν τη Μικρά Ασία και οι χριστιανοί Ρωμιοί πήραν το νότιο μέρος της βαλκανικής χερσονήσου. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία “διέλυσε” στα εξ’ ον συνετέθη. Σε αυτό το έγκλημα πρωταγωνιστές ήταν οι προδότες των δύο λαών …Οι κεμαλιστές προδότες των Τούρκων και οι βενιζελικοί προδότες των Ρωμιών …Οι κεμαλικοί προδότες των Σπαχήδων και οι βενιζελικοί προδότες και των χριστιανών Ρωμιών και των Γενιτσάρων …Αυτούς “κινούσαν” σαν “πιόνια” οι Προτεστάντες και με αυτούς έλεγξαν ολόκληρη την κατάσταση.
Τώρα μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης από πότε ξεκίνησαν τα σχέδιά τους …Μπορεί να καταλάβει τον λόγο που έδιναν δάνεια οι διάφοροι Ρικάρντο και στρατιωτικές βοήθειες για την “εθνεγερσία” των Ελλήνων …Να καταλάβει τον λόγο που περιφέρονταν στην Ελλάδα οι διάφοροι “φιλέλληνες” Λόρδοι …Να καταλάβει γιατί ο ταγματάρχης Κολοκοτρώνης με τη βρετανική περικεφαλαία έκανε τη θρησκευτική “επιλογή” κυρίαρχη και όχι την επιλογή τού αίματος. Η επιλογή του αίματος ήταν ανεπιθύμητη από τους Προτεστάντες, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορούσαν να “ξηλώσουν” τους Ρωμιούς από την αυτοκρατορία. Με την επιλογή της θρησκείας θα τους δίχαζαν και θα τους χειρίζονταν ανάλογα. Από το 1821 μέχρι το 1922 αυτό το “ξήλωμα” μεθοδευόταν από τους Προτεστάντες. Μέσα σε έναν αιώνα η πιο παλιά και πλούσια αυτοκρατορία του κόσμου έγινε μια “γειτονιά” από μικρά εθνικά “μπακάλικα”, τα οποία αλληλομισούνταν …”Μπακάλικα”, των οποίων οι Προτεστάντες διόριζαν τις κυβερνήσεις και “δούλευαν” τους λαούς.
Με αυτόν τον τρόπο διέλυσε η αυτοκρατορία και “εξαφανίστηκε” από τους χώρους όπου μέχρι τότε εδραζόταν. Όμως, η φύση, όπως γνωρίζουμε, “μισεί” το κενό …”Μισεί” το κενό και “τρέχει” να το αναπληρώσει. Στους χώρους όπου κάποτε κυριαρχούσαν οι Οθωμανοί μέσα σε λίγα χρόνια κυριαρχούσαν οι Προτεστάντες …Τους Γενίτσαρους των Οθωμανών όλοι τούς “βλέπουν” …Τους Γενίτσαρους των προτεσταντών όχι. “Τρελαίνονται” οι σύγχρονοι Έλληνες, εάν κάποιος ισχυριστεί ότι Ρωμιοί συνειδητά εξισλαμίζονταν και συνεργάζονταν με τους Οθωμανούς …”Τρελαίνονται”, αλλά τα αντίστοιχα, που τους αφορούν σήμερα, δεν τα βλέπουν …Δεν βλέπουν ότι και τώρα τα ίδια συμβαίνουν …απλά με άλλα αφεντικά…