Η αλήθεια για τη μεγαλύτερη και πιο αιματηρή προβοκάτσια, που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.
Ποιους υπηρετούσαν πραγματικά οι δήθεν γερμανόφιλοι Δωσίλογοι και Ταγματασφαλίτες;
Στις 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του 1944 στην κατεχόμενη από τους Γερμανούς Αθήνα “σκάει” μια είδηση σαν “βόμβα” …Στον Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ νίκησε τους Ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου και οι Πελοποννήσιοι έδωσαν μια πρώτη “προκαταβολή” στους δωσίλογους της περιοχής τους. Οι φήμες, οι οποίες έφταναν στην Αθήνα, ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές. Οι πολίτες της Πελοποννήσου με τσεκούρια, κόσες και δικράνια ξεπάστρεψαν πολλούς από εκείνους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν —ως συνεργάτες των Ναζί— σκότωναν και ρήμαζαν στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …Ούτε καν με σφαίρες και μαχαίρια …Με τσεκούρια και δικράνια, για να υποφέρουν, όπως στις ταινίες τρόμου. Μόνον που ο τρόμος εκείνος ήταν πραγματικός και δεν περιοριζόταν στο πανί της κινηματογραφικής αίθουσας …Ένας τρόμος, ο οποίος πλησίαζε από την Πελοπόννησο σαν “βιαστικό” και απειλητικό “σύννεφο”, έτοιμο να “ξεσπάσει” την οργή του πάνω στους λόφους της Πρωτεύουσας.
Κάποιοι ανύποπτοι πολίτες πιθανότατα να άρχισαν να πιστεύουν πως οι δωσίλογοι της Αθήνας είχαν αρχίσει να μετράνε τις μέρες τους. Θα ήταν σχεδόν σίγουροι πως η “dolce Vita” τους —υπό τη χορηγία της Γκεστάπο— τελείωνε γι’ αυτούς και τη θέση της θα έπαιρνε η “addio Vita” —υπό τη χορηγία του ελληνικού λαού—. Δεν ήταν περίεργο ένα τέτοιο συμπέρασμα. Ο φόβος, αλλά και ο εκνευρισμός ήταν πλέον ορατός ανάμεσα στους δωσίλογους. Φαινόταν άλλωστε και στην “ένταση” που υπήρχε στις σχέσεις τους με του Ναζί συνεργάτες τους. Οι πρώην εκλεκτοί των Γερμανών είχαν φτάσει σε σημείο να τους μισούν, επειδή τους “εγκατέλειπαν” …Οι Γερμανοί, οι οποίοι σιγά-σιγά ετοίμαζαν τα “μπαγκάζια” τους και έδειχναν να μην πολυενδιαφέρονται για το “δράμα” των συνεργατών τους.
…Ένα “δράμα”, το οποίο μεγεθύνονταν, αν σκεφτεί κάποιος ότι ακούγονταν πολλά περίεργα πράγματα για τα όσα συνέβαιναν στις τελευταίες στιγμές των ΝΑΖΙ στην Πρωτεύουσα. Όπως, για παράδειγμα, ακουγόταν ότι μαζί με τα έγγραφα, τα οποία εξαφάνιζαν οι Γερμανοί αξιωματικοί, “ξεπάστρευαν” και πολλούς από τους δωσίλογους μεταφραστές τους, για να μην υπάρχουν μάρτυρες κατηγορίας εναντίον τους, σε περίπτωση που θα βρίσκονταν κατηγορούμενοι σε διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να το κάνουν αυτό. Άλλωστε υποσυνείδητα γνώριζαν πως δεν είχαν καμία ηθική υποχρέωση απέναντι στους πρώην συνεργάτες τους …Δεν ήταν δα και τα καλύτερα παιδιά …Προδότες της πατρίδας τους ήταν …και ως γνωστόν: την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τους προδότες κανείς. Γιατί οι Γερμανοί να αποτελούσαν εξαίρεση; Δεν υπήρχε δηλαδή τίποτε το παράξενο. Τα πράγματα “κυλούσαν” με τον φυσιολογικό τρόπο σε μια μη φυσιολογική κατάσταση.
Η προδοσία είναι “τζόγος”. Αν είσαι τυχερός, τα “παίρνεις” όλα και αν ατυχήσεις, τα χάνεις όλα. Μετά το ποντάρισμα δεν υπάρχει χώρος για “κλάματα”. Δεν κλαίνε οι τζογαδόροι στα καζίνο. Δεν ψάχνουν να βρουν το “δίκιο” τους, αφού “χάσουν”. Το όποιο δίκιο υπάρχει, το βρίσκεις πριν ποντάρεις. Χωρίς τύψεις έφευγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα. Να σώσουν τους εαυτούς τους ήθελαν και δεν τους ενδιέφεραν οι άλλοι. Οι δωσίλογοι είχαν “ποντάρει” σε λάθος “νούμερο” και θα αντιμετώπιζαν τις συνέπειες. Ήδη τους “λυπόταν” όσοι στην Αθήνα είχαν μια στοιχειώδη συναίσθηση της πραγματικότητας.
Για όλους αυτούς ήταν σίγουρο πως ο Μελιγαλάς θα ήταν η “πρώτη” κακή είδηση για τους δωσίλογους και ήλπιζαν να μην ήταν η τελευταία. Οι δωσίλογοι θα καλούνταν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Τα εγκλήματα των τελευταίων ετών θα έβρισκαν επιτέλους της τιμωρία τους. Οι δωσίλογοι είχαν πιαστεί στη φάκα σαν τα “ποντίκια” …Ή ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΣΙ; Μήπως οι δωσίλογοι είχαν υπόψη τους κάτι, το οποίο αγνοούσαν όλοι οι υπόλοιποι; Μήπως οι δωσίλογοι “έφτιαξαν” τον Μελιγαλά, για να δημιουργήσουν “δίοδο” διαφυγής; Δεν ήταν και τόσο απλή η περίπτωσή τους. Οι οπλισμένοι κι επικίνδυνοι δωσίλογοι θα αφήνονταν έτσι αμαχητί στην τιμωρία του λαού; Θα αφήνονταν να “συλληφθούν” εν ονόματι του λαού από την κυβέρνηση που θα ερχόταν στην απελευθερωμένη Ελλάδα; Θα αφήνονταν χωρίς αντίσταση να στηθούν στο τοίχο; Θα άφηναν τη λεία τους να την πάρει το κράτος;
Κάπου εδώ καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Ο οργανωμένος και οπλισμένος υπόκοσμος του δωσιλογισμού δεν θα τα παρατούσε τόσο εύκολα. Για μια τόσο οργανωμένη, οπλισμένη και αδίστακτη δύναμη δεν ήταν και τόσο εύκολο να δεχθεί να πληρώσει τις συνέπειες της προδοσίας της. Για μια δύναμη, η οποία είχε εμπλακεί σε χιλιάδες εγκλήματα εναντίον του ελληνικού λαού, δεν της ήταν εύκολο να παραδοθεί σ’ αυτόν και να ελπίζει στο έλεός του. Για μια δύναμη, η οποία μπαινόβγαινε στα κολαστήρια της οδού Μέρλιν ως βασανιστής, δεν της ήταν εύκολο ν’ αλλάξει ρόλο και να μπει εκεί μέσα ως βασανιζόμενος. Ήταν δεδομένο ότι θα έδινε τον αγώνα της επιβίωσης, αλλά κανένας δεν γνώριζε ποιο θα ήταν το σχέδιο αυτού του αγώνα.
…Αυτό λοιπόν το σχέδιο θ’ αναζητήσουμε. Σε αυτό το σχέδιο διαφυγής εντάσσεται το “μυστήριο” του Μελιγαλά. Οι ανάγκες κάλυψης των “ιχνών” τους μετέτρεψαν τον Μελιγαλά στο μεγάλο “ταμπού” της νεότερης πολιτικής μας ιστορίας.
Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, γιατί αυτά μάλλον δεν ήταν τόσο απλά όσο νομίζουμε. Θα ξεκινήσουμε από τα πλέον βασικά, τα οποία θεωρούμε πως είναι παντελώς άγνωστα στον μέσο αναγνώστη. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν με το πιο απλό ερώτημα. Ποιοι ήταν οι δωσίλογοι; Ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι συνέθεταν τον κύριο όγκο τους; Ήταν τυχαίοι άνθρωποι, που με τυχαία κριτήρια μαζεύτηκαν και προσέφεραν τις “υπηρεσίες” τους στους ΝΑΖΙ; Έχει αναρωτηθεί ποτέ ο αναγνώστης ποια ήταν η σύνθεση αυτού του υποκόσμου της Κατοχής; Πώς τους βρήκαν οι Ναζί; Γιατί τους εμπιστεύτηκαν; Πώς τους έλεγξαν για τις προθέσεις τους; Έβγαλαν αγγελίες οι ΝΑΖΙ, αναζητώντας ενδιαφερόμενους για συνεργασία;
…Όχι βέβαια. Οι Ναζί ήθελαν Έλληνες συνεργάτες έμπειρους στον χειρισμό του κρατικού μηχανισμού και σχετικούς μεταξύ τους. Τι να τους κάνουν τους άσχετους, οι οποίοι απλά ήταν πρόθυμοι; Αυτοί ήθελαν να υπάρχει μια σχετική ιεραρχία μεταξύ των συνεργατών τους, ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν με τον επιθυμητό τρόπο. Οι δωσίλογοι, δηλαδή, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν οργανωμένα, θα έπρεπε εκ των δεδομένων ν’ ανήκουν σε μια ομοιογενή πολιτική ομάδα …Να είναι ιδεολογικά “συγγενείς” μεταξύ τους …Να είναι μια πολιτική ομάδα με “συμπάθεια” στο γερμανικό “όραμα”.
Όπως για παράδειγμα οι Άγγλοι συνεργάζονταν με τους βασιλόφρονες, οι οποίοι ήταν στο σύνολό τους αγγλόφιλοι, έτσι και οι Γερμανοί θ’ αναζητούσαν τους αντίστοιχους γερμανόφιλους, για να συνεργαστούν μαζί τους …Ή τουλάχιστον όσοι ήταν διατεθειμένοι να δηλώσουν γερμανόφιλοι. Αυτοί λοιπόν, οι οποίοι το έκαναν, ήταν οι βενιζελικοί …Οι μόνιμοι ανταγωνιστές των βασιλικών της Δεξιάς …Αυτοί, οι οποίοι θα συνεργάζονταν με τον οποιονδήποτε, προκειμένου να επιβληθούν του ανταγωνισμού. Αυτοί οι βενιζελικοί ήταν, οι οποίοι συνεργάστηκαν στο συλλογικό επίπεδο με τους ΝΑΖΙ. Οι Γερμανοί ήταν σίγουροι για την “αξιοπιστία” τους, γιατί τους είχαν ήδη δώσει δείγματα “γραφής”. Γνώριζαν, για παράδειγμα, ότι ο “δημοκράτης” και φανατικός βενιζελικός Πλαστήρας ήταν “μαζί” τους πολύ πριν αυτοί φτάσουν στην Αθήνα. Γνώριζαν τις θέσεις του, οι οποίες ήταν οι θέσεις και των περισσότερων βενιζελικών ομοϊδεατών του.
Τα πράγματα δηλαδή στην κατεχόμενη Αθήνα δεν ήταν και τόσο χαώδη, όπως θα νόμιζε κάποιος. Από το “διπολικό” πολιτικό σύστημα της προπολεμικής και μονίμως διχασμένης Ελλάδας οι βενιζελικοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έκαναν τη ναζιστική επιλογή. Οι βασιλόφρονες της χώρας απλά απείχαν. Ο “θρόνος” ήταν αγγλόφιλος και ως τέτοιος είχε ταυτιστεί με τους συμμάχους. Οι Γερμανοί συνεργάστηκαν με τους μόνους που μπορούσαν …και ήταν οι βενιζελικοί. Ο Λαμπράκης, ο Πάγκαλος, ο Ράλλης, ο Γονατάς, ο Παπανδρέου, ο Πικραμένος, ο Μερκούρης, ο Αγγελόπουλος και άλλοι τέτοιοι διάσημοι γονείς των διάσημων “προοδευτικών” της Μεταπολίτευσης, ήταν όλοι τους δωσίλογοι.
Το οπλισμένο “χέρι” των δωσίλογων αυτών ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σε μια κατακτημένη χώρα οι “συνεργάτες” πάντα είναι οπλισμένοι και αυτό συνέβαινε και στην Ελλάδα. Οι Γερμανοί προστατεύονταν από τον γερμανικό στρατό και οι δωσίλογοι από τα Τάγματα Ασφαλείας …Οπλισμένες δυνάμεις, οι οποίες προστάτευαν τους δωσίλογους και τιμωρούσαν με θάνατο όποιον απειλούσε τα κεκτημένα τους …Αυθαίρετοι δικαστές και σκληροί δήμιοι των Ελλήνων … Απάνθρωπα κτήνη, τα οποία πολλές φορές έδειξαν μεγαλύτερη σκληρότητα και από τις δυνάμεις Κατοχής …Ένοπλες δυνάμεις Ελλήνων προδοτών, που συνέθεταν στρατιωτικού τύπου τμήματα της Βέρμαχτ …Τάγματα, τα οποία λογαριάζονταν ως τμήματα του γερμανικού στρατού …Τάγματα, των οποίων τα έξοδα συμπεριλαμβάνονταν στους προϋπολογισμούς του γερμανικού στρατού …Τάγματα, των οποίων οι απώλειες καταμετρώνταν ως απώλειες του γερμανικού στρατού. Γενικός Διοικητής των Ταγμάτων αυτών ήταν ο Γερμανός Schimana.
Αυτά τα Τάγματα, τα οποία επέτρεπαν στους Γερμανούς να ελέγχουν την Ελλάδα με το ελάχιστο δυνατό στρατιωτικό δυναμικό, τα είχαν “εμπνευστεί” οι βενιζελικοί στρατηγοί Γονατάς και Πάγκαλος και τα είχαν στελεχώσει με “ομοϊδεάτες” τους. Δεν ήταν καν μυστική η βενιζελική τους “καταγωγή”, εφόσον δεν αποτελούσαν καινούργια επινόηση ούτε καν ως όνομα. Τα “Τάγματα Ασφαλείας” των δωσίλογων ήταν απομίμηση και “συνέχεια” των προπολεμικών βενιζελικών “Δημοκρατικών Ταγμάτων Ασφαλείας” τού “οραματιστή” Γύπαρη …Του βίαιου “πατέρα” των Ταγματασφαλιτών, ο οποίος είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ τον Ίωνα Δραγούμη. Εκ των δεδομένων λοιπόν οι Ταγματασφαλίτες ταυτίζονταν με τον βενιζελισμό.
Στο επίπεδο των αξιωματικών —και για να εξασφαλιστεί η “πίστη” τους στο δωσιλογικό καθεστώς— η στελέχωσή των Ταγμάτων Ασφαλείας έγινε καθαρά από βενιζελικούς …Βενιζελικούς αξιωματικούς, τους οποίους γνώριζαν οι δωσίλογοι στρατηγοί και τους οποίους είχε αποστρατεύσει η τελευταία κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας. Ο Ιωάννης Πλυτζανόπουλος, ο οποίος διετέλεσε διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας, ήταν φανατικός βενιζελικός …Έμπιστος άνθρωπος του βενιζελικού Σοφούλη.
Υπό τις διαταγές αυτών των βενιζελικών βρέθηκε ό,τι χειρότερο είχε η ελληνική κοινωνία …Όλος ο “πάτος” της …Το απόλυτο “κατακάθι” της. Άνοιξε ο κοινωνικός “βόθρος” και στελεχώθηκαν τα Τάγματα …Καταδικασμένοι εγκληματίες, μαυραγορίτες, αλητάμπουρες της νύχτας, μαχαιροβγάλτες, λαθρέμποροι, κομπλεξικοί βασανιστές του προηγούμενου φασιστικού καθεστώτος …ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος. Τα εγκλήματά όλων αυτών ήταν τεράστια. Ακόμα και σήμερα —και μετά από τόνους προπαγάνδας, που τους παρουσίαζαν σαν αντισταλινικούς “προστάτες” της δημοκρατίας— αποτελεί ύβρη το ν’ αποκαλέσεις κάποιον Ταγματασφαλίτη ή Γερμανοτσολιά.
Δικαίως αξιομίσητοι, εφόσον κανένα “κύμα” προπαγάνδας δεν μπόρεσε έστω και στο ελάχιστο να “εξωραΐσει” την εικόνα τους …Ήταν προδότες της πατρίδας και αυτό είχε γίνει κατανοητό από όλους …Ήταν προδότες του ελληνικού λαού …Ήταν προδότες του ίδιου του ελληνικού πολιτισμού …Δυσφημιστές του ελληνικού πολιτισμού στο σύνολο της Οικουμένης. Τις εικόνες τους χρησιμοποιούσαν οι Ναζιστές σε ολόκληρη την Ευρώπη, για ν’ “αποδείξουν” το πόσο πολύ οι Έλληνες “μοιράζονται” με αυτούς το “όραμά” τους. Ειδικά αυτοί το “μοιράζονταν” τόσο πολύ, που τις περισσότερες φορές —που συνεργάζονταν εις βάρος του ελληνικού λαού— ήταν πολύ σκληρότεροι από τους ίδιους τους κατακτητές.
Για όλους αυτούς τους λόγους οι Ταγματασφαλίτες ήταν η πιο μεγάλη ντροπή του ελληνισμού σε μια ιστορία χιλιάδων χρόνων. Καταπάτησαν ό,τι ο λαός μας θεωρούσε ιερό και όσιο. Δεν υπάρχει έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού, που να μην το δοκίμασαν, προκειμένου να ευχαριστήσουν τους “αφέντες” τους. Αυτό δεν το λέμε εμείς, επειδή δεν τους συμπαθούμε, αυτό το “λένε” οι ίδιοι με τον όρκο τους …Τον όρκο υποταγής και πίστης στο μεγάλο “αφεντικό” τους.
ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/4/1944
“ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών.”
Αυτόν τον όρκο έδιναν κάποιοι Έλληνες και γι’ αυτόν τον όρκο πήραν τον έπαινο του ίδιου του Χίτλερ. Οι Γερμανοί αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα και ο Χίτλερ ακόμα ευγνωμονούσε τους Ταγματασφαλίτες. Το Ράιχ κατέρρεε και ο Χίτλερ δεν “λησμονούσε” τους ομοϊδεάτες και χαφιέδες του στην Ελλάδα.
Αυτοί οι Ταγματασφαλίτες ήταν που είχαν το θράσος να παρουσιάζονται σαν προστάτες της Δημοκρατίας. Αυτοί λοιπόν οι δωσίλογοι ταγματασφαλίτες, που ρήμαξαν τον κόσμο στην Κατοχή, “έβλεπαν” τα “αφεντικά” τους να “πακετάρουν” και όπως ήταν φυσικό αγωνιούσαν για την επόμενη “ημέρα”. Είχαν υπόψη τους κάποια σχέδια επιβίωσης, αλλά όλα αυτά ήταν στον “αέρα”. Ο φόβος τους ήταν να μην “εγκλωβιστούν” …Να μην “εγκλωβιστούν” ανάμεσα σε έναν λαό, που “πανηγύριζε” την απελευθέρωσή του και στους Άγγλους, οι οποίοι θα ήθελαν να τον ικανοποιήσουν με τιμωρίες προδοτών, προκειμένου να κάνουν πιο εύκολη την παλινόρθωση του “θρόνου” …Να μην εγκλωβιστούν ανάμεσα στους βασιλικούς, οι οποίοι τους μισούσαν και θα έκαναν “δώρα” στον λαό, προκειμένου ν’ ανακτήσουν την εύνοιά του.
Αυτή η πιθανότητα τους τρόμαζε. Τους απειλούσε η συμπεριφορά των Άγγλων απέναντι στους Έλληνες. Και μόνον η ιδέα ότι οι Άγγλοι θα μπορούσαν —για να “φρεσκάρουν” την καλή τους σχέση με τους Έλληνες— να τους εκτελέσουν όλους μαζί, αρκούσε για να τρομοκρατηθούν. Αυτή η τεράστια δύναμη των Άγγλων τούς έκανε να αισθάνονται “εγκλωβισμένοι” …Πραγματικά “εγκλωβισμένοι”, γιατί τα “αφεντικά” τους είχαν χάσει “παντού” …και όχι μόνον στην Ελλάδα. Ο πονηρός Λαμπράκης ήταν από τους πρώτους, που ένιωσε τι σημαίνει “εγκλωβισμός”. Πήγε να την “κοπανήσει” λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση, αλλά συνελήφθη από τους νικητές Εγγλέζους και περίμενε την τιμωρία του σε ένα αντίσκηνο κάπου στη Συρία.
…Ένα “χαρτί” είχαν μόνον να “παίξουν” …Το “χαρτί” του Εμφυλίου. Έπρεπε πάση θυσία να χαλάσουν τις “σχέσεις” μεταξύ των Άγγλων και του ελληνικού λαού. Έπρεπε να σκορπίσουν στους Άγγλους την αμφιβολία για τους Έλληνες και να γεννήσουν το μίσος των Ελλήνων για τους Άγγλους. Να κάνουν τους Άγγλους να νιώσουν απειλή από τους Έλληνες και να τους παρασύρουν σε μια τόσο βίαιη και άδικη αντίδραση, που να προκαλούσε το μίσος και την αντίδραση των Ελλήνων. Δεν υπήρχε άλλη περίπτωση να φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα και αυτοί να τη γλιτώσουν. Μόνον αν οι Έλληνες παγιδεύονταν σε έναν Εμφύλιο θα μπορούσαν αυτοί να φιλοδοξούν ότι θα γλιτώσουν, “ποντάροντας” και πάλι στον νικητή.
Ο βασικός τους —και ίσως ο μόνος— στόχος ήταν να επιτύχουν τον Εμφύλιο και άρα τον αλληλοσπαραγμό. Άρα; Άρα, το πρώτο πράγμα, το οποίο έπρεπε να κάνουν, ήταν να “προλάβουν” την απελευθέρωση πριν τους προλάβει αυτή …Να προλάβουν να εκμεταλλευτούν τα μέσα, που είχαν στη διάθεσή τους …Να προλάβουν να εκμεταλλευτούν τα όπλα που είχαν, προκειμένου να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες αργότερα θα τους ήταν χρήσιμες …Να προκαλέσουν προβοκάτσιες, ώστε στη συνέχεια να τις “φορτώσουν” εκεί όπου θα βόλευε την πολιτική τους.
Το όριό τους ήταν η “απελευθέρωση”. Είχαν δηλαδή μπροστά τους συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Αν δεν προλάβαιναν να δημιουργήσουν συνθήκες Εμφυλίου, ήταν “τελειωμένοι”. Αν δεν προλάβαιναν να δημιουργήσουν τα δεδομένα που τους ευνοούσαν, θα έπρεπε να παραδοθούν στις ελληνικές αρχές. Όσοι από αυτούς δεν θα διακοσμούσαν τοίχους “εκτελέσεων”, θα γίνονταν επιδαπέδια “ταπετσαρία” από κάποιο γείτονα, του οποίου το παιδί σκότωσαν ή βασάνισαν. Τα χρονικά περιθώρια ήταν εφιαλτικά “στενά”. Τελείωνε το καλοκαίρι του ’44 και οι Γερμανοί —όπως αποδείχθηκε— είχαν-δεν είχαν έναν μήνα ακόμα παραμονής στην Ελλάδα. Έφυγαν στις 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ του ’44. Άρα οι δωσίλογοι ό,τι και να έκαναν, έπρεπε να το κάνουν γρήγορα.
Όταν λοιπόν στις 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του ’44 έφτασε η άσχημη φήμη για τον Μελιγαλά, αυτή δεν ήταν και τόσο τραγική για κάποιους. Δεν ήταν και τόσο “κεραυνός εν αιθρία” όσο φαινομενικά έδειχνε. Αναμενόμενη ήταν και είναι βέβαιο πως κάποιοι δωσίλογοι ανακουφίστηκαν, ακούγοντάς την. Γιατί; Γιατί αυτό σήμαινε ότι το σχέδιο διάσωσής τους είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Από τη στιγμή που το αίμα έρεε παραμονές της “εξόδου” των Γερμανών, υπήρχαν ελπίδες γι’ αυτούς να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Οι Γερμανοί προστάτες τους βρίσκονταν ακόμα στην Αθήνα —και άρα δεν κινδύνευαν— και επιπλέον τους απέμενε χρόνος να διαχειριστούν το συμβάν του Μελιγαλά κατά το δοκούν.
…Μάλλον θα τη “γλίτωναν” …Μάλλον στη θέση τους θα θυσιάζονταν οι απλοί Έλληνες. Το απειλητικό “σύννεφο” ερχόταν στην Αθήνα, αλλά θα ξεσπούσε την “οργή” του ανεξέλεγκτα πάνω στον λαό και όχι στους καλά προετοιμασμένους δωσίλογους …Στους δωσίλογους, οι οποίοι περίμεναν την “κακοκαιρία”, για να γλιτώσουν μέσα στο κακό και την “αντάρα”. Τα “παιδιά” των Γερμανών θα έβρισκαν την ευκαιρία να υπηρετήσουν τους νέους αφεντάδες του κόσμου. Κάποιοι ιμπεριαλιστές “έφευγαν” και κάποιοι άλλοι “έρχονταν”. Οι Γερμανοί έφευγαν και οι επόμενοι βρίσκονταν ήδη έξω από την “πόρτα” …Όμως, οι Ταγματασφαλίτες μονίμως πιστοί στον ρόλο του υπηρέτη των ιμπεριαλιστών και του προδότη των Ελλήνων.
Πώς οδηγηθήκαμε στη “σφαγή” του Μελιγαλά;
Ήταν τυχαία ή μήπως η πιο ύπουλη μεθόδευση;
Από τη στιγμή που οι δωσίλογοι γνώριζαν πάνω-κάτω πότε περίπου θα εγκατέλειπαν οι Γερμανοί τη χώρα, ευνόητο ήταν ότι θα έπρεπε να βιαστούν. Αν τους “προλάβαινε” η απελευθέρωση, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Γιατί; Γιατί η νόμιμη κυβέρνηση —σε περίπτωση εμφάνισής της— θα έπρεπε να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Θα έπρεπε να συλλάβει τους οπλισμένους από τους Γερμανούς Ταγματασφαλίτες και να τιμήσει τους αντιστασιακούς τού ΕΛΑΣ. Αναγκαστικά. Δεν μπορούσε η κυβέρνηση να “αγνοήσει” τους συνεργάτες των ΝΑΖΙ και τις χιλιάδες των καταγγελιών που θα έφταναν στα χέρια της, όπως δεν μπορούσε να “αγνοήσει” και τη θυσία των χιλιάδων Ελλήνων, οι οποίοι ρίσκαραν τις ζωές τους και αντιστάθηκαν στους κατακτητές.
Οι επιλογές δηλαδή των δωσίλογων ήταν περιορισμένες. Έπρεπε να δημιουργήσουν συνθήκες εμφυλίου πολέμου, προκειμένου να έχουν ελπίδες να γλιτώσουν …Να προσπαθήσουν να φέρουν σε σύγκρουση τις δύο αυτές οπλισμένες ομάδες Ελλήνων και μετά να “μαγειρέψουν” όπως θέλουν τα αποτελέσματα της σύγκρουσης αυτής, προκειμένου να οδηγήσουν τη χώρα σε Εμφύλιο. Με ποιον στόχο; …Την ολική παραμόρφωση της αλήθειας …Να “εμφανίσουν” τους Ταγματασφαλίτες σαν “ήρωες” της Δημοκρατίας, οι οποίοι “αμάρτησαν” για την προστασία της Δημοκρατίας …Να “εμφανίσουν” τους ΕΛΑΣιτες σαν κομμουνιστές, οι οποίοι, με πρόφαση τη δήθεν αντίσταση απέναντι στον κατακτητή, στην πραγματικότητα μάχονταν για να καταλάβουν το κράτος.
Όταν είσαι βουτηγμένος μέσα στα “σκατά” και κινδυνεύεις να τιμωρηθείς εξαιτίας της “βρομιάς” σου, αναζητάς την “πάλη” με τον αντίπαλό σου. Επιδιώκεις την “πάλη” στην προσπάθειά σου να τον “λερώσεις” κι αυτόν …Να τον “λερώσεις”, ώστε να είναι όλοι “λερωμένοι” και μετά ο καθένας να φωνάζει για το δίκιο του με τα μέσα που διαθέτει. Μόνον σε μια τέτοια περίπτωση μπορούν ν’ αποδώσουν κέρδη τα μέσα και οι υποδομές, που μπορεί να έχει κάποιος στη διάθεσή του …Όταν όλοι είναι “λερωμένοι”, άσχετα με το πώς και το γιατί. Αυτό κατόπιν θα αναλάβουν να το παρουσιάσουν οι επαγγελματίες “Γκέμπελς” όπως τους βολεύει.
Αυτό επιδίωκαν οι “φορτωμένοι” με εγκλήματα Ταγματασφαλίτες. Να βρουν τρόπο να “φορτώσουν” με εγκλήματα κατά του λαού τον ΕΛΑΣ …Τον ΕΛΑΣ, που μέχρι τότε είχε χειριστεί την κατάσταση με υποδειγματικό τρόπο και είχε αποφύγει να “λερωθεί”. Στόχος τους ήταν να τον εμπλέξουν σε μια οποιαδήποτε βίαιη κατάσταση και να την εκμεταλλευτούν με τα πολλά προπαγανδιστικά μέσα που διέθεταν.
Όμως, για να έχουν όλα αυτά μια στοιχειώδη πιθανότητα επιτυχίας, θα έπρεπε να υπάρξει σύγκρουση …Να συγκρουστούν μεταξύ τους οι “προστάτες” με τους “εχθρούς” της Δημοκρατίας …Να συγκρουστεί ο “λερωμένος” με τον “καθαρό” …Να συγκρουστούν Έλληνες μεταξύ τους …Να συγκρουστούν όμως υπό τις παράδοξες κι ανεξέλεγκτες συνθήκες ξένης Κατοχής, οι οποίες συμφέρουν τους προδότες και όχι μετά την απελευθέρωση …Να συγκρουστούν υπό την Κατοχή των αφεντικών τους και άρα με όλα τα μέσα τους στη διάθεσή τους και όχι σε ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος υπό την εξουσία της νόμιμης κυβέρνησης …Της κυβέρνησης εκείνης, που —όπως είπαμε— υποχρεωτικά θα έπρεπε να συλλάβει τους δωσίλογους Ταγματασφαλίτες και να παρασημοφορήσει τους αντιστασιακούς.
Σε αυτόν τον στόχο έπαιξε κρίσιμο ρόλο ο Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ήταν ο παράγοντας, που δρομολόγησε τον Εμφύλιο. Γιατί; Γιατί αυτός στην πραγματικότητα οδήγησε τα πράγματα στη “σφαγή” του Μελιγαλά. Αυτός δημιούργησε το “στημένο” γεγονός, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ως “θεμέλιο” για την επιχειρηματολογία του Εμφυλίου. Γιατί το θεωρούμε “στημένο”; Δεν χρειάζεται ν’ ανατρέξουμε σε μυστικές ή άλλες πληροφορίες. Λίγο μυαλό χρειάζεται, για να το καταλάβει κάποιος. Η απλή λογική το αποκαλύπτει μόνη της.
Το καλοκαίρι του ’44 ήταν πλέον κοινό μυστικό για όλους τους Έλληνες ότι οι Γερμανοί είναι θέμα ημερών να φύγουν από την Ελλάδα …Και τυφλός να ήταν κάποιος, θα το “άκουγε” από τον “θόρυβο” που έκαναν κατά την προετοιμασία τής φυγής τους …Τα μάζευαν και έφευγαν …Έκλειναν στρατόπεδα …Άδειαζαν εγκαταστάσεις …Μετακινούσαν μονάδες …Έκαναν “θόρυβο”, εφόσον ανατίναζαν όλες εκείνες τις υποδομές, τις οποίες μέχρι τότε προστάτευαν από δολιοφθορές, εφόσον τις είχαν ανάγκη …Όχι απλά έφευγαν …ΕΦΕΥΓΑΝ. Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος, ώστε εκείνες τις ημέρες να συμμετέχει μαζί τους σε εγκλήματα, τα οποία λίγες ημέρες μετά θα μπορούσαν να τον καταδικάσουν σε θάνατο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος, για να συμμετάσχει στα εγκλήματα του “κύκνειου άσματος” ενός αποτυχημένου κατακτητή;
…Κι όμως, εκείνες τις ημέρες, που όλοι περίμεναν να “ξεκουμπιστούν” οι Γερμανοί από τη χώρα, οι Ταγματασφαλίτες εξαπολύουν τη χειρότερη εκκαθαριστική επιχείρηση στην Πελοπόννησο …Σκοτώνουν, βιάζουν και ρημάζουν. Το καλοκαίρι του ’44 “ορμούν” οι Ταγματασφαλίτες στην Πελοπόννησο και “πληγώνουν” αφόρητα τη Λακωνία και τη Μεσσηνία. Ακόμα και στις 12 Σεπτεμβρίου του ’44 —και άρα έναν ακριβώς μήνα πριν την οριστική αποχώρηση των Γερμανών, η οποία έγινε στις 12 Οκτωβρίου— οι Ταγματασφαλίτες εξακολουθούν να δολοφονούν πολίτες. Σε ολόκληρη τη διαδρομή από Καλαμάτα μέχρι τον Μελιγαλά σκοτώνουν όποιον πολίτη συναντούν μπροστά τους. Με την αθλιότητά τους προκαλούν παροξυσμό οργής στους πληθυσμούς της περιοχής.
Ερχόμαστε λοιπόν και θέτουμε το εξής απλό ερώτημα: …Ήταν τόσο ηλίθιοι; …Δεν έβλεπαν ότι πλησίαζε η απελευθέρωση; …Δεν έβλεπαν ότι οι Γερμανοί είναι “τελειωμένοι”; …Δεν έβλεπαν ότι με εκείνες τις ενέργειές τους εξασφάλιζαν θέση σε δικαστήρια εγκληματιών πολέμου; Το έβλεπαν …Προδότες ήταν, όχι βλάκες. Άρα; Άρα, δεν το έκαναν από ηλιθιότητα …Δεν το έκαναν καν εξαιτίας των Γερμανών. Δεν ήταν σε θέση οι ήδη ηττημένοι Γερμανοί να τους “πείσουν” να συμμετάσχουν στα τελευταία εγκλήματά τους. Κάποιος άλλος τους έβαλε να κάνουν αυτά τα οποία έκαναν. Γιατί; …Για να καταφέρουν αυτά τα οποία κατάφεραν …Για να εξαγριώσουν τον κόσμο …Για να κάνουν τον κόσμο να παρακαλάει τον ΕΛΑΣ να τους ξεπαστρέψει πάση θυσία.
Αυτός ήταν ο απώτερος στόχος τους …Να προκαλέσουν λαϊκό μίσος, το οποίο απειλούσε να οδηγήσει σε κοινωνική “έκρηξη” με ανεξέλεγκτες συνέπειες …Για ν’ “αναγκάσουν” την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας λίγες ημέρες πριν γυρίσει στην Ελλάδα να στείλει εναντίον τους τον ΕΛΑΣ …Τον ΕΛΑΣ, ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε ως αντικείμενό του τους Ταγματασφαλίτες, αλλά μόνον τους Γερμανούς …Τον θηριώδη ΕΛΑΣ, ο οποίος μέχρι τότε συγκρούονταν με τα θηρία της Βέρμαχτ και απλά παρενοχλούνταν από τα “κοπρόσκυλα” που την πλαισίωναν …Τους θρασύδειλους Ταγματασφαλίτες. Ήταν γνωστό πως οι Ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί οι οποίοι ασχολούνταν με τον ΕΛΑΣ και όχι ο ΕΛΑΣ μ’ αυτούς. Ασχολούνταν εμμέσως βεβαίως, σκοτώνοντας αβοήθητους συγγενείς των ΕΛΑΣιτών. Επιπλέον, ο ΕΛΑΣ δεν είχε και τόσο ισχυρή παρουσία στην Πελοπόννησο.
Η κυβέρνηση του Παπανδρέου, εξαιτίας των αθλιοτήτων των Ταγματασφαλιτών, “αναγκάστηκε” να στείλει τον ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, για να καθαρίσει μια “χαώδη” κατάσταση, η οποία έτεινε να γίνει ανεξέλεγκτη. Η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και ο ίδιος ο Παπανδρέου προσωπικά, δηλαδή, ήταν εκείνοι, οι οποίοι αποφάσισαν να προκαλέσουν την πρώτη πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων. Μέχρι τότε δεν είχε γίνει ποτέ πραγματική μάχη …με όλες τις προδιαγραφές που αυτός ο όρος συνεπάγεται …Αψιμαχίες μεταξύ οργανώσεων Ελλήνων είχαν γίνει, αλλά μάχη ποτέ. Η κυβέρνηση του βενιζελικού Παπανδρέου “αναγκάστηκε”, εξαιτίας των αθλιοτήτων των βενιζελικών Ταγματασφαλιτών, να στείλει στην περιοχή τον ΕΛΑΣ, τον οποίο αποδεδειγμένα μισούσε.
Ο ΕΛΑΣ, υπό τις εντολές της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, θα πήγαινε να “χτυπήσει” τους Ταγματασφαλίτες …Ο ΕΛΑΣ, με τον ίδιο τον αρχηγό του …Τον μυθικό Άρη. Έστελναν τον μεγάλο Άρη σε μια αποστολή από στρατιωτικής απόψεως πολύ μικρή για τα “κυβικά” του ΕΛΑΣ. Την ώρα που ο ΕΛΑΣ έπρεπε να προετοιμάζει τη χαριστική βολή στο ναζιστικό “κτήνος”, έστελναν τον αρχηγό του να “μπλέξει” στον “βόθρο” των Ταγματασφαλιτών …”Καρότσι” τον πήγαν στην Πελοπόννησο “μιλημένα” στελέχη του ΚΚΕ. Γιατί; Γιατί οι Μοσχοβίτες συνέταιροι των Αμερικανών ήθελαν τη δική του προσωπική εμπλοκή στο συμβάν, για να μπορέσουν να “λερώσουν” τον ΕΛΑΣ.
Ο Άρης ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού τους. Γιατί; Γιατί, αν στον Μελιγαλά υπήρχε ένα ενδοπελοποννησιακό —έστω και αιματηρό— συμβάν μεταξύ Πελοποννησίων Ταγματασφαλιτών και ΕΛΑΣιτών, πιθανότατα να μην λειτουργούσε με τον τρόπο που τους βόλευε στην προπαγάνδα τους. Το μέγεθος του Άρη θα έδινε “μέγεθος” στον Μελιγαλά. Επιπλέον, ήθελαν να τον εμπλέξουν προσωπικά σε μια τέτοια αρνητική κατάσταση λίγες ώρες πριν την οριστική δικαίωσή του και τη βέβαιη αναγνώρισή του ως τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της Εθνικής Αντίστασης. Ήθελαν να τον αποκαθηλώσουν ως λαϊκό είδωλο, για να εμφανίσουν σαν μεγάλους ηγέτες τους δικούς τους “νάνους”, τους οποίους προόριζαν για τη μεταπολεμική περίοδο.
…Δήθεν “μυστικά” κατέβηκε ο Άρης στην Πελοπόννησο κι αυτοί διέδιδαν παντού την παρουσία του. Εκεί την “πάτησε” ο γενναίος, αλλά αγαθός, όπως αποδείχθηκε, Άρης. Ξέχασε πως “όποιος ανακατεύεται με τα “πίτουρα”, τον “τρώνε” οι κότες” …Κατέβηκε ένας Ρουμελιώτης να διαχειριστεί ο ίδιος την κρίση στην Πελοπόννησο και στην πραγματικότητα ανακατεύτηκε με τα “πίτουρα” …Κατέβηκε το λιοντάρι να κυνηγήσει μύγες και έγινε το “κλοτσοσκούφι” των ηττημένων. Από τη στιγμή που την “πάτησε”, δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώσει την αρνητική προπαγάνδα. Ακόμα και σήμερα ο κόσμος νομίζει ότι ο Άρης έσφαζε στον Εμφύλιο με το “κονσερβοκούτι”, ενώ αυτός ήταν νεκρός έναν χρόνο πριν την εκδήλωση του Εμφυλίου.
Μετά από αυτό μάς “δούλευαν” κανονικά. Όλα αυτά θα ήταν αδύνατον να γίνουν, εάν δεν “παγιδευόταν” το ΕΑΜ. Εάν το ΕΑΜ ξεπερνούσε τη “σκόπελο” των βιαιοτήτων των τελευταίων ημερών της Κατοχής, όλα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα έβγαιναν τα παράσιτα και τα σκουπίδια να παριστάνουν τους “ήρωες” της Δημοκρατίας …Τα σκουπίδια, τα οποία μετά την απελευθέρωση έκαναν τους “ήρωες” …Τα παράσιτα, τα οποία μαζεύτηκαν σαν τις “μύγες” πάνω από το “πτώμα” και το διέλυσαν στην κυριολεξία …Είπε ο δωσίλογος Πλαστήρας στον χαφιέ Σιάντο “…κάθισε κάτω ρε” και χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί …Ο απών από τον μεγάλο αγώνα του έθνους “ζύγισε” τους ήρωες και τους βρήκε λίγους. Αυτός, που ξαπλωμένος κάπου στη Ριβιέρα πρότεινε να μην αντισταθούμε στους κατακτητές, έκρινε και καταδίκασε το ΕΑΜ …και “κλονίστηκε” το σύμπαν. Αυτός και οι όμοιοί του έχτισαν κατόπιν το μεταπολεμικό κράτος των “δειλών”, της αναξιοκρατίας και των πολιτικών “μέσων”, που μας έφτασε στο σημείο αυτό.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ο βενιζελικός Παπανδρέου έδωσε στον εαυτό του —ως Πρωθυπουργό— το “άλλοθι” να εμπλέξει τον ΕΛΑΣ σε μια σύγκρουση, της οποίας οι όροι θα ήταν στη δική του διαχείριση. Ο βενιζελικός Παπανδρέου έδωσε εντολή στους “καθαρούς” να χτυπήσουν τους “βρόμικους”, για να “βρομίσουν” όλοι μαζί, ώστε να “μετακινηθεί” το “παιχνίδι” και να πάει στην προπαγάνδα …Στην προπαγάνδα που είχαν ανάγκη οι βενιζελικοί δωσίλογοι για να σωθούν …Στην προπαγάνδα στην οποία οι δωσίλογοι είχαν την απόλυτη υπεροχή. Αν δεν είχε προηγηθεί η “ηλιθιότητα” των Ταγματασφαλιτών, οι οποίοι μέχρι την τελευταία στιγμή έσφαζαν και ρήμαζαν, θα υπήρχε αυτή η σύγκρουση; …Όχι βέβαια.
Άρα, δεν ήταν ηλίθιοι οι Ταγματασφαλίτες, οι οποίοι σκότωναν ελάχιστες στιγμές πριν την απελευθέρωση …Βάση σχεδίου λειτουργούσαν …Ήξεραν τι έκαναν και γιατί το έκαναν …”Επενδύσεις” ήταν οι σκοτωμοί των Λακώνων και των Μεσσηνίων. Αν οι Ταγματασφαλίτες είχαν φερθεί φυσιολογικά, θα “εξαφανίζονταν” και θα έκαναν τα “κορόιδα”. Θα περίμεναν να δικαστούν και πολλοί από αυτούς θα περίμεναν τα χειρότερα, εφόσον πάντα θα υπήρχε η πιθανότητα να στηθούν στον “τοίχο”. Στην καλύτερη περίπτωση θα φυλακίζονταν …Αυτό εννοούμε φυσιολογικό φέρσιμο. Βλέποντας τα “αφεντικά” τους να εγκαταλείπουν τη χώρα, θα έπρεπε να είχαν “ησυχάσει” και να είχαν αρχίσει τις διαπραγματεύσεις.
Οι μέρες θα περνούσαν, οι Γερμανοί θα έφευγαν και η κυβέρνηση θα επέστρεφε στη χώρα χωρίς ν’ ανοίξει “μύτη”. Δεν θα χρειαζόταν Έλληνες να στρέψουν τα όπλα εναντίον Ελλήνων. Από εκεί και πέρα τα νόμιμα. Η κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να τους συλλάβει και να τους δικάσει. Όταν η κυβέρνηση με τον νόμιμο στρατό σού ζητάει —ακόμα και με την απειλή των όπλων— να παραδοθείς, δεν είναι εμφύλιος. Όταν όμως η κυβέρνηση βάζει οπλισμένους πολίτες να αφοπλίσουν οπλισμένους πολίτες, “πυροδοτεί” εμφύλιο. Αυτό κατάφερε ο εγκληματίας Παπανδρέου. Να δημιουργήσει προκαταβολικά συνθήκες εμφυλίου. Γι’ αυτόν τον λόγο βιάζονταν να παγιδεύσει το μισητό του ΕΑΜ στον Μελιγαλά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Ταγματασφαλίτες φέρονταν με τον φαινομενικά παράλογο τρόπο.
Θεωρούμε απολύτως βέβαιο πως ο ίδιος ο Παπανδρέου έδωσε τις εντολές να σφαγιαστούν οι εκατοντάδες Πελοποννήσιοι στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …Βιαζόταν …Βιαζόταν, γιατί, αν δεν προλάβαινε να θέσει τα “θεμέλια” του Εμφυλίου, θα έμπαινε και ο ίδιος ως βενιζελικός στον ίδιο παρονομαστή με τους υπόλοιπους δωσίλογους.
Εκεί την “πάτησε” το ΕΑΜ …Το προδομένο από το ΚΚΕ, ΕΑΜ. Δεν έπρεπε να δεχθεί να επέμβει εναντίον των Ταγματασφαλιτών. Η δική τους ξεχωριστή εγκληματική δραστηριότητα ήταν θέμα της Χωροφυλακής. Αν δεν επενέβαινε η Χωροφυλακή εναντίον τους, αυτό θα ήταν δικό της πρόβλημα. Σε μια τέτοια περίπτωση, όταν θα επέστρεφε η κυβέρνηση, θα αναλάμβανε τις συνέπειες των εγκληματικών αμελειών της. Δικό τους πρόβλημα ήταν η εσωτερική ασφάλεια —η οποία απειλούνταν από τους Ταγματασφαλίτες— και δεν ήταν υπόθεση της Εθνικής Αντίστασης. Με τον ΕΛΑΣ οι Ταγματασφαλίτες θα έπρεπε να έρχονταν σε “επαφή” μόνον όταν επιχειρούσαν από κοινού με τους Ναζί και για κανέναν άλλο λόγο.
…”Τελειωμένοι” ήταν σε κάθε περίπτωση. Έτσι κι αλλιώς, αν δεν “τσιμπούσε” το ΕΑΜ, δεν είχε νόημα να συνεχίσουν οι ταγματασφαλίτες τις προκλήσεις. Ο ΕΛΑΣ —και ειδικά ο αρχηγός του— δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να εγκαταλείψουν το βασικό τους “αντικείμενο”, που ήταν οι Γερμανοί. Στην καλύτερη περίπτωση ο ΕΛΑΣ να “επέβλεπε” από μακριά τους Ταγματασφαλίτες και να κατέγραφε απλώς τα εγκλήματά τους μέχρι να έρθει ο ελληνικός στρατός να τους “μαζέψει”. Δεν κατάλαβε ο Άρης την “παγίδα” και εκεί τελείωσαν όλα. Αυτό ήταν το όλο θέμα. Αν δεν προλάβαιναν οι βενιζελικοί να κάνουν την προβοκάτσια του Μελιγαλά, θα την “πατούσαν”.
Η κυβέρνηση του βενιζελικού Παπανδρέου με το που θα επέστρεφε θα ήταν υποχρεωμένη να συλλάβει τους βενιζελικούς Ταγματασφαλίτες και δωσίλογους, οι οποίοι εγκλημάτησαν κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής. Θα δεχόταν τις καταγγελίες των πολιτών εκείνων, τους οποίους οι δωσίλογοι έθιξαν με τις πράξεις τους και θα δίκαζε όσους έπρεπε να δικαστούν. Την ίδια ώρα θα έπρεπε να τιμήσει τους αντιστασιακούς και άρα τους ΕΛΑΣίτες. Η κυβέρνηση του βενιζελικού Παπανδρέου θα έπρεπε να τιμήσει το ΕΑΜ, το οποίο μισούσε θανάσιμα.
Λίγες ημέρες αρκούσαν να περάσουν, για να συμβούν όλα αυτά. Λίγες ημέρες αρκούσαν, για να μην βουτηχτούν οι Έλληνες στο “αίμα” του αλληλοσπαραγμού και της αντεκδίκησης και ν’ αναλάβει τα καθήκοντά του το κράτος …Λίγες ημέρες να είχε “εξαφανιστεί” ο αφελής Άρης στα βουνά και να μην τον έβρισκαν. Αρχές Σεπτέμβρη ήταν. Ας έπαιρνε το μαγιό του κι ας πήγαινε για μπάνιο στη Λούτσα …Να μην έκανε τίποτε απολύτως. Αρκεί να μην γνώριζε κανείς πού βρίσκεται και να εξαφανιζόταν από προσώπου Γης. Δυστυχώς γι’ αυτόν —και για όλους τους Έλληνες— γέμισε την πιο δύσκολη “καρδάρα” με “γάλα” και μερικές στιγμές πριν το τέλος την “κλότσησε” μόνος του.
Ο Άρης την “πάτησε” σαν βλάκας. Ενώ γνώριζε ότι ο Παπανδρέου μισούσε θανάσιμα τόσο τον ίδιο όσο και το ΕΑΜ, τον άκουσε κι ανέλαβε την αποστολή που του ανέθεσε. Πλαισιωμένος από τους χαφιέδες του ΚΚΕ, δεν κατάλαβε τον κίνδυνο. Είναι δυνατόν ν’ αναλάβεις αποστολή από κάποιον που σε μισεί και να μην είσαι σίγουρος ότι σε στέλνει σε παγίδα; Αυτά, τα οποία είναι κατανοητά στα απλά αλάνια του δρόμου, δεν χτύπησαν κανένα καμπανάκι στο μυαλό του Άρη. Αυτές οι λίγες ημέρες, που έπρεπε να περιμένει ο Άρης μακριά από τους Ταγματασφαλίτες, αρκούσαν, για ν’ αποφύγουμε την αιματοχυσία …Για να μην συμβούν τα έκτροπα, που μας οδήγησαν στον Εμφύλιο.
Δυστυχώς έγιναν ακριβώς τα αντίθετα. Έγιναν αυτά, τα οποία συνέφεραν τους βενιζελικούς …Αυτούς, που μέχρι τότε ήταν σχεδόν καταδικασμένοι με την επιστροφή της Κυβέρνησης, εφόσον ο νόμος και η Τάξη, που θα επανερχόταν στην Ελλάδα, θα τους τιμωρούσε. Δεν συνέφερε λοιπόν τους βενιζελικούς και άρα δεν συνέφερε και τον βενιζελικό Παπανδρέου ν’ αποφύγουμε τον Εμφύλιο.
Ήταν όμως μόνον αυτοί, που θα κέρδιζαν από τον Εμφύλιο; Δυστυχώς όχι …και αυτό ήταν το τραγικό. Αυτό έκανε την τραγωδία, που θα βίωνε στη συνέχεια ο ελληνικός λαός, αναπόφευκτη …Δεν συνέφερε και τους ανατέλλοντες “αστέρες” του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού …Δεν συνέφερε τους ανταγωνιστές των Άγγλων …τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί είχαν διαφορετικά συμφέροντα στην Ελλάδα και άρχισαν ν’ αντιλαμβάνονται τους δωσίλογους ως “χρήσιμους” για τα σχέδιά τους. Βενιζελικοί και Αμερικανοί είχαν κοινή αντίληψη των πραγμάτων και βολεύονταν καί οι δύο με έναν αιματηρό Εμφύλιο.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε; Ο Παπανδρέου ήταν αυτός, ο οποίος “υπογείως” ενθάρρυνε τους Ταγματασφαλίτες να “σφάξουν” τη Λακωνία και τη Μεσσηνία. Γιατί; Για να “σέρνουν” κόσμο πίσω τους, όπως τους Σκαλιώτες του ομώνυμου μαρτυρικού χωριού, που έκαψαν οι Ταγματασφαλίτες. Έμπηξε στο “μάτι” των Ελλήνων μία “λόγχη”, για να εκμεταλλευτεί τη φυσιολογική και άρα βίαιη αντίδρασή τους. Άρα; Άρα δεν υπάρχει “μυστήριο” στον Μελιγαλά. Εκεί “θεμελιώθηκε” ο Εμφύλιος από τους υπευθύνους. Ο Παπανδρέου, οι βενιζελικοί “κολλητοί” του και τα νέα αφεντικά τους οι Αμερικανοί ήταν οι υπεύθυνοι. Οι πρώτοι για να σωθούν από τις συνέπειες της προδοσίας τους και οι δεύτεροι για ν’ αρπάξουν την Ελλάδα από τα χέρια των Βρετανών.
Ο βενιζελικός Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος έδωσε την αμερικανική “γραμμή” στους Ταγματασφαλίτες να εξοργίσουν μέχρι θανάτου τον πληθυσμό της Πελοποννήσου. Ο Παπανδρέου ήταν ο ηθικός αυτουργός όλων των δολοφονιών των Πελοποννησίων των τελευταίων ημερών της γερμανικής Kατοχής. Οι Αμερικανοί ήταν αυτοί, οι οποίοι έσπρωξαν τους Γερμανούς στις ανώφελες για τους ίδιους εκκαθαρίσεις την παραμονή της αποχώρησής τους. Αυτοί ήταν που “εγγυήθηκαν” στους Γερμανούς αξιωματικούς πως δεν θα “θυμηθούν” στις δίκες τους τα εγκλήματά τους και οι ίδιοι ήταν που εγγυήθηκαν στους Ταγματασφαλίτες ότι θα “γλιτώσουν” την τιμωρία με τη συμμετοχή τους σ’ αυτές.
Με τις εγγυήσεις των Αμερικανών ξεκίνησαν τα εγκλήματα της τελευταίας στιγμής και άνευ στρατηγικής αξίας για τους Γερμανούς στην Πελοπόννησο. Οι Αμερικανοί βιάζονταν να προλάβουν —πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα— να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες, οι οποίες θα παγίδευαν τους Άγγλους και θα οδηγούσαν στον Εμφύλιο. Είχαν αρχίσει να “χτίζουν” το “παραμύθι” του “διπόλου” με τους κομμουνιστές, το οποίο θα τους έκανε κυρίαρχους στην ψυχροπολεμική εποχή. Είχαν αρχίσει να περνάνε την προπαγανδιστική “γραμμή” ότι στην Ελλάδα “σκοτώνονται” από τους Ταγματασφαλίτες κομμουνιστές και όχι απλοί Έλληνες. Σκότωναν τυχαίους Έλληνες στους δρόμους, προφανώς αναγνωρίζοντάς τους από το “σφυροδρέπανο” που είχαν “βιδωμένο” στα κεφάλια τους. Ούτε οι Εβραίοι με το άστρο του Δαυίδ στο στήθος δεν εντοπίζονταν τόσο εύκολα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Εν κινήσει διερευνούσαν πολιτικά φρονήματα, δίκαζαν και εκτελούσαν “κομμουνιστές” …Η λιτανεία του Χάρου, η οποία περιφερόταν στην Πελοπόννησο, σκορπίζοντας τον θάνατο.
Αυτά όλα οι Αμερικανοί των μυστικών υπηρεσιών τα έκαναν προπαγάνδα και τα σκόρπιζαν στο εξωτερικό …Να τα μαθαίνουν οι Άγγλοι και ν’ ανησυχούν για τα συμφέροντά τους στην Ελλάδα, αλλά να τα μαθαίνουν και οι λαοί της Δημοκρατίας και να μην θεωρούν έγκλημα την ξένη επέμβαση στην “κρυπτοκομμουνιστική” Ελλάδα. Ήθελαν να “χτίσουν” τα δεδομένα για τον Εμφύλιο και έβαζαν τους Ταγματασφαλίτες να σκοτώνουν προκλητικά όποιον έβρισκαν μπροστά τους και να τον “βαπτίζουν” κομμουνιστή, για να οδηγήσουν την κατάσταση σε “έκρηξη”. Σε αυτό το κολοσσιαίο εθνικό έγκλημα συμμετείχαν οι βενιζελικοί. Την ίδια ώρα ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου ήταν αυτός, ο οποίος έδωσε την κυβερνητική εντολή —με την άδεια των Εγγλέζων— στον ΕΛΑΣ να τους επιτεθεί …Η “παγίδα” είχε “στηθεί” …Το “δόλωμα” ήταν στη θέση του …και περίμεναν το μεγάλο “ψάρι” να “τσιμπήσει”.
…”Δόλωμα” για το ΕΑΜ ήταν οι δωσίλογοι του Μελιγαλά …Οι εν κινήσει δολοφόνοι της Πελοποννήσου …Αυτούς αποφάσισαν να δώσουν σαν τροφή στο θηρίο του ΕΛΑΣ, προκειμένου να το “δηλητηριάσουν”. Οι δικοί τους άνθρωποι αποφάσισαν να τους θυσιάσουν …Οι βενιζελικοί αποφάσισαν να “θυσιάσουν” κάποιους βενιζελικούς Ταγματασφαλίτες στον Μελιγαλά, για να “καταστρέψουν” το όνομα του ΕΛΑΣ και του αρχηγού του …Απλά πράγματα. Αυτοί έκαναν τους Ταγματασφαλίτες προκλητικούς και οι ίδιοι ήταν που στη συνέχεια ενθάρρυναν τους πολίτες να αυτοδικήσουν στον Μελιγαλά, προκειμένου η “σφαγή” να περάσει από την εικόνα τής τίμιας “μάχης” μεταξύ ενόπλων στην εικόνα του “κανιβαλισμού” και της δήθεν σφαγής γυναικόπαιδων.
Αυτός ήταν ο σχεδιασμός και ήταν σχετικά απλός. Έδωσαν την εντολή στους Ταγματασφαλίτες να σφάζουν όποιον έβρισκαν στη διαδρομή μεταξύ Καλαμάτας και Μελιγαλά, για να “σύρουν” τον εξαγριωμένο κόσμο πίσω τους …Να κάνουν πιεστική την απαίτηση του κόσμου για επέμβαση του ΕΛΑΣ, ώστε μετά να τον “διαβάλουν”. Αφού τον ανέμειξαν στη σύγκρουση αυτή, οι ίδιοι ήταν πάλι, που έδωσαν εντολή στον Βελουχιώτη και τους μαχητές του να εγκαταλείψουν τον Μελιγαλά για κάποιο άλλο ανοικτό “μέτωπο” και ν’ αφήσουν τους νικημένους δωσίλογους του Μελιγαλά στη διάθεση αυτών των όχλων …Να μην του δώσουν την ευκαιρία έστω να μετριάσει τις συνέπειες της λανθασμένης επιλογής του και επιβάλει με τη δύναμή του την τάξη …Με τη θυσία κάποιων διακοσίων εγκληματιών σώθηκαν οι χειρότεροι σε όλη τη χώρα.
Αφού έκαναν την “επένδυση” του Μελιγαλά, περίμεναν την “απελευθέρωση”. Είχαν κατορθώσει και είχαν “λερώσει” τον ΕΛΑΣ με αδερφικό αίμα και εκμεταλλευόμενοι τα ΜΜΕ της εποχής, άρχισαν να “δηλητηριάζουν” τον κόσμο. Είχαν βρει το “θέμα” που τους βόλευε και αυτό δούλευαν. Είχαν καταλάβει πως η “κομμουνιστοποίηση” του ΕΑΜ βολεύει τους ίδιους και τρομάζει τον λαό και αυτό “έσπρωχναν”. Γιατί μιλάμε για “κομμουνιστοποίηση”; Γιατί δεν είναι δυνατόν το θηριώδες ΕΑΜ να παρουσιάζεται σαν κομμουνιστικό. Ήταν δεν ήταν δώδεκα χιλιάδες οι κομμουνιστές στο σύνολό τους εκείνη την εποχή. Καταμετρημένοι ένας προς έναν από την κρατική ασφάλεια του Μεταξά.
Πώς είναι δυνατόν η κολοσσιαία Αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στον φασισμό να “χαριστεί” σε αυτούς τους λίγους ανθρώπους; Αυτό έγινε τότε. Κατά την προπαγάνδα εκείνων των μέσων …”ο Μελιγαλάς ήταν ανθρωποσφαγή αθώων γυναικόπαιδων από τους “κομμουνιστές”” …”Δεν πολέμησε ο ΕΛΑΣ τους μισητούς δωσίλογους και Ταγματασφαλίτες” …”Στον Μελιγαλά οι “κομμουνιστές” έσφαξαν τον κόσμο” …”Δεν πρόλαβαν οι Γερμανοί να φύγουν και οι “κομμουνιστές” σφάζουν με κονσερβοκούτια” …”Ο Άρης πέντε-πέντε τους σφάζει τους πολίτες και οι Ταγματασφαλίτες δεν τον προλαβαίνουν” …”Οι “κομμουνιστές” βιάζονται να προλάβουν την κυβέρνηση, για να καταλάβουν τη χώρα”.
Τα παιδιά του Γκέμπελς ήταν έμπειρα στην προπαγάνδα. Έκαναν το άσπρο μαύρο και το αντίστροφο …Απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας. Τα δωσιλογικά ΜΜΕ “δούλευαν” διπλοβάρδιες …Οι εφημερίδες του δωσίλογου Λαμπράκη …Τα έντυπα του δωσίλογου Πικραμένου. Οι πραγματικοί συνέταιροι του πραγματικού Γκέμπελς δούλευαν υπερωρίες. Όλοι “συγκινήθηκαν” από τη “σφαγή” του Μελιγαλά …Ακόμα και τα κτήνη, τα οποία είχαν στείλει τους Ταγματασφαλίτες στη Μεσσηνία και στη Λακωνία να σφάξουν τον κόσμο …Όλοι “συγκινημένοι”. Αυτοί, οι οποίοι καθημερινά βασάνιζαν κόσμο στην Μέρλιν, είχαν επίσης “συγκινηθεί” από το “δράμα” του Μελιγαλά. Μέχρι και η Μελίνα Μερκούρη σε κάποια ανάπαυλα τού σεξουαλικού “μαραθωνίου”, στον οποίο επιδιδόταν καθημερινά, θα πρέπει να είχε νιώσει “αποτροπιασμό” από τη “σκληρότητα” των κομμουνιστών.
Αυτό ήταν το κατόρθωμά τους. Το ΕΑΜ των εκατομμυρίων Ελλήνων το εμφάνισαν σαν “κομμουνιστική” οργάνωση …Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Ακόμα κι αν κάποιος αγνοεί τα στοιχεία της κρατικής ασφάλειας, ήταν πρακτικά αδύνατον να συμβαίνει αυτό σε μια Ελλάδα κατά κανόνα εκείνη την εποχή θρησκόληπτη και με ελάχιστους και απόλυτα καταμετρημένους από την κρατική ασφάλεια κομμουνιστές. Την πιο μεγαλειώδη αντιστασιακή ομάδα της Ευρώπης την εμφάνισαν σαν συμμορία σταλινικών δολοφόνων και πλιατσικολόγων. Τον περίφημο Άρη, τον οποίο θαύμαζε όλη η Ευρώπη και φοβόταν ο Χίτλερ —αλλά και ο Τσόρτσιλ—, τον εμφάνισαν σαν τον δολοφόνο με το “κονσερβοκούτι”. Η κατάσταση είχε πλέον “αλλάξει” …Δεν ήταν πλέον οι Ταγματασφαλίτες εκείνοι οι εγκληματίες, οι οποίοι φοβόταν την επιστροφή της νόμιμης κυβέρνησης, αλλά οι σφετεριστές κομμουνιστές …Οι δολοφόνοι με τα “κονσερβοκούτια”.
…Πλήρης αντιστροφή των όρων. Οι Ταγματασφαλίτες δεν ήταν πλέον οι δωσίλογοι, που φοβούνταν τη νομιμότητα και άρα την επιστροφή της Κυβέρνησης …Το αντίθετο μάλιστα. Εμφανίζονταν σαν αυτοί, οι οποίοι δήθεν “βιάζονταν” να θέσουν τις “υπηρεσίες” τους στη διάθεση των αρχών, προκειμένου να σταματήσουν τη “σφαγή” των Ελλήνων από τους “κομμουνιστές”. “Ανυπομονούσαν” οι Ταγματασφαλίτες για την “επιστροφή” και των Άγγλων, μήπως οι “κομμουνιστές” εκμεταλλευτούν το κενό της φυγής των Γερμανών και καταλύσουν τη Δημοκρατία. “Ανησυχούσαν” για τους αυθάδεις “κομμουνιστές”, οι οποίοι —άκουσον-άκουσον— αμφισβητούσαν τους Εγγλέζους, αλλά και τον βασιλιά τον ίδιο.
…Μιλάμε για τετραπλό τόλουπ με τριπλό άξελ. Μέχρι και φιλοβασιλικοί είχαν γίνει οι βενιζελικοί, για να σώσουν τα τομάρια τους …Τα “γυμνασμένα” παιδιά της “αμύνης”. Οι Ταγματασφαλίτες είχαν αναλάβει τον βαρύ ρόλο να “σώσουν” ακόμα και με τα όπλα τη Δημοκρατία, τον καπιταλισμό και βέβαια τον “θρόνο” στην Ελλάδα. Είχαν βρει ρόλο και βέβαια δικαιολογία, για να κρατήσουν στο κρίσιμο διάστημα τον οπλισμό τους. Είχαν εμφανίσει τους “κομμουνιστές” πανίσχυρους και απειλητικούς για τα αγγλικά συμφέροντα και άρα είχαν βρει ρόλο χρήσιμο, για να “πουλήσουν” στους νικητές Εγγλέζους. Δημιουργώντας ένα τεχνητό κλίμα ευφορίας, άρχισαν να αγχώνουν τους ΕΑΜίτες, οι οποίοι άρχισαν να μην καταλαβαίνουν τι “παιχνίδι” παίζεται εις βάρος του ΕΑΜ και από πού προέρχεται. Άρχισαν να φοβούνται οι πάντες τις διάφορες φήμες, που έσπερναν οι πονηροί.
Η “επένδυση” του Μελιγαλά είχε αρχίσει ν’ αποδίδει. Οι Άγγλοι είχαν “τσιμπήσει” με τη δύναμη και την ωμότητα που διέκρινε τους “κομμουνιστές”. Όλα ήταν έτοιμα για την “υποδοχή” της κυβέρνησης του δικού τους ανθρώπου …Οι εγκληματίες βενιζελικοί ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τον βενιζελικό Παπανδρέου …Οι δολοφόνοι ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τον “σωτήρα” τους …Τον μεγάλο καραγκιόζη Παπανδρέου …Τον κάφρο, ο οποίος επί μήνες έβριζε το ΕΑΜ σε όλες τις επαφές του με τον διεθνή παράγοντα …Τον ανθέλληνα, ο οποίος όπου βρισκόταν κι όπου στεκόταν “μείωνε” και πρόσβαλε την ελληνική Αντίσταση, την οποία θαύμασε ολόκληρη η Ευρώπη …Ο δειλός “ουραγκοτάγκος” της Αθήνας δυσφήμισε παγκοσμίως μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία έχυσε το αίμα της για την ελευθερία της. Άξιος του μισθού του. Οι “προστάτες” της Δημοκρατίας ήταν έτοιμοι ακόμα και να πολεμήσουν εναντίον των “μπολσεβίκων”.
Όμως, όλα αυτά, όσο έξυπνα κι αν φαίνονται, δεν μπορούν από μόνα τους να εξηγήσουν πολλά πράγματα. Εφόσον ήταν τόσο εύκολο για το ΕΑΜ να περιμένει λίγες ημέρες, ώστε να δικαιωθεί, γιατί δεν το έκανε; Γιατί έπεσε στην παγίδα των Ταγματασφαλιτών; Γιατί δέχθηκε την τελευταία στιγμή να “χρωματιστεί” ιδεολογικά —ενώ στα χρόνια του αγώνα ήταν “αχρωμάτιστο”—, προσφέροντάς τους “σανίδα” σωτηρίας; Όλα εξηγούνται, εάν γνωρίζει κάποιος ποιοι ήταν αυτοί, οι οποίοι πραγματικά κρύβονταν πίσω από τους Ταγματασφαλίτες και όχι ποιοι φαίνονταν …Το ΕΑΜ δεν το νίκησαν οι Ταγματασφαλίτες …Το ΕΑΜ προδόθηκε εκ των έσω …Προδόθηκε, για να παγιδευτεί.
…Το ΕΑΜ προδόθηκε από το ΚΚΕ …Το ΚΚΕ χρησιμοποίησε τον ΕΛΑΣ με τον τρόπο που βόλευε τους δωσίλογους …Το ΚΚΕ εξέθεσε τον Βελουχιώτη, γιατί αυτές ήταν οι εντολές της Μόσχας …Το ΚΚΕ, το οποίο δήθεν συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπανδρέου, για να έχει το “άλλοθι” να εκτελεί τις εντολές εκείνες, που οδηγούσαν το ΕΑΜ στην καταστροφή. Το ΚΚΕ ήταν πειθήνιο όργανο των σταλινικών της Μόσχας και η Μόσχα —δυστυχώς για τους Έλληνες— τα είχε “βρει” με τους Αμερικανούς. Αμερικανοί και Ρώσοι είχαν βάλει στο “στόχαστρό” τους τούς Άγγλους και θα τους “κατέστρεφαν”, οδηγώντας τους στο σφάλμα στην Ελλάδα.
Στην πραγματικότητα οι Άγγλοι ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ στην Αθήνα με τον ελληνικό Εμφύλιο. Οι Έλληνες απλά καταστράφηκαν σε μια κατάσταση όπου δεν τους δόθηκαν παραπάνω περιθώρια. Ο μεθύστακας ο Τσόρτσιλ έχασε τη μάχη της Βρετανίας από τον αμερικανοσοβιετικό συνασπισμό. Η βρετανική αυτοκρατορία έφευγε από την “κορυφή” του Κόσμου εξαιτίας του Τσόρτσιλ …Ο άχρηστος ο Τσόρτσιλ, ο οποίος είχε εμμονή με την καταστροφή του ΕΑΜ και του Άρη προσωπικά …Ο “πατέρας” της νίκης, ο οποίος δεν γνώριζε το πιο βασικό πράγμα στην τέχνη της στρατηγικής …Δεν γνώριζε πως, όποιος καταλαμβάνεται από εμμονές, έχει χάσει το παιχνίδι πριν το ξεκινήσει.
Ας κλείσει λοιπόν τα μάτια του ο αναγνώστης κι ας προσπαθήσει να σκεφτεί πώς θα ήταν η σύγχρονη Ελλάδα, αν δεν είχε πιάσει το “κόλπο” του Μελιγαλά. Πώς θα ήταν, αν, για παράδειγμα, είχαν εκτελεστεί ο δωσίλογοι και δεν είχαμε κάνει τον Εμφύλιο. Θα ήμασταν πολύ πιο ανεπτυγμένοι σήμερα και φυσικά και δεν θα φτάναμε στο σημερινό ΔΝΤ …Οι δωσίλογοι του ’40 μας έβαλαν στο ΔΝΤ …Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι δωσίλογοι; Ο Πάγκαλος, ο Παπανδρέου, ο Λάτσης, ο Αγγελόπουλος, ο Πικραμένος, ο Λαμπράκης, ο Παπακωνσταντίνου και πολλοί άλλοι. Αν εκτελούνταν οι βενιζελικοί δωσίλογοι, δεν θα υπήρχαν ο Ανδρέας και η Μελίνα, που μας χρέωναν μέχρι τον λαιμό, για να “προσλαμβάνουν” ψηφοφόρους και να μας “δουλεύουν” με σοσιαλιστικές “Αλλαγές” για δεκαετίες …Δεν θα υπήρχε ο Μητσοτάκης ή ο Σαμαράς …Δεν θα καταστρεφόμασταν στο χρηματιστήριο και δεν θα είχαν πλημμυρίσει την Ελλάδα αρχικά οι Αλβανοί και στη συνέχεια οι πάντες.
Ολόκληρο το βενιζελικό κύκλωμα θα “ξηλωνόταν” από τη “ρίζα”. Δεν θα υπήρχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που έκαναν πλουσιότερους τους Αγγελοπουλαίους και μας βύθισαν στα χρέη. Δεν θα υπήρχε η Πειραιώς, η Eurobank ή η Alpha Bank, που μας έχουν “δαγκώσει” με πάνω από 200 δις. Οι βενιζελικοί Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες ή Κωστοπουλαίοι ή Σαλλάδες δεν θα υπήρχαν καν στον κοινωνικό “χάρτη”. Δεν θα υπήρχε το ΔΟΛ και το Μέγκα του Λαμπράκη, που σήμερα κάνει πλύση εγκεφάλου στον λαό, προκειμένου να δεχθεί την “κατάκτησή” του από τους δανειστές μας. Δεν θα υπήρχε ο μεγαλοχαφιές της Στάζι Κόκκαλης, ο οποίος άλωσε τον ΟΤΕ, για να τον παραδώσει στους Γερμανούς. Δεν θα υπήρχε ο μεγαλοδιαφθορέας Χριστοφοράκος, ο οποίος διέβρωσε σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα της χώρας, παραδίδοντάς το στη Μέρκελ.
…Δεν θα υπήρχε καν το Κολέγιο Αθηνών, που αναπαράγει τη βενιζελική “μαφία”. Δεν θα υπήρχε η κυβέρνηση του Γιωργάκη. Δεν θα υπήρχε καν Γιωργάκης ή ο αντιπρόεδρός του ή ο Υπουργός Οικονομικών του. Στα ορφανοτροφεία θα είχαν μεγαλώσει όλοι αυτοί και σήμερα θα πολεμούσαν για την επιβίωση. Δεν θα υπήρχε η κυβέρνηση του Κολεγιόπαιδα Παπαδήμου. Δεν θα υπήρχε η κυβέρνηση του γιου του δωσίλογου Πικραμένου. Δεν θα υπήρχαν όλοι οι “καλεσμένοι” της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που διέλυσαν την οικονομία, την παιδεία ή την εθνική μας άμυνα. Θα χάναμε τις φάτσες του Σημίτη και του Τσουκάτου, αλλά μάλλον θα το αντέχαμε.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι “παίχτηκε” στον Μελιγαλά; Όλοι αυτοί, οι οποίοι μας πρόδωσαν σήμερα, είναι φυσικοί απόγονοι εκείνων, οι οποίοι μας είχαν προδώσει στους ΝΑΖΙ και επιβίωσαν εξαιτίας του Μελιγαλά. Επιβίωσαν, γιατί πέτυχαν έναν Εμφύλιο ο οποίος κατέστρεψε τον ελληνικό λαό, αλλά έσωσε τους ίδιους. Όχι μόνον επιβίωσαν, σώζοντας τα κλοπιμαία τους, αλλά έγιναν πραγματικοί μεγιστάνες, γιατί, ως δωσίλογοι των Αμερικανών, διαχειρίστηκαν μόνοι τους ολόκληρο το “πακέτο” Μάρσαλ, το οποίο προοριζόταν για τη χώρα μας. Ας ψάξει κάποιος να βρει έστω και ένα δολάριο αμερικανικής βοήθειας, το οποίο να κατέληξε σε τσέπη που δεν ήταν βενιζελική.
Αυτή είναι η φοβερή βενιζελική “ακρίδα”, που επί μισό και πλέον αιώνα “κατατρώγει” τα πάντα στην Ελλάδα …Η συμμορία, η οποία δεν αφήνει τον ελληνισμό ν’ “ανθίσει” …που “διώχνει” όλα τα άξια παιδιά τής Ελλάδας εκτός Ελλάδας …που διαμορφώνει συνθήκες αναξιοκρατίας, προκειμένου τα βενιζελικά “περιττώματα” να εμφανίζονται σαν ελληνικά “γεννήματα” …που ισοπεδώνει τα πάντα, για να φαίνονται άξιοι οι Γιωργάκηδες, οι Αντωνάκηδες, οι Κυριάκοι, οι Ντορούλες και όλοι οι άχρηστοι γόνοι του “εκκολαπτηρίου” αχρήστων του Κολεγίου Αθηνών. Εκεί όπου “κατασκευάζονται” οι διάδοχοι προδότες των προηγούμενων προδοτών.
Αυτή η “ακρίδα” είναι που απειλεί πλέον την ίδια την επιβίωση του έθνους μας. Γιατί; Γιατί, κοινωνία βυθισμένη στη φτώχεια μπορεί να επιβιώσει …κοινωνία βυθισμένη στην αναξιοκρατία, όχι. Όταν στην ελληνική κοινωνία οι ανεπάγγελτοι γίνονται με “μέσον” πολιτικοί, υπάρχει κίνδυνος για τη χώρα …κι ας “έσκισαν” ως ξυλοκόποι στη Σουηδία ή πιτσαδόροι στις ΗΠΑ. Όταν στην ελληνική κοινωνία οι βλάκες γίνονται με “μέσον” οι πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι”, υπάρχει κίνδυνος για τον πολιτισμό της χώρας. Όταν στην ελληνική κοινωνία η “τέχνη” προάγεται με “μέσον” στα τηλεοπτικά κανάλια των αγράμματων και αργυρώνητων δημοσιογράφων, δεν υπάρχει ούτε καν η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Όταν στην ελληνική κοινωνία η επιχειρηματικότητα αναπτύσσεται με “μέσον” την κρατική επιχορήγηση ή την ελεγκτική ασυλία, δεν υπάρχει πρόοδος.
Ας ψάξει κάποιος να δει από πού προέρχονται όλα αυτά τα “φίλτρα”, τα οποία οδηγούν στην ασφυξία την πατρίδα μας και θα καταλήξει στους βενιζελικούς. Ας ψάξει να δει ποιοι παρέχουν —και σε ποιους παρέχουν— τα “μέσα”, για να προοδεύσουν με αθέμιτες συνθήκες και θα καταλήξει στους βενιζελικούς …Σ’ αυτούς, που, νιώθοντας απειλή, εξαιτίας του δωσιλογισμού τους, θέλησαν να ελέγξουν τα πάντα και για πάντα. Δεν υπάρχει ούτε ένας χώρος, που αυτήν τη στιγμή να είναι “υγιής” και ο οποίος να μην ελέγχεται από αυτούς. Η ανασφάλειά τους σε συνδυασμό με την απληστία τους έχει “βραχυκυκλώσει” τα πάντα.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πόσο μεγάλα ήταν τα συμφέροντα, τα οποία έσπρωχναν τον Βελουχιώτη προς την αυτοκαταστροφή; Εδώ “κολλάει” άριστα το γνωστό …Είναι πολλά τα λεφτά …Άρη. Θα άφηνε αυτή η αδίστακτη βενιζελική συμμορία τον Άρη να τους πάρει τη “μπουκιά” απ’ το στόμα; Θα άφηνε αυτή η συμμορία δολοφόνων τον Άρη να τους στείλει στα δικαστήρια με κίνδυνο να βρεθούν μπροστά σε έναν τοίχο εκτέλεσης; Θα σκότωναν όσους χρειαζόταν —κι ακόμα παραπάνω—, προκειμένου να γλιτώσουν τα τομάρια τους. Ήταν αποφασισμένοι να επιβιώσουν, ακόμα κι αν έπρεπε να ρισκάρουν γι’ αυτό την ύπαρξη του ίδιου του έθνους …ακόμα κι αν έπρεπε να χύσουν τόνους αίματος μέσα από έναν Εμφύλιο πόλεμο.
Αυτό τον Εμφύλιο περίμεναν μετά το “θεμέλιο” που έθεσαν οι ίδιοι στον Μελιγαλά. Τον Εμφύλιο, που, για να τους τον “δώσουν” οι Άγγλοι, θα έπρεπε να παγιδευτούν. Αυτό ήταν το μέγα πρόβλημά τους …Πώς θα “παγίδευαν” τους Άγγλους.
Προμελετημένο έγκλημα ο Εμφύλιος.
Ποιος και πώς παγίδευσε τους Άγγλους;
Για να γίνουν κατανοητά όλα αυτά, τα οποία ισχυριζόμαστε, θα πρέπει ο αναγνώστης να γνωρίζει πώς είχαν “χτιστεί”. Δεν είναι δηλαδή τυχαίο που οι δωσίλογοι στράφηκαν σχετικά νωρίς στους Αμερικανούς και “μαγείρευαν” τα πράγματα. Αυτό δεν έγινε την τελευταία στιγμή. Ακόμα κι όταν οι Γερμανοί ήταν παρόντες στην Αθήνα, οι βενιζελικοί είχαν τις “επαφές” τους με τον αμερικανικό παράγοντα …Τον παράγοντα με τον μυστηριώδη ρόλο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως θα δούμε. Εξ’ αρχής οι Αμερικανοί ήταν το “σωσίβιο” ασφαλείας σε περίπτωση που το γερμανικό “σκάφος” αποτύγχανε στην αποστολή του. Η επιλογή των Αμερικανών ήταν ασφαλής, γιατί αυτοί ήταν εκείνη τη στιγμή το “μέλλον” του ιμπεριαλισμού. Οι Άγγλοι “έδυαν” και αν αποτύγχαναν οι Γερμανοί ήταν θέμα χρόνου η επικράτηση των Αμερικανών. Αυτό το γνώριζαν οι βενιζελικοί και το κρατούσαν “δίπορτο”. Τι το είχαν άλλωστε το Αμερικανικό Κολέγιο Αθηνών ως “ορμητήριό” τους;
Την κρίσιμη ώρα της γερμανικής ήττας είχαν κάπου να “πιαστούν”. Εκμεταλλεύτηκαν τον αμερικανοβρετανικό ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία και “πόνταραν” στους Αμερικανούς. Η τύχη τους —και ατυχία του ελληνικού λαού— ήταν ότι, τη στιγμή που ήταν έτοιμοι να τα “παίξουν”