Μυαλό χρειάζεται για ν’ αποκαλυφθεί !!!…
…και όχι φτυάρια !!!
Τα μεγαλύτερα μυστικά τού κόσμου κρύβονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, παραμένοντας σε κοινή θέα. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει με τον Τάφο τού Αλεξάνδρου, θα πρέπει να σκεφτούμε με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο απ’ αυτόν που θα επιθυμούσε το σύστημα να σκεφτόμαστε! …«ΑΝΤΙΘΕΤΑ», δηλαδή, από τον τρόπο σκέψης αυτόν, ο οποίος —έως τώρα— δεν μας επέτρεπε να «βλέπουμε αυτό, το οποίο —κατά πάσα πιθανότητα— υπάρχει συνεχώς μπροστά μας. Στην κυριολεξία, εάν κλείσουμε τα μάτια μας, μπορούμε να «δούμε» αυτόν τον Τάφο.
Άλλωστε, είναι γνωστό ότι με το μυαλό «βλέπουμε» καλύτερα από ό,τι με τα μάτια! …Τα καλύτερα μάτια μπορούν να ξεγελαστούν από μια οφθαλμαπάτη, ενώ ένα καλό μυαλό όχι! …Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν έναν ταχυδακτυλουργό να κόβει πραγματικά έναν άνθρωπο σε τρία κομμάτια, ενώ το μυαλό «βλέπει» ένα τρυκ. Τα καλύτερα μάτια μπορούν να βλέπουν συνέχεια φοίνικες και οάσεις μέσα στην έρημο, ενώ το καλό μυαλό τα «βλέπει» μόνον εκεί όπου υπάρχουν.
Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Ότι στην πραγματικότητα ο Τάφος τού Αλεξάνδρου δεν είναι καν κρυφός!!! …Όχι απλά δεν έχει χαθεί, αλλά τον έχουμε δει όλοι μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε! «Ταχυδακτυλουργοί» τής εξουσίας μάς έχουν πείσει πως είναι χαμένος, επειδή δεν βλέπουμε κάποια «ταμπέλα» επάνω του, ενώ αυτός βρίσκεται μπροστά μας, εάν χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να τον «ψηλαφίσουμε»! Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για «μυαλό» και όχι για «μάτια» …Μιλάμε για «σκέψη» και όχι για «έρευνα». Θα «δούμε» πολύ εύκολα τον Τάφο, εάν σκεφτούμε ότι ο Αλέξανδρος έχει πολύ πιο «φρέσκια» και άρα «ζωντανή» σχέση την εξουσία απ’ ό,τι νομίζουμε.
Άρα, ΔΕΝ πρέπει να σκεφτόμαστε σαν αρχαιολόγοι, που αναζητάμε ένα «χαμένο» σύμβολο μιας χαμένης εξουσίας. Στην περίπτωση του Αλεξάνδρου ΔΕΝ υπάρχει «χαμένο» σύμβολο, γιατί ΔΕΝ υπάρχει χαμένη εξουσία! …Υπάρχει το αιώνιο σύμβολο της αιώνιας —και άρα και της σημερινής— εξουσίας και άρα πρέπει να σκεφτόμαστε ως πολίτες, που αναζητάμε τα συμφέροντα της εξουσίας σε σχέση με ένα τέτοιο σύμβολο. Η σημασία αυτού του οποίου λέμε είναι τεράστια και στην πορεία τού κειμένου θα καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε.
Κατ’ αρχάς ν’ αναφέρουμε πως είναι πρακτικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να έχει «χαθεί» ένας τέτοιος Τάφος από προσώπου Γης! Ο Αλέξανδρος λατρευόταν για αιώνες ολόκληρους ως Θεάνθρωπος στο σύνολο του τότε πολιτισμένου Κόσμου. Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, για να «σκεπαστεί» ο Τάφος του από τη «σκόνη» τού χρόνου. Ο Τάφος αυτού του Θεανθρώπου ήταν ένας Τάφος, τον οποίο αναζητούσαν αυτοκράτορες για να τον προσκυνήσουν και άρα ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τον σκεπάσει η άμμος ή το χώμα …και βέβαια η λήθη! Ένας Τάφος, ο οποίος ανήκε στο πιο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο μιας πραγματικά καταγεγραμμένης περιόδου τής ανθρώπινης ιστορίας, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να θεωρούμε ότι μπορεί να χαθεί. Όπως είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χαθεί ο τάφος τού Ναπολέοντα στην εποχή μας, έτσι ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χαθεί και ο Τάφος τού Αλεξάνδρου στην εποχή του. Η επιστήμη τής ιστορίας είχε θεμελιωθεί και υπάρχουν στοιχεία, τα οποία μας περιγράφουν τα γεγονότα εκείνης της εποχής όπως αυτά διαδραματίστηκαν.
Επιπλέον, είναι και θέμα οικονομικό. Στην περίοδο κατά την οποία «χάθηκε» η σορός τού Αλεξάνδρου ανθούσε η δεισιδαιμονία και η πρόληψη …«Ανθούσε» —στην προκειμένη περίπτωση— σημαίνει πάνω απ’ όλα χρήμα! …Σημαίνει χρυσάφι. Όταν κάποιοι «έμποροι της πίστης» θησαύριζαν από κάρες και σκηνώματα του οποιουδήποτε τυχαίου και άγνωστου αγίου, αντιλαμβανόμαστε ότι θα αρκούσε ένα «δάκτυλο» του Αλεξάνδρου, για να γίνει κάποιος αμύθητα πλούσιος.
Εάν, δηλαδή, —σε εποχές σαν κι εκείνες— αφηνόταν ο Τάφος τού Αλεξάνδρου στην τύχη του, κάποιοι θα είχαν γίνει πλούσιοι, μοιραζόμενοι το περιεχόμενό του. Ένας τέτοιος Τάφος είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αφεθεί να ρημάξει, να μαραζώσει και να καταπλακωθεί από χώματα και πέτρες. Γιατί; …Γιατί δεν προλαβαίνει! …Γιατί, εκτός από Τάφος, για κάποιους —πολλούς— είναι η ευκαιρία τής ζωής τους να γίνουν πλούσιοι. Λεγεώνες στρατιωτών θα πρέπει να τον προστάτευαν στο κρίσιμο διάστημα, προκειμένου να εμποδίσουν τους επίδοξους τυμβωρύχους να πλουτίσουν. Ποιος ξέρει πόσα αρπακτικά χέρια ιερόσυλων κόβονταν καθημερινά γύρω από τον Τάφο-θησαυρό!
Σε μια εποχή λοιπόν που κυκλοφορούσαν «θαυματουργά» δάκτυλα, νεφρά, πνεύμονες αγίων και προπάντων ψέματα και τερατολογίες, κανένας δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι διαθέτει και εκθέτει κάποιο μέρος τού σκηνώματος του Αλεξάνδρου! …Του πιο διάσημου, όμορφου, αγαπητού κι ως εκ τούτου δυνάμει πιο προσοδοφόρου σκηνώματος του Πλανήτη …Του πιο καλοδιατηρημένου μάλιστα, εάν σκεφτεί κάποιος ότι εξ’ αρχής η σορός τού Αλεξάνδρου είχε «μουμιοποιηθεί» από τους καλύτερους ειδικούς εκείνης της εποχής. Αν μη τι άλλο, μιλάμε για ένα θέαμα τουλάχιστον εντυπωσιακό. Δεν μιλάμε για έναν σωρό από κοκάλα, τα οποία ξεθάφτηκαν μέσα από τις λάσπες. Είναι δυνατόν να χάθηκε αυτός ο «θησαυρός»;;;
Αυτό, όμως —εκτός των άλλων—, σημαίνει ένα πολύ απλό πράγμα. Αυτός, ο οποίος πήρε το σκήνωμά του, το πήρε ολόκληρο και ταυτόχρονα είχε την οικονομική άνεση να μην έχει ανάγκη την οικονομική απόδοσή του και άρα ν’ αναγκαστεί να το εκθέσει δημοσίως. Επιπλέον —από την εξέλιξη του όλου θέματος— αντιλαμβανόμαστε ότι είχε και την ισχύ να απειλήσει ακόμα και με θάνατο όποιον θα τολμούσε να στήσει «φάμπρικα» με τον Αλέξανδρο …Όποιον ιερόσυλο απατεώνα θα τολμούσε να εμφανιστεί με «αλεξανδρινή πραμάτεια». Ο μόνος, ο οποίος έχει τις προδιαγραφές που περιγράφουμε, είναι η ίδια η εξουσία. Μπορούσες να έχεις καμιά σαρανταριά δάκτυλα ενός αγίου, αλλά δεν μπορούσες να έχεις ούτε ένα νύχι τού Αλεξάνδρου. Μπορούσες —χωρίς κίνδυνο— να βάζεις τους αφελείς πιστούς να προσκυνάνε έναν άγιο-«σαρανταποδαρούσα», αλλά θα κινδύνευες με θάνατο εάν μεγάλωνες έστω και λίγο τα «νύχια» τού Αλεξάνδρου.
Άρα; …Άρα, καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι ΔΕΝ πρέπει να σκέφτεται σαν αρχαιολόγος, γιατί ΔΕΝ σκεπάστηκε τίποτε που να πρέπει ν’ ανασκαφεί! Ο Τάφος υπάρχει, κάποιοι τον γνωρίζουν και σίγουρα δεν περιμένουν από τους αρχαιολόγους να τον ανακαλύψουν. Από εδώ και πέρα ξεφεύγει η υπόθεση από τη λογική τής αρχαιολογίας και καταλήγει εκεί όπου πρέπει να καταλήξει …και είναι η λογική τής πολιτικής! Ο Τάφος αυτός μπορεί να μην σκεπάστηκε ποτέ από χώματα και πέτρες, αλλά, για να μην είναι εμφανής, σίγουρα «σκεπάστηκε» από συμφέροντα. Αυτό ακριβώς είναι το λεπτό σημείο. Εάν το καταλάβει κάποιος αυτό, θα καταλάβει και μόνος του πού βρίσκεται. Στην πραγματικότητα ο Τάφος τού Αλεξάνδρου είναι ο πιο φανερός «μυστικός» Τάφος τού κόσμου …Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο «κέντρο» τού κόσμου μας, όπως τον γνωρίζουμε.
Εδώ πλέον τίθεται το βασικό ερώτημα. Για ποιον λόγο, για παράδειγμα, θα ήταν ανεπιθύμητη η ύπαρξη του Τάφου ενός προσώπου αυτού του βεληνεκούς; Για ποιον λόγο το σύστημα εξουσίας δεν επιθυμεί να υπάρχει εμφανής ο Τάφος τού Αλεξάνδρου και κατά συνέπεια τον αποκρύπτει; Αυτό, για να γίνει απόλυτα κατανοητό, θα το συγκρίνουμε με μια ομοειδή περίπτωση. Αποκρύπτεται, για τον ίδιο λόγο που —σε πολύ μικρότερη κλίμακα— το σοβιετικό καθεστώς δεν επιθυμούσε να υπάρχει τάφος των Ρομανώφ …Για τον ίδιο λόγο που ο ρωσικός κομμουνισμός δεν επιθυμούσε να υπάρχει ο τάφος τού πρώην επικεφαλής τού ρωσικού καπιταλισμού. Γιατί; …Γιατί ο τάφος από μόνος του θα γινόταν πόλος έλξης για «πιστούς» ενός αντίπαλου καθεστώτος ή μιας εχθρικής ιδεολογίας …και ως εκ τούτου ανεπιθύμητης για την εξουσία.
Απλά πράγματα …Δεν βαστά κανένας ζωντανή μια «σπίθα», η οποία μπορεί να του βάλει μια απρόβλεπτη «φωτιά» και να τον «κάψει». Εάν υπήρχε ένας φανερός τάφος τού Τσάρου Νικόλαου, θα γινόταν πόλος έλξης για ομοϊδεάτες. «Νοσταλγοί» τού τσαρικού καθεστώτος θα συγκεντρώνονταν γύρω από αυτόν τον τάφο και θα γιόρταζαν επετείους ανεπιθύμητες για το σοβιετικό καθεστώς. Αντιδραστικοί θα χρησιμοποιούσαν τον τάφο ως «σήμα» συνάντησης, προκειμένου να οργανώνονται με τους ομοϊδεάτες τους γρήγορα κι αποτελεσματικά. Αντικομμουνιστές θα χρησιμοποιούσαν τον τάφο, για να «καταγγείλουν» τη θηριωδία τού σοβιετικού καθεστώτος. Φανατικοί θα έκαναν παρελάσεις μπροστά σ’ αυτόν.
Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι το σοβιετικό καθεστώς δεν γνώριζε πού βρίσκονται τα οστά των Ρομανώφ; Είναι δυνατόν η κομμουνιστική Μόσχα να «ξέχασε» σε κάποια στιγμή το πού η ίδια παράχωσε αυτά τα οστά; …Όχι βέβαια! Τα μόνιμα συμφέροντα της σοβιετικής Μόσχας ήταν αυτά, τα οποία την έστρεφαν στην επίσης μόνιμη απόκρυψη των επικίνδυνων για την ίδια οστών. Είναι δυνατόν λοιπόν η εξεύρεση των οστών αυτών —και άρα και του τάφου των Ρομανώφ— να ήταν θέμα αρχαιολόγων; Υπήρχε έστω κι ένας Σοβιετικός ή άλλος άνθρωπος, που να πίστευε πως ήταν θέμα των αρχαιολόγων η ανεύρεσή τους; …Όχι βέβαια! …Οι πάντες γνώριζαν πως ήταν θέμα τής κυβέρνησης της Μόσχας να τον αποκαλύψει. Εάν το επιθυμούσε η ίδια, θα το αποκάλυπτε. Εάν δεν το επιθυμούσε, δεν θα το μάθαιναν οι Ρώσοι στον αιώνα τον άπαντα. Όλοι οι Ρώσοι να έπαιρναν από ένα φτυάρι και να έσκαβαν, δεν θα μπορούσαν να βρουν τα οστά. Γιατί; …Γιατί, ακόμα κι αν τα πλησίαζαν με τις έρευνές τους, η Μόσχα θα τα έκρυβε κάπου αλλού, προκειμένου να τα κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον Τάφο τού Αλεξάνδρου, απλά με κάποιες πολύ σημαντικές ιδιομορφίες. Οι απλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν πού βρίσκεται. Η εξουσία όμως γνωρίζει …Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να μην γνωρίζει! Επειδή λοιπόν εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν είμαστε όμοιοι με την εξουσία και άρα δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει, κάνουμε ένα μεγάλο λάθος …Απευθυνόμαστε σε λάθος ανθρώπους για την εξεύρεσή του!!! Εξαιτίας τής ιστορικότητας του προσώπου, μπερδευόμαστε κι απευθυνόμαστε σε λάθος επιστήμονες!!! Η εξεύρεση του Τάφου τού Αλεξάνδρου ΔΕΝ αφορά την επιστήμη τής αρχαιολογίας …ώστε να τον «ανακαλύψει», επειδή αυτός κάποτε «χάθηκε». Η εξεύρεσή του αφορά την πολιτική επιστήμη …για να τον αποκαλύψει, επειδή η ίδια η εξουσία τον «απέκρυψε»!
Άρα, ποιο είναι το ζητούμενο; …Να δούμε κατ’ αρχήν πού μοιάζει και πού διαφέρει η περίπτωση του τάφου τού Τσάρου μ’ αυτήν του Αλεξάνδρου. Από τις «ομοιότητες» θα δούμε εάν είναι κρυμμένος και από τις «διαφορές» θα καταλάβουμε το πού είναι κρυμμένος. Το πρώτο πράγμα, που πρέπει να κάνουμε, είναι να εξετάσουμε τον λόγο που η εξουσία τού δυτικού κόσμου έχει με τον Τάφο τού Αλεξάνδρου το ίδιο πρόβλημα, το οποίο είχε η σοβιετική εξουσία με τον τάφο των Ρομανώφ …Να δούμε τον λόγο για τον οποίο απειλούνται τα συμφέροντά της από έναν τέτοιο τάφο …Να δούμε και να καταλάβουμε τον λόγο που απειλείται και τον «κρύβει», τη στιγμή που θα μπορούσε να βγάζει «χρυσάφι» από αυτόν!
Πιο διάσημο και άρα πιο προσοδοφόρο αξιοθέατο δεν μπορούμε να φανταστούμε!!! Τόνους χρήματος μπορεί να παράγει ένα τέτοιο αξιοθέατο επ’ άπειρον! Ο Αλέξανδρος λατρεύεται από τις πλέον μεγάλες θρησκείες. Είναι ο Θεάνθρωπος των Ελλήνων, αλλά έχει αγιοποιηθεί από τον Χριστιανισμό και συγκαταλέγεται στους Προφήτες τού Ισλάμ! Δεν υπάρχει κάτι ανάλογο για άλλο πρόσωπο. Γιατί λοιπόν έχει συμφέρον να τον κρύβει η εξουσία, εφόσον η ίδια τού αναγνωρίζει τόσες πολλές ιδιότητες; Επιπλέον —και εδώ βρίσκεται η μεγάλη διαφορά— θα πρέπει να δούμε τα πραγματικά «αισθήματα» της εξουσίας γι’ αυτόν τον διάσημο νεκρό. Γιατί; …Γιατί από εκεί θα καταλάβουμε το πού περίπου έθαψε η κάθε εξουσία τον δικό της μυστικό «νεκρό» σε σχέση με τη θέση τού δικού της κέντρου.
Θα ξεκινήσουμε από το πρώτο, το οποίο έχει σχέση με τα συμφέροντα. Εάν μπορέσει κάποιος ν’ αποδείξει ότι υπάρχει σχέση συμφερόντων μεταξύ των κυρίαρχων αυτού του κόσμου και των οστών τού Αλεξάνδρου, μπορεί να καταλάβει —με ακρίβεια GPS— το πού αυτά βρίσκονται. Για να καταλάβει καλύτερα ο αναγνώστης τι πραγματικά συνέβη με τον Τάφο τού Αλεξάνδρου, θα εξετάσουμε τα πράγματα από μια οπτική «γωνία», η οποία μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστη …Από τη γωνία εκείνη, η οποία μας αποκαλύπτει σχέσεις, τις οποίες δεν υποπτευόμαστε καν ότι υπάρχουν. Ποια η σχέση τού Αλεξάνδρου με αυτούς, οι οποίοι κυβερνούσαν κι εξακολουθούν να κυβερνούν τον κόσμο και άρα θα είχαν τη δύναμη ν’ αποκρύψουν την ύπαρξη του Τάφου του; Μόνον τέτοιοι θα μπορούσαν ν’ αποκρύψουν αυτόν τον Τάφο. Έναν τέτοιο Τάφο, δηλαδή, δεν αρκεί «να θέλεις» να τον αποκρύψεις, αλλά και να έχεις τη δυνατότητα «να μπορείς» να το κάνεις!
Ακόμα δηλαδή κι αν κάποιοι ασήμαντοι φανατικοί Χριστιανοί παπάδες ή Ταλιμπάν μουφτήδες το επιθυμούσαν, δεν θα μπορούσαν να τον αποκρύψουν, για να μην «μπαίνει» σε πειρασμό το «πλήρωμα» της Εκκλησίας ή του Ισλάμ και να σκέφτεται ελληνικά και άρα «αμαρτωλά». Απαιτείται εξουσία μεγάλη, για να κρύψεις το «πτώμα» ενός Θεανθρώπου με εκατομμύρια πιστών —έτοιμα ακόμα και να σκοτώσουν, για να υπερασπιστούν τον Θεό τους—. Ταυτόχρονα όμως —και εδώ βρίσκεται ένα παράδοξο της όλης ιστορίας— απαιτούνταν να ήσουν οπαδός και ιερέας αυτού του Θεανθρώπου, ώστε τη δεδομένη στιγμή να είχες εξουσία αυτού του μεγέθους.
Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι απέκρυψαν τον Τάφο τού Αλεξάνδρου, ήταν πανίσχυροι και εκ των δεδομένων λάτρευαν τον Αλέξανδρο την εποχή που το επιχείρησαν. Γιατί είμαστε σίγουροι γι’ αυτό; …Γιατί ο Τάφος «χάθηκε» στην εποχή τής παντοδυναμίας τού Ελληνισμού …Στην εποχή τής ελληνιστικής Ρώμης …Στην εποχή που —όπως θα δούμε παρακάτω— οι αυτοκράτορές της ένιωθαν μια ιδιαίτερη «σχέση» με τον Αλέξανδρο.
Δεν κατέρρευσε ποτέ η Ρώμη, ώστε ο Τάφος τού Θεού της —και άλλοι θησαυροί της— να σκεπαστούν από χώματα και λάσπες. Δεν κατακτήθηκε ποτέ η Ρώμη από αλλόθρησκους, ώστε τα Ιερά και Όσιά της να καούν ή να καταστραφούν από τη μήνη και την εκδικητικότητα των βαρβάρων. Τον Τάφο τού Αλεξάνδρου τον έκρυψαν από την κοινή «θέα» κάποιοι πανίσχυροι παράγοντες της αυτοκρατορίας. Στα πολιτικά συμφέροντα των αυτοκρατόρων τής Ρώμης αναζητούμε την απόκρυψη του Τάφου και όχι στα θρησκευτικά τους αισθήματα, τα οποία ήταν γνωστά.
Όμως, για να φτάσουμε στα «αισθήματα» αυτά, θα ξεκινήσουμε μια «πορεία» σκέψης πολύ ιδιαίτερη, αλλά απολύτως χρήσιμη. Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο, που να μην έχει ακούσει τον όρο «γαλαζοαίματος»; Παρ’ όλο όμως που υπάρχουν τόσοι πολλοί, που έχουν ακούσει γι’ αυτόν τον όρο, ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να τον ερμηνεύσουν …Όλοι δηλαδή «ξέρουν», αλλά κανένας δεν «γνωρίζει»! …Όλα φανερά, αλλά ταυτόχρονα απολύτως κρυφά! …Κάτι δηλαδή σαν τον Τάφο τού Αλεξάνδρου. Τι μπορεί να περιγράφει ένας τέτοιος όρος; Ποια είναι η χρησιμότητά του; Το πλέον σίγουρο είναι ότι με τον τρόπο αυτόν κάποιοι καταφέρνουν —μέσα από το αποκρυφιστικό δεδομένο— να διατηρούν ζωντανές τις ιδιαίτερες σχέσεις τους μέσα στους αιώνες …Τα μυστικά που τους θέλουν «γαλαζοαίματους» και άρα «ανώτερους»! Γιατί όμως θεωρούνται «γαλαζοαίματοι»; Γνωρίζει κανένας τι σημαίνει αυτός ο όρος και από πού προέρχεται; Γιατί δεν είναι, για παράδειγμα, «πρασινοαίματοι» ή «κοκκινομάγουλοι»;
ΟΛΕΣ οι εξηγήσεις, οι οποίες κατά καιρούς έχουν δοθεί στο συγκεκριμένο θέμα, είναι εσφαλμένες! Ο λόγος είναι πολύ απλός. Δόθηκαν από αδαείς, εφόσον οι μύστες, οι οποίοι γνωρίζουν επακριβώς τι συμβαίνει, ποτέ δεν εξήγησαν τον όρο! Ως εκ τούτου ήταν στο σύνολό τους εσφαλμένες, γιατί με εικασίες ΔΕΝ μπορείς να ερμηνεύσεις «ορισμούς». Οι «ορισμοί» είναι απόλυτοι και απαιτούν την ίδια απόλυτη ερμηνεία! Εάν κάποιος «ορίζει» τον έρωτά του ως «φραντζολίτσα», δεν μπορείς να το ανακαλύψεις όσο κι αν το προσπαθήσεις …όσο έξυπνος ή διαβασμένος κι αν είσαι! Όσα μαθηματικά κι αν γνωρίζεις, δεν μπορείς να βρεις το PIN μιας κάρτας ακόμα και του πιο αγράμματου ανθρώπου. Πρέπει να σου το αποκαλύψει ο ίδιος και άρα να σε κάνει «μύστη» τής δικής του γνώσης.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον όρο «γαλαζοαίματος». Στην περίπτωση αυτήν χρειάζεται ειδική γνώση και όχι απαραίτητα ευφυΐα. Ο όρος «γαλαζοαίματος» έχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση, εφόσον αποτελεί «θεμέλιο» της ύπαρξης αυτών που τον φέρουν …Τους «υπενθυμίζει» πάντα ποιοι είναι και με ποια χαρακτηριστικά «βαδίζουν» μέσα στο χρόνο. Είναι πράγματι «γαλαζοαίματοι», γιατί απλούστατα είναι Ρωμαίοι! …Έτσι συμφώνησαν μεταξύ τους οι Ρωμαίοι να χαρακτηρίζονται και αυτό είναι που κάνουν μέσα στους αιώνες …Δεν έχει σχέση με την ιδιαίτερη φυσιολογία ή την ανατομία που τους διακρίνει …Μια μεταξύ τους συμφωνία είναι! …Θα μπορούσαν —και πάλι για τους ίδιους λόγους— να ονομάζονται «μαυροφρίδηδες»! Από εκεί και πέρα το ότι όλοι αυτοί μεγαλώνουν και πεθαίνουν με την άποψη της Ρώμης περί της «ανωτερότητας» τόσο της ίδιας όσο και των παιδιών της, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Από πού όμως προκύπτει αυτός ο περίεργος όρος; Από το εξής απλό δεδομένο, το οποίο όμως χρειάζεται ειδικές γνώσεις για να γίνει αντιληπτό. Τα «παιδιά» τής Ρώμης είναι όλα «γαλαζοαίματα» και —εδώ και αιώνες— είναι σκορπισμένα στην Ευρώπη. Από το «αίμα» τους καταλαβαίνεις την καταγωγή τους και έτσι τα ξεχωρίζεις από τους κοινούς «θνητούς». Είναι «ανώτερα» και η Ρώμη φρόντισε να τα «προικίσει» επαρκώς, για να μπορούν ν’ αποδεικνύουν μόνιμα αυτήν την «ανωτερότητά» τους. Είναι αυτοί, οι οποίοι στην εποχή τής παντοδυναμίας της πήραν τα ευρωπαϊκά φέουδα της Ρώμης ως ιδιοκτησία τους. Αυτά τα «παιδιά» θυμούνται την καταγωγή τους, γιατί τους συμφέρει να τη θυμούνται. Τους συμφέρει, γιατί λειτουργούν ως συμμορία, η οποία, για να επιβιώσει, θα πρέπει να υπερασπίζεται μόνιμα και επίμονα τα συντεχνιακά της συμφέροντα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, σε όλες τις επαναστάσεις των κοινών «θνητών», οι «γαλαζοαίματοι» συμπράττουν μεταξύ τους υπέρ των κοινών τους συμφερόντων! …Συμπράττουν ως ξεχωριστό μπλοκ συμφερόντων, ακόμα κι όταν θίγονται τα φαινομενικά εθνικά συμφέροντα κάποιων από αυτούς. Ακόμα κι αυτοί, οι οποίοι σχεδόν «κατ’ επάγγελμα» επί αιώνες επιβιώνουν ως εχθροί μεταξύ τους, όπως οι Γάλλοι με τους Βρετανούς ή οι Γερμανοί με τους Γάλλους, είναι «αδέρφια» μεταξύ τους! Όπου υπάρχει κίνδυνος ανατροπής κάποιων από αυτούς, σπεύδουν οι άλλοι να βοηθήσουν. Όταν υπάρχει ανατροπή —και άρα υπάρχει ανάγκη για «ψυγείο» μέχρι την επάνοδό τους—,, πάντα υπάρχει θετική ανταπόκριση από τους υπολοίπους. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι «τέως» τής Ευρώπης εξακολουθούν να περιφέρονται στις βασιλικές «αυλές», χωρίς να χάνουν τους τίτλους και τα προνόμιά τους.
Τα «παιδιά» τής Ρώμης, λοιπόν, είναι «ανώτερα», γιατί απλούστατα είναι «παιδιά» τού ζωντανού «θεού»! …Είναι τα «παιδιά» αυτού, που συνδέει το Θείο με το ανθρώπινο! …Είναι τα «παιδιά» τού αυτοκράτορα της Ρώμης! Πώς όμως συνδέεται ο αυτοκράτορας με το Θείο; Ο εκάστοτε αυτοκράτορας της Ρώμης θεωρούνταν ένας ζωντανός Θεός. Αυτήν την ιδιότητα την κατείχε ως ο απευθείας απόγονος του δέκατου τρίτου θεού τής Ρώμης …και αυτός ήταν ο Διόνυσος! Ο Διόνυσος όμως, στον «θρίαμβό» του —με βάση τη θρησκεία τής Ρώμης— είχε ενσαρκωθεί με τη μορφή τού Αλεξάνδρου.
Ο Αλέξανδρος, δηλαδή, μετά την αποθέωσή του, έγινε ο ίδιος ο δέκατος τρίτος Θεός τής Ρώμης. Πώς και πού απέδειξε ο Αλέξανδρος ότι ήταν ο Υιός τού Θεού; Ο Αλέξανδρος αυτό το απέδειξε στο ιερό τής Σίβα και το αναγνώρισαν οι ιερείς τού Άμμωνα Δία. Εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό! Το μεγάλο μυστικό τής Ευρώπης βρίσκεται στην Αίγυπτο της Αφρικής! Ο Άμμωνας Δίας ήταν αυτός, ο οποίος —σύμφωνα με την Ανώτατη Γνώση των μυστών— είχε «γαλάζιο» αίμα! …Ο μοναδικός ανάμεσα στους θεούς, που είχε τέτοιο αίμα! Ο Αλέξανδρος, ως Υιός του, είχε το ίδιο αίμα! …και άρα και ο αυτοκράτορας της Ρώμης! …και άρα και τα «παιδιά» τής Ρώμης!
Κατάλαβε ο αναγνώστης πού το «πάμε»; Η τύχη τού Τάφου τού Αλεξάνδρου ήταν εξαρτώμενη από τα συμφέροντα αυτών των πανίσχυρων ανθρώπων, οι οποίοι αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως «παιδιά» του …Τα «παιδιά», που —για λόγους αγάπης— ποτέ δεν θα τον απαρνούνταν, ώστε να καταστρέψουν την «ύλη» του, αλλά που —για λόγους συμφέροντος— θα μπορούσαν να την «αποκρύψουν» από τα μάτια των κοινών θνητών! Γι’ αυτόν τον λόγο έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζει κάποιος από πού προέρχεται ο όρος «γαλαζοαίματος»; Σε αυτά τα συμφέροντα πρέπει ν’ αναζητήσει κάποιος την «εξαφάνισή» του! Γιατί; …Γιατί —εκτός των άλλων— με τον Τάφο τού Αλεξάνδρου συμβαίνει το εξής παράδοξο.
Στα χρόνια τής ελληνιστικής παντοδυναμίας οι πάντες ήθελαν να τον έχουν στην κατοχή τους, για ν’ αυξάνονται τα δικαιώματα των εξουσιών τους!!! Όποιος διεκδικούσε την κοσμοκρατορία, διεκδικούσε ακόμα και με τη βία και τη σορό τού Αλεξάνδρου. Η σορός τού Αλεξάνδρου ήταν το «τυπικό προσόν» για τον κάθε επίδοξο κοσμοκράτορα …Κάτι σαν το «πτυχίο» του! Τη διεκδίκησε η Βαβυλώνα, η Πέλλα, η Αλεξάνδρεια και όλοι οι επίδοξοι διάδοχοί του. Πρώτη η Αίγυπτος άρχισε τα «κόλπα» και στη συνέχεια η Ρώμη. Ο Πτολεμαίος πρώτος έκλεψε το ιερό πτώμα στην πορεία του για τη Μακεδονία, για να το έχει στο βασίλειό του και άρα να διεκδικεί όχι μόνον τη νομιμότητα, αλλά και την πρωτοκαθεδρία στην εξουσία τού κόσμου. Η Ρώμη περίμενε τη σειρά της! …Όπου μπορούσε, έκανε ό,τι μπορούσε.
Η Ρώμη πάντα ήθελε το σκήνωμα του Υιού τού Άμμωνα. Το επιθυμούσε όσο και όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να τον διαδεχθούν …Όλοι όσοι τόλμησαν να το διεκδικήσουν —ακόμα και με παράνομα μέσα, όπως ο Πτολεμαίος—. Απλά η Ρώμη, ως όφειλε, τον προσκυνούσε για όσο διάστημα δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο και τον άρπαξε όταν ήταν μέσα στις δυνατότητές της να το κάνει. Ας σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Τον Τάφο αυτόν τον «παρακολουθούμε» στο πέρασμα του χρόνου μέσα από τη συμπεριφορά τής Ρώμης. Τον Τάφο τον προσκύνησε ο «πρώτος» Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καίσαρας. Τον προσκύνησε ο «μεγαλύτερος» Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Τραϊανός. Τον προσκύνησε ο «τρελός» Αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καλιγούλας.
Αυτός ο Καλιγούλας, για παράδειγμα, έκλεψε την πανοπλία τού Αλεξάνδρου, για να πάρει λίγη από τη δύναμή του. Γιατί έκλεψε την πανοπλία; …Γιατί απλούστατα δεν μπορούσε ν’ αρπάξει την υπόλοιπη σορό! …Αυτό μπορούσε να κάνει και αυτό ήταν που έκανε …Τόση ήταν η δύναμη της Ρώμης εκείνης της εποχής και τόσο ήταν και το μερίδιό της. Ξαφνικά όλα αυτά τα «μεγαλεία» για τον Αλέξανδρο σταμάτησαν ως δια μαγείας. Μετά το 300 μ.Χ. —και τον αυτοκράτορα Καρακάλλα— δεν υπάρχει άλλη ιστορική μαρτυρία περί του Τάφου τού Αλεξάνδρου. Τι συνέβη όμως τότε και άλλαξαν τόσο εντυπωσιακά τα πράγματα; Τότε —κατά «σύμπτωση»— άρχισε ν’ «ανατέλλει» ο Χριστιανισμός.
Στα χριστιανικά χρόνια που ακολούθησαν κανένας αυτοκρατορικός παράγοντας δεν ήθελε να «δείχνει» στους ανθρώπους τον Τάφο τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, γιατί απειλούνταν τα δικαιώματα της εξουσίας του! …Της χριστιανικής πλέον εξουσίας του! Η ίδια η Ρώμη, η οποία μέχρι τότε τον Αλέξανδρο τον λάτρευε, για προφανείς λόγους έκανε πως δεν τον «γνώριζε». Η χριστιανική Ρώμη έκανε πως δεν γνώριζε πού βρίσκεται ο Τάφος εκείνου, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν γι’ αυτήν το «Άγιο Δισκοπότηρο». Τι συνέβη και άλλαξε συμπεριφορά; …Κάτι πολύ συνηθισμένο για την εξουσία. Χωρίς ν’ αλλάξουν τα πρόσωπα της εξουσίας, άλλαξαν τα συμφέροντά τους! Χωρίς ν’ αλλάξουν τα πρόσωπα, άλλαξαν τα «ενδύματά» τους! Φόρεσαν τα χριστιανικά «ενδύματα» κι αναγκάστηκαν να βάλουν στα «μπαούλα» τους τα προηγούμενα ελληνικά!
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; …Ότι η Ρώμη, μετά τη χριστιανική της επιλογή, έπρεπε ν’ αλλάξει συμπεριφορά …Έπρεπε να προστατεύσει τα συμφέροντά της και μία από τις πρώτες ενέργειές της ήταν να «σκεπάσει» τον Τάφο τού Πατέρα της με «λήθη»! …Επιλεκτική «λήθη», η οποία τον έκανε «αόρατο» στην ανθρωπότητα. Η Ρώμη, ως χριστιανική πλέον, δεν είχε συμφέρον από έναν εμφανή Τάφο τού Αλεξάνδρου. Δεν είχε λόγο να μετατρέψει τον Τάφο τού Πατέρα της σε πόλο αντίδρασης για τη δική της εξουσία. Επιπλέον, ως επικεφαλής τού Χριστιανισμού, είχε και το «άλλοθι» να τον «αρπάξει» απ’ αυτούς, οι οποίοι μέχρι τότε τον κατείχαν, εφόσον μπορούσε να τους «διαβεβαιώσει» ότι δεν θα τον χρησιμοποιούσε υπέρ τής εξουσίας της. Η Ρώμη μπορούσε να πάρει τη σορό τού λατρεμένου της Αλεξάνδρου, χωρίς ν’ αντιδράσει κανένας στη διεκδίκησή της!
Η πράξη της ήταν σίγουρα μια επιλογή συμφέροντος, γιατί η Ρώμη δεν «έπεσε» στα χέρια αλλόθρησκων κατακτητών, που να τη λεηλάτησαν και να κατέστρεψαν το προηγούμενό της πρόσωπο. Η ίδια Ρώμη, που ήταν δωδεκαθεϊστική, αποφάσισε μόνη της —και στην εποχή τής παντοκρατορίας της— να γίνει χριστιανική. Η ίδια Ρώμη, που είχε τον Αλέξανδρο ως δεκατοτρίτο Θεό της και τον λάτρευε, αποφάσισε να υιοθετήσει μια θρησκεία, η οποία απειλούνταν από τον αγαπημένο Θεό των κυρίαρχων Ρωμαίων. Γιατί; …Γιατί ο Αλέξανδρος ήταν πλέον εχθρός! …Ο πιο ισχυρός εχθρός τού Χριστιανισμού τής Ρώμης! …Εχθρός όχι των Ρωμαίων ως πρόσωπα, αλλά εχθρός των ρωμαϊκών συμφερόντων …Των νέων ρωμαϊκών συμφερόντων. Ήταν εχθρός τής Νέας Θρησκείας και άρα της νέας Ρωμαϊκής Τάξης Πραγμάτων.
Αυτόν τον εχθρό, όπως και τα άλλα εχθρικά στοιχεία τής προηγούμενης Τάξης Πραγμάτων, τα συγκέντρωσαν μέσα στο δικό τους πολυτελές «μπαούλο» τής ιστορίας. Πέρα όμως από αυτά τα πρακτικά θέματα, τα οποία άπτονταν των απλών συμφερόντων τής Ρώμης, τα πράγματα δεν άλλαζαν εντυπωσιακά. Τα νέα συμφέροντα των ίδιων ανθρώπων δεν μπορούσαν ν’ απαλείψουν τις παλιές αγάπες και λατρείες. Τα νέα συμφέροντα των Ρωμαίων δεν θα άλλαζαν τη λατρεία τους για τον λατρεμένο τους «Πατέρα» …Τη λατρεία για τον «Πατέρα» με το «γαλάζιο» αίμα, που καθιστούσε και τους ίδιους «γαλαζοαίματους»! Απλά ο Αλέξανδρος θα γινόταν πλέον ο «μυστικός» Θεός τής Ρώμης! …Ο Θεός μόνον για τους «εκλεκτούς» της! …Μόνον αυτοί μπορούσαν και δικαιούνταν να γνωρίζουν για τον Αλέξανδρο! …Μόνον αυτοί θα μπορούσαν ν’ ανοίγουν το «μπαούλο» και να χαίρονται τα πολύτιμα «οικογενειακά» τους κειμήλια και «φυλαχτά» τους!
Αυτό δεν είναι κάτι το περίεργο. Ο Χριστιανισμός ήταν πάντα μια θρησκεία πολλών «ταχυτήτων» …Ο Πέτρος για τους αγράμματους …ο Παύλος για τους μορφωμένους …και κάποιοι άλλοι για τους ανώτερους «γαλαζοαίματους». Ο κανόνας ήταν πολύ απλός: …Εβραίοι «οδηγοί» για τους φτωχούς και τους αγράμματους και Έλληνες για τους εκλεκτούς! Πιστεύει κάποιος ότι οι πανίσχυροι φορείς τής χριστιανικής εξουσίας λάτρευαν όλα τα γραφικά και ημίτρελα σάψαλα, που κατά καιρούς αγιοποιούσε ο Χριστιανισμός; …Ότι λάτρευαν τον Άγιο-«Τίποτε» τον Ερημίτη ή την Οσία-«Μηδέν» την «Κλαίουσα»; Ολόκληρη «βιομηχανία» αγιοποιήσεων υπάρχει στο Βατικανό. Ακόμα και σήμερα κάποιοι περιμένουν στη σειρά τους να «αγιοποιηθούν». Κάποιοι «άγιοι», οι οποίοι κάνουν τους «γαλαζοαίματους» να γελούν, αλλά είναι χρήσιμοι για να ελέγχονται οι φτωχοί.
Έχει κανείς υπ’ όψη του τι είδους απόψεις έχουν «περί Θείου» κάποιες πανίσχυρες μυστικές αδελφότητες, όπως είναι για παράδειγμα οι Μασόνοι; Τιμωρήθηκαν ποτέ όλοι αυτοί ως αιρετικοί; Τους έπιασε ποτέ καμία Ιερά Εξέταση, για να τους κάψει; Τους αφαιρέθηκαν μήπως οι τεράστιες περιουσίες τους; …Όχι βέβαια! Γιατί; …Γιατί όλα αυτά από τη Ρώμη ξεκινούσαν και στη Ρώμη κατέληγαν! Ακόμα και οι ίδιοι οι Πάπες ανήκουν σε τέτοιες μυστικές αδελφότητες. Οι ίδιοι οι Πάπες δεν πιστεύουν σ’ αυτά, τα οποία προτείνουν στους άλλους. Στους άλλους προτείνουν ό,τι συμφέρει τον Χριστιανισμό και τη Ρώμη και όχι ό,τι πιστεύουν οι ίδιοι. Είναι προφανές ότι ο Χριστιανισμός ήταν για την «πλέμπα» τής αυτοκρατορίας …Ήταν η καλύτερη επιλογή για τα συμφέροντα των «γαλαζοαίματων» Ρωμαίων.
Αυτοί έκριναν ότι η «πλέμπα» δεν χρειαζόταν να γνωρίζει ή να βλέπει κάτι παραπάνω για τον λατρεμένο Θεό τους τον Αλέξανδρο. Έκαναν —και για την περίπτωσή του— ό,τι ακριβώς έκαναν και για την υπόλοιπη ελληνική θρησκεία και λατρεία. Πηγαίνουν τα σύγχρονα Ελληνόπουλα στα σχολεία και τους λένε οι δάσκαλοι πως «χάθηκαν» για πάντα τα μυστικά των Ελληνικών Μυστηρίων! …Δεν θα μάθει ποτέ και κανένας τι ακριβώς γινόταν στα Ελευσίνια Μυστήρια ή στα Καβείρια Μυστήρια. Είναι δυνατόν να έχει συμβεί αυτό; Πώς χάθηκαν δηλαδή όλες αυτές οι απόρρητες και επί αιώνες υπερπολύτιμες γνώσεις; Αρχιερέας τής ελληνικής θρησκείας δεν ήταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης; …Ο απόλυτος μύστης, δηλαδή, των Ελληνικών Μυστηρίων; Αυτοκράτορας της Ρώμης —και άρα αρχιερέας τού δωδεκαθεϊσμού— δεν ήταν εκείνος που αποφάσισε να μετατρέψει τη Ρώμη σε χριστιανική; Άρα; Τι έγινε ξαφνικά; Ξέχασε αυτά που γνώριζε; Άρχισε να εχθρεύεται αυτά, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή λάτρευε;
Πώς χάθηκαν δηλαδή οι γνώσεις αυτού του μηχανισμού, ο οποίος βρισκόταν υπό την εξουσία τού αυτοκράτορα; Κατέστρεψε ο ίδιος τα «δοχεία» τής γνώσης, τα οποία μέχρι τότε τον συντηρούσαν και τον εμφάνιζαν ως εκλεκτό των Θεών; Γιατί; Για λόγους ταπεινότητας; Για να γίνει «ένα» με την αγράμματη κι αστοιχείωτη χριστιανική «πλέμπα», την οποία δεν υπολόγιζε καν; Γιατί να καταστρέψει όλα αυτά τα χρήσιμα και σωτήρια για τον ίδιο στοιχεία, εφόσον μπορούσε απλά να τα αποκρύψει; Γιατί να τα καταστρέψει και να μην τα βάλει σε ένα υπόγειο της Ρώμης; Στην πλάτη του θα τα κουβαλούσε; Γιατί να τα καταστρέψει; Για λόγους φανατισμού; Συμφεροντολόγος μπορεί να ήταν, αλλά φανατικός τού Χριστιανισμού δεν ήταν! Οι υπόλοιποι πανίσχυροι αρχιερείς πώς θα του επέτρεπαν να καταστρέψει τέτοιον τεράστιο πνευματικό πλούτο; …Άρα, τα απέκρυψε μετά από μια συνεννόηση με τους ανώτατους ιερατικούς παράγοντες της αυτοκρατορίας! Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν και οι μη-προσβάσιμες στους κοινούς θνητούς πτέρυγες της βιβλιοθήκης τού Βατικανού.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι το πιο λογικό είναι να μην έχει χαθεί τίποτε. Αποκρύφτηκαν τα πάντα, αλλά δεν χάθηκε τίποτε! Όπως λοιπόν αποκρύφτηκε η γνώση των Ελλήνων, έτσι αποκρύφτηκε και ο Τάφος τού «Άριστου» των Ελλήνων! «Όνομα του Ρόδου» δεν υπήρχε μόνον για τη γνώση των Ελλήνων, αλλά και για τον Τάφο τού Αλεξάνδρου …Τον Τάφο, που η Ρώμη πάντα έλεγχε απόλυτα. Ακόμα δηλαδή κι αν για κάποιους αιώνες ο Τάφος τού Αλεξάνδρου βρισκόταν στη Νέα Ρώμη —ή αλλιώς Κωνσταντινούπολη—, μετά τις Σταυροφορίες επέστρεψε στη Ρώμη. Είτε από φόβο —μήπως το υπερπολύτιμο «σκήνωμα» πέσει στα χέρια των βάρβαρων Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι μπορεί να μην γνώριζαν πώς να χειριστούν το πιο λεπτό θέμα τής αυτοκρατορίας— είτε για να «σηματοδοτήσουν» την ανανέωση της παγκόσμιας κυριαρχίας τής Ρώμης, το σκήνωμα του Αλεξάνδρου «μεταφέρθηκε» ξανά στη Ρώμη, στην οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα!
Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι γι’ αυτό; …Γιατί ΔΕΝ μπορεί να βρίσκεται κάπου αλλού! …Γιατί ΔΕΝ θα συμφωνούσαν οι ισχυροί αυτού του κόσμου να βρίσκεται κάπου αλλού! …ΔΕΝ θα συμφωνούσαν οι Γερμανοί να κατέχουν το σύμβολο της Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας οι Βρετανοί ή οι Γάλλοι και το ίδιο θα συνέβαινε και για όλους τους πιθανούς κι απίθανους συνδυασμούς! Για να μη «μαλώνουν» μεταξύ τους τα «γαλαζοαίματα» «παιδιά», ο «Πατέρας» θα παρέμενε υποχρεωτικά στον «οίκο» Του! …Η «μητέρα» Ρώμη θα είχε τον δικό της νεκρό και τα «παιδιά» τους δικούς τους …Η Ρώμη θα είχε τον Αλέξανδρο, οι Γερμανοί τον Καρλομάγνο, οι Γάλλοι τον Ναπολέοντα και οι Βρετανοί τον Ερρίκο τον Η’ …Τα «παιδιά», τα οποία ήθελαν να διαδεχθούν τον «πατέρα» στο δικό του «παιχνίδι», αλλά για δικό τους λογαριασμό. Η Ρώμη τούς κανόνες αυτού του παιχνιδιού είναι που προστατεύει και γι’ αυτόν τον λόγο έχει εξουσία ζωής και θανάτου απέναντι στον οποιονδήποτε το απειλεί …όποιος κι αν είναι αυτός!!!
Εδώ πρέπει να θυμηθούμε κι αυτό, το οποίο λέγαμε στην αρχή για το τι επιπλέον προκύπτει από τις «ομοιότητες» και τις «διαφορές» μεταξύ της περίπτωσης του Αλεξάνδρου και αυτής των Ρομανώφ. Όπως είπαμε, τα συμφέροντα της εξουσίας την υποχρέωναν —καί στις δύο περιπτώσεις— να διατηρήσει κρυφό τον επικίνδυνο Τάφο. Όμως, το πού ακριβώς —για την κάθε περίπτωση— βρίσκεται ο μυστικός αυτός τάφος, εξαρτάται από τη διαφορά που υπάρχει στα αισθήματα της κάθε εξουσίας. Αυτή είναι μια μεγάλη διαφορά και από τη διαφορά προκύπτουν επιπλέον συμπεράσματα.
Οι κομμουνιστές Σοβιετικοί δεν είχαν μόνον ζημιά από τον τάφο των Ρομανώφ, αλλά τον μισούσαν κιόλας. Γι’ αυτόν τον λόγο όχι μόνον βάστηξαν κρυφό το τάφο, αλλά στην ουσία ατίμασαν τον Τσάρο, παραχώνοντάς τον στις λάσπες τής κεντρικής Ρωσίας. Τον «τιμωρούσαν» κιόλας, στερώντας του αυτό, το οποίο εκφράζει η ίδια η λέξη «μνήμα». Οι «γαλαζοαίματοι» Ρωμαίοι είχαν επίσης ζημιά από έναν φανερό Τάφο τού Αλεξάνδρου, αλλά —εν αντιθέσει προς τους Σοβιετικούς— όχι απλά δεν τον μισούσαν, αλλά οι ίδιοι ήταν που τον λάτρευαν! …Ναι μεν ήθελαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους από την απειλή του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να τον «τιμωρήσουν»! Γι’ αυτόν τον λόγο επέλεξαν να κάνουν κάτι ενδιάμεσο, το οποίο θα ικανοποιούσε όλες τις πλευρές και θα το γνώριζαν μόνον οι ίδιοι. Εφόσον είχαν τη δύναμη και την εξουσία, θα φρόντιζαν να τον έχουν κοντά τους! …Εξουδετερωμένο μεν, αλλά μόνιμα κοντά τους!
Μυστικά θα τον τιμούσαν —όπως του άξιζε— και δημοσίως θα ισχυρίζονταν ότι δεν γνώριζαν τίποτε γι’ αυτόν. Με τον τρόπο αυτόν θεωρούσαν ότι εκτελούσαν στο ακέραιο το καθήκον τους απέναντι στον Άριστο, γνωρίζοντας όμως ότι του στερούσαν την «επαφή» μ’ αυτούς που ο ίδιος αγαπούσε και ήταν οι απλοί άνθρωποι. Στην πραγματικότητα «απήγαγαν» τον Αλέξανδρο, καθιστώντας τον έναν πραγματικά αιώνιο νεκρό «Όμηρο»! …Έναν αθάνατο «Οδυσσέα», αποκλεισμένο σε κάποια μυστική κι απρόσιτη «Ωγυγία»! Επιπλέον, με τον τρόπο αυτόν θα κατάφερναν και θα έλεγχαν και την πρόσβαση των περίεργων ή των ερευνητών προς αυτόν. Γι’ αυτόν τον λόγο από την αρχή επιμένουμε να λέμε ότι τα συμφέροντα της Ρώμης ήταν αυτά τα οποία άλλαξαν απέναντι στον Αλέξανδρο και όχι τα αισθήματά της! …Η Ρώμη ΠΟΤΕ δεν έπαψε να λατρεύει τον Αλέξανδρο, ακόμα και στα χρόνια τού χριστιανικού της φανατισμού, που για τους άλλους επέβαλε τις Ιερές Εξετάσεις!
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που είπαμε εξ αρχής ότι ο Τάφος τού Αλεξάνδρου «φαίνεται» καθαρά με τα «μάτια» τού μυαλού; …Γελάει η Ρώμη κάθε φορά που κάποια τίμια αλλά αφελής Σουλβατζή μπαίνει στις λάσπες, για ν’ ανακαλύψει αυτό, το οποίο η Ρώμη ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΠΟΤΕ να μπει στις λάσπες! …Γελάει η Ρώμη με τους αρχαιολόγους, οι οποίοι ψάχνουν ανάμεσα σε χώματα και μπάζα, για ν’ ανακαλύψουν το «Άγιο Δισκοπότηρο» της αυτοκρατορίας! Στην καλύτερη περίπτωση πέτρες και ξύλα ενός εγκαταλειμμένου κενοταφίου θα βρουν, εφόσον η ίδια η Ρώμη έχει αρπάξει προ πολλού το θεϊκό περιεχόμενό του.
Αρκεί να καταλάβει κάποιος τη σημασία αυτού του Τάφου για τη Ρώμη και θα καταλάβει το πού βρίσκεται. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι ο Τάφος τού Αλεξάνδρου βρίσκεται στην «καρδιά» της Ρώμης! Είναι επίσης βέβαιον ότι —ακόμα και σήμερα— όλοι οι επίδοξοι «Πλανητάρχες» φέρονται στον Αλέξανδρο με τον τρόπο που του αρμόζει! …Με τον τρόπο που του φέρονταν οι προηγούμενοι αυτοκράτορες! Θεωρούμε δεδομένο ότι οι πανίσχυροι ηγέτες αυτού του κόσμου, οι οποίοι επισκέπτονται το Βατικανό, «μυούνται» στα μυστικά τής Ρώμης την επόμενη της ανάληψης των εξουσιών τους. Άνθρωποι, όπως ο Καρλομάγνος, ο Ερρίκος ο Η’, ο Ναπολέοντας και οι νεώτεροι, όπως ο Τσόρτσιλ, ο Ρούσβελτ, ο Κλίντον ή ακόμα και ο μισόχαζος ο Μπους, είμαστε βέβαιοι ότι έχουν προσκυνήσει στον Τάφο τού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ακόμα και ο Γκορμπατσόφ, όταν το 1991 δήλωνε τη διάλυση της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας, στη Ρώμη πήγε για να το κάνει!!! Γιατί; …Μήπως για να δηλώσει «υποταγή» σ’ αυτήν και για να «προσκυνήσει» τον Πατέρα της;
Το να βρίσκεται το Τάφος αυτός μέσα στο ίδιο το Βατικανό, δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο ούτε από τεχνικής πλευράς. Γνωρίζοντας τις πάγιες χριστιανικές πρακτικές για να «σβήνονται» ίχνη, είναι εύκολο να το εικάσουμε. Αποτελεί πάγια τακτική των Χριστιανών να «κρύβουν» τα σύμβολα των Ελλήνων κάτω από χριστιανικά μνημεία …Σβήνεις ίχνη, δημιουργώντας νέα ίχνη επάνω τους! …Περπατάς επάνω σε πατημασιές, για να μην φαίνεται ποιος περπάτησε πρώτος σ’ αυτές. Είναι η ίδια τακτική, που, στους χώρους όπου υπήρχαν διάσημοι αρχαιοελληνικοί ναοί, υψώνονταν χριστιανικές εκκλησίες! Μέχρι και στον Παρθενώνα είχαν χτίσει εκκλησία στο όνομα της Παναγίας! Οι Χριστιανοί με τον τρόπο αυτόν όχι μόνον «έκλεβαν» τους λατρευτικούς χώρους των Ελλήνων, αλλά και τους έλεγχαν, ώστε αυτοί να μην επαναλειτουργήσουν ποτέ.
Αυτήν την πετυχημένη πρακτική πιστεύουμε ότι ακολούθησαν και στην περίπτωση του Αλεξάνδρου! …Τον Τάφο του τον «σκέπασαν» με τάφο! …Τον πλέον διάσημο Τάφο τής ανθρωπότητας τον «σκέπασαν» με τον πλέον διάσημο τάφο τού χριστιανισμού! …Στην Κρύπτη τού Αγίου Πέτρου βρίσκεται ο Τάφος του Αλεξάνδρου! Γιατί; …Γιατί —εκτός όλων των άλλων— οι «ποντίφικες» —και αυτοκράτορες της Ρώμης— κοντά σ’ αυτόν τον Πατέρα θέλουν να θάβονται και να διατηρούν το μετά-θάνατον «προνόμιο» της αθανασίας τους …Οι πρώτοι των «γαλαζοαίματων» θέλουν να θάβονται δίπλα στον Πρώτο «Γαλαζοαίματο»! …Οι φέροντες την «πορφύρα» θέλουν να θάβονται δίπλα στον «Πορφυρογέννητο»! …Οι θνητοί αυτοκράτορες θέλουν να θάβονται δίπλα στον Αθάνατο Αυτοκράτορα!
Τώρα, το εάν ο Τάφος τού Αλεξάνδρου βρίσκεται μπροστά, πίσω η δίπλα από τον υποτιθέμενο τάφο τού Πέτρου, αυτό δεν το γνωρίζουμε. Το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει καν τάφος τού Πέτρου. Πιο πιθανό δηλαδή είναι να μην βρέθηκε ποτέ το πτώμα τού ασήμαντου Πέτρου —όταν αυτός θανατώθηκε—, παρά να χάθηκε το πτώμα τού Θεανθρώπου Αλεξάνδρου. Απλά πράγματα! …Πιο πιθανό είναι να μην υπήρξε ποτέ κάτι από τα πιο χρήσιμα «εργαλεία» τής Ρώμης, παρά να χάθηκε ο πιο πολύτιμος θησαυρός της, που ήταν η σορός τού Αλεξάνδρου!
Την επόμενη φορά που κάποιος Έλληνας περιηγητής βρεθεί στο Βατικανό και μπει στην Κρύπτη, ας σταθεί λίγο παραπάνω μπροστά σ’ αυτήν. Ας κλείσει τα μάτια του …και μπορεί να «δει» καλύτερα μερικά πράγματα! Ας κλείσει τα μάτια του …και ας την «ψηλαφίσει» με το μυαλό του! Ας κλείσει τα μάτια του κι ας γίνει ο ίδιος μια «σχεδία» για να δραπετεύσει ο Οδυσσέας από τη μυστική κι απομονωμένη Ωγυγία! ΜΟΝΟΝ οι Έλληνες μπορούν να φέρουν «πίσω» τον ταλαιπωρημένο Οδυσσέα! …Τον Οδυσσέα, ο οποίος νίκησε σε ΟΛΟΥΣ τους πολέμους και δεν μπόρεσε να γυρίσει ακόμα στην πατρίδα του, γιατί τον ερωτεύτηκε η μάγισσα της Ωγυγίας! …Η μάγισσα της Ρώμης!
Παναγιώτης Τραϊανού
